[ΦΩΤΟ-Δεν μιλάει ποτέ ή, τέλος πάντων, μιλάει σπανίως και για να πει τα βασικά: «νυστάζω», «πότε θα φάμε», «τι ώρα είναι» κ.λπ. Τουλάχιστον όμως χαμογελάει...]Ο Δ. Παπαγγελόπουλος δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του έναντι των κατηγοριών που αντιμετωπίζει, αλλά κατηγόρησε τους κατηγόρους του, επιτιθέμενος κυρίως στην προσωπικότητα των μαρτύρων και σπέρνοντας απειλές. Οχι μόνον δεν υπερασπίστηκε τον εαυτό του, αλλά τον εξέθεσε ακόμη περισσότερο με την προχθεσινή παρουσία του στη Βουλή. Είδαμε έναν αγριάνθρωπο (η ομοιότητα με τον Πολάκη, ως προς το ύφος, ήταν αξιοσημείωτη), ο οποίος προσπαθούσε να εκφοβίσει τους αντιπάλους του. Και μην παραλείψω το σπουδαιότερο: τον θαυμάσαμε για τις αρχές του! Τις αρχές, που δεν του επιτρέπουν μεν να αποκαλύπτει ιδιωτικές συνομιλίες, αλλά δεν τον εμποδίζουν να απειλεί ότι θα το κάνει.
Οσο για την επίδειξη πνεύματος που επιχείρησε, όταν αναφέρθηκε στον Ρασπούτιν και στο «αχαλίνωτο σεξ που οδηγεί στη θέωση», ήταν ανόητη και τον γελοιοποίησε πλήρως. Ισως δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι η παράσταση που έδινε δεν απευθυνόταν στους 300 της Βουλής, αλλά στο εθνικό ακροατήριο, που μετά ανέλαβε δράση στα social media. Διακινδύνευσε λοιπόν το αστειάκι, ρεζιλεύτηκε και να μου το θυμηθείτε ότι, έπειτα από αυτό, το παρατσούκλι που προσπάθησε να αποσείσει, του κόλλησε ακόμη πιο γερά.
Οι ιστορικές αναφορές τις οποίες έκανε, αναλογιζόμενος προσωπικότητες της Ιστορίας που θα του ταίριαζαν περισσότερο, αν ήταν όσο δόλιος τον κατηγορούν οι αντίπαλοί του, ήσαν είτε ατυχείς και μειωτικές για τον εαυτό του είτε παντελώς άστοχες και αποκάλυπταν άγνοια. Ο Ταλλεϋράνδος, λ.χ., ήταν ο πιο διεφθαρμένος πολιτικός της εποχής του και δεν το έκρυβε, ο δε Μακιαβέλι δεν ήταν ποτέ συνωμότης, φιλόσοφος ήταν και είχε μόνο μια σύντομη εμπλοκή με τα πολιτικά, ωθούμενος από κίνητρα ιδεαλιστικά, την οποία και πλήρωσε πανάκριβα. Εν κατακλείδι, αφού διαβλέπω μια εκτίμηση για τον Ταλλεϋράνδο, να εκφέρω την κρίση μου για την προχθεσινή παράσταση του Δ. Παπαγγελόπουλου παραφράζοντας Ταλλεϋράνδο: «Ηταν χειρότερο από έγκλημα, ήταν λάθος».
