Ο Νικήτας Τσακίρογλου πρωταγωνιστεί στο έργο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» που κάνει πρεμιέρα την προσεχή Τετάρτη και υποδύεται τον έναν από τα δύο αδέλφια (Γιάννης Φερτης) που ζουν μόνα, μέχρι που την καθημερινότητά τους, ταράζει μία γυναίκα (Κατερίνα Λέχου).
O Νικήτας Τσακίρογλου στέκεται στη σημαντικότητα του να ανεβάζεις σήμερα ελληνικό έργο, και δη ενός ταλαντούχου Θεσσαλονικιού συγγραφέα, του Λεωνίδα Προυσαλίδη, που συναντά και πάλι μετά το πέρασμα του από την διεύθυνση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
«Κάθε τι ελληνικό οφείλω να το υπερασπίσω διπλά», δηλώνει, «Είναι στο DNA μου».
Ο σπουδαίος ηθοποιός του Ελληνικού θεάτρου, σε ένα διάλειμμα από την πρόβα του, συστήνει στο iefimerida.gr το έργο και μιλά για τους φόβους και τις αγωνίες για την καθημερινότητά του.
«Πιστεύω βαθύτατα ότι ελληνικό θέατρο δεν υπάρχει χωρίς ελληνικό έργο. Με τον Γιάννη Φέρτη έχουμε βρεθεί και στο θέατρο και την τηλεόραση, ενώ συναντιόμαστε για πρώτη φορά επί σκηνής με την ταλαντούχα Κατερίνα Λέχου.
Είμαστε μια ωραία παρέα, ωστόσο ποτέ δεν μπορείς να προ διαγράψεις την πορεία μίας παράστασης. Όμως εδώ, από την γραφή, την συνύπαρξη επί σκηνής και την σκηνοθεσία, νομίζω ότι υπάρχουν οι βάσεις για μια πολύ καλή δουλειά, αν και οι κάθε σεζόν έχει τις συγκυρίες της, που το θέατρο σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο, επηρεάζεται από αυτές».
Δουλεύω για να ζήσω
Η αλήθεια είναι πως η οικονομική κρίση δεν κάνει διακρίσεις.
«Χωρίς να έχω ψευδαισθήσεις ελπίζω σιγά σιγά τα προβλήματα να λιγοστέψουν. Σαν καλλιτέχνης βλέπω το αισιόδοξο κομμάτι της ζωής, αλλιώς δεν μπορείς να προσπαθείς για το καλύτερο.
Δεν μιλάω για μια ουτοποία, αλλά έχουμε ευθύνη τουλάχιστον απέναντι στο κοινό να δώσουμε μέσω της τέχνης, διέξοδο και λησμονιά της καθημερινότητας. Να μεταφέρουμε τον προβληματισμό της ζωής σε άλλο επίπεδο, να ξεχνάει για λίγο την σκληρή και δύσκολη καθημερινότητα».
Το κοινό να ξεχνιέται στην παράσταση, εσείς ξεχνιεστε απο τα προβλήματα;
«Κι έμενα με νοιάζει πόσο θα πάρω το πετρέλαιο. Έχω γυναίκα, παιδί, εγγόνια και το σημαντικό για εμένα είναι αυτοί να περνάνε καλύτερα από μένα. Μέσα από τα μάτια και τα ενδιαφέροντα των παιδιών, μπορεί το μέλλον μας να είναι αισιόδοξο και ανήσυχο.
Δεν μπορεί να μην ανησυχώ, πάντα. Άλλωστε, η ανησυχία του ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο, είναι και μέρος της δουλειάς μου που την κάνω τόσα χρόνια. Υπάρχει συνεχή προσπάθεια και εξέταση των πραγμάτων».
Το μέλλον δεν μας ανήκει
Σχεδόν 60 χρόνια στον χώρο, μετά από μια σπουδαία καλοκαιρινή περιοδεία στον ρόλο του Κρέοντα με την Αντιγόνη του Θέμη Μουμουλίδη, πέφτετε αμέσως στα βαθιά, χωρίς ξεκούραση, σε έναν ρόλο απαιτήσεων.
«Αισθάνομαι πάντα μαθητής, ξεκινώντας από την επαφή με τον ρόλο, αρχίζεις την ανάγνωση, δεν έχω σταματήσει ποτέ να διαβάζω. Ξεκίνησα από το σχολείο και το κάνω ακόμα. Φυσικά είναι και το οικονομικό, δουλεύω για να ζήσω.
Σίγουρα η Ελλάδα στην οποία ζούμε έχει πάθει ζημιά μεγάλη, τώρα για το ποιος έχει την ευθύνη, ας το αναζητήσουν οι ιστορικοί.
