Του Ανδρέα ΑνδριανόπουλουΣτο τελευταίο του βιβλίο (Adults in the Room) ο Γιάνης Βαρουφάκης αποκαλύπτει κάτι που αν αληθεύει τινάζει στον αέρα τα Μνημόνια όπως και τους όποιους ευρωπαϊκούς προσανατολισμούς της χώρας. Μετά τα μνημονιακά σκληρά περιοριστικά μέτρα αναγκαστικών περικοπών (μεταξύ άλλων) σε μισθούς, ο τότε Υπουργός Οικονομικών προέβη και στην αντίστοιχη μείωση των απολαβών των εργαζομένων στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) υπό τον Γερμανό Thomas Wieser. Αμέσως αυτός αντέδρασε και το EuroWorking Group απαίτησε την σχετική αποκατάσταση των μισθών των γραφειοκρατών που εκεί απασχολούνται!!
Μόλις ο Βαρουφάκης απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του, όχι μόνο αποκατάσθηκαν οι σχετικές απολαβές αλλά συνολικά οι εκεί υπάλληλοι απόλαυσαν σωρευτικές αυξήσεις 71%, πάνω από αυτά που δικαιούνταν, λόγω περικοπών, όλοι οι υπόλοιποι πολίτες της ταλαίπωρης αυτής χώρας.
Το EWG οφείλει να δώσει αμέσως εξηγήσεις, οι έλληνες βουλευτές να πληροφορηθούν τι ακριβώς συμβαίνει και ο ελληνικός λαός να αποφασίσει τι θα κάνει με όσους τον κυβερνούν αλλά και με την υποτιθέμενα ακριβοδίκαιη Ευρώπη. Αν όλα αυτά αληθεύουν τότε δεν υπάρχει περίπτωση τα πράγματα να συνεχίσουν να εξελίσσονται «ομαλά» όπως σήμερα, ενώ οι ευρω-γραφειοκράτες οφείλουν έμπρακτα να απολογηθούν, να αποκαταστήσουν τα πράγματα και να ληφθούν μέτρα εναντίον εκείνων που τόλμησαν αυτό το ανοσιούργημα. Είναι αυτονόητο πως ο περί ου ο λόγος κ. Wieser δεν μπορεί να συνεχίσει να παραμένει στην θέση αυτή!!
Αν η Ευρώπη επιθυμεί να ξεπεράσει την κρίση αξιοπιστίας που την βασανίζει οφείλει να συμπεριφέρεται σε όλους ισότιμα, ανέντιμα κι αξιοκρατικά. Δεν είναι αποδεκτό οι Γερμανοί ιθύνοντες να κατηγορούν τους Έλληνες για εκ πεποιθήσεως φαυλοκράτες, δέσμιους ενός κατακριτέου πελατειακού συστήματος και οι ίδιοι να προωθούν ευνοιοκρατικές ρυθμίσεις της εποχής Βούλγαρη - Δεληγιάννη προκειμένου να προστατεύσουν τα «δικά τους παιδιά». Εν πάση περιπτώσει δεν θυμάμαι, όταν μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να συμφώνησε κανείς σε ένα σύστημα όπου Γερμανοί γραφειοκράτες θα αποφάσιζαν, με το αζημίωτο πάντα, και Έλληνες υποτακτικοί θα δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις εντολές τους.
