[Διαβάστε στο τέλος το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη στο οποίο απαντά ο Σάκης Μουμτζής]
Του Σάκη Μουμτζή
Τα πολιτικά κόμματα δεν είναι αγαθοεργά σωματεία ούτε χώροι ανάγνωσης λογοτεχνικών έργων.
Όλα τα κόμματα αποβλέπουν στην διακυβέρνηση της χώρας τους. Όλα τα κόμματα επιδιώκουν, με την ψήφο των πολιτών, να ανέλθουν στην εξουσία. Όλα τα κόμματα, όταν αισθανθούν ισχυρά, ζητούν εκλογές.
Διαφορετικά αυτοακυρώνονται.
Κόμμα που ασχολείται μόνον με θεωρητικές αναζητήσεις, μετατρέπεται πολύ γρήγορα σε έναν όμιλο λίγων, αλλά «εκλεκτών».
Τα κόμματα, στις Δημοκρατίες, κερδίζουν τις εκλογές με τις πολιτικές τους θέσεις και την προσωπικότητα του αρχηγού τους. Συνεπώς, το ποιος κυβερνά δεν είναι ξεκομμένο από το πώς κυβερνά.
Έτσι αναδεικνύεται σε σταυρικό πρόβλημα το ποιος κυβερνά την χώρα, καθώς αυτό συναρτάται με πολιτικές θέσεις, ύφος, πρόσωπα.
Άρα, αν κυβερνά π.χ. ο Τσίπρας ή ο Μητσοτάκης δεν είναι μια μάχη απλώς για την καρέκλα. Έχει συνέπειες για τους πολίτες και την πατρίδα. Το ζούμε.
Μια από τις πιο άχαρες στιγμές ενός σχολιαστή είναι να επιχειρηματολογεί για το αυτονόητο. Να παραβιάζει ανοικτές θύρες, έχοντας πλήρη επίγνωση αυτού του πράγματος.
Σε αυτό το πλαίσιο, ας αναρωτηθούμε όλοι αν η αντιπολίτευση που άσκησε ο Κώστας Καραμανλής στον Κ.Σημίτη, εν συνεχεία ο Γ.Α.Παπανδρέου στον Κώστα Καραμανλή και κατόπιν ο Α.Σαμαράς στον Γ.Α.Παπανδρέου, έχει καμιά σχέση με το πώς αντιπολιτεύτηκε ο Α.Τσίπρας στην περίοδο 2011-2014.
Δεν θυμούμαι κανέναν βουλευτή ή στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας να προπηλακίζει και να υβρίζει κανένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και αντιστρόφως.
Υπήρχε αντιπολιτευτικός λόγος οξύς, πολλές φορές άδικος, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασε τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης που έθεσε η Μεταπολιτευτική μας Δημοκρατία.
Για να μην αναφερθώ και στις σημαντικές στιγμές συναίνεσης που υπήρξαν τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια.
Το σάλτο του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική σκηνή, άλλαξε ριζικά αυτήν την κατάσταση. Ποτέ μέχρι τότε ένα κόμμα που νικούσε στις εκλογές δεν θεωρούσε πως άλλαζε και το καθεστώς.
Ποτέ, κανένα κόμμα μέχρι τότε, δεν είχε μετατρέψει τους πολιτικούς του αντιπάλους σε εχθρούς που έπρεπε να εξαφανίσει, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο.
Ποτέ, κανένα κόμμα μέχρι τότε, δεν οικοδόμησε την πολιτική του-- αντιπολιτευτική και κυβερνητική--πάνω στον διχασμό των πολιτών και στην ακραία πόλωση. Το Δημοψήφισμα του 2015 μας στοιχειώνει ακόμα. Τα πράσινα και τα μπλε καφενεία της δεκαετίας του 80 μοιάζουν σήμερα με φιλολογικά πρωινά στον «Παρνασσό».*
Η συναίνεση, που είναι μια μορφή άσκησης πολιτικής, εργαλειοποιήθηκε πλήρως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και έγινε όπλο κατά των πολιτικών της αντιπάλων. Έτσι, η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα των νυν κυβερνώντων είναι ανύπαρκτη.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ το πολιτικό μας σύστημα άλλαξε υπόδειγμα.
Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ένα κόμμα σαν τα άλλα; Η πορεία του τι φανερώνει; Μπορούμε να συζητήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους, πολύ δε περισσότερο να τους δώσουμε χείρα βοηθείας, ενώ γνωρίζουμε πως αμέσως μετά θα μας την κόψουν;
Πιστεύουμε πως η παραμονή τους στην εξουσία καταστρέφει τα Πανεπιστήμια, την Οικονομία, την Δημόσια Τάξη, την εξωτερική μας πολιτική;
Αν το πιστεύουμε, τότε δεν πρέπει να βάλουμε ως πρωταρχικό, ως μοναδικό στόχο την εκδίωξη τους από την εξουσία; Και μετά ας «φάμε μεταξύ μας τα μουστάκια μας». Άλλωστε, στις Δημοκρατίες δεν προχωρούν «αγαπησιάρικα» όλοι μαζί!
Έτσι φίλε Νίκο, με πολλή αγάπη και σεβασμό σου λέω, πως αυτό που προέχει σήμερα, είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία.
Μετά, ο καθένας στις επάλξεις του ή στο σπίτι του.
*Ο «Παρνασσός» είναι ένα πολιτιστικό σωματείο που ιδρύθηκε το 1865 και λειτουργεί μέχρι σήμερα. Φημισμένες ήταν οι διαλέξεις, οι εκθέσεις και οι διαγωνισμοί που πραγματοποιούνταν υπό την αιγίδα του.
http://www.liberal.gr/arthro/198043/apopsi/s-moumtzis/niko-autin-tin-stigmi-to-monadiko-zitima-einai--na-fugei-o-syriza.html
Διαβάστε και το άρθρο του Νίκου Μαραντζίδη στο οποίο απαντά ο Σάκης Μουμτζής:
Το ζήτημα είναι (μόνο) να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Νίκος Μαραντζίδης
Για κάποιους, το μείζον φαίνεται πως δεν είναι οι πολιτικές θέσεις, αλλά ποιος θα κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας: οι «δικοί μας» ή «οι άλλοι»; «εμείς ή αυτοί;» Πρόκειται για την αποθέωση της αντίληψης της πολιτικής ως κυνικού αγώνα για την εξουσία
Διαπιστώνω συχνά τελευταία, πως όταν επικρίνω τη στάση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης να μη συναινεί σε τίποτε, ακόμη και σε θέματα για τα οποία η ίδια είχε διατυπώσει κατά καιρούς ταυτόσημες ή παρεμφερείς θέσεις (Μακεδονικό, Συνταγματική Αναθεώρηση), η απάντηση που παίρνω από αρκετούς που ευθυγραμμίζονται με κάθε απόφαση της ΝΔ λέει (εκτός του ότι είμαι φιλο-ΣΥΡΙΖΑ) πως αυτό δεν είναι το μείζον ζήτημα –το ζήτημα είναι να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Για κάποιους, λοιπόν, το μείζον φαίνεται πως δεν είναι οι πολιτικές θέσεις, αλλά ποιος θα κάθεται στην καρέκλα της εξουσίας: οι «δικοί μας» ή «οι άλλοι»; «εμείς ή αυτοί;» Πρόκειται για την αποθέωση της αντίληψης της πολιτικής ως κυνικού αγώνα για την εξουσία και για την απαξίωση της αντίληψης της πολιτικής ως δράσης για την επίλυση προβλημάτων για το κοινό καλό.
Κι όμως, αυτή η κουλτούρα της Μεταπολίτευσης οδήγησε στα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Για να θυμηθούμε μερικά παραδείγματα των τελευταίων 20 χρόνων: ο Καραμανλής έκανε ό,τι μπορούσε για να ρίξει τον Σημίτη. Δύο ημέρες μετά το Ελσίνκι (που σήμερα όλοι αντιλαμβανόμαστε ως τεράστια εθνική επιτυχία), στις 15 Δεκεμβρίου του 1999, ο Κώστας Καραμανλής κατηγορούσε την κυβέρνηση για «εγκατάλειψη πάγιων εθνικών θέσεων» και ο Προκόπης Παυλόπουλος κατήγγειλε τη «νέα εθνική και επώδυνη υπαναχώρηση». Eπρεπε, βλέπετε, να ηττηθεί με κάθε τρόπο ο Σημίτης για να επανιδρυθεί το Κράτος –τελικά είδαμε τι επανιδρύθηκε, η φαρμακευτική δαπάνη!
