Η κυβέρνηση προσποιείται ότι προσπαθεί να ολοκληρώσει την διαβόητη τελική αξιολόγηση με τους θεσμούς, το συντομότερο δυνατό ώστε να ξεκινήσει αμέσως την περίφημη διαπραγμάτευση για την δήθεν απομείωση του Δημοσίου Χρέους.
Η αλήθεια είναι ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι κυβερνήσεις των εταίρων μας, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οριστική διευθέτηση του ελληνικού χρέους δεν μπορεί να υπάρξει προτού ολοκληρωθεί η ριζική μεταμόρφωση και ο εκσυγχρονισμός του Κράτους με την υιοθέτηση δομών και πολιτικών που ισχύουν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η προσπάθεια της Κυβέρνησης να κλείσει άρον-άρον τη διαπραγμάτευση για το Ασφαλιστικό, ψηφίζοντας ένα νόμο πλαίσιο με διάφορες παραμετρικές αλλαγές αφήνοντας την επώδυνη εξειδίκευση σε Εφαρμοστικές Υπουργικές Αποφάσεις και Προεδρικά Διατάγματα έχει μόνον ένα σκοπό:
Να ξεκινήσει μια συζήτηση για το Χρέος που να μοιάζει με διαπραγμάτευση για το Χρέος.
Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Σόιμπλε, γνωρίζει πολύ καλά το τεράστιο δημοσιονομικό βάρος που θα σηκώνουν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις για την εξυπηρέτηση του χρέους, ιδιαίτερα μετά το 2022. Γι’ αυτό η στρατηγική Σόιμπλε που ακολουθούν κατά γράμμα οι θεσμοί, σκοπεύει να χρησιμοποιεί το Χρέος ως διαρκή και σταθερό μοχλό πίεσης για οποιονδήποτε εκλεγεί οποτεδήποτε Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Η μοναδική παραχώρηση που θα κάνουν οι δανειστές στην Ελλάδα, αναφορικά με την εξυπηρέτηση του Χρέους, θα είναι η μείωση των τοκοχρεολυτικών δόσεων σε συγκεκριμένες χρονιές που το βάρος είναι εξαιρετικά μεγάλο.
Παράδειγμα:
Την περίοδο 2017-2020 το Ελληνικό Δημόσιο θα χρειαστεί κατά μέσο όρο 6,5 δισ. ευρώ ετησίως για να καλύψει τις υποχρεώσεις του σε τόκους.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 2021, το ποσό αυτό θα αυξηθεί στα 11 δισ. ευρώ περίπου και το 2022 θα εκτιναχθεί στα 24,5 δισ. ευρώ.
Είναι προφανές ότι για τις χρονιές αυτές πρέπει να βρεθεί τρόπος να μειωθεί το δημοσιονομικό βάρος για την εξυπηρέτηση του Χρέους.
Οι δανειστές έχουν βρει τη λύση:
Θα τεθεί μία «ετήσια οροφή 15% του ΑΕΠ» στις δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους. Με απλά λόγια, σε καμία χρονιά δεν πρέπει η Ελλάδα να δανειστεί περισσότερα από 15% του ΑΕΠ της για να εξυπηρετήσει το παλιό της χρέος.
Άμεση ήταν η απάντηση του Έλληνα Υπουργού Οικονομικών ο οποίος δήλωσε με απόλυτη ειλικρίνεια ότι η πρόταση αυτή «αξίζει να εξεταστεί εάν αυτή περιλαμβάνει τα έντοκα γραμμάτια». Δηλαδή το σύνολο του δανεισμού του Κράτους.
Ο κ. Τσακαλώτος έσπευσε να προσθέσει, μιλώντας στο Reuters, ότι αν καταφέρει η Ελλάδα να «κλειδώσει» τις ετήσιες δαπάνες για την εξυπηρέτηση του χρέους σε μακροχρόνια βάση, θα προσφέρει στους επενδυτές ένα «καθαρό ορίζοντα».
Συμπέρασμα: «Κούρεμα» Δημοσίου Χρέους δεν πρόκειται να υπάρξει. Το ζήτημα του Χρέους θα είναι διαρκώς ανοικτό και θα λειτουργεί ως μοχλός πίεσης όλων των Κυβερνήσεων ώστε να μεταρρυθμίζουν διαρκώς την ελληνική οικονομία προς το «ευρωπαϊκότερο». Η Ελλάδα όμως μπορεί να «κλειδώσει το ετήσιο κόστος» εξυπηρέτησης του Χρέους.
Χρονιά ορόσημο για το ελληνικό χρέος είναι το 2022. Το 2022 λήγει η περίοδος χάριτος για την καταβολή των τόκων που αναλογούν στα δάνεια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM). Από το 2023 ξεκινά η 20ετής περίοδος αποπληρωμής τους.
Το 2023, συσσωρεύονται τόκοι και δόσεις που δεν καταβλήθηκαν την προηγούμενη δεκαετία με τρέχοντες τόκους και δόσεις αποπληρωμής του χρέους. Τα τοκοχρεολύσια εκτινάσσονται στα 33 δισ. ευρώ .
Αυτό σημαίνει ότι οι δαπάνες εξυπηρέτησης του χρέους αυξάνονται ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) σε επίπεδα άνω του 15% (από 6%-10% σήμερα και έως το 2022) και δεν αφήνουν κανένα περιθώριο να ισχυριστούν οι Ευρωπαίοι πως το χρέος είναι βιώσιμο, επειδή είναι χαμηλό το επιτόκιο δανεισμού.
Είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμισθεί ότι το 66% του ελληνικού χρέους υπόκειται σε κυμαινόμενο επιτόκιο συνδεδεμένο κυρίως με το Euribor, άρα μια -εξαιρετικά πιθανή- αύξηση των επιτοκίων τα επόμενα χρόνια θα προκαλέσει νέα σημαντική διόγκωση του χρέους. Γι” αυτό, η μετατροπή των κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά επιτόκια θα μπορούσε να συμβάλει καθοριστικά στην εξυπηρέτηση του χρέους
Αυτή λοιπόν είναι η μεγάλη αλήθεια για το Χρέος:
Στην καλύτερη περίπτωση κι εφόσον οι ελληνικές κυβερνήσεις ακολουθήσουν με συνέπεια ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και προσέλκυσης ξένων επενδύσεων που αυξάνουν το Εθνικό Εισόδημα αλλά και τις θέσεις εργασίας, η Ελλάδα θα μπορέσει να «κλειδώσει» μόνο το ποσοστό του ΑΕΠ που θα χρησιμοποιεί για την εξυπηρέτηση του Χρέους.
Η Ελλάδα πρέπει ταυτόχρονα να αυξάνει το Εθνικό της Εισόδημα, να προωθεί μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τις κρατικές δαπάνες και να αυξάνει την απασχόληση προσελκύοντας –ξένους στην αρχή- επενδυτές.
Χρήστος Κώνστας
http://www.paraskhnio.gr/to-megalo-psema-gia-to-dimosio-xreos/