Το 2018, όταν η Βουλή ψήφιζε τη συμφωνία των Πρεσπών, ένας πολίτης από τον Αλμυρό Βόλου κατέθεσε στο τοπικό αστυνομικό τμήμα μήνυση κατά των βουλευτών που υπερψήφισαν τη συμφωνία, με τις κατηγορίες της κατάχρησης εξουσίας και της εσχάτης προδοσίας. Ο μηνυτής άσκησε το νόμιμο δικαίωμά του και δεν θα τον κρίνω. Επισημαίνω μόνο προς αξιολόγηση ότι η μήνυση περιείχε και την εξής πρόταση: «Κάθε συμβολαιογράφος, υποθηκοφύλαξ, δασάρχης, δικηγόρος, δικαστικός ή επίδοξος αγοραστής, που θα εμπλακεί το όνομά του σε μεταβίβαση ελληνικής γης σε χέρια αλλοδαπού, να γνωρίζει και να το βάλει καλά στο μυαλό του ότι οφείλω και δεσμεύομαι ότι θα τον εκτελέσω».Η αστυνομία μεταβιβάζει ως ώφειλε τη μήνυση στην αρμόδια αρχή, δηλαδή την Εισαγγελία Πρωτοδικών Βόλου, η οποία με τη σειρά της προωθεί τη μήνυση στην Αθήνα, αφού αφορά βουλευτές. Η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών εισηγείται την αρχειοθέτηση της μήνυσης, διότι «δεν προέκυψε η τέλεση του αδικήματος της κατάχρησης εξουσίας (239ΠΚ) ή οποιουδήποτε αδικήματος», όπως αναφέρεται στο σχετικό έγγραφο.
Εχει σημασία, νομίζω, ότι ο εισαγγελέας που υπογράφει τη συγκεκριμένη εισήγηση αποφεύγει να αναφερθεί ρητώς στην κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Υποθέτω ότι το κάνει μάλλον από το αίσθημα της αιδούς που του υποβάλλει η σοβαρότητά του, διότι η εσχάτη προδοσία είναι η βαρύτερη κατηγορία που προβλέπεται για εγκλήματα κατά της πατρίδας και, συνεπώς, ας μην την ευτελίζουμε «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες», που λέει ο ποιητής. Ωστόσο, η Εισαγγελία Εφετών Αθηνών δεν εγκρίνει την εισήγηση και αναπέμπει το θέμα στον Αρειο Πάγο, ο αρμόδιος αντεισαγγελέας του οποίου στέλνει τον φάκελο στη Βουλή. Αυτή ήταν η διαδρομή της υπόθεσης, που πήρε σχεδόν δύο χρόνια (και τουλάχιστον πέντε δένδρα σε άχρηστο χαρτομάνι...), μέχρι να καταλήξει, στο μέσον της περασμένης εβδομάδας, στην κρίση της Ολομελείας της Βουλής.
Οταν το Σύνταγμα ορίζει ότι ο βουλευτής δεν διώκεται ούτε για γνώμη ούτε για ψήφο και μία μήνυση με τέτοιο περιεχόμενο καταλήγει να τίθεται στην κρίση της Ολομελείας, τότε ο καθένας μας δικαιούται τουλάχιστον να υποψιάζεται ότι στο συγκεκριμένο σημείο το σύστημα δεν λειτουργεί. Παρόμοια σπατάλη χρόνου, ενέργειας και πόρων για έναν τέτοιο σκοπό, για μία ανυπόστατη κατηγορία περί εσχάτης προδοσίας, είναι απλώς παράλογη και το κόστος με το οποίο επιβαρύνει το σύστημα είναι πολλαπλό: δεν είναι μόνον ο χρόνος, η ενέργεια και οι πόροι που κατευθύνονται στο τίποτε, αλλά και το ότι όλα αυτά δεν αξιοποιούνται σε άλλους σκοπούς, εκεί όπου θα έπιαναν τόπο.
Επιπλέον, όπως το εξήγησε με την παρέμβασή του ο πρόεδρος της Βουλής, προτού η Δικαιοσύνη παραπέμψει ένα τέτοιο θέμα στη Βουλή, οφείλει να ελέγξει τη βασιμότητά του. Αυτό ισχύει από το 2003, με την εγκύκλιο Λινού, του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Ορίζεται επίσης και από τον Κανονισμό της Βουλής, ο οποίος είναι νόμος του κράτους. Εχω την εντύπωση, επομένως, ότι σε όλη τη γραφειοκρατική αλυσίδα που περιγράφεται παραπάνω απουσιάζει το θάρρος της κοινής λογικής – με μόνη την εξαίρεση της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών.
Ολα αυτά παραπάνω τα λέω προσπαθώντας να είμαι ακριβοδίκαιος και αντικειμενικός, επειδή πιστεύω ότι μια τέτοια δυσλειτουργία στο σύστημα είναι κάτι πολύ σοβαρό: είναι μια κατάφωρη προσβολή στον ορθό λόγο με σοβαρό κόστος, πρωτίστως στην αξιοπιστία των δημοκρατικών θεσμών. Δεν μπορεί, δηλαδή, να απαιτείται όλη αυτή η διαδικασία που καταλήγει στην Ολομέλεια της Βουλής, προκειμένου να αποδειχθεί ότι κάποιος δεν είναι ελέφαντας!
Είπα ελέφαντας, όμως, και αυτό με βοηθά να φθάσω επιτέλους εκεί που ήταν από την αρχή ο σκοπός μου. Κοιτάξτε, αν το σύστημα είναι τόσο ευθυνόφοβο, ώστε η κωμωδία να κάνει τέτοια μεγαλειώδη εμφάνιση με τους κοθόρνους της τραγωδίας, τότε έχω μια ιδέα που μπορεί να είναι εποικοδομητική και διασκεδαστική. Θα διαλέξω ως θύμα τον πρόεδρο της Βουλής Κώστα Τασούλα, ο οποίος έχει χιούμορ και δεν θα παρεξηγηθεί. Θα τον κατηγορήσω ότι μου σκότωσε το αγαπημένο μου ζώο συντροφιάς: το μαμούθ που είχα στον κήπο μου και δεν ενοχλούσε κανέναν το καημένο. Θέλω πραγματικά να δω αν η μήνυση που θα καταθέσω εναντίον του θα καταλήξει να συζητηθεί στην Ολομέλεια της Βουλής. Είμαι περίεργος...
Το εξίσου κωμικό, όπως και απογοητευτικό, στην υπόθεση αυτή ήταν η στάση των «κατηγορουμένων» βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Αντί να επιτεθούν στο αβάσιμο της κατηγορίας, εκείνοι έσπευσαν να επιτεθούν στους επικριτές της πολιτικής τους στο Μακεδονικό. Πώς δεν κατάλαβαν ότι έτσι ήταν σαν να αγκάλιαζαν την κατηγορία και να την αποδέχονταν;
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