Στη συνέχεια, ο Παπανδρέου δεν έδωσε καμία ανάσα στα δύσκολα στον Καραμανλή αλλά ούτε καν στα εύκολα. Oπως για παράδειγμα στο θέμα της συνταγματικής τροποποίησης για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, της οποίας ο ίδιος εξάλλου ο Παπανδρέου ήταν υπέρμαχος –σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποιος ήταν εκείνος ο πρωτοκλασάτος συνταγματολόγος που είχε πρωτοστατήσει από πλευράς ΠΑΣΟΚ σε αυτή την ανόητη άρνηση μόνο και μόνο για λόγους εσωκομματικής αντιπολίτευσης. Μήπως οι κήνσορες του αντι-συριζαϊσμού μπορούν να με βοηθήσουν;
Ο Σαμαράς πάλι, κι ενώ η χώρα είχε φτάσει στα βράχια, οργάνωνε «αντιμνημονιακά μέτωπα». Δεν θα ξεχάσω δε ότι έδωσε δημοψηφισματικό χαρακτήρα στις περιφερειακές εκλογές του 2010 και οδηγίες στους υποψηφίους του κόμματος του ενόψει του δεύτερου γύρου να έρχονται σε επαφή μόνο με αντιμνημονιακούς υποψήφιους. Δηλαδή, για παράδειγμα, ο Κικίλιας συναντήθηκε με τον αντιμνημονιακό Αλέξη Μητρόπουλο αλλά όχι με τον μνημονιακό Αδωνη Γεωργιάδη. Τρέλες!
Για τον Τσίπρα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Ο κυνισμός συνδυαζόταν με την εσχατολογικής προέλευσης ιδεολογική αφέλεια της μετα-κομμουνιστικής Αριστεράς. Από την άλλη ο Μητσοτάκης, από την πρώτη ημέρα της εκλογής του στην ηγεσία της ΝΔ, ζητάει εκλογές.
Η βασική συνταγή «να φύγουν αυτοί και θα τα βρούμε» κρύβει τέσσερις βασικές παθογένειες: α) μικρό ενδιαφέρον για τα ουσιαστικά ζητήματα της πολιτικής, β) περιφρόνηση για την αξία των πεποιθήσεων, γ) κομματική αδιαλλαξία και πόλωση , δ) αδημονία για την εξουσία, που συνιστά το προθάλαμο για πελατειασμό και διαφθορά. Το χειρότερο όμως απ’ όλα είναι πως αποκαλύπτει τη βαθιά φιλαυτία των κακομαθημένων ελληνικών πολιτικών ελίτ και κάποιων ανασφαλών συμβούλων τους. Η παραμικρή υποψία πως κάτι μπορεί να αποβεί εκλογικά εις βάρος τους και υπέρ των αντιπάλων τους (συμπεριλαμβανομένων των εσωκομματικών) τους αποσταθεροποιηθεί.
Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Με τέτοιες λογικές, που κυριαρχούν ακόμη και σε μορφωμένους ανθρώπους (αν και η μόρφωση δεν προστατεύει ούτε από τον φανατισμό ούτε από την ιδιοτέλεια) η χώρα φθηνά τη γλίτωσε. Βέβαια, αν δεν ήταν οι Ευρωπαίοι και η Τρόικα να επιβάλλουν δια πυρός και σιδήρου στους έλληνες πολιτικούς τις (όποιες) μεταρρυθμίσεις είναι ζήτημα τι θα είχαμε απογίνει.
Τελικά, να ’ναι καλά, ο γερο-Σόιμπλε που είχε την ακριβώς αντίθετη αρχή από το «ή εμείς ή αυτοί», γεγονός που απογοήτευσε πολλούς στο αντι-ΣΥΡΙΖΑ στρατόπεδο οι οποίοι νόμιζαν πως ο Σόιμπλε είχε βάλει σκοπό της ζωής του να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, ένας τέτοιος απογοητευμένος πολιτικός μου είχε εξομολογηθεί με θλίψη: αισθάνομαι σαν Νοτιοβιετναμέζος που βλέπει τους Αμερικανούς να τον εγκαταλείπουν λίγο πριν πέσει η Σαϊγκόν στους κομμουνιστές!
Ο Σόιμπλε όμως ήξερε. Η δημοκρατία δεν είναι εμφύλιος πόλεμος. Στη δημοκρατία δουλεύεις με ό,τι «υλικό» έχεις διαθέσιμο. Δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Αν παίρνεις τοις μετρητοίς την κάθε αντιπολίτευση και τις υποσχέσεις της, και περιμένεις μη κάνοντας τίποτε, τότε απλώς σκορπάς τον χρόνο σου και διακινδυνεύεις το καλό της χώρας σου. Κάπως έτσι σώθηκε η χώρα από το γκρεμό τα χρόνια 2010-2015. Οι ανόητοι ακόμη αναμένουν την «επανίδρυση του Κράτους», τα «Ζάππεια» και το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης».
* Ο Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας
http://www.protagon.gr/apopseis/editorial/to-zitima-einai-na-fygei-o-syriza-44341594837