του Δημήτρη Γαλαμάτη
πρώην βουλευτή και μέλους της ΠΕ της ΝΔ
Ακολούθησε μια ομοβροντία… αγανάκτησης, από το σύνολο σχεδόν των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ενώ ένας άνεμος αρετής και ευθιξίας διαπέρασε τη χώρα από άκρη σε άκρη, μέσω ανακοινώσεων τύπου που εξέδωσαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ανακοίνωσή του δηλώνει πως η αξίωση των πρώην βουλευτών είναι «ντροπιαστική». Η ΝΔ προειδοποίησε πως όσοι δεν αποσύρουν τις δικαστικές προσφυγές θα τεθούν εκτός κόμματος. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη καλεί να αποσυρθούν οι προσφυγές, ενώ και το Ποτάμι επισημαίνει προς τους συνταξιούχους βουλευτές πως «υπάρχουν άλλες επείγουσες προτεραιότητες».
Μα υπάρχει αναδρομική ευθιξία και μάλιστα ενάμιση χρόνο μετά; Πού ψηφίστηκε αυτός ο νόμος; Δεν ψηφίστηκε στη Βουλή των Ελλήνων; Και πώς τώρα όλοι μαζί και αυτοί που τον ψήφισαν και αυτοί που τον καταψήφισαν, ενώ σε κάθε σχεδόν θέμα διαφωνούν, στο συγκεκριμένο ταυτίζονται; Μήπως η αναδρομική ευθιξία μοιάζει περισσότερο με υποκρισία και πρόσχημα;
Ζούμε τον ύψιστο παραλογισμό, αυτοί που παρήγαγαν έναν κανόνα, έναν νόμο, να λούζουν με χαρακτηρισμούς και απειλές αυτούς που επιχείρησαν να τον αξιοποιήσουν, λόγω του ότι ήταν ευεργετικός για τους ίδιους. Αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μέσα στην κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μας τα τελευταία χρόνια, η επιμονή στη διεκδίκηση των αναδρομικών βουλευτικών αποζημιώσεων από εμάς, που εκπροσωπήσαμε τον τόπο μας στην Ελληνική Βουλή κατά το παρελθόν, δε συμβαδίζει ούτε με το κοινό αίσθημα των πολιτών, ούτε με τις ανάγκες της κοινωνίας μας. Η επίκληση του νόμιμου της επιδίωξης, δεν αναιρεί την ουσία στην οποία προαναφέρθηκα.
Από την άλλη μεριά όμως, όλοι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί, που έχουν αυτήν την τόσο αγνή και ηθική πρόθεση, γιατί δεν κάνουν κάτι πολύ πιο απλό, πιο ουσιώδες και πιο αποτελεσματικό, από το να προτρέπουν, με αυστηρό μάλιστα ύφος, τους συνταξιούχους βουλευτές να αποσύρουν τις προσφυγές τους. Γιατί δεν φέρνουν αύριο μια διάταξη στη Βουλή, που να καταργεί τα άρθρα του νόμου 4387 και να αποκλείει δια νόμου πια αυτή τη δυνατότητα διεκδίκησης; Γιατί από τη μια τους καλεί να αποσύρουν τις απαιτήσεις τους και από την άλλη διατηρούν σε ισχύ το νόμο, που δίνει τη δυνατότητα και στο μέλλον να εγείρονται τέτοιες αξιώσεις; Τι σκοπιμότητα εξυπηρετεί αυτός ο ελιγμός; Και κάτι ακόμα. Αν δεν υπήρχε αυτό το δημοσίευμα προχθές, αν δεν υπήρχε κανένα σχετικό δημοσίευμα, τι θα συνέβαινε; Θα προχωρούσε η διαδικασία χωρίς προβλήματα, χωρίς κραυγές, χωρίς διαμαρτυρίες; Δεν θα μιλούσε κανείς από το πολιτικό προσωπικό, αβαβά που λέμε και στη μπάλα; Η απάντηση μοιάζει μάλλον προφανής…
