Ο Ανδρέας Ρομποτής δεν μπορεί να φύγει παρά τις προσπάθειες που καταβάλλει ώστε να επιστρέψει στην χώρα μας - Παραμένει αποκλεισμένος στο campus ενός πανεπιστημίου, ενώ τρέφεται καθημερινά μόνο με φακές και ρύζιΜια απελπιστική κατάσταση βιώνει εδώ και δύο εβδομάδες ο καθηγητής Ανδρέας Ρομποτής, που δεν μπορεί να φύγει από την Ινδία και να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά και άλλοι δέκα Έλληνες που βρίσκονται στην χώρα.
Ο ίδιος παραμένει μέχρι τώρα αποκλεισμένος μέσα στο campus του Πανεπιστημίου που δίδαξε ως επισκέπτης-καθηγητής για ένα μήνα στο Indian School of Business, στην Χαϊντεραμπάντ.
Οι υπόλοιποι είναι διασκορπισμένοι σε διάφορες περιοχές της Ινδίας και δεν τολμούν πλέον να βγουν ούτε για να περπατήσουν, αφού, όταν έγινε αυτό, κινδύνεψαν με λιντσάρισμα από τους ντόπιους.
Στην επιστολή που συνέταξε η οποία φαντάζει σαν ένα ημερολόγιο αγωνίας, την οποία απέστειλε στο protothema.gr ο πληρεξούσιος δικηγόρος του Έλληνα καθηγητή Πάνος Ανδρέου, ο κύριος Ανδρέας Ρομποτής ξετυλίγει τα όσα ζει στην Ινδία τις τελευταίες ημέρες.
Περιγράφει τον Γολγοθά που βιώνει αφού για να επιστρέψει θα χρειαστεί τουλάχιστον τρεις πτήσεις, δεν γνωρίζει και δεν του λέει κανείς αν στην ευρωπαϊκή χώρα που θα προσγειωθεί θα πετάξει ή θα μπει σε καραντίνα 14 ημερών, ενώ τρέφεται καθημερινά μόνο με φακές και ρύζι.
Η απόσταση από την Χαϊντεραμπάντ στη Βομβάη είναι συνολικά 712 χιλιόμετρα και λόγω της καθολικής απαγόρευσης κυκλοφορίας χρειάζεται ειδική άδεια από τις αρμόδιες αρχές, αφού ακόμη και τα ταξί δεν κυκλοφορούν.
Το δράμα του Έλληνα καθηγητή αποτυπώνεται ανάγλυφα στη συγκλονιστική επιστολή του, μέσω της οποίας ζητάει βοήθεια για να επιστρέψει στην Ελλάδα όσο πιο άμεσα γίνεται, αυτός αλλά και οι υπόλοιποι Έλληνες που έχουν εγκλωβιστεί στην Ινδία.
Η αρχή της περιπέτειας
«Λέγομαι Ανδρέας Ρομποτής. ‘Ήρθα στην Ινδία στις 22/02/2020 σαν επισκέπτης καθηγητής στο Indian School of Business με προσωρινή ειδική άδεια εργασίας που έχει ισχύ μόνο για το συγκεκριμένο πανεπιστήμιο προκειμένου να διδάξω (sustainable manufacturing & operations) ως τις 27 Μάρτιου και μετά να επιστρέψω στην Αθήνα μέσω Abu Dhabi με την Etihad airlines. Στην Ινδία διαμένω σε ειδική εστία για τους επισκέπτες καθηγητές που παρέχει το πανεπιστήμιο εδώ.
Η πτήση μου για τις 27 Μαρτίου ακυρώθηκε και εν συνεχεία η Etihad με διαβεβαίωσε ότι θα πραγματοποιηθεί τελικά στις 30 Μαρτίου. Εν συνεχεία η πτήση της 30ης Μαρτίου ακυρώθηκε, αναβλήθηκε για την 20η Απρίλιου όπου στο τέλος ακυρώθηκε και αυτή.
Έως τώρα (8 Απριλίου) έχω κάνει πάρα πολλές προσπάθειες να κλείσω εισιτήριο με διάφορες αεροπορικές εταιρείες αλλά κάθε φορά το αποτέλεσμα ήταν πάντοτε το ίδιο.
Ενώ αρχικά υπήρχαν διαθέσιμες πτήσεις στο σύστημα και μπορούσες να κάνεις booking, στην συνέχεια ακυρώνονταν.
