Η υπεράσπιση του μεσαίου χώρου
Οι επαναστάσεις δεν γίνονται για μειώσεις 5% στους φορολογικούς συντελεστές. Οι επαναστάσεις γίνονται για τρόπους ζωής.
Ακούγοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη στη συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά, αμφιβάλλω πάντως ότι το έχει αντιληφθεί. Αμφιβάλλω αν κατανοεί ότι ο ιδιωτικός μεσαίος χώρος, στου οποίου την ηγεσία τον έφεραν η μοίρα και η φιλοδοξία του, δεν ζητάει μείωση 30% του ΕΝΦΙΑ σε δύο χρόνια ή άμεση αποκατάσταση του ΕΣΡ. Θέλει κάποιον να υπερασπίσει τον τρόπο ζωής του, που από τους δρόμους μέχρι τα ανώτατα ιδρύματα έχει εκχωρηθεί σε κουκουλοφόρους. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε στο podium του μαέστρου της ορχήστρας και θα πρέπει να σηκώσει την μπαγκέτα και να διευθύνει. Αν του διαφεύγει η μουσική, δεν έχει παρά να αφουγκραστεί τον κόσμο του.
Ο οποίος δεν αντέχει πια από την ηγεσία του τη συμπεριφορά ενοχικής φλωρούμπας. Οπως κάποιοι πιτσιρικάδες τη δεκαετία του ’50 μίλαγαν βραχνά για να μην τους πουν αδελφές, έτσι και μεταπολιτευτικά η Δεξιά με το που ακούει «φασίστας» αρχίζει να τραγουδάει το «Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα». Αρκετά πια με τον μπαμπούλα του φασίστα. Είμαστε αρκετά μεγάλοι για να καταλαβαίνουμε ότι αυτός που ζητάει να εφαρμοστεί ένας νόμος που ψηφίστηκε δημοκρατικά από μια Βουλή, όπως είναι αυτός που αναφέρεται σε καταστροφή δημόσιας περιουσίας, είναι δημοκράτης.
Και αυτός που τον παραβαίνει, επειδή γουστάρει, μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει, αλλά δημοκράτης δεν είναι. Επίσης είναι προσβλητικό για τις μνήμες των γονιών μας, που πολεμήσανε στη Μέση Ανατολή για την απελευθέρωση, να ακούγεται «και σύντομα με τον Φίλη να διδάσκεται ότι ο “ΕΛΑΣ ελευθέρωσε την Ελλάδα”». Θεωρώ αστεία τη σημερινή εμμονή με την εξέταση της Ιστορίας της δεκαετίας του ’40, αλλά όπως ένας λαός δεν είναι άξιος να επικαλείται την Ιστορία του όταν δέχεται την παραποίησή της, το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα.
Επίσης, δεν νομίζω ότι υπάρχουν αρκετοί που να πιστεύουν στη λήθη και ελπίζουν ότι κάποια στιγμή όλα θα τελειώσουν και αγκαλιασμένος ο ελληνικός λαός θα τραγουδήσει τραγούδια της Νατάσσας Μποφίλιου. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να καταλάβει ότι ένα μικρό ή μεγαλύτερο κομμάτι του χώρου που εκπροσωπεί αντιλήφθηκε στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ότι το «Εμείς ή αυτοί» μια χαρά το εννοούσαν. Οτι το «η εποχή τού “εγώ είμαι το αφεντικό του εαυτού μου”», που είπε η Χαρά Καφαντάρη, δεν ήταν μια παπαριά καμαρωτή αλλά νοοτροπία. Ιδιαίτερα όταν η επόμενη φράση ήταν «οι μικρομεσαίοι πρέπει να συνεταιριστούν και να κάνουν μια επιχείρηση από κοινού», η οποία είναι ο ορισμός του κολχόζ, που σήμαινε αγροτικός συνεταιρισμός και εφαρμόστηκε με τη γνωστή επιτυχία στη Σοβιετική Ενωση του Ιωσήφ Στάλιν.
Δεν πάει να πει βέβαια ότι η ελληνική κοινωνία θα γίνει συνεργατική επειδή το είπε η Καφαντάρη. Δεν πάει να πει όμως ότι και η Ν.Δ. μπορεί να αφήνει τη βάση της να νιώθει ότι βρίσκεται στην εξουσία της κάθε Καφαντάρη. Σε εποχές σύγκρουσης χρειάζεται κάτι παραπάνω από υποσχέσεις σταδιακής μείωσης του ΕΝΦΙΑ ή ανασύστασης του ΕΣΡ και στη συνέντευξη ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατάλαβε ή δεν μπόρεσε να πει αυτό που κόσμος ήθελε να ακούσει.
Αντώνης Πανούτσος
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