Του Γιώργου ΦιντικάκηΔεν χαρίζεται σε κανέναν, λέγεται κράτος, και την λειτουργία του πληρώνουν μέσω των έμμεσων φόρων ακόμη και οι άνεργοι, όσοι δηλαδή δεν έχουν ούτε τα προς το ζειν.
Το ελληνικό κράτος παραμένει το μεγάλο αφεντικό στις ζωές μας. Φτωχοί ή πλούσιοι, το έχουν σαν αφανή συνεταίρο στην τσέπη τους, και ειδικά την τελευταία τριετία ζούμε αποκλειστικά για να πληρώνουμε φόρους και εισφορές. Σαν άλλος ληστής, το κράτος θα απομυζήσει φέτος σε φόρους και εισφορές πάνω από το 55% του καθαρού μας εισοδήματος.
Τα στοιχεία που έδωσε χθες στη δημοσιότητα το Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) είναι συγκλονιστικά, και δείχνουν ότι δίχως ένα αναπτυξιακό σοκ, θα συνεχίσουμε να ζούμε και να δουλεύουμε όλη μας τη ζωή αποκλειστικά για το κράτος. Οι φόροι και εισφορές που έδωσε ο μέσος φορολογούμενος το 2014 αντιστοιχούσαν σε 175 ημέρες δουλειάς, το 2015 έφτασαν τις 179, πέρυσι ανήλθαν σε 188, φέτος εκτινάχθηκαν σε 203 και τίποτα δεν προμηνύει πως η τάση αυτή του χρόνου θα αντιστραφεί.
Το χειρότερο όμως αφορά στο γεγονός ότι οι υπηρεσίες που λαμβάνουν οι πολίτες αυτής της χώρας είναι πενιχρές αναλογικά με το φορολογικό βάρος που επωμίζονται. Δηλαδή η ανταποδοτικότητα των φόρων στην Ελλάδα παραμένει εξαιρετικά χαμηλή. Σύμφωνα με την έκθεση World Economic Forum (2017), η Ελλάδα κατατάσσεται τελευταία ανάμεσα στις 30 ανεπτυγμένες οικονομίες όσον αφορά τους δείκτες κοινωνικής προστασίας, παροχής δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών. Εξίσου χαμηλή είναι η θέση της χώρας στους δείκτες για την εκπαίδευση και κατάρτιση (προτελευταία θέση), όπως και για την παροχή βασικών υπηρεσιών και υποδομών (τελευταία θέση).
Πόσες κρατικές δαπάνες αντέχουμε
Στον αντίποδα θα πει κάποιος ότι η φορολογία είναι απαραίτητη σε κάθε χώρα για τη συντήρηση κάποιων βασικών υπηρεσιών που πρέπει να προσφέρει το κράτος, όπως παιδεία, υγεία, και ασφάλεια. Αλλά το πολιτικό ερώτημα προς κάθε κοινωνία - πολλώ δε μάλλον όταν ζει σε μια χρεοκοπημένη χώρα- είναι πόση φορολογία πρέπει να πέφτει στους ώμους των πολιτών, και πόσες κρατικές δαπάνες οφείλουν να υπάρχουν. Σε πάμπολλές άλλες χώρες, το ερώτημα έχει απαντηθεί, όχι όμως στην Ελλάδα. Εδώ ακόμη κοινωνία και κόμματα τάσσονται υπέρ των υψηλών κρατικών δαπανών. Το δείχνει η πρόσφατη αντιπαράθεση κυβέρνησης- ΝΔ, μετά την πρόταση της τελευταίας να περάσει η αποκομιδή των απορριμμάτων σε ιδιώτες.
Στην πραγματικότητα η κοινωνία αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί να συζητήσει πόσους φόρους αντέχει και ποιες κρατικές δαπάνες καλείται να χρηματοδοτήσει. Κάπως μετά την ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας δείχνουμε να έχουμε κατανοήσει ότι φόροι και κρατικές δαπάνες συνδέονται μεταξύ τους. Σοβαρή ωστόσο συζήτηση δεν μπορεί να ξεκινήσει δίχως να γνωρίζουμε τους αριθμούς, ειδικά μετά το φορολογικό τσουνάμι της τελευταίας διετίας από την κυβέρνηση.
Αυτή ακριβώς είναι και η χρησιμότητα της χθεσινής έρευνας που δημοσιοποίησε το ΚΕΦΙΜ, με κυρίαρχο και φέτος ερώτημα «πότε ξεκινά η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας» για το μέσο φορολογούμενο. Κάθε χρόνο η πολυπόθητη αυτή ημέρα αρχίζει από την στιγμή που ο μέσος πολίτης σταματά να εργάζεται για να ενισχύει τα κρατικά ταμεία, και εργάζεται πλέον αποκλειστικά για τον εαυτό του. Όταν δηλαδή όσα κερδίζει από την εργασία του, κατευθύνονται αποκλειστικά και μόνο για να ικανοποιήσει άλλες του ανάγκες, όχι πάντως πληρωμές φόρων και εισφορών.
http://www.liberal.gr/arthro/148464/oikonomia/2017/o-afanis-sunetairos-stin-tsepi-mas.html