Θα αργήσουμε όμως πολύ να επανέλθουμε, καθημερινά μαθαίνουμε γι αυτή την εξάρτηση από το εξωτερικό, δυστυχώς η κατάσταση έχει φύγει από τα χέρια μας και θα ήταν πολύ ελπιδοφόρο, εάν κάποτε ξαναγυρνούσε.
Το μέλλον δεν μας ανήκει. Πρέπει να το παλέψουμε και να υποστηρίξουμε ο,τι στηρίζει τον τόπο».
Οι δημοσκοπήσεις ανοίγουν την ψαλίδα μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, πιστεύετε ότι μία αλλαγή στα πρόσωπα, με ανασχηματισμό που συζητείται, ή εκλογές, θα βοηθούσε;
«Δεν έχουν σημασία πλέον τα πρόσωπα, τι μπορούν να κάνουν; Μακάρι τα πράγματα να πάρουν έναν υγιή δρόμο, γιατί προς το παρόν υπάρχει κόσμος που υποφέρει.
Κοιμάμαι και ξυπνάω με την έννοια, τι θα πληρώσω την επόμενη μέρα. Αυτό δεν είναι υγιές στοιχείο.
Προσπαθώ να μην αφήνω κενά που θα πρέπει να τα πληρώσουν τα παιδιά μου και αυτό είναι ένα λάθος, κάτι που μέχρι σήμερα δεν κάναμε.
Αν δεν χρεώναμε τα δικά μας, στα παιδιά μας, θα είχαμε καλύτερη κοινωνία και καλύτερη Ελλάδα.
Μπήκαμε σε μία κατωφέρεια και πρέπει να έχεις αντίσταση για να μην σε πάρει ο δρόμος από κάτω. Μία πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε ευθαρσώς και με σθένος, γιατί αλλιώς θα παίξουμε τους μοιραίους του Βάρναλη και δεν το αξίζουμε».
Θίγεται και το θέμα των θρησκευτικών τελευταία, ποια η γνώμη σας;
«Η αίσθηση του αποπροσανατολισμού είναι στάχτη στα μάτια μπροστά σε μεγάλα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι είμαι ορθόδοξος Χριστιανός, έχω βαφτιστεί, έχω παντρευτεί, δεν με έστειλε κάποιος.
Η ορθοδοξία, μας ακολουθεί δεν μπορεί να λοξοδρομούμε, εκτός αν αλλαξοπιστήσουμε. Σαν έθνος με αυτό θα πορευτούμε και αυτό θα πρέπει να σεβαστούμε».
Μέτα από τόσα χρόνια αποκωδικοποιείτε το χειροκρότημα μετά από μία παράσταση;
«Σαφώς, αντιλαμβάνομαι το κοινό, με αφορά και με ενδιαφέρει. Δεν θα σου πω ψέματα, ότι δεν με νοιάζει και είμαι τυχερός που το έχω γευτεί. Όλα είναι εμπειρίες και κάθε εμπειρία αυξάνει τη γνώση, όπως και η θητεία μου στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Ο πολιτισμός θέλει βαθιά το χέρι στην τσέπη. Οι αρμόδιοι Υπουργοί ανέκαθεν άλλαζαν ο ένας μετά τον άλλο και το πολύπαθο Υπουργείο Πολιτισμού λειτουργεί λίγο ως βιτρίνα. Χρειάζονται χρήματα, από την αρχαιολογία και τις ανασκαφές, μέχρι την θεατρική πράξη, τα εικαστικά και τη μουσική».
Υπάρχει ρόλος που ακόμα δεν έχετε παίξει;
«Ναι. Έχω κάνει όλα τα είδη, όμως ένας ρόλος υπολείπεται ακόμα και θα γίνει και αυτό όταν ωριμάσω περισσότερο (γέλια).
Θέλω να κάνω «Οιδίποδα επί Κολωνώ» και μετά να έρθει και σε εμένα μέσα, το φως της ζωής και του θανάτου».
«ΑΠΟ ΤΗ ΣΙΩΠΗ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ» του Λεωνίδα Προυσαλίδη σε σκηνοθεσία Λίλλης Μελεμέ
Πρεμιέρα: Τετάρτη 19 Οκτωβρίου
Έργο για τον επίλογο της ζωής και την αρχή ενός έρωτα. Με τους: Γιάννη Φέρτη, Νικήτα Τσακίρογλου, Κατερίνα Λέχου.
Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Τετάρτη & Κυριακή: 20:00, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21:00
Θεατρο Χορν, Αμερικής 10, Αθήνα
iefimerida.gr