Ο Λάκης Λαζόπουλος λέει, όπως όλοι μας, αυτά που νομίζει για τα πολιτικά πράγματα, και με τον τρόπο που κρίνει. Δικαίωμά του και δικαίωμα των φίλων του να θεωρούν αυτό που κάνει σάτιρα και να γελούν με τα αστεία του και των υπολοίπων να εκπλήσσονται με αυτό. Ετσι είναι και η πολιτική, έτσι είναι και η σάτιρα και κανείς δεν αρέσει σε όλους. Για αυτό προσωπικά δεν μου δημιούργησε καμία αίσθηση το χτεσινό επεισόδιο με τον Άδωνη Γεωργιάδη.
Ο ηθοποιός ήθελε να πάρει θέση υπέρ του Βαγγέλη Μειμαράκη και ήταν ελεύθερος να το κάνει -ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που παίρνει θέση και ο βουλευτής ασφαλώς δεν θα έχανε την ευκαιρία που του έπεσε ουρανοκατέβατη.
Το παιχνίδι έτσι παίζεται πάντα στη δημόσια σφαίρα, άσχετα αν άλλος το θεωρεί πολιτική και άλλος σόου. Απλώς όσο σκληρό και αν είναι αυτό το παιχνίδι, όσο θολό ως προς τις προθέσεις, όσο ασαφές ως προς τα κίνητρα, είχε και έχει πάντα μια αδιαπραγμάτευτη συνθήκη. Δεν παίζουν μέσα μανούλες. Οι μανούλες, πόσο μάλλον οι πρόσφατα χαμένες, είναι χτύπημα στο μαλακό υπογάστριο του κοινού, κονιορτοποιεί την πολιτική, σκοτώνει ασφαλώς τη σάτιρα και κερδίζει εύκολα, αλλά προσωρινά, το επιπόλαιο συναίσθημα. Η συμμετοχή της μαμάς απαγορεύεται και ο λόγος είναι απλός.
Δεν έχει ακόμα ανακαλυφθεί ο πολιτικός αντίπαλος ή ο στόχος της σάτιρας που ήρθε στον κόσμο χωρίς μανούλα. Μαμά έχει και ο Γιώργος Παπανδρέου, μαμά έχει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, μαμά έχει και η Μιμή Ντενίση, από μια μαμά έχουμε όλοι μας. Αν έμπαιναν στο παιχνίδι δεν θα υπήρχε κριτική, δεν θα υπήρχε δημοσιογραφία, δεν θα υπήρχε πολιτική αντιπαράθεση -το συναισθηματικό φορτίο που προκαλεί μια μαμά είναι η ασφαλέστερη λογοκρισία. Ολοι όσοι ανακατεύονται στα κοινά, πόσο μάλλον ο κ. Λαζόπουλος που βουτάει τόσο βαθιά, εξ αρχής γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να στενοχωρεθεί η μαμά τους. Για αυτό την αφήνουν πάντα απ’ έξω.
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.media&id=44314