Του Νίκου Ρωμανού*
Αυτός ο θίασος μπορεί να παίξει οποιονδήποτε άλλο ρόλο εκτός από αυτόν της κυβέρνησης. Είναι πλέον ξεκάθαρο. Ούτε να προσποιηθούν πως κυβερνούν μπορούν. Ούτε να προσποιηθούν πως αποφασίζουν μπορούν. Και κυρίως δεν μπορούν καν να προσποιηθούν πως υλοποιούν. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν θέλουν, αν δεν μπορούν, ή αν ούτε θέλουν, ούτε μπορούν.
Αρκετά τους ψυχαναλύσαμε. Αρκετά γελάσαμε. Αρκετά δείξαμε κατανόηση και προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε τα κίνητρα των ιδίων και των ψηφοφόρων τους. Όσο χαϊδεύουμε τον ψηφοφόρο τόσο βοηθάμε στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος που οδηγεί νομοτελειακά στην γιγάντωση της αποχής. Και guess what: Αυτοί που απέχουν δεν είναι οι φανατισμένοι. Δεν είναι αυτοί που έχουν προσωπικό κέρδος από τον έναν ή τον άλλο. Δεν είναι αυτοί που προσελήφθησαν χαριστικά στο δημόσιο. Δεν είναι οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Δεν είναι οι Καρανίκες όλων των χρωμάτων. Αυτοί που απέχουν είναι αυτοί που έχουν αηδιάσει να πληρώνουν μια ζωή για όλους τους παραπάνω. Αυτούς πρέπει να πείσει το πολιτικό σύστημα πως αξίζει ξανά την εμπιστοσύνη τους. Και για να τους πείσει πρέπει να επιδείξει σοβαρότητα και συνέπεια. Η αξιωματική αντιπολίτευση βρίσκεται στην προνομιακή θέση να μπορεί να επιδείξει το έργο της προηγούμενης κυβερνητικής της θητείας ως αποδεικτικό της συνέπειας και της στρατηγικής και διαχειριστικής υπεροχής της, καθώς και ως βάση πάνω στην οποία θα χτίσει το νέο πρόγραμμα της.
Ρωτήστε έναν γείτονα του πρωθυπουργού τι ώρα φεύγει με την αστυνομική ακολουθία για το Μαξίμου κάθε πρωί. Ρωτήστε το ίδιο και κάποιον που μένει κοντά στον πρώην πρωθυπουργό. Επειδή το έκανα θα σας πω πως η διαφορά στην καθημερινή ώρα αναχώρησης των δύο κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας τους είναι κατά μέσο όρο 2-3 ώρες. Αντίστοιχη είναι και η διαφορά στην ώρα επιστροφής. Και αν δεν σας αρέσουν τα νούμερα θα σας το πω με λόγια: Είναι η διαφορά μεταξύ δουλέματος και δουλειάς.
Ρωτήστε κάποιον που έχει επιχείρηση, ή κάποιον λογιστή πόσο ήταν το πρόστιμο για μη έκδοση αποδείξεων επί των κακών Σαμαροβενιζέλων και πόσο είναι σήμερα. Επειδή το ρώτησα, θα σας πω εγώ: Με νόμο Σαμαρά του 2014 το πρόστιμο για κάθε απόδειξη που δεν είχε κοπεί ήταν 1000 ευρώ. Με νόμο Τσίπρα του Οκτωβρίου 2015 τα 1000 ευρώ ανά μη κομμένη απόδειξη έγιναν 50% του ΦΠΑ που αντιστοιχεί στην απόδειξη. Αν δηλαδή έχεις ένα καφέ-μπαρ, για τρία τραπέζια χωρίς απόδειξη το2014 θα πλήρωνες πρόστιμο 3000 ευρώ (άσχετα με το τι είχαν παραγγείλει οι πελάτες των τραπεζιών αυτών). Αν σου γίνει έλεγχος σήμερα για τα ίδια τρία τραπέζια θα πληρώσεις το 50% του ΦΠΑ των προιόντων που δεν κόπηκαν. Δηλαδή αν ο μέσος όρος καθαρού τζίρου ανά τραπέζι είναι 20 ευρώ θα πληρώσεις το 50% του ΦΠΑ που αντιστοιχεί στα (20Χ3=)60 ευρώ. Με άλλα λόγια, ο ίδιος επιχειρηματίας, για την ίδια φοροδιαφυγή το 2014 θα πλήρωνε πρόστιμο 3000 ευρώ και σήμερα θα πληρώσει 7,2 ευρώ, δηλαδή 99,75% λιγότερο… Αν αυτό δεν είναι κίνητρο υπέρ της φοροδιαφυγής τότε τι είναι; Θυμίζω πως βασικό σύνθημα της παρούσας κυβέρνησης ήταν το χτύπημα της φοροδιαφυγής. Να άλλη μια διαφορά λοιπόν μεταξύ δουλέματος και δουλειάς…
Ρωτήστε κάποιον από τους νέους Έλληνες που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης στο εξωτερικό, αν θα ήθελε ή όχι να συμμετέχει στις εκλογές της χώρας του. Αν είναι κάποιος που πρέπει να ακουστεί από το πολιτικό σύστημα είναι ακριβώς αυτός. Αυτός που έδιωξε η Ελλάδα της κρίσης και των μνημονίων (όπως θα έλεγε ο προμνημονικαός Αλέξης). Αυτός που υποτίθεται ότι θα υπερασπιζόταν η παρούσα κυβέρνηση. Και όχι μόνο με την πολιτική της έδιωξε ακόμη περισσότερους αλλά με τον νέο εκλογικό νόμο που μαγειρεύει, τους αρνείται και το δικαίωμα του εκλέγειν.
