Του Χρίστου Κατηφόρη*
Αυτές τις ημέρες τιμούμε τη νίκη του ελληνικού στρατού εναντίον των κομμουνιστών στο Γράμμο και στο Βίτσι, νίκη η οποία οριστικά απομάκρυνε το κίνδυνο της επικράτησης του κόκκινου ολοκληρωτισμού στην πατρίδα μας, ο οποίος τότε δυστυχώς επικράτησε παντού, αλλά στις χώρες της Βαλκανικής μέχρι και την παταγώδη κατάρρευση των καθεστώτων αυτών το 1989-90.
Παράλληλα όμως τούτες τις μέρες πρέπει να τιμούμε και να θυμόμαστε και τους αναρίθμητους Έλληνες στρατιώτες και πολίτες οι οποίοι ως αιχμάλωτοι πολέμου οδηγήθηκαν με τη βία από τον ηττημένο και οπισθοχωρούντα «Δημοκρατικό Στρατό», το στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ, στην Αλβανία, τη Βουλγαρία και στις άλλες κομμουνιστικές χώρες.
Πριν ακριβώς 20 έτη δημοσιεύτηκε ένα σπάνιο βιβλίο - ντοκουμέντο από τον Νικήτα Ι. Αγαπητίδη, επίκ. Καθηγητή Χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, με τίτλο «Το Χρονικό Μιας Αιχμαλωσίας (1949-1956)», το οποίο περιγράφει με γλαφυρότητα την άγνωστη στο ευρύ ελληνικό κοινό αλλά συγκλονιστική περιπέτεια μια ομάδας 400 Ελλήνων στρατιωτών που συνελήφθησαν ως αιχμάλωτοι πολέμου από τον ΔΣΕ και στις 29 Αυγούστου 1949 οδηγήθηκαν εντός Αλβανικού εδάφους, όπου και κρατήθηκαν σε διάφορα στρατόπεδα συγκεντρώσεως στην Αλβανία αφού δεν δέχτηκαν τη συνεργασία με τους κομμουνιστές.
Στα τέλη Αυγούστου του 1956, πριν δηλ. από 60 έτη και αφού είχαν περάσει 7 ολόκληρα έτη από τον τερματισμό του αιματηρού εμφυλίου, τελικά επέστρεψαν σώοι αλλά όχι αβλαβείς 217 από τους 400 αυτούς Έλληνες αιχμαλώτους, οι οποίοι μάλιστα έως τότε θεωρούνταν από τους συγγενείς τους αγνοούμενοι ή νεκροί. Μεταξύ των 217 διασωθέντων από τα κομμουνιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως που κατέφθασαν από το Δυρράχιο στον Πειραιά στις 24 Αυγούστου 1956 με το οχηματαγωγό «Αλιάκμων» ήταν και ο μετέπειτα συγγραφέας του βιβλίου Νικήτας Αγαπητίδης, στρατιωτικός ιατρός τότε, καθώς και ο αδελφός της γιαγιάς μου Ιωάννης Γεωργουσόπουλος από τον Αθανάσιο Διάκο Φωκίδας.
Η μελέτη του βιβλίου του ιατρού Νικήτα Αγαπητίδη για τις συγκλονιστικές περιπέτειες και την απεγνωσμένη προσπάθεια επιβίωσης των Ελλήνων στα τότε αλβανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως και σκληρής καταναγκαστικής εργασίας (Vallias, Sukth, Lusnje,Varibope, Mifole, Zadrime, Burelli κλπ) προκαλεί θαυμασμό για τον πατριωτισμό αλλά τη σωματική και ψυχική αντοχή των παππούδων μας. Δημιουργεί ταυτόχρονα όμως απέχθεια και ανατριχίλα για τις ιδέες και πρακτικές του κόκκινου ολοκληρωτισμού. Διαβάζοντας «Το Χρονικό μιας Αιχμαλωσίας» του Αγαπητίδη νομίζεις ότι ξαναδιαβάζεις το βιβλίο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Μαουτχάουζεν» του 1981 για τις ανάλογες περιπέτειες επιβίωσης των αιχμαλώτων των Γερμανών στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως.
Αιωνία η μνήμη των Ελλήνων στρατιωτών παππούδων μας που με τεράστιο κόστος αντιστάθηκαν στην εξάπλωση του κομμουνισμού. Ποτέ πια μαύρος ή κόκκινος ολοκληρωτισμός!
Το παρόν αφιερώνεται εις μνήμην του αγαπημένου μου θείου Ιωάννη Γεωργίου Γεωργουσόπουλου (1925-2004), Έλληνα στρατιώτη και αιχμαλώτου του ΔΣΕ, που μαζί με άλλους 400 Έλληνες αιχμαλώτους υπέφεραν τα πάνδεινα από τους κομμουνιστές σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως της Αλβανίας από τον Αύγουστο του 1949 έως τον Αύγουστο του 1956. Παρά την απελευθέρωση και επιστροφή του στην πατρίδα, η υγεία το θείου μου, κυρίως η ψυχική, ποτέ δεν απεκαταστάθη πλήρως από τα όσα τραυματικά έζησε κατά την αιχμαλωσία του και ουδέποτε μπόρεσε να «φτιάξει» κανονικά τη ζωή του.
* Ο κ. Χρίστος Κατηφόρης είναι οικονομολόγος - διεθνολόγος.
http://www.liberal.gr/arthro/74079/apopsi/arthra/epeteios-60-eton-apo-to-telos-mias-agnostis-aichmalosias.html