24 Δεκεμβρίου 2015

Απολαυστικός Κασιμάτης σκίζει Βαγγέλα και Τραγ(ικ)άκη: Ο πυρσός, η μουντζούρα, το τηλεομοιότυπον

Η Νέα Δημοκρατία ξεκίνησε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, έχοντας ως σύμβολό της τον πυρσό. (Για όποια σημασία έχει αυτή η λεπτομέρεια, ο πυρσός ήταν τότε και σύμβολο του Συντηρητικού Κόμματος της Βρετανίας.) Αργότερα, επί Σαμαρά, ο πυρσός μετατράπηκε σε μια «μουντζούρα καλλιγραφίας»: κάτι τόσο ασαφές, ώστε ποτέ δεν μπορείς να ανακαλέσεις τη μορφή του στη μνήμη, ακόμη και αν μπαίνεις στην ιστοσελίδα του κόμματος καθημερινά. Καλύτερα έτσι, όμως.
Ο πυρσός έπρεπε να φύγει και καλώς έσβησε σταδιακά από τη μνήμη χάρη στη μετάλλαξή του σε μουντζούρα. Διότι το αληθινό σύμβολο της Ν.Δ. –αυτό που της αξίζει, επειδή εκφράζει στην εντέλεια την πραγματικότητά της– είναι το φαξ. Το ανέδειξε η εκλογική διαδικασία της περασμένης Κυριακής.

Κάπου διάβασα μάλιστα ότι σε όλα τα 1.200 τμήματα είχε δοθεί μόνον ένας αριθμός φαξ για την αποστολή των αποτελεσμάτων – και μολονότι αυτό ακούγεται απίθανο, δεν έκανα τον κόπο να το επιβεβαιώσω, γιατί τους έχω ικανούς και για τα πιο απίθανα. Εξίσου αξιοσημείωτο ότι μαζί με το φαξ βρήκε την ευκαιρία να ξεπροβάλει για λίγο από τον Αδη της νεοδημοκρατίας και ο Γιάννης Τραγ (ικ)άκης, ως πρόεδρος της ΚΕΦΕ. Και τι ευκαιρία! Την άρπαξε με τη μία από το τσουλούφι και, κατά το κοινώς λεγόμενο, την έσκισε. Πόσες φορές βγήκε για να κάνει δηλώσεις, πέντε ή έξι; Και κάθε φορά το μόνο που είχε να πει ήταν αερολογίες χωρίς ίχνος ουσίας, πάντα με αυτό το αστείο και στομφώδες ύφος που θυμίζει γηραιό απόφοιτο της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Πεζικού, ο οποίος κατόρθωσε να γίνει λοχαγός αλλά αισθάνεται στρατηγός.
Αυτή όμως είναι η μισή εικόνα της Νέας Δημοκρατίας. Την άλλη μισή συνθέτουν η προσέλευση του κόσμου (ιδίως η υπομονή του) και, κυρίως, τα αποτελέσματα. Δεν εννοώ μόνον ότι ο Μητσοτάκης ήλθε δεύτερος και ότι ο Αδωνις συγκέντρωσε ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό, που τον αναδεικνύει σε υπολογίσιμο παράγοντα. Βρίσκω θετικό και ελπιδοφόρο ότι πρώτος είναι ο Μεϊμαράκης. (Φαντασθείτε, π.χ., να ήταν στη θέση του ο Στυλιανίδης, που ίσως θα μπορούσε να ήταν αν είχε εκλεγεί στη Βουλή...)

