Γράφει ο Πέτρος Τρουπιώτης*
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω από την αρχή ότι υπάρχουν απόψεις του αντιπροέδρου της ΝΔ, του κ Άδωνι Γεωργιάδη, με τις οποίες όχι μόνον δεν συμφωνώ, αλλά σε μερικές από αυτές βρίσκομαι και στην απέναντι πλευρά.
Οφείλω επίσης να ξεκαθαρίσω πως κάποιες ακραίες -ας τις πούμε- θέσεις του αλλά και κάποιες «ακραίες» και αυτές αντιδράσεις του (ακόμα και όταν είναι δικαιολογημένες), με προβληματίζουν, ίσως και κάποιες φορές να με ενοχλούν.
Όμως οφείλω επίσης να επισημάνω ότι δεν έχω δει τα τριάντα εννέα χρόνια που κάνω αυτή την δουλειά του δημοσιογράφου, τέτοιο μίσος κατά ενός πολιτικού. Ίσως πρόκειται για «μίσος» εναντίον του που ορισμένες φορές είναι αντίστοιχο με αυτό που υπήρχε παλαιότερες εποχές, όταν μεσουρανούσαν, για τον Ανδρέα Παπανδρέου και για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη.
Πραγματικά, έχω εκπλαγεί από την ένταση, την συχνότητα αλλά και το πάθος των επιθέσεων που δέχεται ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
Επιθέσεις, που και μεγάλη διάρκεια έχουν, μια και δεν περιορίστηκαν σε κάποια περίοδο, αλλά συνεχίζονται για χρόνια και όπως φαίνεται θα συνεχιστούν όσο ο κ. Γεωργιάδης θα βρίσκεται στο προσκήνιο.
Επιθέσεις, που κάνουν κυρίως στελέχη (ή προσκείμενοι) στον κυβερνητικό σήμερα συνασπισμό (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) όμως δεν πρέπει να μας ξεφεύγει ότι επιθέσεις, με τον ένα η τον άλλο τρόπο, κάνουν κατά του κ. Γεωργιάδη όχι μόνον στελέχη άλλων κόμματων της αντιπολίτευσης (που τον θεωρούν κατά περίπτωση… λαϊκιστή… ή ακροδεξιό), αλλά ακόμα και στελέχη του ιδίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι λοιπόν ο αντιπρόεδρος της ΝΔ «ο κακός διάβολος» που πρέπει να εξοριστεί από το πολιτικό σκηνικό; Είναι ο πολιτικός που καταστρέφει το πολιτικό σύστημα; Είναι εν τέλει αυτός που δεν θα θέλαμε στο κόμμα μας στην παρέα μας, στο σπίτι μας. Ή μήπως είναι τελικά αυτός που θα θέλαμε να μπορούσαμε να είμαστε εμείς, ή να έχουμε στο κόμμα μας, στην παρέα μας και επειδή δεν είμαστε τον «μισούμε»;
Δεν ξέρω αν η απάντηση είναι απλή και εύκολη. Είναι σαφές ότι η απάντηση, όπως και η ζωή, όπως και τα γεγονότα είναι πιο πολύπλοκη απ’ ό,τι φαίνεται. Ξέρω όμως πως οι επιθέσεις στον κ. Γεωργιάδη αν και μπορούν να χωρίσουν σε δυο κατηγορίες, σε αυτές που προέρχονται από αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα και σε αυτές που προέρχονται από «φίλια» πολιτικά περιβάλλοντα, τελικά έχουν ένα κοινό στοιχείο. Ξεκινούν από την ενόχληση (για να μην πω μίσος) για την απήχηση που έχει (με τον έναν ή τον άλλο τρόπο) ο κ. Γεωργιάδης στον μέσο πολίτη.
Είναι όπως μισούσαμε στο σχολείο τον πιο “δραστήριο” με τα κορίτσια συμμαθητή μας. Τον μισούσαμε, αλλά στην ουσία τον ζηλεύαμε Θα θέλαμε πολύ να είμαστε σαν κι αυτόν. Και όταν δεν τα καταφέρναμε τον… ειρωνευόμαστε σε μια προσπάθεια να τον απαξιώσουμε. Κάτι τέτοιο νομίζω πως έχουμε και εδώ…
Όμως πέρα από αυτό το γενικό χαρακτηριστικό, που προφανώς έχουν (άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο) όλοι όσοι στοχοποιούν συνεχώς τον Άδωνι Γεωργιάδη, υπάρχουν και επιμέρους χαρακτηριστικά στην κάθε κατηγορία «εχθρών» του.
