Του Σάκη Μουμτζή
Είτε διεξαχθούν αμέσως οι εκλογές είτε αργότερα, η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της θα κληθούν να αναλάβουν το τιτάνιο έργο της ανόρθωσης της οικονομίας, της αποκατάστασης των βασικών αξιών που συνέχουν μια, δημοκρατικά συγκροτημένη, κοινωνία και, το κυριότερο, να δώσουν όραμα κι ελπίδα στους πολίτες αυτής της χώρας.
Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη πως το θετικό της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως κατέστησε σαφές στον Ελληνικό λαό, ότι δεν υπάρχει αντιμνημονιακός δρόμος. Στην διετία αυτή, «συνετρίβη το λαϊκιστικό αφήγημα του εύκολου δρόμου.» Είναι πλέον κοινή πεποίθηση πως τήρηση των μνημονίων αποτελεί τον μονόδρομο που θα βαδίσει η Ελληνική κοινωνία.
Μακάρι να ήταν έτσι η κατάσταση!
Δυστυχώς, όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, ένα σημαντικό μέρος των πολιτών, εξακολουθεί να πιστεύει πως υπάρχει και άλλος δρόμος. Αυτό το αποδεικνύει το γεγονός, πως η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, δεν προσχωρούν στα κόμματα που υποστηρίζουν την μνημονιακή οδό, αλλά αποστασιοποιούνται από το κόμμα που ψήφισαν, γιατί αισθάνονται πως τους εξαπάτησε. Δεν έχουν πεισθεί πως ο Α. Τσίπρας δεν μπορούσε να πράξει αλλιώς, κι έτσι αναμένουν τον επόμενο δημαγωγό–λαϊκιστή που θα τους υποσχεθεί ένα νέο σκίσιμο μνημονίων. Επειδή αυτός ο σημαντικός όγκος των αναποφάσιστων μαζί με τα αντισυστημικά κόμματα, πλησιάζει το 50% του Ελληνικού λαού, καθιστά το έργο της επόμενης κυβέρνησης ιδιαίτερα δύσκολο.
Είναι κανόνας πως οι μεγάλες αλλαγές, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για να επιτύχουν, χρειάζονται συναινέσεις και συγκλίσεις πολλών κομμάτων και πολλών κοινωνικών ομάδων. Όταν το ήμισυ της κοινωνίας επιθυμεί να μην αλλάξει τίποτα ή να επιστρέψει ο χρόνος στο 2008, όσο καλές προθέσεις και να έχει μια κυβέρνηση, οι πιθανότητες επιτυχίας της είναι μικρές.
Και αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θα κληθεί να κυβερνήσει έναν λαό που σε ένα σημαντικό κομμάτι του – που ενδεχομένως να είναι και το πλειοψηφικό – δεν θέλει να χάσει τα προνόμια του, που του τα χάρισε, το πελατειακό πολιτικό σύστημα.
Γι΄αυτό υποστήριζα και υποστηρίζω πως, αν δεν κυριαρχήσει η ιδεολογία του φιλελευθερισμού, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει στην κοινωνία μας. Οποιαδήποτε πολιτική νίκη θα είναι πρόσκαιρη, γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης των δομών της οικονομίας θα προκαλέσει αντιδράσεις και εντός των τειχών του κυβερνώντος κόμματος.
Δεν πρέπει να λησμονούμε πως η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα αμιγώς φιλελεύθερο κόμμα, αλλά έχει στις τάξεις της μιαν ισχυρή κρατικιστική πτέρυγα. Το ζητούμενο – και το μεγάλο στοίχημα – για την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας είναι, αν ο προγραμματικός-κυβερνητικός λόγος της θα είναι προϊόν εσωκομματικών ισορροπιών ή μια ξεκάθαρη, ιδεολογικά και πολιτικά, πρόταση προς την κοινωνία.
Στην πρώτη περίπτωση, μετά βεβαιότητος, θα είναι θέμα χρόνου η πτώση της. Στην δεύτερη περίπτωση θα είναι απαραίτητη η αναζήτηση στήριξης της μεταρρυθμιστικής πολιτικής της και σε άλλες δυνάμεις που βρίσκονται εκτός της Νέας Δημοκρατίας, αλλά έχουν μια παρόμοια μεταρρυθμιστική ατζέντα.
Συνεπώς, επειδή το φορτίο που πέφτει στους ώμους του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι βαρύ, θα πρέπει να αποφασίσει όχι μόνον πώς θα το σηκώσει, αλλά, κυρίως, και με ποιους θα το σηκώσει.
http://www.liberal.gr/arthro/110992/apopsi/arthra/baru-fortio-stous-omous-tou-kuriakou.html