Από τις 27 Μαρτίου άρχισα να επικοινωνώ με την Ελληνική Πρεσβεία στο Νέο Δελχί προσπαθώντας να βρω μια λύση. Η πρεσβεία με ενημέρωσε ότι υπάρχει ευρωπαϊκός επίτροπος ο οποίος συντονίζει την επιστροφή όλων των Ευρωπαίων πολιτών με συγκεκριμένες πτήσεις, παρόλα αυτά δεν είχαν καμμιά πληροφορία για το αν, πόσες και πότε θα γίνονταν αυτές οι πτήσεις».
Όλα έχουν νεκρώσει στην χώρα
«Στις 2 Απριλίου η πρεσβεία με ειδοποίησε μέσω ηλεκτρονικής αλληλογραφίας ότι, υπάρχει μια γερμανική πτήση από την Βομβάη (712 Km από την πόλη του Χαϊντεραμπάντ όπου διαμένω εγώ) προς Φρανκφούρτη με κόστος 650 ευρώ.
Ωστόσο, επειδή όλες οι εμπορικές πτήσεις-από Γερμανία-προς Αθήνα είχαν διακοπεί και ο μόνος τρόπος να φτάσω στην Αθήνα ήταν μέσω Βρυξελλών, θα έπρεπε να έχω φροντίσει προηγουμένως-πριν φτάσω στην Φρανκφούρτη-να είμαι εφοδιασμένος με δύο αεροπορικά εισιτήρια, ένα για να πετάξω από Φρανκφούρτη προς Βρυξέλλες και ένα από Βρυξέλλες προς Αθήνα.
Όμως εγώ ανησυχούσα και για το τι θα γίνει όταν φτάσουμε στην Φρανκφούρτη (νυχτερινή ώρα άφιξης), δηλαδή για το αν υπάρχει η πιθανότητα οι γερμανικές αρχές να μας βάλουν σε καραντίνα κατά την άφιξη μας στο αεροδρόμιο.
Έτσι, έθεσα επανειλημμένως τα ερωτήματα αυτά στην Ελληνική Πρεσβεία χωρίς ωστόσο να λάβω καμία απάντηση επί αυτών.
Παρόλα αυτά ετοίμασα τα πράγματά μου και ξεκίνησα να πάω στην Βομβάη.
Τότε όμως συνειδητοποίησα ότι δεν υπάρχει τρόπος να μεταβώ στο αεροδρόμιο της καθώς υπάρχει καθολική απαγόρευση μετακίνησης και ως εκ τούτου κανένα μέσο δεν λειτουργεί.
Ακόμη και τα ταξί απαγορεύεται να κυκλοφορούν τουλάχιστον ως τις 15 Απριλίου εκτός και αν έχουν ειδική άδεια από τις αρχές της Ινδίας, για την έκδοση της οποίας μόνο η Ελληνική Πρεσβεία θα μπορούσε να κάνει κάτι (Προσοχή, δεν μιλάμε για την άδεια που θα δώσει σε εμένα η Πρεσβεία να κινηθώ. Μιλάμε για την άδεια που θα πρέπει να δώσουν οι Ινδικές Αρχές στον ταξιτζή προφανώς κατόπιν σχετικού αιτήματος από την Πρεσβεία μας προκειμένου ο τελευταίος να μπορεί να λειτουργήσει νόμιμα)».
Καμία εξαίρεση
«Στην πολιτεία που είμαι εγώ δεν δουλεύουν ούτε τα ξενοδοχεία. Τα μέτρα στην Ινδία δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που εφαρμόζονται στην Ελλάδα. Είναι απόλυτα και άκρως αυστηρά. Δεν υπάρχει food delivery, δεν υπάρχει η δυνατότητα αποστολής sms προκειμένου να χορηγηθεί άδεια μετακίνησης για οποιοδήποτε σκοπό. Δεν γίνεται καμία εξαίρεση μετακίνησης ακόμη και για κάποιον που θέλει να επιστρέψει στον τόπο της μόνιμης διαμονής του σε περίπτωση που βρίσκεται σε άλλη πόλη.
Υπό αυτά τα δεδομένα θα περίμενε κανείς η Πρεσβεία μας εδώ να έχει σταθεί καλύτερα στο ύψος των περιστάσεων και με την βοήθεια της Κυβέρνησης, του Ευρωπαϊκού Επίτροπου και των Ινδικών Αρχών να είχε μεριμνήσει και να είχε οργανώσει μια λύση επιστροφής που θα ήταν πραγματοποιήσιμη και όχι να μας προτείνει διάφορους τρόπους επιστροφής που εξαρχής δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν.