Ο Βαγγέλας έχει διάφορα μειονεκτήματα που είναι γνωστά, με σημαντικότερο το ότι αδυνατεί να συνεννοηθεί σε οποιαδήποτε ξένη γλώσσα, ενώ η δυνατότητα αυτή είναι απολύτως απαραίτητη για τον αρχηγό της αντιπολίτευσης μιας χώρας στη δική μας κατάσταση. Ωστόσο, έχει επίγνωση των ελλείψεών του και θα επιδιώξει να τις καλύψει συνεργαζόμενος. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: είχα μάθει από την αρχή της υπόθεσης αυτής (αλλά ήμουν καλό παιδί και ούτε το είπα ούτε το έγραψα...) ότι ο Μεϊμαράκης σκόπευε να προτείνει την αντιπροεδρία της Ν.Δ. στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκτοτε πέρασε καιρός και στην πολιτική τα πάντα ρέουν· είναι όμως αυτό ενδεικτικό των διαθέσεων με τις οποίες θα ασκήσει την ηγεσία, εάν εκλεγεί. Ο Μεϊμαράκης έχει μάλιστα κι έναν επιπλέον λόγο για να προσεγγίσει τον δεύτερο και να επιδιώξει την παραγωγική συνεργασία: θα πρέπει κάπως να δείξει ότι χειραφετείται από τον εναγκαλισμό των Νεοκαραμανλικών, θα πρέπει να δείξει ότι δεν έχει εξαρτήσεις από ομάδες οργανωμένων συμφερόντων μέσα στο κόμμα.

Ανάλογες, εκτιμώ, είναι οι διαθέσεις και από την πλευρά των Μητσοτάκη και Γεωργιάδη. Μη φαντάζεσθε ότι αν επικρατήσει ο πρώτος θα ακολουθήσει κοσμογονία αλλαγών. Θα κινηθεί και αυτός πολύ προσεκτικά, προτάσσοντας το αναγκαίο και αποφεύγοντας εσωτερικές τριβές χωρίς αντίκρισμα. Ο δε Αδωνις έχει και αυτός κάθε λόγο να αποδείξει ότι τον διαπνέει η επιθυμία της ενότητας· όχι μόνον επειδή συμβαίνει να είναι γνήσια, προπαντός επειδή έτσι εμπεδώνει μέσα στο σύστημα τη θέση που κέρδισε με τις ψήφους του.

Για τους λόγους αυτούς, προσωπικώς βλέπω το ποτήρι της Ν.Δ. μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Πράγματι, το φαξ είναι το τέλειο σύμβολο της Ν.Δ., ελπίζω όμως της Ν.Δ. που τελείωσε, διότι την περασμένη Κυριακή αυτό που επικράτησε ήταν το αίτημα της ανανέωσης. Δεν σημαίνει αυτό, βεβαίως, ότι η πραγματοποίηση της ανανέωσης είναι εγγυημένη, ούτε ότι η προσπάθεια που θα καταβληθεί θα είναι η ίδια όποιος και αν εκλεγεί από τους δύο υποψηφίους. Ομως το πρώτο βήμα έγινε· και το σπουδαίο είναι ότι το έκανε ο κόσμος με τις επιλογές του.

Συνέβη πράγματι

Το αγαπημένο μου θέμα: η αναπάντεχη αθωότητα. Προχθές το βράδυ ήμασταν σε ένα σπίτι μια παρέα φίλων και κουβεντιάζαμε τα πολιτικά. Στο σημείο όπου αναλύαμε την πολυσχιδή και πολυτάλαντο προσωπικότητα του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, φίλη μου καλή, την οποία σημειωτέον θαυμάζω για την τετράγωνη σκέψη της, τον άψογο επαγγελματισμό και την ευθεία (no frills) προσέγγισή της στα θέματα, πετάχτηκε και είπε: «Ναι, αλλά ξέρει πολύ καλά γαλλικά» και εννοούσε –αλίμονο– γαλλικά άνευ εισαγωγικών. Η παρέα πάγωσε. Ολα τα μάτια στράφηκαν προς το μέρος της. «Ετσι μου έχουν πει... Από σοβαρό άνθρωπο το άκουσα», δικαιολογήθηκε. Εμεινα άφωνος. Ποτέ δεν περίμενα ότι ένας τόσο έξυπνος άνθρωπος, όπως η συγκεκριμένη φίλη μου, να έχει πιστέψει κάτι τόσο τερατώδες για τον Βαγγέλη. Και μόνο ο απλός συσχετισμός των εννοιών «Βαγγέλης Μεϊμαράκης» και «Francophonie» σοκάρει, σου μπλοκάρει το μυαλό, πόσο μάλλον αν το πιστέψεις κιόλας! Αμέσως αλλάξαμε θέμα και τη ρωτήσαμε πότε σκοπεύει να πάει διακοπές...