Μια διαφορετική συνέντευξη όχι πολιτική αλλά ανθρώπινη, συναισθηματική, έδωσε στην εφημερίδα espresso ο πρώην υπουργός και βουλευτής της Ν.Δ Νίκος Δένδιας.Μεταξύ άλλων αναφέρει πως γνωρίστηκε με την σύζυγό του, πως έγινε ΝΔ και την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό:
Διαβάστε το σχετικό απόσπασμα:
Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά;
Οταν γνώρισα τη γυναίκα μου, τη Δάφνη. Είχα και έναν προηγούμενο γάμο με μια συνάδελφο, η οποία μετά έγινε συμβολαιογράφος, και ο οποίος έγινε στο πλαίσιο «έχουμε το μυαλό μας πάνω από το κεφάλι μας». Η δεύτερη γυναίκα μου έχει παίξει τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Τη γνώρισα ως πελάτισσα στο δικηγορικό γραφείο μου, σε υπόθεση δικού της διαζυγίου.
Τι ξεχώρισες σε αυτήν;
Είναι πολύ αστείο το τι ξεχώρισα σε αυτήν. Τη συμπεριφορά της απέναντι στον πρώην σύζυγό της. Ενώ είχαμε κατασχέσει όλη την περιουσία του (υπάρχει η γνωστή αξίωση στα αποκτήματα στις διαδικασίες διαζυγίου) και ενώ δικαστικά καταλήξαμε μια χαρά, εκείνη του τα έδωσε όλα πίσω, ακόμη και το αυτοκίνητο. Η απόφαση του δικαστηρίου δεν εκτελέστηκε ποτέ. Είμαστε μαζί 18 χρόνια τώρα. Η υπομονή της Δάφνης απέναντι στις ιδιαιτερότητες της πολιτικής είναι αυτό που εκτιμώ σε εκείνη. Εγώ έχω το ελάττωμα να μεταφέρω τις δυσκολίες στο σπίτι, ενώ εκείνη ακριβώς το αντίθετο.
Μίλησέ μου για τα παιδιά σου.
Είναι η Σοφία από τον πρώτο γάμο της γυναίκας μου, που διδάσκει στο Λονδίνο, ο γιος μου, ο Σπύρος, που είναι στρατιωτικός γιατρός, και ο Στέφανος, που είναι μαθητής λυκείου στο Κολλέγιο.
Στα νιάτα τους οι περισσότεροι είναι αριστεροί. Εσύ γιατί όχι; Γεννήθηκες δεξιός;
Την ταύτιση με τη Ν.Δ. την απέκτησα στο πανεπιστήμιο διά του αποκλεισμού. Είδα τι δεν είμαι. Η Αριστερά τότε είχε στοιχεία βιαιότητας. Ηταν καθεστώς. Το να είσαι νεοδημοκράτης στο πανεπιστήμιο το 1978 απαιτούσε γενναιότητα. Δεν ήταν απλό να πας να μιλήσεις σε συνέλευση της ΔΑΠ. Στις συνελεύσεις ερχόταν κύμα αντίδρασης καταπάνω μας, που στην καλύτερη περίπτωση μας έβριζε μόνο. Ενα κομμάτι ψήφων ήταν κρυφό.
Τα παιδιά σου επικροτούν την πολιτική;
Τα δύο μεγάλα, όχι. Ο μικρός, επειδή μεγάλωσε μέσα σε αυτό, το βλέπει διαφορετικά. Βλέπει τη Ν.Δ. όπως τον Παναθηναϊκό... Τον αγαπάμε, έχουμε μεγαλώσει μέσα σε αυτόν και θέλουμε να κερδίζει. Η ταύτιση γινόταν σε εποχές που η «Τριφυλλάρα» πετούσε.
Για σένα τι κάνεις;
Γυμνάζομαι εξ ανάγκης, γιατί έχω πρόβλημα στη μέση μου, κάνω pilates. Αυτό που θα μου άρεσε ήταν να παίζω μπάλα, αλλά δεν γίνεται. Το αίσθημα του να κλοτσάς την μπάλα είναι μοναδικό. Διαβάζω πολύ και τρελαίνομαι για κινηματογράφο. Μου άρεσε πολύ τελευταία η ταινία «Πάτερσον» του Τζιμ Τζάρμους. Μιλά για την καθημερινή ρουτίνα του οδηγού λεωφορείου στο Πάτερσον του Νιου Τζέρσι, είναι ένα περίεργο έργο. Το ίδιο ενδιαφέρον ήταν και ένα άλλο έργο του Τζάρμους, με τον τίτλο «Νεκρός άνθρωπος». Η αγαπημένη μου ταινία, όμως, είναι το πρώτο «Μπλέιντ ράνερ». Και αυτό γιατί θέτει και συγχρόνως απαντά σε όλα τα βασικά ερωτήματα στη ζωή του ανθρώπου.
Κλαίνε οι άντρες, και δη οι Κερκυραίοι;
Φυσικά και κλαίνε. Κλαίω και εγώ, είμαι πολύ συναισθηματικός. Εχω κλάψει ακόμη και για τον Παναθηναϊκό, όταν χάσαμε 3-0 από τον Αγιαξ στο Ολυμπιακό Στάδιο. Εκλαψα με κλάμα γοερό, έσκασα. Ημουν φοιτητής στην Αγγλία τότε και πήγα στο γήπεδο με χρήματα που κέρδισα στο καζίνο. Παίζοντας για πλάκα με φίλους, κατά τύχη, μαύρα - κόκκινα, μου ήρθε 17 φορές μαύρο. Με αυτά τα λεφτά έκανα δύο πράγματα: πήγα στο Αμστερνταμ, είδα τον Παναθηναϊκό που έπαιζε εκεί, όπου κερδίσαμε 1-0, και μετά έρχομαι στην Αθήνα και τρώμε τρία γκολ προτού συμπληρωθεί το πρώτο ημίχρονο. Κατέρρευσα και έκλαψα. Ο Παναθηναϊκός είναι κομμάτι της ζωής μου πολύ σημαντικό.