Αν η Ελλάδα αρχίσει να καταπολεμά τους όρους του προγράμματός της, θα επανέλθει ο φόβος για το αν θα μείνει στην ευρωζώνη και κατά συνέπεια οι άνθρωποι θα έχουν ξανά το κίνητρο να αποσύρουν τα ευρώ τους από τις τράπεζες της χώρας, πριν αυτά μετατραπούν σε δραχμές, που δεν θα έχουν αξία πουθενά. Και η απογοητευτική ανάκαμψή της θα είναι μηδενική, εκτιμά η αμερικανική εφημερίδα.
«Τα κακά νέα είναι ότι η Ελλάδα είναι στην πραγματικότητα σε αντιπαράθεση με το ΔΝΤ για το πρόγραμμα που συμφωνήθηκε πέρυσι. Ομως- και εδώ έγκειται η δυσκολία να διαχωρίσει κάποιος την τραγωδία από τη φάρσα- δεν είναι για τον λόγο που νομίζετε. Το ΔΝΤ είναι αυτό που θέλει λιγότερη λιτότητα και η Ελλάδα θέλει να κάνει περισσότερα, αρκεί αυτές οι περικοπές να μην πλήξουν τους φτωχούς. Με άλλα λόγια, το πάνω είναι κάτω, το μαύρο είναι άσπρο και τα σκυλιά με τις γάτες ζουν πραγματικά μαζί», γράφει η Washington Post, στο άρθρο με τίτλο «Ο τρελός λόγος για τον οποίο μπορεί να βρεθούμε αντιμέτωποι με μία νέα ελληνική κρίση».
Θα περίμενε κανείς, σχολιάζει το δημοσίευμα, ότι η Ελλάδα και το ΔΝΤ θα ήταν σύμμαχοι σε αυτό το θέμα. Αλλωστε, αμφότερες οι πλευρές, θέλουν μεγαλύτερη ελάφρυνση χρέους και λιγότερη λιτότητα. «Δεν συμβαίνει αυτό όμως. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, η Ελλάδα στην πραγματικότητα αποκηρύσσει το ΔΝΤ επειδή λέει ότι θα έπρεπε ο στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος να είναι 1,5% του ΑΕΠ το 2018. Γιατί συμβαίνει αυτό; Το ΔΝΤ πιστεύει ότι οι προτεινόμενες από την Ελλάδα αυξήσεις φόρων είναι υπερβολικές και οι περικοπές στις συντάξεις ανεπαρκείς. Ετσι, παρότι θέλει λιγότερη λιτότητα στην Ελλάδα συνολικά, θέλει η χώρα να κάνει περισσότερα στο είδος της λιτότητας που η Αθήνα δεν θέλει να εφαρμόσει. Και η Ελλάδα από την πλευρά της προτιμά να κρατήσει στο ελάχιστο αυτά που νομίζει ότι θα είναι κοινωνικά επιβλαβή σε σύγκριση με εκείνα που είναι οικονομικά επιβλαβή. Οπότε, η Ελλάδα συντάσσεται με εκείνους που θέλουν να κάνει μεγαλύτερες περικοπές, αλλά δεν θέλουν να μειώσουν το χρέος της. Τουλάχιστον εκείνοι θα μειώσουν το ελληνικό έλλειμμα με τον τρόπο που θέλει η ελληνική πλευρά», σημειώνει το άρθρο.
Σημειώνοντας ότι πλέον το «βρώμικο»- πλέον όχι και τόσο- μυστικό της Ευρώπης είναι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να αποπληρώσει τα δάνειά της, καθώς χρειάζεται μεγαλύτερο πληθωρισμό, κάτι που δεν είναι δυνατόν όσο μένει στην ευρωζώνη, προσθέτει ότι αντί για αυτό, οι πολιτικοί συνεχίζουν να λένε το ψέμα ότι η χώρα μας πρόκειται να αποπληρώσει το χρέος της.
Επιχειρώντας να κάνει πιο εύκολα κατανοητή την κατάσταση, η Washington Post καταγράφει τις τρεις κορυφαίες προτεραιότητες για κάθε πλευρά της διαπραγμάτευσης, οι οποίες είναι διαφορετικές.
