Της Λίνας ΠαπαδάκηΘυμίζει μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι. Πολλοί διαφορετικοί άνθρωποι που κρύβουν ένα παλιό ανεπούλωτο τραύμα που ζητά δικαίωση, μαζεύονται στον ίδιο χώρο την ίδια ώρα. Το άσβεστο μένος όλων τους εστιάζεται σε ένα πρόσωπο και αυτό είναι που τους ένωσε συγκυριακά. Ο Πουαρώ είχε αποκαλύψει το μυστήριο όταν συνειδητοποίησε ακριβώς αυτό. Δεν μπορεί να βρέθηκαν τυχαία εκεί αυτοί οι άνθρωποι με τις διαφορετικές προσωπικές ιστορίες - τους ένωσε ο κοινός τους τόπος, ο κοινός εχθρός, δηλαδή ο Αλέξης Τσίπρας.
Ο Αλέκος Αλαβάνος ήταν ο Καίσαρας που τον δολοφόνησε ο ευνοούμενος Βρούτος. Ο Αλέκος ήταν το παράξενο μείγμα συνεπούς κομμουνιστή-χορτασμένου αστού και νόμισε ότι είχε βρει τον διάδοχό του με τα ίδια χαρακτηριστικά. Διάλεξε μέσα στο πλήθος των νεολαίων τον πιο χαρισματικό και γοητευτικό, αλλά όπως αποδείχτηκε και τον πιο αδίστακτο και αγνώμονα. Τον παλιό αρχηγό τον καταδιώκουν οι προσωπικές του Ερινύες - φόρτωσε στην αριστερά (για τη χώρα δεν τον ενδιαφέρει με τον τρόπο το δικό μας) έναν ηγέτη που την οδήγησε στην αυτοκατάργησή της και αυτό το έχει πάρει πολύ προσωπικά.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης είχε προς στιγμήν πιστέψει ότι επιτέλους δικαιώθηκε η επιλογή που έκανε το΄90 να φύγει από το ΚΚΕ. Οι αμφιβολίες τον έτρωγαν πάντα αλλά όταν η αριστερά κατέλαβε την εξουσία διαλύθηκαν- ένιωσε ότι είχε πια την ευλογία να εκπληρώσει τα κομμουνιστικά όνειρα μιας ζωής. Ο σύντροφος Αλέξης τον πέταξε σαν στυμμένη λεμονόκουπα μαζί με την ιδεολογία τους και φεύγοντας του φόρτωσε στην πλάτη και όλην την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής της δραχμής. Ο ίδιος ο αρχηγός έμεινε αδιάβροχος, και ο Παναγιώτης, ειδικά αυτό, δεν το συγχώρησε ποτέ.
Ο Μανώλης Γλέζος έρχεται από πολύ πιο μακριά. Κουβαλά στο όνομά του συμπυκνωμένη την ηρωική και πένθιμη ιστορία της ηττημένης πλευράς του εμφυλίου, και ήταν σίγουρος ότι πια ζούσε τις μέρες που στεφάνωναν το ξόδεμα μιας ζωής και μιας γενιάς. Για αυτόν η προδοσία ήταν πιο οδυνηρή από όλους τους άλλους- δεν είχε άλλα τόσα χρόνια να περιμένει για νέα νίκη της αριστεράς.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου εξ αρχής πίστευε ότι ο σαραντάρης αρχηγός θα έπρεπε να είναι γένους θηλυκού. Γνώριζε από μέσα τους συσχετισμούς ευφυίας, μόρφωσης, πολιτικού ενστίκτου και συγκρότησης και θεωρούσε την περίοδο Αλεξική παρένθεση. Ο Αλέξης αποδείχτηκε πιο σκληρό καρύδι- αρχικά την εξουδετέρωσε πολιτικά στριμώχνοντάς της στον θεσμικό κορσέ της Προεδρίας της Βουλής και στη συνέχεια της έκαψε όλες τις σημαίες της, από το κατοχικό δάνειο και τις γερμανικές αποζημιώσεις μέχρι την Επιτροπή Χρέους. Αυτή τον μίσησε περισσότερο γιατί η προσωπική φιλοδοξία είναι το πιο ανίκητο θηρίο.
Όλοι τους, αυτοί και κάποιοι ακόμα, που μαζεύτηκαν για να ανέβουν στο κόκκινο τρένο της εκδίκησης, είχαν έναν καλό λόγο για τη συλλογική δολοφονία, με δέκα μαχαιριές, στην εικόνα του άλλοτε Πρώτου συντρόφου.
Σκόρπιοι μέχρι τώρα είχαν καταφέρει μόνο μερικές γρατζουνιές στην αριστερή του υπόληψη κι αυτές σε στενό κύκλο. Θα το καταφέρουν τώρα, ενωμένοι επιβάτες, να γίνουν οι Πρωταγωνιστές στο “Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές”; Γιατί μέχρι τώρα ήταν ο υποχθόνιος πρώην αρχηγός τους που τους είχε εξοντώσει έναν-έναν, και οι ίδιοι ήταν οι καρατερίστες στους “Δέκα Μικρούς Νέγρους”.
http://www.liberal.gr/arthro/101324/apopsi/arthra/egklima-sto-kokkino-expres.html