Επίσης, εκ των υστέρων έμαθα ότι και άλλοι Έλληνες που ήταν κοντά στην Βομβάη επέλεξαν να μην επιβιβαστούν τελικά στην πτήση για Φρανκφούρτη καθώς το συνολικό κόστος επιστροφής θα ανέρχονταν γύρω στα 2000 ευρώ, ποσό το οποίο δεν το είχαν, παρόλο που η Ευρωπαϊκή ένωση έχει ανακοινώσει την χορήγηση κονδυλίου 75 εκατομμυρίων ευρώ για επαναπατρισμούς Ευρωπαίων πολιτών.
Πάντως η Ελληνική Πρεσβεία συνεχώς μας παροτρύνει να φτάσουμε στο Νέο Δελχί καθώς από εκεί είναι πιο πιθανό να βρούμε κάποια πτήση.
Ωστόσο και η μετάβαση προς τα εκεί είναι ακατόρθωτη χωρίς την βοήθεια της αλλά και σε περίπτωση που καταφέρναμε με κάποιο τρόπο να φτάσουμε θα ήταν εξαιρετικά πιθανό να μέναμε στον δρόμο μέχρι να βρούμε πτήση με ότι κινδύνους αυτό συνεπάγεται, αφού τα περισσότερα ξενοδοχεία είναι κλειστά ενώ αυτά που λειτουργούν δεν δέχονται νέες κρατήσεις».
«Πήγαν να λυντσάρουν Έλληνες που βγήκαν για περπάτημα»
«Προσωπικά δεν ξέρω αν θέλω να επικοινωνήσω πάλι με την πρεσβεία αφού πλέον δεν απαντούν στις ερωτήσεις που θέτω και με κάνουν να νιώθω «ενοχλητικός».
Την απογοήτευση και την οργή μου για την στάση της μοιράζονται μαζί μου και άλλοι περίπου 10 Έλληνες, οι οποίοι έχουν ξεμείνει σε άλλες περιοχές της Ινδίας και με τους οποίους έχουμε δημιουργήσει ομάδα συνομιλίας στο WhatsApp μέσω της οποίας ανταλλάσσουμε κάθε νεότερη πληροφορία.
Σε κάθε περίπτωση έχω αρχίσει να επικοινωνώ με άλλες Ευρωπαϊκές πρεσβείες και έχω εναποθέσει τις ελπίδες μου σε αυτές τις επικοινωνίες.
Τουλάχιστον εγώ είμαι σε καλύτερη κατάσταση από πολλούς άλλους Έλληνες που επικοινωνώ αφού βρίσκομαι μέσα στο campus του πανεπιστημίου, δεν υποχρεούμαι να πληρώσω διαμονή και βιώνω καθημερινά την ανιδιοτελή και αμέριστη βοήθεια και συμπαράσταση από το προσωπικό του πανεπιστημίου, το οποίο απαρτίζεται από εξαιρετικούς ανθρώπους.
Επίσης το πανεπιστήμιο μας παρέχει φακή και ρύζι μεσημέρι και βράδυ.
Πραγματικά δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ ποσό δύσκολα είναι για τους υπόλοιπους Έλληνες που δεν έχουν αυτή την τύχη που έχω εγώ, δηλαδή να έχω στέγη και βασική τροφή. Ενδεικτικά είναι τα μηνύματα που έλαβα πρόσφατα από άλλους ατυχήσαντες σαν εμένα, οι οποίοι φιλοξενούνται από φίλους τους Ινδούς με κίνδυνο της προσωπικής τους ασφάλειας αφού οι ένοικοι των πολυκατοικιών είναι εχθρικοί απέναντι σε οποιονδήποτε επισκέπτη και κυρίως στους ξένους.
Έτσι αναγκάζονται να ζουν κρυμμένοι στα σπίτια αυτά προκειμένου να μην αντιληφθεί κανείς την παρουσία τους.
Άλλοι που τόλμησαν να βγουν για περπάτημα το μετάνιωσαν πικρά αφού δέχτηκαν «λιντσάρισμα» τόσο από τους ντόπιους όσο και την αστυνομία.
Τους βλέπουν ως απειλή, νομίζουν ότι είναι φορείς του κορωνοϊού ενώ σε πολλές περιοχές υπάρχει έλλειψη φρούτων και λαχανικών με αποτέλεσμα να σιτίζονται εδώ και δύο εβδομάδες με ξηρά τροφή».
Διονύσης Θανάσουλας
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