Ο Φιντέλ Κάστρο ήταν ένας μεγάλος δημοκράτης, αν παραβλέψεις το γεγονός ότι για 57 χρόνια δεν έκανε εκλογές και ο αδελφός του κληρονόμησε την εξουσία, αν αγνοήσεις ότι από το 1959 υπήρξαν περίπου 15.000 εκτελέσεις και ότι η Κούβα βρίσκεται στην 161η θέση ανάμεσα σε 180 χώρες αναφορικά με την ελευθερία του Τύπου. Ο λαός λάτρευε τον Κάστρο - τόσο ώστε το 10% του πληθυσμού δραπέτευε με κάθε μέσον στη Φλόριντα.
Και ήταν ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας - τόσο που στην κηδεία του δεν παραβρέθηκε αρχηγός μεγάλης δύναμης, ευρωπαϊκής χώρας, ενώ αντίθετα πήγαν εκεί πρόεδροι αντίστοιχων δημοκρατιών, όπως ο Ρόμπερτ Μουγκάμπε της Ζιμπάμπουε, που και αυτός δεν έχει κάνει εκλογές 29 χρόνια. Τι έκανε, λοιπόν, τον Αλέξη Τσίπρα να ταξιδέψει στην Κούβα, ως ο μόνος Ευρωπαίος αρχηγός κράτους (ο πρώην βασιλιάς Χουάν Κάρλος δεν μετράει και δεν προβλήθηκε από το Μαξίμου για να μη χαλάσει την εικόνα του πρωθυπουργού) για να παραστεί στην κηδεία του Κάστρο; Ο θαυμασμός.
Ενας θαυμασμός που εκφράστηκε στην ομιλία του πρωθυπουργού της Ελλάδας στην οποία, μεταξύ άλλων, είπε ότι η κουβανική επανάσταση του θυμίζει το 1821. Τι σχέση μπορεί να έχει μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση, που πρώτο μέλημά της ήταν να βρεθεί βασιλιάς για να αναλάβει, με μια επανάσταση που έδιωξε έναν δικτάτορα, ο οποίος ήταν στην εξουσία 7 χρόνια, για να φέρει έναν άλλον που κατσικώθηκε για 57, μπορεί να απαντηθεί μόνο από τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Πολύ σημαντικότερο, όμως, είναι να απαντήσει αν θεωρεί το πολίτευμα της Κούβας δημοκρατικό και κατάλληλο για την Ελλάδα.
Αν η γοητεία που ασκεί η Κούβα στον Τσίπρα περιορίζεται σε μετεφηβικές φαντασιώσεις, στη χειρότερη θα κατέβει τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου πάνω σε άρμα έχοντας δίπλα του τον Καμμένο και θα κάνουν ότι καταλαμβάνουν το Μαξίμου. Και είναι αλήθεια ότι δεν θα ενοχλήσει κανέναν, αφού ούτως ή άλλως την Αρεοπαγίτου την έχει κλείσει. Το πρόβλημα εντοπίζεται στα αποσπάσματα του τύπου «έχουμε όμως κι εμείς τους δικούς μας δυνάστες: την απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς και του νεοφιλελευθερισμού. Και δίνουμε κι εμείς από τη μακρινή Ελλάδα τον δικό μας αγώνα για τη δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια. Και σε αυτόν τον αγώνα, το παράδειγμα του Φιντέλ μάς συντροφεύει και θα μας συντροφεύει πάντα». Δηλαδή, πώς το βλέπει ο ποιητής το παράδειγμα του Φιντέλ που θα μας συντροφεύει; Να κλείσουμε τα σύνορα και να αναβάλουμε τις εκλογές μερικές δεκαετίες; Μέχρι να γίνει τι; Να κερδίσουμε τη μάχη απέναντι «στην απάνθρωπη λογική των νόμων της αγοράς» πηγαίνοντας σε άλλο σύστημα που την αγορά αναλαμβάνει το κράτος;
Από μια κυβέρνηση συνέχεια της προηγούμενης, όπου Βαρουφάκης και Γκάλμπρεϊθ είχαν εκπονήσει σχέδιο Χ με «ενεργοποίηση ενόπλων δυνάμεων για τη διατήρηση της τάξης» σε περίπτωση Grexit εν γνώσει του πρωθυπουργού, οι ύμνοι σε λατινικές δικτατορίες αποκτούν άλλη υπόσταση. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκαν για να διαχειριστούν την εξουσία μέσα σε δεδομένο πολίτευμα. Δεν κατέλαβαν την εξουσία με επανάσταση. «Κάστρο στο σπίτι σου», που λένε. Στο Μαξίμου η Ελλάδα έχει ακόμα πρωθυπουργό.
Αντώνης Πανούτσος
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