Η στάση της Ν.Δ. να διαχωρίσει όσο μπορούσε την κοινοβουλευτική διαδικασία από την κυβέρνηση ήταν σοφή. Πρώτον, επειδή έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην άχαρη θέση να κατηγορεί την κυβέρνηση επειδή δεν χειραγωγεί τους θεσμούς της Δικαιοσύνης, όπως θα έκαναν οι ίδιοι. Ακούγαμε τα καλσόν να σκίζονται στα έδρανα του ΣΥΡΙΖΑ (και ομολογουμένως ανατριχιάζαμε...) για το σκάνδαλο της φαρμακευτικής Novartis, ενώ το θέμα της έρευνας ήταν η χειραγώγηση της Δικαιοσύνης που επιχείρησε η προηγούμενη κυβέρνηση, ώστε με αφορμή τη Novartis να καταστρέψει πολιτικούς αντιπάλους της με ψευδείς κατηγορίες. Η συγκεκριμένη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, στο βάθος, δεν είναι και πολύ διαφορετική από την τακτική του Χατζηχρήστου στις κωμωδίες: τον ρωτούν για το ένα και εκείνος απαντά για το άλλο. Πόσο άχαρη, τελικά, ήταν η θέση του ΣΥΡΙΖΑ το δείχνει η επιμονή του Τσίπρα να συγχέει συστηματικά τη γενναιότητα με τη βλακεία, κάτι που έκανε κάθε φορά που κατηγορούσε ως δειλό τον Μητσοτάκη για την απόσταση που κράτησε από το θέμα.
Δεύτερον, ήταν σοφή η απόσταση που τήρησε η κυβέρνηση, διότι αυτό το θέμα δεν πρέπει να κυριαρχήσει στην κοινή γνώμη. Δεν είμαι νομικός, αλλά, επειδή αυτές οι υποθέσεις έχουν πολιτικό χαρακτήρα, πράγμα που σημαίνει ότι, με τα μέτρα της εποχής μας, κρίνονται σε μεγάλο βαθμό στο επίπεδο των εντυπώσεων, έχω την εντύπωση ότι θα χρειασθούν και άλλες μαρτυρίες για να εμπεδωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας στην κοινή γνώμη η πεποίθηση της ενοχής του Παπαγγελόπουλου. Για να το πω όπως το άκουσα χθες από παλαιό κοινοβουλευτικό: «Βρήκαμε τον Ρασπούτιν. Τώρα ψάχνουμε να βρούμε και τον Γιουσούποφ». Δεν εννοούσε, βέβαια, κάποιον πρίγκιπα, όπως ο Γιουσούποφ, για να δολοφονήσει τον Παπαγγελόπουλο, αλλά έναν μάρτυρα που θα κομίσει ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία.
Τέλος, οι διαρροές των έξι ψήφων από την πλειοψηφία, είτε ήσαν προσχεδιασμένες είτε αυθόρμητες, δεν βλέπω πώς συνιστούν πρόβλημα. Αντιθέτως, οι έξι προσέφεραν υπηρεσία, διότι η διαφοροποίησή τους ενισχύει το κύρος και τη γνησιότητα της διαδικασίας.
Kinky
Οπωσδήποτε η πιο ερεθιστική από κωμικής άποψης στιγμή της προχθεσινής διαδικασίας στη Βουλή ήταν όταν μάθαμε ότι ο Δ. Παπαγγελόπουλος επαινούσε στο παρελθόν τον σημερινό κατήγορό του Ιωάννη Αγγελή ως «αδάμαστο εισαγγελέα». Θέλει φοβερή δύναμη για να μη φαντασθείς τον εισαγγελέα με στολή τίγρης (θα υπάρχει τις Απόκριες στα μαγαζιά με τα εποχικά) να βρυχάται και να ρίχνει νυχιές, ενώ ο Παπαγγελόπουλος με κιλότα ιππασίας και μπότες κρατάει στο ένα χέρι την καρέκλα και στο άλλο το μαστίγιο. Και εγώ τέτοια δύναμη δεν την έχω...
Last and least
Συμπαθητική η επιμονή του προέδρου Βαρουφάκη να προβάλλει ως η φωνή της σοβαρότητας και του κύρους, σε αντιδιαστολή προφανώς με τον ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθεί γραμμή Πολάκη. Αλλά και τόσο αστείο να ακούς τον «μάγκα, σκίσ’ τους το καλτσόν!» (θυμάστε;) να κάνει τώρα εκκλήσεις υπέρ της σοβαρότητας στον χώρο του Κοινοβουλίου. Αυτός που ερχόταν στη Βουλή χοροπηδηχτούλης, με τα λαχουράτα πουκαμισάκια του και καθόταν οκλαδόν στον διάδρομο...
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