Η καταγγελία σοκάρει και συγκλονίζει. Ασθενείς με σοβαρά νοσήματα στα Δωδεκάνησα, κυρίως αυτοάνοσα και πιο συγκεκριμένα, τη μάστιγα της εποχής μας, τη σκλήρυνση κατά πλάκας, η οποία παρουσιάζει ραγδαία άνοδο, έχουν αφεθεί ούτε λίγο ούτε πολύ στην τύχη τους.Στην καλύτερη περίπτωση, αναγκάζονται να κυνηγούν γιατρούς για να τους γράψουν τα φάρμακά τους, ενώ οι γιατροί, ανήμποροι να ξεπεράσουν το πλαφόν, δίνουν μάχη να πείσουν τη γραφειοκρατία πως στις ζωές πλαφόν δεν μπαίνει. Τότε το «τέρας» τούς απαντά ότι όποιος συνταγογραφεί πέρα από το πλαφόν θα αντιμετωπίζει τις εκ του νόμου προβλεπόμενες κυρώσεις.
Οι πάσχοντες γνωρίζουν πως με μέτριες εκτιμήσεις τα φάρμακα κάθε μήνα κοστίζουν από μερικές εκατοντάδες ως λίγες χιλιάδες ευρώ, ανάλογα την περίπτωση. Σαν να μην έφτανε αυτό, όπως καταγγέλλεται, οι επιτροπές για την πιστοποίηση αναπηρίας όλο και πιο δύσκολα «δίνουν» ποσοστό αναπηρίας πάνω από 67% και έτσι μετατρέπουν, ουσιαστικά, σε έναν διαρκή «Γολγοθά» την καθημερινότητα σε όλους τους ανασφάλιστους πολίτες, οι οποίοι αδυνατούν να εργαστούν, αλλά δεν έχουν και την κρατική «σφραγίδα» για την πιστοποίηση της αναπηρίας τους, ουσιαστικά, της ασθένειάς τους.
Συμπερασματικά, η κατάσταση μπορεί να συμπυκνωθεί ως εξής. Οι ασθενείς ασθενεις με σκλήρυνση κατά πλάκας, είτε είναι ασφαλισμένοι είτε όχι (ακόμα και αν έχουν πάρει ποσοστό αναπηρίας), θα πληρώσουν κάθε μήνα από την τσέπη τους πιθανότατα κάποιο φάρμακο λόγω…πλαφόν και σίγουρα κατά περίπτωση περί τα 150 ευρώ, για παράδειγμα, για τρία μπουκαλάκια μη συνταγογραφούμενου μεν ενζύμου, απαραίτητου, δε, όμως για να έχουν μια καλή κινητικότητα. Αμφότεροι, για να μπορούν να έχουν μια καλή ποιότητα ζωής, θα πρέπει να φροντίσουν η αγωγή τους να «πέσει» εντός του πλαφόν, κάτι που σημαίνει ότι έχουν βέβαιη την ελλιπή κάλυψή τους, αν παρουσιαστεί παράλληλα και διαβήτης ή καρκίνος ή νεφροπάθεια κ.τ.λ. Το «κλειδί», λένε σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου εξόφθαλμα δεν ισχύει ο γενικός κανόνας του πλαφόν, είναι να μην εμπίπτουν στο πλαφόν αυτοί οι ασθενείς και, βεβαίως, τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας να δίνουν ποσοστό από 67% και πάνω.
Ο Κώστας Θανόπουλος είναι ένας νέος, σαραντάρης γιατρός, αλλά και ο ίδιος ασθενής και πρόεδρος των ασθενών με σκλήρυνση στα Δωδεκανήσα. Στις λίγες ώρες που μεσολάβησαν μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης επικοινωνίας μας, ο αριθμός των μελών του συλλόγου, που ξεπερνά τα 1.700 άτομα, αυξήθηκε με την προσθήκη τριών ακόμα ανθρώπων. Άνθρωποι νέοι, στα τριάντά τους, που η πολιτεία τούς αντιμετωπίζει ως λογιστικό κόστος. Που εκτιμά ότι μπορούν να συνεχίσουν κανονικά τη ζωή τους και να εργάζονται χωρίς πρόβλημα. Φυσικά, η πολιτεία δεν είναι αυτή που θα τους βρει εργασία. Αλλά αυτό είναι για το κράτος… μια λεπτομέρεια. Όπως μας λέει ο κ. Θανόπουλος, αν όλοι οι ασθενείς με ανάλογα προβλήματα αποφάσιζαν να βγουν στον δρόμο, θα ήταν περισσότεροι από τα τρακτέρ των αγροτών. Ποιο είναι, όμως, το νόημα μιας τέτοιας κίνησης, όταν πρόσφατα πορεύτηκαν στο Μέγαρο Μαξίμου και αγνοήθηκαν; Ο θυμός περισσεύει κυρίως για τα ΚΕΠΑ που αποφασίζουν πως δεν είναι ανάπηροι άνω του 67%, ακόμα και άνθρωποι που τους έχει αφαιρεθεί το παχύ έντερο, αυτό, όμως, που ζητούν οι ασθενείς, όπως τονίζει ο κ. Θανοπουλος είναι να υπάρξει λίγη λογική στην αντιμετώπισή τους, με την επικύρωση του ποσοστού αναπηρίας και την πλήρη κάλυψη όλων των απαραίτητων σκευασμάτων που δεν μπορεί να επαφίεται στον ανθρωπισμό εκλεκτών ιατρών, όπως γινόταν για παράδειγμα στο νοσοκομείο της Ρόδου. Τα άλλα θα τα παλέψουν μόνοι τους. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει αυτή η λογική ή έχει και αυτή… πλαφόν;
Όλοι ξέρουν
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας με τα κέντρα πιστοποίησης αναπηρίας είναι γνωστά στους αρμόδιους εδώ και τουλάχιστον 3 χρόνια. Όμως οι εκκλήσεις πέφτουν στο κενό, αντίθετα από την αυταπόδεικτη υποχρέωση της πολιτείας να μεριμνά για τους πολίτες της. Το θέμα, πλέον, πήγε και στη Βουλή με ερώτηση του Χαράλαμπου Αθανασίου, στην οποία αναφέρει ότι, σύμφωνα με καταγγελία του συλλόγου ατόμων και φίλων με «Σκλήρυνση κατά πλάκας Λέσβου», ανασφάλιστοι ακρίτες, πάσχοντες από την εν λόγω ασθένεια ή άλλες παρεμφερείς, που δεν έχουν αναγνωρισμένο ποσοστό αναπηρίας από τα ΚΕΠΑ πάνω από 67%, χάνουν ως και το δικαίωμά τους να θεωρήσουν το βιβλιάριό τους από τον ΟΓΑ, καθιστώντας προβληματική τη φαρμακευτική τους κάλυψη. Είναι, πράγματι, ακατανόητο το πώς η πολιτεία αφήνει να δημιουργηθούν και να εξελιχθούν τέτοιες απαράδεκτες καταστάσεις αναφέρεται στην ερώτηση και πλέον το ερώτημα είναι πώς το υπουργείο σκοπεύει να αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο πρόβλημα που επιβαρύνει βαρέως πάσχοντες ασθενείς και με την ευκαιρία να απαντήσει και αν θα βάλει τέλος στο απαράδεκτο πλαφόν στη συνταγογράφηση των πασχόντων από σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλων χρόνιων αυτοάνοσων νοσημάτων από όλα τα Ταμεία.
Του Κώστα Αττία
Από την έντυπη έκδοση της εφημερίδας «Παρασκήνιο» που κυκλοφόρησε το Σάββατο 27/2