Ρωτήστε έναν τουρίστα που επισκέφτηκε τους αρχαιολογικούς μας χώρους τελευταία να σας μιλήσει για την εμπειρία του. Εν μέσω τουριστικής περιόδου αποφάσισαν να αλλάξουν μέσω «διαγωνισμού» χέρια τα κυλικεία μουσείων και αρχαιολογικών χώρων. Το αποτέλεσμα είναι να βρίσκονται μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι με κλειστά κυλικεία, χωρίς ούτε ένα μπουκάλι νερό για τους επισκέπτες. Συνυπολογίστε σε αυτήν την ταλαιπωρία, τις ουρές που προκαλεί η προβληματική (μη) υλοποίηση του συστήματος ηλεκτρονικών εισιτηρίων και συναισθανθείτε την κατάσταση όσων μας τιμούν με την εμπιστοσύνη και το συνάλλαγμα τους…
Ρωτήστε έναν μεσίτη να σας πει πόσα μαγαζιά άδειασαν στην γειτονιά σας το τελεαυταίο διάστημα. Τα νούμερα είναι αμείλικτα και μιλούν για 45% αύξηση στα λουκέτα το πρώτο 5μηνο του 2016. Δεν συνυπολογίζω τα μεγάλα λουκέτα που ακούγεται πως επίκεινται και ελπίζω να αποφευχθούν για να μην ζήσουμε μέσα σε όλα και μία Ελληνική Leman Brothers…
Ρωτήστε τον πρώην λογογράφο του Αλέξη που αποκάλυψε πως o Τσίπρας ονειρεύεται «μετάλλαξη πολιτεύματος» για «μονιμοποίηση της Αριστεράς στην εξουσία».
Έχετε ακόμη απορίες; Ρωτήστε τους Κινέζους που σίγουρα ξέρουν από δουλειά και τώρα έμαθαν και από δούλεμα χάρη στον Αλέξη. Το παράδειγμα της Cosco είναι εκπληκτικό: βγήκαν με σύνθημα ΟΧΙ στην Cosco, υπέγραψαν σύμβαση με την Cosco, πήγαν να περάσουν από την Βουλή μονομερώς τροποποιημένη την ήδη υπογεγραμμένη σύμβαση, και αύριο πάνε στην Κίνα με σημαία τους την αρχική σύμβαση και με την ουρά κάτω από τα σκέλια, σαν τα καλά, υπάκουα παιδιά. Μιλάμε για τιτάνες της πολιτικής σοβαρότητας, της αξιοπρέπειας και της αξιοπιστίας.
Και όλα αυτά συμβαίνουν 1 χρόνο μετά τα capital controls «που θα διαρκούσαν εβδομάδες» και που μας κόστισαν 100 δις, 6 θέσεις στην ανταγωνιστικότητα της χώρας, 11,7% πτώση των εξαγωγών, 25990 λουκέτα, ύφεση, αποεπένδυση, μείωση της κατανάλωσης και πτώση του δείκτη οικονομικού κλίματος.
Όσο προτιμάμε το δούλεμα από την δουλειά τόσο θα πληρώνουμε τον λογαριασμό (που έχει πάψει πια να είναι μόνο χρηματικός).
Τελικά είμαστε πολύ large λαός…
*Ο Νίκος Ρωμανός είναι Επιχειρηματίας - Ψυχολόγος
liberal.gr