Το κόστος των αναγκαίων μέτρων αυξάνει καθημερινά.Από 3.4 δις έχουμε φθάσει στα 8.5 δις.
Είναι αρκετά; Κανείς δεν γνωρίζει. Υποθέσεις γίνονται, με εκατέρωθεν στοιχεία και συλλογισμούς, που δήθεν υποστηρίζουν βάσιμα τον τελικό αριθμό. Οι υποθέσεις αμφισβητούνται, οι αριθμοί απορρίπτονται ή τροποποιούνται. Κατά το δοκούν. Οι αριθμοί είναι πάντα το αποτέλεσμα μιας ιστορίας. Δεν είναι ποτέ η ιστορία.
Είναι μαρτύριο να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει. Ο Απρίλης του 2016 θα είναι πιο σκληρός από τον Απρίλη του 2015; Από τον Ιανουάριο του 2014 είμαστε σε καθημερινή διαπραγμάτευση. Αβεβαιότητα που βαραίνει μέρα με τη μέρα. Θα κοπούν οι συντάξεις; Θα απολυθούν οι υπάλληλοι; Θα αυξηθούν οι φόροι; Θα πέσει η κυβέρνηση; Αλλάζει το σύστημα των Πανελλαδικών; Κάθε μέρα πλησιάζουμε σε συμφωνία. Κάθε φορά ο εκάστοτε κακός (Μέρκελ, Σόιμπλε, ΔΝΤ) μας μάχεται και μας εμποδίζει. Οι κακοί αλλάζουν. Η αβεβαιότητα παραμένει. Κάθε μέρα κάποιος αρμόδιος δηλώνει πως πλησιάζουμε. Οι αρμόδιοι (Βαρουφάκης, Σταθάκης, Τσακαλώτος) αλλάζουν. Η συμφωνία δεν έρχεται, η αβεβαιότητα προστίθεται, η αναξιοπιστία μεγαλώνει. Μίγμα αδιαφορίας και απόγνωσης είναι μόνιμος σύντροφος στην καθημερινότητα.
Η χώρα περιμένει τη συμφωνία, σαν σανίδα σωτηρίας. Και πέρυσι το ίδιο ήταν. Σωσίβιο στην φουρτούνα. Δεν σωθήκαμε όμως. Πήραμε παράταση που την ξοδεύουμε επιμελώς. Και η κυβέρνηση περιμένει τη συμφωνία. Εν τω μεταξύ κάνει σχέδια και σενάρια αλλά δεν κυβερνά. Εκτός από την ενημέρωση όπου καθημερινά βομβαρδίζει με non paper Μαξίμου, κάτι σαν πολεμικά ανακοινωθέντα. Βάλτοι σαν της Ειδομένης, μαύρες τρύπες σαν του Ελληνικού, τσαντίρια σαν του Λιμανιού, υπάρχουν στην Υγεία (τώρα αρχίζουν να ορίζονται διοικητές στα νοσοκομεία), στις ανεξάρτητες αρχές (περίπου 200 εκ. ευρώ υπολογίζεται το κόστος μη λειτουργίας τους), στην δικαιοσύνη, στα ασφαλιστικά ταμεία, στα δημόσια έργα , στο καινούργιο ΕΣΠΑ που δεν ήρθε, παντού. Περιμένουμε το Ναυαρίνο. Αλλά μας λείπουν οι Τούρκοι κι ο Ιμπραήμ. Προσπαθούμε με ΔΝΤ, Τόμσεν και Βελκουλέσκου.
Η συζήτηση για την παγκοσμιοποίηση φουντώνει. Και οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις. Το BREXIT, το προσφυγικό, είναι εκδηλώσεις αυτών των διαδικασιών. Από την Ευρώπη ζητείται να προχωρήσει πιο ριζοσπαστικά, πιο ενεργά στον νέο κόσμο που γεννιέται. Αυτός ο κόσμος δεν είναι καλύτερος όταν τον κοιτάς με τα μάτια της πρόσφατης Ιστορίας και ευημερίας. Η αναδιανεμητική ικανότητα του κράτους, όπως και το ίδιο το κράτος θα μειωθούν. Η προστασία των εργαζομένων επίσης. Η ρευστότητα του μέλλοντος θα αυξηθεί. Η Ευρώπη έχει δίκιο, από την πλευρά της, που αντιδρά, διστάζει, ψάχνει ενδιάμεσους δρόμους. Έχει όμως και άδικο γιατί αψηφά τον κίνδυνο της βραδυπορίας, πληρώνει κόστος γι αυτή την πολιτική. Ο δισταγμός και ο φόβος της ανόδου «εξωσυστημικών κομμάτων», δεξιών και αριστερών την οδηγεί σε ακινησία. Οι πρόσφυγες έρχονται και τους σφραγίζουμε. Η γήρανση του πληθυσμού ήρθε και συντάξεις δεν μειώνουμε. Οι άνεργοι αυξάνονται, δομές του κράτους δεν αλλάζουμε.Ο βάλτος δεν φέρνει λύση.
