Δεν είναι φασίστες. Είναι «Αντίφα». Δεν είναι ακροδεξιοί. Είναι ακροαριστεροί. Δεν είναι ισλαμιστές. Δεν είναι περιθωριακοί. Είναι η πανίδα που αναπτύχθηκε στον προστατευμένο χώρο του πανεπιστημίου. Δεκαετίες τώρα. Είδος υπό προστασία από τη λεγόμενη «προοδευτική» κοινή γνώμη, τους πολιτικούς της εκφραστές και τις εφημερίδες της. Αυτοί που δεκαετίες τώρα εργάστηκαν για να μετατρέψουν την ελληνική κοινωνία σε κοινωνία ανοχής. Κουκουλοφόροι, νυκτόβιοι, μπορεί να μην ξέρουν ούτε πέντε κολλυβογράμματα, έμαθαν όμως να φτιάχνουν μολότοφ και να κραδαίνουν ρόπαλα. Το 2008 τους άφησαν να κάψουν την Αθήνα και να καταλύσουν τη Δημοκρατία. Και τότε κυβερνούσε η Ν.Δ. Τους άφησαν να δολοφονήσουν τρεις υπαλλήλους της Μαρφίν. Και τότε κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ. Τους άφησαν να σκοτώσουν αστυνομικούς. Τους άφησαν να ζουν στις «καταλήψεις» ανενόχλητοι. Είναι το κατακάθι της γενιάς τους. Κίνητρό τους είναι ο φθόνος. Φθονούν τους συνομηλίκους τους, που κοπιάζουν για το καλύτερο. Φθονούν όσους βρίσκουν δουλειά. Φθονούν το ίδιο το πανεπιστήμιο και τους λειτουργούς του. Ποιοι είναι; Ελάτε, τα παιδιά της ανοχής μας. Και αν η Αριστερά τα υπερασπίζεται, είναι διότι μοιράζεται τον φθόνο τους και παλεύει να συντηρήσει την ανοχή. Τον φθόνο τον εξέφρασε κυριολεκτικά ο κ. Μπαλτάς όταν καταδίκασε την αριστεία.
Η διαπόμπευση του κ. Μπουραντώνη είναι προϊόν της ώσμωσης του πανεπιστημίου με την υπόλοιπη κοινωνία. Από κάπου πρέπει να αρχίσεις, όντως. Η περίφραξη του πανεπιστημίου, η προστασία του από την κοινωνία της ανοχής, είναι μια αρχή. Πώς έφθασαν έως το γραφείο του πρύτανη οι δράστες χωρίς να τους ελέγξει κανείς; Ο σαδισμός τους ήταν προμελετημένος. Γιατί κανείς δεν ειδοποίησε την αστυνομία; Για τον ίδιο λόγο που κανείς δεν αντιδρά όταν 50 αλληλέγγυοι κλείνουν τον δρόμο για να συμπαρασταθούν στους μετανάστες. Δεν είναι μόνον ο φόβος του κουκουλοφόρου με το ματσούκι και της διαπλοκής με τον υπόκοσμο. Είναι και ο εθισμός, η κούραση, η εγκατάλειψη, η κατάθλιψη. Μια κοινωνία που έχει χάσει τα αντανακλαστικά τής αυτοπροστασίας της. Η αστυνομία είναι κομμάτι της.
Στα χρόνια της κρίσης, κυρίως δε στην τετραετία της ελληνικής αποτυχίας, βρέθηκαν στο απυρόβλητο. Βγήκαν από το ημίφως και εξετέθησαν παραπάνω από όσο θα μπορούσαν να αντέξουν. Μια αλητεία που απειλεί, εκβιάζει, καίει, αλλά δεν τολμάει να δείξει το πρόσωπό της. Χειρότερη και από τη Χρυσή Αυγή από αυτή την άποψη. Ενα κοινωνικό αυτοάνοσο. Και αν μη τι άλλο, μας βοήθησαν να καταλάβουμε πως δεν φθάνουν πια τα χημικά και τα ΜΑΤ για να τους αντιμετωπίσουμε. Φθάνει να ξεπεράσουμε την κατάθλιψή μας.
KAΘΗΜΕΡΙΝΗ