Κατρακύλα και ξεφτίλα δίχως τέλοςΠολλά (υπερβολικά πολλά) απ’ όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία χρόνια, μπορούν να χαρακτηριστούν από εξωπραγματικά έως αηδιαστικά, ακόμη και γελοία. Εδώ και έξι περίπου χρόνια, όσοι παρακολουθούμε τα δρώμενα στην πολιτική σκηνή της χώρας, έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με παράλογες υπερβολές, χονδροειδή ψέματα και αστήρικτες βλακείες που, αν δεν είχαν τόσο τραγικές συνέπειες, θα ήταν απλά στιγμές πηγαίου γέλιου από ακραία κωμωδία. Παρ’ όλα αυτά, μέχρι τώρα το ρεπερτόριο δεν περιελάμβανε κουτσαβακισμούς επιπέδου Μπαϊρακτάρη (του αστυνομικού διευθυντή Αθηνών, όχι του ψητοπωλείου).
Δυστυχώς, μας έμελλε να το ζήσουμε και αυτό.
Ο υπουργός Εξωτερικών, καθηγητής Νίκος Κοτζιάς, θέλοντας να στείλει μήνυμα ανεξαρτησίας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής προς τη Ρωσία (για το ζήτημα των απελαθέντων Ρώσων διπλωματών) αλλά όχι μόνον, δήλωσε στο ΑΠΕ ότι "η εποχή που θεωρούνταν διπλωματία το να κάνεις την κότα, έχει περάσει"!
Ναι, πολύ σωστά διαβάζετε, ο υπουργός Εξωτερικών χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρησιμοποίησε δημόσια, επίσημα και ΣΚΟΠΟΥΜΕΝΑ (εκτός και νομίζει κανείς ότι οι συνεντεύξεις στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δίνονται τυχαία και επειδή δεν είχαν οι συμμετέχοντες τι άλλο να κάνουν) την έκφραση "το να κάνεις την κότα"!
Προφανώς, φράσεις όπως "να κάνεις επιλογές υποχώρησης", "να διατηρείς χαμηλούς τόνους" ακόμη και το (βαρύτατο διπλωματικά) "να τηρείς ηττοπαθή στάση", δεν υπάρχουν στο λεξιλόγιο του κυρίου υπουργού. Με αποτέλεσμα, για μία ακόμη φορά (αν το ξεχάσατε, να σας θυμίσω το πρόσφατο, αισχρό και ποταπό "Γκουντ ντιπλόμασι, χε;") να ξεφτιλίσει τη χώρα την οποία έχει επιφορτιστεί με την ευθύνη να εκπροσωπεί σε ολόκληρο τον κόσμο.
Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ο κύριος υπουργός δεν γνώριζε τις παραπάνω ή άλλες παρεμφερείς φράσεις (υπάρχουν πάμπολλες). Αν τις έμαθε ή όχι στα σχολεία που πήγε ή, εν πάση περιπτώσει, για ποιον λόγο δεν χρησιμοποίησε κάποια από αυτές. Είναι όμως γεγονός ότι τα δείγματα πρωτοκόλλου και επίσημης συμπεριφοράς που έχει δώσει η παρούσα κυβέρνηση, είναι τουλάχιστον απογοητευτικά. Προσβλητικά για όσους είχαν την ατυχία να συναλλαγούν μαζί της στην διεθνή σκακιέρα και οπωσδήποτε μειωτικά για την διεθνή θέση και το κύρος της Ελλάδας.
Αυτή η πραγματικότητα έχει κοστίσει πολύ, πάρα πολύ. Σε χρήμα, σε εμπιστοσύνη προς αυτήν σαν εταίρος, σε θελκτικότητα ως προορισμός επενδύσεων και σε χρόνους υλοποίησης της εξόδου από την κρίση.
Μοναδική εξαίρεση, από το καλοκαίρι του 2015 και μετά, η εκπροσώπηση της Ελλάδας στα όργανα οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης και της ΕΕ, από τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. Οι λαμπρές του σπουδές και η καριέρα στο εξωτερικό, τον έχουν "εξοπλίσει" με τις απαραίτητες γνώσεις πρωτοκόλλου και των λεπτών χειρισμών και "αποχρώσεων" συμπεριφοράς, που είναι απολύτως απαραίτητες για την διεξαγωγή διεθνών διαπραγματεύσεων.
Δυστυχώς όμως, τα αδύνατα σημεία του (εκκεντρικότητα, ενδυματολογικές επιλογές και δογματικές ιδεοληψίες στην οικονομία) εξουδετέρωσαν τα κέρδη από αυτές τις γνώσεις του. Πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα το εκτός πραγματικότητας, πανευρωπαϊκά θεωρούμενο ως "παλαβό" και επιβλαβές, μείγμα οικονομικής πολιτικής-φοροθύελλας που βιώνουμε από το 2015...
Η Ελλάδα έχει καταντήσει διεθνής περίγελος. Μόνο στις περιπτώσεις όπου υλοποιεί όσα εντέλλονται οι ισχυροί, χωρίς πολλές περιστροφές και τσιριτσάντσουλες, αντιμετωπίζεται σαν χώρα της Ευρώπης. Σε όλες τις άλλες, είτε αποτελεί το άτακτο παιδί της οικογένειας, είτε έναν κανονικό παρία. Με όλες τις αντίστοιχες συνέπειες για τον λαό και τους πολίτες της...
Όλο αυτό, ίσως ακούγεται σαν κλασικό κλισέ της αντιπολίτευσης. Όμως δεν είναι. Αποτελεί μια απτή, καθημερινή πραγματικότητα στα κέντρα αποφάσεων της Ευρώπης. Είναι γνωστή κατάσταση για όσους συνομιλούν και εκτός συνόρων.
Μοναδικό ζητούμενο να σταματήσει ο συνεχής εξευτελισμός, να πάψει η ασταμάτητη κατρακύλα. Να σταματήσει "το φτύσιμο στη μάπα", αν χρησιμοποιήσουμε λεξιλόγιο Κοτζιά.
Για να συμβεί αυτό, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αποκτήσουν οι κυβερνώντες αίσθηση και συνείδηση του (τεράστιου) κόστος που προκαλούν. Ν’ αποκτήσουν συναίσθηση της ευθύνης που φέρνει η διακυβέρνηση της Ελλάδας. Πόσες πιθανότητες δίνετε όμως, να καταφέρουν να την αντιληφθούν; Όπως αναρωτιέται η λαϊκή σοφία, "ποιος την έχασε για να την βρουν, αυτοί;"…
Πέτρος Λάζος
http://www.capital.gr/o-petros-lazos-grafei/3306365/katrakula-kai-xeftila-dixos-telos