Η Ελλάδα είναι και πάλι πεδίο πειραματισμών. Ο χρήσιμος γεωπολιτικός ηλίθιος. Η κυβέρνηση ζητάει ανταλλάγματα για να υπογράψει και κυρίως για να εφαρμόσει, νέα μέτρα, πιο νέα μέτρα, ακόμη μέτρα. Ταμέτρα τα ζητά το ΔΝΤ, όχι το κακό/καλό ΔΝΤ, αλλά ο κύριος εκφραστής μιας άποψης παγκοσμιοποίησης που στηρίζεται στην απορρύθμιση του κοινωνικού κράτους και υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ αλλά και μεγάλο μέρος Ευρώπης, Ρωσίας, Κίνας και λοιπών BRIC. Αυτό το ΔΝΤ ζητά επίσης την σημαντική ελάφρυνση του χρέους της χώρας γιατί αλλιώς τα μέτρα δεν θα πετύχουν. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά αν έχει δίκιο αλλά πάντως έχει άποψη ολόκληρη, την λέει και την υποστηρίζει. Όμως ελάφρυνση του χρέους της Ελλάδας σημαίνει ότι κάποιος άλλος, δηλαδή οι Ευρωπαίοι εταίροι, θα πληρώσουν την διαφορά. Δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται. Ποιος θα τολμήσει να πάει στη Βουλή του να ζητήσει , σε τέτοιους καιρούς που η δυσαρέσκεια παντού μεγαλώνει, κι άλλα λεφτά για την Ελλάδα; Γιατί αυτά τα λεφτά να μην δοθούν για τους πρόσφυγες, για τους άνεργους, για τους πένητες της κάθε χώρας; Γιατί η επιείκεια και η αλληλεγγύη να εξαντλούνται στην Ελλάδα, που καλώς ή κακώς θεωρείται βαρέλι χωρίς πάτο; Οι Ευρωπαίοι λεφτά δεν δίνουν. Κι αφού λεφτά δεν δίνουν είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα στραβά μάτια στα μέτρα, να μην ζορίσουν, να μην απαιτήσουν, να αφήσουν τα ημίμετρα να συντηρήσουν τον βάλτο. Να κερδίσουν χρόνο.
Εκεί λοιπόν που τα βουβάλια της παγκοσμιοποίησης τσακώνονται, πάει και το κατσίκι να κουτουλήσει, χωρίς να ξέρει ποιον… Το χειρότερο; Είναι σε συρματόπλεγμα αποκλεισμένο, δεν μπορεί ούτε καν ηρωική έξοδο να κάνει. Τα σύνορα σφραγισμένα από το ΝΑΤΟ και τα Σκόπια (αλήθεια τι ειρωνεία τα Σκόπια, που δεν είναι Μακεδονία, να φυλάνε την Ευρώπη!), η οικονομία κλειδωμένη στους ελέγχους κεφαλαίων. Οι μάχες γίνονται αλλού, στο BREXIT, στο Ιράν, στο χρέος της Ιταλίας, στην ακινησία της Γαλλίας, στην ακυβερνησία της Ισπανίας, στην εύθραυστη συγκράτηση των εθνικών αναδιπλώσεων, το ελληνικό κριάρι είναι ανήμπορος θεατής που παρακαλάει για τροφή, λίγο χορτάρι.
Ποτέ Ελληνική κυβέρνηση από τον εμφύλιο και μετά δεν ήταν τόσο αδύναμη, τόσο υποταγμένη. Και τόσο τυφλή! Για να βγει από το αδιέξοδο πήρε πρωτοβουλία: τις διαρροές του ΔΝΤ. Δηλαδή παραβίασε τον πολιτισμό της εταιρικής σχέσης, έσπρωξε τους διστακτικούς ευρωπαίους στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Ο αντιπερισπασμός κράτησε μια μέρα, κατέληξε σε ένα γράμμα όπου τον πρωθυπουργό τον είπαν παγκοσμίως ανόητο. Και οι εταίροι πια, όταν θέλουν να μιλήσουν μεταξύ τους παίρνουν επιδεικτικά το αεροπλάνο και φεύγουν από την Ελλάδα.
Η κατάσταση δεν μπορεί να κρατήσει. Ακόμη κι αν , με διάφορες Ευρωπαϊκές δελφικές ημικουβέντες το χρέος προσφερθεί σαν ενδεχόμενο μελλοντικό αντάλλαγμα, η κυβέρνηση ξέρει καλά πως δεν ορίζει την τύχη της, δηλαδή δυο πράγματα: Ένα πως μόλις ψηφίσει τα μέτρα όπου θα κόβονται συντάξεις θα έχει υπογράψει και την γρήγορη πτώση της όσους διορισμούς κι αν κάνει, όσο χρέος κι αν πουλήσει. Δύο πως αν δεν υπογράψει θα πρέπει να πάει αμέσως σε εκλογές, όπου όπως φαίνεται θα χάσει, όσους διορισμούς κι αν κάνει, όσο ΔΝΤ κι αν ξορκίσει.
Στις επόμενες λίγες μέρες θα ξεκαθαρίσει το τοπίο. Το πιο πιθανό με μια ακόμη επιθετική κυβερνητική δραματοποίηση. Ο Απρίλης είναι σκληρός.
Κάτω από τον αφρό όμως απομένουν η απόγνωση για τη χώρα και η αναμονή επιλογής του μικρότερου, κατά την κρίση της, κακού για την κυβέρνηση. Μένει , παράδοξα, και πολλή αδιαφορία. Ίσως γιατί, εκτός από τα ανεκδιήγητα που συμβαίνουν, έχουμε και μια ζωή να ζήσουμε.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΑΚΟΣ
iefimerida.gr