Όπως είναι αναμενόμενο, τον έλεγχο αυτού του μηχανισμού επιθυμεί να κρατήσει για τον εαυτό του το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έχοντας προφανέστατα την συμπαράσταση του γερμανού ΥΠΟΙΚ, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος δεν έχει εμπιστοσύνη σε άλλους θεσμούς αλλά και επειδή αυτός είναι ο βασικός λόγος εμπλοκής του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα διάσωσης.
Είναι εξίσου ευνόητη η αντίθεση της ελληνικής κυβέρνησης σε μιά τέτοια προοπτική, επειδή ο μηχανισμός αυτός θα αποφασίζει ποια θα είναι τα επιπλέον μέτρα που θα χρειάζεται να λαμβάνονται.
Αλλά και πέραν αυτού, η αποδοχή από την κυβέρνηση Τσίπρα αυτής της αρμοδιότητας του Ταμείου θα αποτελέσει επικοινωνιακή συντριβή, αφού η ελληνική κυβέρνηση έχει ανοίξει μεγάλο μέτωπο κατά του ΔΝΤ, με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες και δεν θα μπορεί να διαχειριστεί το γεγονός ότι θα δοθεί στον Τόμσεν η μπαγκέτα του ελληνικού ζητήματος.
Να σημειωθεί ότι αυτός ο Μηχανισμός Ρήτρας Απόκλισης θα αποφασίσει αμέσως μετά τη λήξη του 3ου Μνημονίου, δηλαδή τον Αύγουστο του 2018, αν η χώρα πιάνει τον στόχο του 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα και κατά συνέπεια εάν θα ληφθούν επιπλέον δυσβάστακτα μέτρα.
Με δεδομένη την αποδοχή και από το ΔΝΤ του «σπασίματος» των μέτρων 2% του ΑΕΠ που απαιτούσε σε 1,8 δισ ευρώ για το 2019 από μείωση συντάξεων και 1,8 δισ ευρώ από την μείωση του αφορολόγητου, ο έλεχγος του μηχανισμού καθίσταται κεντρικό θέμα στην πορεία των διαπραγματεύσεων αρχής γενομένης απο την τηλεδιάσκεψη της Τετάρτης.