Οι εκ της συμπολιτεύσεως (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) επιτιθέμενοι στον νεοδημοκράτη αντιπρόεδρο, είναι σαφές ότι ενοχλούνται από δυο χαρακτηριστικά που δυστυχώς, διαχρονικά, είχε σε πολύ μικρό βαθμό η φιλελεύθερη παράταξη (ίσως ακόμα και η πλευρά του ΠΑΣΟΚ).
Το πρώτο είναι πως λέει τα πράγματα καθαρά, απλά, χωρίς φιοριτούρες, δικολαβίστικα και άλλα φληναφήματα. Πως μιλεί όχι απλοϊκά αλλά απλά, καθαρά και κυρίως για θέματα που είναι βέβαιο ότι αγγίζουν τον μέσο πολίτη.
Δεν αναφέρεται γενικά στα θέματα της ανάπτυξης, στα θέματα της ασφάλειας και στην… παγκόσμια ειρήνη που πρέπει να υπάρξει, αλλά μιλά συγκεκριμένα και κατανοητά για τα προβλήματα που αύριο θα αντιμετωπίσει ο καθένας από τους ακροατές του. Και αυτό πιάνει παρά πολύ κόσμο. Και αυτό ίσως… πονά τους «απέναντι».
Το δεύτερο είναι πως δεν έχει την ψεύτικη σοβαροφανή αντίληψη κάποιων άλλων πολιτικών όλων των κομμάτων. Πως μιλά ανοιχτά και καθαρά όχι μόνον για όλα τα προβλήματα αλλά και για πρόσωπα της πολιτικής. Επισημαίνει τα λάθη και τις παραλείψεις τους, τονίζει τα ψέματά τους, με ονοματεπώνυμο. Ίσως μερικές φορές με έντονες φράσεις, όχι όμως πέραν ενός ορίου. Όχι προσβλητικές. Και βεβαία που καμιά σχέση δεν έχουν με όσα άλλοι, άλλες εποχές έλεγαν για τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Άλλοι που τώρα δηλώνουν ότι… ξαφνιάζονται και ενοχλούνται από φράσεις του κ. αντιπροέδρου. Και επίσης ότι έχει το θάρρος να ζητά συγγνώμη όταν κάνει λάθος ενώ αντίστοιχα, όταν θεωρεί πως έχει δίκιο ή ότι θίγεται παλεύει το θέμα μέχρι τέλους. Με υπομονή, επίμονη και μνήμη.
Όσο και αν φανεί παράξενο, τα δυο προηγούμενα χαρακτηριστικά που ενοχλούν τους πολιτικούς αντιπάλους του κ. Γεωργιάδη, είναι εν μέρει και τα ίδια που ενοχλούν αρκετούς -πολιτικούς- συντρόφους του. Κι αυτό γιατί απλώς οι ίδιοι δεν μπορούν, δεν θέλουν ή είναι αντίθετοι με την καθαρή γλώσσα και τις ευθείες συγκρούσεις.
Δεν θα παραξενευόμουν αν μάθαινα πως ο κ. Γεωργιάδης μπορεί να έχει αναλογικά περισσότερους «αντιπάλους» στο -από ένα επίπεδο και πάνω- στελεχιακό δυναμικό της ΝΔ, παρά στο αντίστοιχο άλλων κομμάτων.
Και κάτι τελευταίο, όχι όμως ασήμαντο. Ο κ. Γεωργιάδης, με τον οποίο και προσωπικά μπορεί να έχω αρκετές πολιτικές διαφωνίες, είναι ένα πολιτικός που ξεκίνησε από κάτω και συνεχίζει «να βγάζει το ψωμί του» εργαζόμενος ως βιβλιοπώλης όπως… «υποτιμητικά» τον… καταγγέλλουν πολιτικοί που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ από επαγγελματική δραστηριότητα… Κάτι που βεβαίως ελπίζουν να μην κάνουν ποτέ στην ζωή τους…
* Ο κ. Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
http://www.liberal.gr/arthro/122134/apopsi/arthra/giati-toso-misos-gia-ton-adoni.html