Αν η διαχείριση ορισμένων ελληνικών κυβερνήσεων υπήρξε πράγματι άθλια, εξ ίσου απαράδεκτη ήταν και η διαχείριση των Γερμανικών Τραπεζών που δέχονταν χονδροειδώς να δανείζουν δίχως έλεγχο τις αναποτελεσματικές κι αναξιόπιστες ντόπιες δημόσιες αρχές. Γιατί λοιπόν όλο το βάρος της τελικής χρεωκοπίας να το φέρουν οι έλληνες πολίτες, και ιδίως ο ανυποψίαστος ιδιωτικός τομέας, και οι Γερμανικές Τράπεζες να διασώζονται κουνώντας μάλιστα με θράσος επιτιμητικά το δάχτυλο;
Οι Μουσουλμάνοι και το ειρηνικό Ισλάμ
Ένα άλλο ζήτημα που προκαλεί εύλογο προβληματισμό είναι η συμπεριφορά των μετριοπαθών (ας πούμε) μουσουλμάνων μετά τις αποκρουστικές εγκληματικές επιθέσεις στην Αγ. Πετρούπολη και την Στοκχόλμη. Ας δεχθούμε, για την οικονομία της συζήτησης, πως τα φρικτά αυτά εγκλήματα δεν έχουν σχέση με το Ισλάμ. Πως αυτό εξακολουθεί να είναι μια θρησκεία ειρήνης κι αγάπης που διδάσκει την αδελφότητα ανάμεσα στους λαούς και την ηρεμία στις καθημερινές κοινωνικές σχέσεις. Όλοι όμως οι φονιάδες βρίσκουν τον θάνατο ουρλιάζοντας «ο Θεός είναι μεγάλος». Εκθέτουν έτσι τους υπόλοιπους πιστούς σε καχυποψία και συνακόλουθες κατηγορίες. Δεν θα ήταν εύλογο αν η πραγματικότητα ήταν πράγματι αυτή, οι λεγόμενοι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι να έκαναν κάποιες κινήσεις αποκήρυξης των πράξεων των ειδεχθών τρομοκρατών;
Προκαλεί κατάπληξη λοιπόν το γεγονός πως και πάλι - διότι τέτοια συμπεριφορά αποστασιοποίησης έδειξαν σε όλες τις εγκληματικές πράξεις του πρόσφατου παρελθόντος - οι μουσουλμανικές οργανώσεις και κοινότητες της Ευρώπης έδειξαν μία περίεργη αδράνεια. Ουδεμία κινητοποίηση καταδίκης των σχετικών εγκληματικών πράξεων σημειώθηκε. Καμία διαδήλωση και ούτε μία μαζική πορεία μωαμεθανών δεν πραγματοποιήθηκε σε καμία γωνιά της γηραιάς Ηπείρου. Κάποιοι συνηθίζουν να κατηγορούν για ισλαμοφοβία (μερικές φορές μάλιστα, εντελώς άστοχα, και για ρατσισμό) όσους εκφράζουν επιφυλάξεις για την ειρηνική φύση αλλά και για τους απώτερους στόχους αυτών των μουσουλμανικών πληθυσμιακών ροών προς την Ευρώπη.
Γιατί λοιπόν οι ίδιοι οι οπαδοί του Ισλάμ δεν φροντίζουν να αποδείξουν πως δεν έχουν καμία σχέση με την ακραία θρησκευτική βία καταδικάζοντας μαζικά αυτές τις συμπεριφορές; Γιατί περίπου χάνονται κάθε φορά που ισλαμιστές αιματοκυλούν ευρωπαϊκές πόλεις και δεν κινούνται αυτόνομα για να δείξουν πως δεν έχουν την οποιαδήποτε σχέση με τους ακραίους; Τα ερωτήματα αυτά παραμένουν συνεχώς αναπάντητα, πυκνώνοντας προβληματισμούς και καλλιεργώντας εύλογες ανησυχίες.
Υπάρχει ένα ενδιαφέρον γαλλικό βιβλίο του Sachel, Ο Γερμανός Μουζαχεντίν (Ροές, 2015) που περιγράφει τις δοκιμασίες ενός νεαρού μουσουλμάνου σε μια γειτονιά του Παρισιού που διαφωνούσε ριζικά με τις φωνές για τζιχάντ. Η πίεση των περίοικων για την «περίεργη» στάση του υπήρξε αφόρητη. Ο μουλάς της γειτονιάς του δεν διστάζει να απειλεί έμμεσα την οικογένειά του για την περίεργη δική του συμπεριφορά. Κι όλα καταλήγουν το πως γίνεται περίπου ανυπόφορη η ζωή αν τα νέα παιδιά δεν ενταχθούν στους πυρήνες που αμφισβητούν την ειρηνική εκδοχή του Ισλάμ. Αυτή η κατάσταση οδηγεί σε καταστάσεις δυνάμει επιθετικών κοινοτήτων που κάτω από μία επίφαση αδράνειας υποκρύπτουν το γενικότερο μίσος και την άγρια επιθετικότητα που περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκδηλωθεί.
Αν η σιωπή συνεχισθεί και οι μουσουλμάνοι παραμείνουν άφαντοι αποφεύγοντας την όποια μαζική κινητοποίηση καταδίκης του τρομοκρατικού αίσχους τόσο οι ανησυχίες για τον πραγματικό μελλοντικό ρόλο των ισλαμικών κοινοτήτων θα γιγαντώνεται όπως και οι υποψίες για σημερινή υποκριτική συμπεριφορά.
http://www.liberal.gr/arthro/130196/apopsi/arthra/europaikes-kai-mousoulmanikes-upokrisies-.html