Αμετακίνητο στις ακραίες θέσεις του στα εργασιακά παρέμεινε το ΔΝΤ και μετά την τηλεδιάσκεψη του Σαββάτου μηδενίζοντας τις ελπίδες ότι ενόψει του σημερινού Eurogroup θα «κλειδώσουν» με «έντιμο συμβιβασμό» τα κρίσιμα θέματα.
Η υπουργός εργασίας κυρία Έφη Αχτσιόγλου υποστήριζε μετά τις επαφές της στις Βρυξέλλες όλα θα κριθούν σε επίπεδο πολιτικής και όχι τεχνικής συμφωνίας.
Σύμφωνα με πληροφορίες το ΔΝΤ επιμένει:
-Να αυξηθούν τα όρια των απολύσεων από 5% σε 10% μηνιαίως. Οι εκπρόσωποι της ΕΕ μπορεί να χρησιμοποιούν πιο ήπια ρητορική αλλά δεν έχουν διαχωρίσει τη θέση τους στο θέμα των απολύσεων. Ενδεικτικό είναι ότι ο Ευρωπαίος επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί ξεκαθάρισε ότι βρίσκονται σε αναζήτηση λύσεων από κοινού με το ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση διαμηνύει σε όλους τους τόνους ότι δεν θα δεχθεί αύξηση του ορίου από 5% σε 10%. Ωστόσο για να κλείσει η συμφωνία, δεν αποκλείεται να δεχθεί μια μικρή αύξηση της τάξης του 7%.
-Να καταργηθεί το υπουργικό βέτο για την έγκριση των απολύσεων και να αντικατασταθεί με ένα σύστημα απλής ειδοποίησης του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας (ΑΣΕ) από τον εργοδότη και έναν έλεγχο νομιμότητας.
Η ελληνική πλευρά δύσκολα θα αποκρούσει την κατάργηση του υπουργικού βέτο, καθώς σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν υπάρχει αντίστοιχη κυβερνητική παρέμβαση για την έγκριση των ομαδικών απολύσεων. Ωστόσο ζητά ουσιαστικό και όχι διαδικαστικό προέλεγχο της νομιμότητας καθώς και έλεγχο των οικονομικών στοιχείων βάσει των οποίων η επιχείρηση για να διατηρηθεί εν ζωή, προσφεύγει στις ομαδικές απολύσεις. Είναι φανερό ότι ο τρόπος του ελέγχου αποτελεί κομβικό σημείο της συμφωνίας, καθώς θα κρίνει και το «εύρος» της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων.
-Να μην επανέλθουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και συμβάσεις, όπως και όλα τα περιοριστικά μέτρα που ελήφθησαν στην αγορά εργασίας το 2012. Οι Ευρωπαίοι άνοιξαν παράθυρο συζήτησης για τις διαπραγματεύσεις αλλά τηρούν παράλληλα επιφυλακτική στάση καθώς θέλουν να παραμείνει το ΔΝΤ στο πρόγραμμα.
Η κυρία Αχτσιόγλου κράτησε ψηλά τη σημαία της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων στις επαφές που είχε στις Βρυξέλλες, τονίζοντας ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να εξακολουθήσει να βρίσκεται σε μια ιδιότυπη κατάσταση εξαίρεσης από το ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο.
Στο πλευρό της και ο πρόεδρος της ομάδας των Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Τζιάνι Πιτέλα που δήλωσε ότι ««οι συλλογικές συμβάσεις είναι ένα σημαντικό κεκτημένο, το οποίο πρέπει να εφαρμοστεί και στην Ελλάδα».
Άλλωστε και στο πρώτο προσχέδιο συμφωνίας της 18ης Νοεμβρίου γίνεται ρητή αναφορά στην υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης να αναπτύξει σε συνεννόηση με τους θεσμούς και τους κοινωνικούς εταίρους ένα «αξιόπιστο διοικητικό σύστημα» που θα ελέγχει την αντιπροσωπευτικότητα των κλαδικών συμβάσεων. Αυτό ερμηνεύθηκε και ως «παράθυρο» για την μελλοντική επαναφορά της επέκτασης των κλαδικών υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
Υλοποιώντας τον όρο της συμφωνίας το υπουργείο Εργασίας υποστηρίζει ότι έχει μηχανισμό, μέσω του συστήματος ΕΡΓΑΝΗ να ελέγξει την αντιπροσωπευτικότητα των κλαδικών συμβάσεων, ώστε να δοθεί το «πράσινο φως» για να επανέλθει η δυνατότητα επέκτασής τους. Η ατζέντα των Ελλήνων διαπραγματευτών περιελάμβανε επίσης την επαναφορά της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τον εργαζόμενο σε περίπτωση κλαδικής και επιχειρησιακής σύμβασης, αιτήματα που έχουν απορρίψει οι δανειστές. Ως συμβιβαστική λύση συζητιέται να γίνει αποδεκτή η πρόταση της επιτροπή εμπειρογνωμόνων για πρόβλεψη συγκεκριμένων προϋποθέσεων, βάσει των οποίων δεν θα ισχύει η ευνοϊκότερη ρύθμιση.
