Του Σάκη ΜουμτζήΔιάβασα πως ο υπουργός Συγκοινωνιών της Αιγύπτου παραιτήθηκε μετά την πολύνεκρη πυρκαγιά στον σιδηροδρομικό σταθμό του Καΐρου. Είκοσι οι νεκροί μέχρι στιγμής, άνω των πενήντα οι τραυματίες.
Αμέσως ήρθε στο μυαλό μου η δικιά μας υπερνομάρχις που κουβαλά την πολιτική ευθύνη για 124 νεκρούς και η οποία όχι μόνον δεν παραιτήθηκε, αλλά ξεδιάντροπα διεκδικεί την επανεκλογή της. Προσπάθησα δε, να δω πόσοι υπουργοί που έχουν κληρονομήσει από την Ιστορία το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς» έχουν παραιτηθεί αυτά τα χρόνια και δεν βρήκα ούτε έναν.
Είτε είναι «άσφαλτοι», όπως έλεγε η μεγάλη Άντζελα είτε είναι αμοραλιστές. Και επειδή η χώρα «πάει κατά διαόλου», συμβαίνει το δεύτερο.
Οι προηγούμενοι, «αυτοί που μας κατέστρεψαν», κάπου-κάπου παραιτούνταν για πολύ πιο ασήμαντες αιτίες από την ύπαρξη 124 νεκρών. Αυτοί δεν διέθεταν κανένα ηθικό πλεονέκτημα.
Τελικά η ζωή εκδικείται πολύ σκληρά. Μπορεί να αργεί, αλλά εκδικείται. Απέδειξε πόσο μεγάλη απάτη ήταν το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, ένα κουτόχορτο που το μάσησαν για δεκαετίες εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες.
Και έρχεται η παραίτηση ενός Αιγύπτιου υπουργού και μας υπενθυμίζει αυτήν την απάτη, για τους εναπομείναντες αφελείς και ρομαντικούς.
Βλέπω πολιτικούς από την Αφρική, πεντακάθαρους, με τα κουστούμια τους, τα κατάλευκα πουκάμισα τους, τις γραβάτες τους, και μου έρχονται στο μυαλό οι σαγιονάρες, οι κελεμπίες, το αραλίκι στους καναπέδες του κοινοβουλίου, που χαρακτηρίζει τους σημερινούς κυβερνώντες.
Παρατηρώ στο διαδίκτυο τα Πανεπιστήμια αφρικανικών χωρών που είναι πεντακάθαρα και μοντέρνα και μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα των δικών μας πανεπιστημίων, για την οποία βέβαια δεν ευθύνονται μόνον οι σημερινοί κυβερνώντες. Βρωμιά, δυσωδία, κακομοιριά, ντροπή.
Και λίγα λέω.
Ακούω πολύ τακτικά από απογοητευμένους ανθρώπους πως είμαστε μια τριτοκοσμική χώρα. Λάθος! Μακάρι να ήμασταν. Αποτελούμε μόνοι μας έναν άλλον κόσμο. Τον Τέταρτο κόσμο. Άλλωστε, με υπερηφάνεια το λέμε πως είμαστε έθνος «ανάδελφον». Το μοναδικό κράτος στον πλανήτη που συμβαίνουν όλα αυτά, χωρίς να ευαισθητοποιείται σχεδόν κανένας.
Μπορούμε να γίνουμε χώρα του Τρίτου κόσμου; Το βλέπω λίγο δύσκολο, προς το παρόν. Θα κάνουμε βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση όταν θα ξεβρωμίσουμε τα πανεπιστήμια μας, όταν οι πολιτικοί μας θα εμφανίζονται καθαροί και ευπρεπώς ενδεδυμένοι και όταν θα υπάρχει η ευθιξία που θα οδηγεί σε παραιτήσεις, όταν χρειαστεί.
Ίσως θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι έφταιξε και γίναμε Κατσαπλιαδιστάν. Δεν ήμασταν έτσι. Βλέπω παλιές φωτογραφίες της Βουλής, βλέπω τους ανθρώπους πώς κυκλοφορούσαν και προχθές είδα μια φωτογραφία διαδήλωσης φοιτητών για το 114, όπου όλοι ήταν με κοστούμια και γραβάτες.
Όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα, τυχαία, επειδή ένας Αιγύπτιος υπουργός παραιτήθηκε λόγω ενός πολύνεκρου ατυχήματος.
Για να είμαι ειλικρινής, επειδή και οι δικές μου ευαισθησίες έχουν αμβλυνθεί, παρόμοιες σκέψεις δεν έκανα ούτε για την Μάνδρα ούτε για το Μάτι.
Ας ελπίσουμε πως η επόμενη γενιά—δηλαδή μετά από 25 χρόνια—θα φτιάξει μια καλύτερη Ελλάδα.
https://www.liberal.gr/arthro/242114/apopsi/s-moumtzis/otan-paraiteitai-upourgos-stin-aigupto.html