«Η Ελλάδα ενδιαφέρεται, με αυτή τη σειρά προτεραιότητας για: 1) να πετύχει διαγραφή χρέους, 2) να μην πλήξουν οι περικοπές τους πιο φτωχούς, 3) να διατηρήσει όσο πιο μικρό γίνεται το πρωτογενές πλεόνασμα που υποτίθεται ότι πρέπει να πετύχει. Το κυνικό του θέματος είναι ότι από τη στιγμή που οι δανειστές δεν πρόκειται ποτέ να διαγράψουν μέρος του χρέους, είναι καλύτερο να επικεντρωθούν στην ελαχιστοποίηση των περικοπών στις συντάξεις που πάντα ''πονάνε'', παρά στους στόχους του προϋπολογισμού που πάντα μπορεί να μην επιτευχθούν.
Το ΔΝΤ είναι επικεντρωμένο στο: 1) να κρατήσει όσο πιο ρεαλιστικό γίνεται το πρωτογενές πλεόνασμα που υποτίθεται ότι πρέπει να πετύχει η Ελλάδα, 2) να πετύχει διαγραφή χρέους, 3) στο βαθμό που αυτό δεν συγκρούεται με τον πρώτο του στόχο, οι περικοπές να μην είναι αχρείαστα οπισθοδρομικές. Το θέμα είναι ότι το ΔΝΤ έχει κουραστεί να εγκρίνει συμφωνίες που ξέρει ότι δεν λειτουργούν, όπως έγινε στο πρώτο ελληνικό πρόγραμμα. Αυτό σημαίνει ότι οι σημερινές περικοπές πρέπει να διατηρηθούν σε λογικό επίπεδο, όπως και το χρέος. Και ενώ κανείς δεν θέλει να βάλει έστω και αυτό το μικρότερο βάρος στους φτωχούς, αυτό που θα βοηθήσει περισσότερο, λέει το ΔΝΤ, είναι ένα πρόγραμμα που δουλεύει και μία οικονομία που αναπτύσσεται.
Η Κομισιόν, που ουσιαστικά είναι η Γερμανία, έχει στόχο: 1) να μην διαγράψει ελληνικό χρέος, 2) να διατηρήσει το πρωτογενές πλεόνασμα που πρέπει να πετύχει η Ελλάδα όσο το δυνατόν μεγαλύτερο 3) να μην πλήξουν οι περικοπές τους πιο ευάλωτους. Κατά τη δική τους άποψη, ήδη έχουν γίνει πολλά για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, που έχει μεγαλύτερη σημασία από το επίπεδο του χρέους, με αναχρηματοδότηση σε χαμηλά επιτόκια και τη δυνατότητα η Αθήνα να έχει δεκαετίες για να αποπληρώσει. Το να γίνουν περισσότερα για τη μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους, θα είναι υπερβολικό, λένε. Οι ψηφοφόροι τους θα ξεσηκωθούν. Το ίδιο υποτίθεται ότι θα γίνει αν επιτραπεί στην Ελλάδα να έχει μικρότερο στόχο για πλεόνασμα».
Το δεύτερο χειρότερο σενάριο, καταλήγει το άρθρο, είναι αποχωρήσει το ΔΝΤ από τη συμφωνία, προκαλώντας την κατάρρευσή της. Ομως, συνεχίζει, το ακόμη χειρότερο είναι το τι θα συμβεί πραγματικά. «Θα συμφωνήσουν όλοι σε κάποιου είδους παραμύθι και μετά, όταν δεν θα λειτουργήσει αυτό, θα διαπραγματευτούν ένα νέο σε λίγα χρόνια. Με αυτό το ρυθμό, μπορεί να χρειαστούν άλλα 8-10 χρόνια πριν η οικονομία της Ελλάδας επιστρέψει στο επίπεδο που ήταν το 2008».
«Ολα αυτά, είναι αρκετά για να σε κάνουν να κλάψεις μέχρι να γελάσεις, ή να γελάσεις μέχρι να δακρύσεις», καταλήγει η Washington Post.