Θυμίζω επίσης ότι οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις, που σήμερα καλούν πρώην βουλευτές να αποσυρθούν από δικαιώματα που τους δίνει ένας νόμος που αυτές ψήφισαν, με αλλεπάλληλες νομοθετικές παρεμβάσεις τους, από το 2013 μέχρι το 2016, που τις περισσότερες φορές ήταν ομόφωνες, απάλλαξαν όλους τους επικεφαλής και τους συνδυασμούς των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών και του 2010 και του 2014, που είχαν παραβεί την εκλογική νομοθεσία περί δαπανών, διαφάνειας εσόδων, κλπ και διέγραψαν μονοκοντυλιά όλα τα πρόστιμα που τους είχαν επιβληθεί!!! Στη μια περίπτωση λοιπόν ψέγουν αυτούς, που τηρούν έναν νόμο, έστω κι αν αυτοί το κάνουν αξιοποιώντας ευεργετικές διατάξεις για τους ίδιους και από την άλλη, φέρνουν αλληλουχία, διακομματικά μάλιστα, νόμων που… ξεπλένει όλους όσους, παραβαίνοντας την εκλογική νομοθεσία, στρέβλωσαν στην ουσία τους κανόνες της δημοκρατίας, στην κορυφαία έκφρασή της, που είναι οι εκλογές και τους οποίους μάλιστα δεν μάθαμε ποτέ, δεν κυκλοφόρησε καμία απολύτως σχετική… λίστα!! Και δυστυχώς αυτή δεν είναι η μοναδική παρόμοια περίπτωση, στα τελευταία χρόνια της κοινοβουλευτικής ιστορίας του τόπου μας…
Άφησα για το τέλος και λίγες γραμμές για να μιλήσω για μένα. Ίσως , στο γενικότερο περιβάλλον που ζούμε, θα αρκούσαν λίγες λέξεις μου, που θα υπενθύμιζαν ή σε άλλους θα έκαναν γνωστό ότι «εγώ αποφάσισα να παραιτηθώ από τη διεκδίκηση των αναδρομικών λίγο μετά το καλοκαίρι του 2011, κάτι που και τυπικά ολοκληρώθηκε στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών το Φεβρουάριο του 2012» κι έτσι να έθετα εαυτόν εκτός της μήνις των πολιτών και των κηρυγμάτων ήθους των πολιτικών σχηματισμών. Αυτό όμως είναι το θέμα; Πώς από μια στρεβλή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί θα προσπαθεί ο καθένας να βγάζει την ουρά του από έξω; Ή πώς όλοι μαζί, πολιτικοί, κόμματα, αλλά και πολίτες θα εργαστούμε ώστε να εγκαταστήσουμε μια άλλη ποιότητα και μια άλλη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας; Αν το θέλουμε φυσικά κι αν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο δεν μας… ξεβολεύει.
Θα κλείσω έτσι όπως έκλεισα την ανακοίνωση τύπου που εξέδωσα το Δεκέμβριο του 2011, ευρισκόμενος τότε στην πολιτική θέση ευθύνης του δημάρχου Βόλβης, που δυστυχώς εξακολουθεί να παραμένει ακόμη επίκαιρο (όπως βέβαια εξακολουθεί να παραμένει μέχρι και σήμερα, αν και όπως προανέφερα κάτι τέτοιο από τις αρχές του 2012 ήδη δεν ισχύει, η συμπερίληψη του ονόματος μου σε λίστες πρώην βουλευτών που διεκδικούν αναδρομικά και που έχουν κατακλύσει αυτές τις μέρες το διαδίκτυο):
«Για μένα όλα αυτά είναι πλέον μία παρένθεση. Επειδή όμως το θέμα που ανέκυψε στην κοινωνία είναι πολύ μεγάλο και δεν αρκεί μόνο η προσωπική στάση του ενός ή του άλλου πολιτικού προσώπου, θεωρώ πως ήρθε η στιγμή το όλο θέμα να αντιμετωπιστεί κεντρικά και συνολικά από το πολιτικό σύστημα, με ριζική αλλαγή των μέχρι σήμερα ρυθμίσεων που δε συνάδουν με το οικονομικό και κοινωνικό κλίμα που επικρατεί στον τόπο μας σήμερα.»
Δημήτρης Γαλαμάτης
πρώην βουλευτής-Μέλος ΠΕ της ΝΔ