Η κυβέρνηση τελικά αποφάσισε. Η “πρόταση Σόιμπλε” την οποία απέρριψε ως παγίδα στο Eurogroup, είναι τελικά “μια καλή βάση συζήτησης” σύμφωνα με τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Δημήτρη Τζανακόπουλο.
Μετά την ψυχρολουσία της τελευταίας εβδομάδας το μήνυμα του Μαξίμου είναι πως η πρόταση που δεν έγινε δεκτή είναι τελικά αρκετά καλύτερη από αυτή που φαινόταν σε πρώτη ανάγνωση. Παρότι υποχρεώνει τη χώρα σε 40 χρόνια λιτότητας με πρωτογενή πλεονάσματα μεταξύ 2,2 έως 3,5% του ΑΕΠ ως το 2060, οι κυβερνητικές διαρροές χτίζουν τώρα το αφήγημα της άτακτης υποχώρησης με το επιχείρημα πως η συμφωνία προβλέπει πολύ μεγάλη μείωση χρέους πολλών δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ σε όρους καθαρής παρούσας αξίας και εν τέλει θα βοηθήσει ώστε η χώρα να πετύχει τον στόχο της που είναι η έξοδος στις αγορές και όχι ένα 5ο μνημόνιο.
Στο μεσοδιάστημα “ποιος ζει, ποιος πεθαίνει”... Το γεγονός ότι η Ελλάδα θα δεσμευτεί σε οικονομικούς στόχους τους οποίους δεν έχουν επιτύχει ούτε οι πλουσιότερες χώρες του Βορρά, δεν ανησυχεί κανέναν. Ούτε τους δανειστές μας, ούτε την κυβέρνηση. Αμφότεροι προτιμούν να αγνοήσουν την πραγματικότητα και να συμφωνήσουν σε ένα “θαύμα” σύμφωνα με το οποίο η Ελλάδα θα πληρώσει σε τόκους πάνω από 180 δισ. ευρώ ως το 2042 μόνο και μόνο για να πάει ο καθένας το δικό του ντενεκεδάκι λίγο πιο μακριά. Η κυβέρνηση Τσίπρα για να μην δει το αφήγημα της και την ίδια να καταρρέουν και οι Χριστοανοδημοκράτες της Μέρκελ για να κερδίσουν άνετα τις εκλογές τους το Φθινόπωρο.
Αποδεικνύεται πως το πρόβλημα με τη συμφωνία για το χρέος, δεν είναι αυτή καθ' αυτή η πρόταση Σόιμπλε που μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική για την Ελλάδα, αλλά η επικοινωνιακή διαχείρισή της.
Η κυβέρνηση που αρχικά εμφανίστηκε να απορρίπτει την πρόταση λόγω της λιτότητας που επιφέρει, τώρα διαρρέει ότι είναι το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που δεν τη δέχεται ώστε να ξεκαθαρίσει ότι θα συμμετάσχει στο ελληνικό πρόγραμμα και θα βάλει λεφτά “εδώ και τώρα”. Όπως χαρακτηριστικά παραδέχθηκε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος “το κείμενο του Eurogroup ήταν μη αποδεκτό γιατί σε αυτό δεν γίνονταν σαφές τι θα πράξει το ΔΝΤ και μετέθετε την στιγμή της τελικής του απόφασης για μετά το καλοκαίρι”.
Η κυβέρνηση είναι προφανές ότι παίζει διπλό παιχνίδι. Από τη μια ταυτίζεται με τον Σόιμπλε στους όρους της συζήτησης που έχει θέσει το Βερολίνο για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι εξανλτήσεως, αλλά από την άλλη στοιχίζεται πίσω από το ΔΝΤ διατηρώντας ελπίδες ότι το Ταμείο θα τη βγάλει από τη δύσκολη θέση συνεχίζοντας να πιέζει ώστε να πάρει περισσότερα στον ελάχιστο χρόνο που είναι διαθέσιμος μέχρι τις 15 Ιουνίου.
Αυτό δεν είναι κατ' ανάγκη κακό εφόσον πράγματι η τελική λύση γίνει λίγο καλύτερη για την Ελλάδα η οποία σε κάθε περίπτωση θα κρατά δέσμια την Ελλάδα σε ένα πρόγραμμα πουν δεν βγαίνει για δεκαετίες. Είναι, όμως, ένα παιχνίδι με τη φωτιά στο οποίο η κυβέρνηση εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να καθορίσει τους όρους. Αντίθετα κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μια παγίδα της οποίας η μία άκρη θα είναι στημένη στο Βερολίνο και η άλλη στην Ουάσιγκτον.
http://www.liberal.gr/arthro/140325/oikonomia/2017/giatre-mou-tha-zo-mechri-to-2060.html