Οι δανειστές φέρονται να έχουν αποδεχθεί επίσης την 6μηνη επέκταση της μετενέργειας των συμβάσεων αντί της 3μηνης που ισχύει σήμερα.
Οι θεσμοί τέλος ζητούν να συσταθεί ειδική επιτροπή η οποία έως τον Ιούνιο του 2017 θα παραδώσει πόρισμα για την εφαρμογή της υποχρεωτικής διαιτησίας. Υπενθυμίζουμε ότι με απόφαση του ΣτΕ επανήλθε η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής (συνδικάτα) στον ΟΜΕΔ. Οι δανειστές ωστόσο επιμένουν να τεθούν περιορισμοί στην άσκηση αυτής της δυνατότητας.
Μαίρη Λαμπαδίτη
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ
Και αύξηση ΦΠΑ απαιτεί το ΔΝΤ!
Του Ανδρέα Γεραλή
Να συμφωνήσει από τώρα σε μέτρα μόνιμης απόδοσης ζητεί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο από την ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να συμμετάσχει χρηματοδοτικά στο ελληνικό πρόγραμμα.
Οι Ευρωπαίοι επιμένουν σε ένα μεσοπρόθεσμο στόχο για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ τουλάχιστον μέχρι το 2020.
Το ΔΝΤ θεωρεί ότι το πρωτογενές πλεόνασμα μπορεί να φτάσει το 1,6% του ΑΕΠ έως το 2018 και στη συνέχεια δεν μπορεί να είναι πάνω από 1,5% του ΑΕΠ. Εφόσον δεν αλλάξει κάτι, θα πρέπει να καλύψει η Ελλάδα τη διαφορά, που αντιστοιχεί σε μέτρα 2% του ΑΕΠ, δηλαδή 3,6 δισ. ευρώ.
Μολονότι το μείγμα των νέων μέτρων για την περίοδο από το 2018 έως και το 2020 δεν έχει ακόμη οριστικοποιηθεί, τα πεδία από τα οποία καλείται να επιλέξει η ελληνική κυβέρνηση είναι, σύμφωνα με πληροφορίες της Realnews, νέα φορολογικά βάρη, νέες περικοπές συντάξεων και η μείωση του μισθολογικού κόστους στον δημόσιο τομέα.
Από την πλευρά του οικονομικού επιτελείου τονίζουν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να δεχθεί τη θηλιά των νέων μέτρων και να καταγράψει από τώρα, στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2017-2020, μία σειρά από σκληρές παρεμβάσεις φορολογικού, συνταξιοδοτικού και μισθολογικού χαρακτήρα.
«Καυτή πατάτα»
Το τεράστιο αυτό φορτίο θα μπορούσε να κλείσει με πολλούς τρόπους οι οποίοι δεν είναι αναίμακτοι, ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά.
Στην περίπτωση που υιοθετηθούν απόλυτα οι προτάσεις του ΔΝΤ για μείωση του αφορολόγητου στα 5.000 ευρώ από 8.636 που είναι σήμερα, τότε τα έσοδα από άμεσους φόρους θα αυξάνονταν κατά 1,7 δισ. έως και 2 δισ. ευρώ.
Το δεύτερο μέτρο που έχει προτείνει το ΔΝΤ είναι η κατάργηση της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» των υφιστάμενων συντάξεων που μπορεί να οδηγήσει σε μειώσεις των ήδη καταβαλλόμενων συντάξεων από 10% έως 35%.
Η μείωση της διαφοράς αυτής κατά 50% θα εξοικονομούσε περίπου 1,8-2 δισ. ευρώ, παρά τη θύελλα που θα προκαλούσε. Αν οι περικοπές περιοριστούν στις συντάξεις πάνω από τα 1.100 ευρώ (μεικτά), από τα 1.300 ευρώ που είναι σήμερα, η εξοικονόμηση δεν θα ξεπεράσει τα 500- 550 εκατ. ευρώ.
Επειδή όμως όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 ακολουθούν την τακτική της «διασποράς» της δημοσιονομικής επιβάρυνσης, ώστε το βάρος να μην πέφτει μόνο στις πλάτες συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, στο πίνακα των υποψήφιων μέτρων μπαίνουν οι -ελάχιστες πλέον που έχουν απομείνει- φοροαπαλλαγές και φυσικά ο ΦΠΑ.