11 Νοεμβρίου 2019

Πρέπει να σπάσει αυγά

Από τον Ορχομενό της Βοιωτίας, «έναν τόπο τόσο προοδευτικό», όπως αισθάνθηκε την ανάγκη να πει, ο Αλέξης Τσίπρας κατήγγειλε ότι συντελείται «παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς». Ετσι, το Αντάρτικο ξεκίνησε και επισήμως.

Τόσο καιρό αναρωτιόμασταν για τις προσαρμογές που θα χρειαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση (ποια η νέα στρατηγική του, ποιες οι τακτικές που θα επιλέξει κ.λπ.), χωρίς όμως να προκύπτει κάτι σαφές από την πλευρά τους, ώστε να μπορείς να σχηματίσεις περίπου μια ιδέα για τα σχέδιά τους. Τώρα, όμως, μέσα από τη θολούρα που μονίμως σκεπάζει τον ΣΥΡΙΖΑ, έχω την εντύπωση ότι αρχίζουν να προβάλλουν κάποιες απαντήσεις.

Ως προς τη στρατηγική, το δίλημμα μεταξύ ριζοσπαστικότητας και σοσιαλδημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φανερό ότι το παρακάμπτει. Ο Τσίπρας και οι περί αυτόν αντιλαμβάνονται ότι ώριμη επιλογή στο συγκεκριμένο δίλημμα δεν υπάρχει. Συνεπώς, αν καταπιαστούν με το υπαρξιακό τους (ποιοι είμαστε, πού πάμε κ.λπ.) θα φθαρούν σε μια εσωτερική διαμάχη, που θα τους κρατήσει μακριά από το μόνο που μπορεί να τους κρατάει ενωμένους: την προοπτική της εξουσίας – κίνητρο ιδιαιτέρως ισχυρό για κάποιον που την έχει γευθεί κιόλας. Επιλέγει, λοιπόν, την παλιά στρατηγική του, εκείνη που τον οδήγησε από το πεζοδρόμιο στην εξουσία, υπό συνθήκες κρίσης βέβαια. Την ξεσκονίζει, της κάνει ένα ψιλοφρεσκάρισμα και τη σερβίρει για καινούργια. Η κωμική κατηγορία για «παλινόρθωση του κράτους της Δεξιάς» νομίζω ότι τα λέει όλα.

Η τακτική με την οποία η αντιπολίτευση κατευθύνεται προς τον στόχο είναι ο ανταρτοπόλεμος: χτυπάει σε πολλά σημεία ταυτόχρονα και με ποικίλες δυνάμεις, από τον «Ρουβίκωνα» μέχρι τους συλλόγους των αρχαιολόγων, που επιχειρούν ξανά να εμποδίσουν την επένδυση στο Ελληνικό. Από την ώρα που ο Τσίπρας έβγαλε από το ντουλάπι του τον μπαμπούλα της Δεξιάς, είχαμε την αναζωπύρωση της τρομοκρατίας. Ηπια τη θέλετε; Δεν έχω πρόβλημα, τρομοκρατία όμως. Είχαμε την επίθεση με μολότοφ σε διμοιρία των ΜΑΤ, που έστειλε τρεις αστυνομικούς στο νοσοκομείο. (Εμείς περιμένουμε άραγε τη στιγμή που θα στείλουν και κάποιον στο νεκροτομείο; Ετσι φαίνεται...) Είχαμε, επίσης, τη νέα τακτική των κουκουλοφόρων αλητών (αυτών που λόγω πολιτικής ορθότητας ονομάζουμε «αντιεξουσιαστές»), οι οποίοι τώρα χρησιμοποιούν τους φοιτητές σαν ανθρώπινες ασπίδες, όταν τους καταδιώκει η αστυνομία.

Δεν συμβαίνουν αυτά λόγω επετειακού οίστρου μόνον. Ο «Ρουβίκωνας» στο πολιτικό γραφείο της Νίκης Κεραμέως, την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ την καταγγέλλει ως... κακό και μοχθηρό άνθρωπο (διαβάστε την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, θα δείτε ότι δεν έχουν τίποτε άλλο να πουν), επειδή καταργεί 37 πανεπιστημιακά τμήματα που υφίστανται σήμερα μόνο στα χαρτιά και τα οποία διέσπειρε ανά την επικράτεια ο αλησμόνητος Γαβρόγλου με ψηφοθηρικά κριτήρια. Κατεβαίνοντας παρακάτω στην κλίμακα του τρόμου, φτάνουμε στον απλό εκφοβισμό, όπως η απερίγραπτη συμπεριφορά των Πολάκη και Τζανακόπουλου, οι οποίοι εκτελώντας εντολές του προέδρου τους εμποδίζουν τη λειτουργία της Προανακριτικής. Με το έτσι θέλω! Ας το σκεφθούμε.
Σε μια περίοδο που η κυβέρνηση προχωρεί τόσο προσεκτικά, ώστε να δίνει την εντύπωση ότι φοβάται τις ρήξεις, ο ανταρτοπόλεμος που ξεκίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ, με προφανή σκοπό να εμποδίσουν ό,τι πηγαίνει να αλλάξει, φέρνει, κατά την εκτίμησή μου, την κυβέρνηση Μητσοτάκη σε ένα κρίσιμο σημείο της πορείας της: καλείται να αποδείξει ότι δεν εκφοβίζεται από την αλητεία, αλλά προχωρεί με κατεύθυνση και στόχο.

Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να διστάσει να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της για την υπεράσπιση της νομιμότητας, αλλά πάντα προσεκτικά και στρατηγικά. Δεν είναι δυνατόν, λ.χ., να επιτραπεί στους δύο βουλευτές να εμποδίσουν τη Δευτέρα τη λειτουργία της Προανακριτικής. Ας πέσουν σπρωξίδια με τους φρουρούς· δεν πειράζει, εφόσον αυτό που διακυβεύεται είναι το κύρος της Βουλής. Αντιθέτως, ο Χρυσοχοΐδης κάνει άριστα που δεν επιτρέπει στην αστυνομία να μπει απρόσκλητη, λ.χ., στο ΟΠΑ. Ας σκούζει η κυρία Σύγκλητος. Τόσα χρόνια έγλειφαν αναρχικούς και φοιτητοπατέρες, ενώ κατήγγελλαν την αστυνομία. Τώρα θρηνούν ότι τους αφήνει απροστάτευτους. Ευκαιρία, λοιπόν, να μάθουν να συνεργάζονται μαζί της και να την καλούν. Αλλωστε, η λύση του συγκεκριμένου προβλήματος στα πανεπιστήμια προϋποθέτει την καλή συνεργασία των δύο πλευρών. (Εύγε, λοιπόν, κύριε Μιχάλη! Υποκλίνομαι στην τρέλα σου...)

Σημαίνει, κυρίως, ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει πίσω από πρωτοβουλίες όπως αυτή της Νίκης Κεραμέως για την αναδιάταξη του πανεπιστημιακού χάρτη, που ασφαλώς θα συναντήσει ισχυρές αντιδράσεις και εσωτερικά. Δεν πρέπει να ενδώσει η κυβέρνηση στον πειρασμό των ισορροπιστικών διευθετήσεων. Αν επιμείνει σε αυτό που είναι το σωστό, επειδή είναι το λογικό, ανοίγει έναν διαφορετικό και πιο στέρεο δρόμο προς το Κέντρο. Θα όφειλε μάλιστα να προχωρήσει και σε άλλα παρόμοιας τόλμης (και λογικής) βήματα, σε άλλους τομείς. Με λίγα λόγια, αυτό που λέει ο τίτλος...

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