Υπό ασφυκτική πίεση, με ανοιγμένα κεφάλια, χωρίς ανάσες, χωρίς ποιοτικές λύσεις από τον πάγκο , την ώρα που όλοι περιμένουν νομοτελειακά την κατάρρευση, προκύπτει αντεπίθεση, ισορροπία, γκολ, νίκη, πρόκριση! Γιατί; Γιατί ΠΑΟΚ είσαι. Γράφει ο Κώστας Κεφαλογιάννης.
Η 17η Μαρτίου είναι εδώ και τριάντα χρόνια η μέρα του Μπάνε: H εικόνα του να κλαίει, πεσμένος στο παρκέ του Beaulieu της Ναντ, μετά τον χαμένο τελικό με την Ρεάλ Μαδρίτης, παραμένει μια από τις πιο δυνατές στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Ίσως και μια από τις πιο αντιπροσωπευτικές. Μέχρι πρότινος, αυτό κυρίως ήταν ΠΑΟΚ: ψυχή, υπέρβαση, πάθος, ηρωισμός, κόντρα σε κατεστημένα «βασιλιάδες» και «βασίλισσες», με ένα μόνιμο «αχ» στο τέλος και ένα πικρό χειροκρότημα να αποτελεί κατά κανόνα την μόνη επιβράβευσή του – προσπάθησε, μα έπεσε μαχόμενος.
Με όλο τον σεβασμό στον λατρεμένο Πρέλεβιτς, πλέον η 17η Μαρτίου απέκτησε άλλο πρόσωπο [ΔΕ: Υπερβολές! Ο Μπάνε μας χάρισε απίστευτες στιγμές και τρόπαια τη δεκαετία που έπαιξε στον ΠΑΟΚ. πχ το 1995 στο φάιναλ φορ της Λαμίας έβαλε 56 πόντους με 9/14 τρίποντα. Τι να λέμε τώρα...]. Το ματωμένο του Άντρε Βιερίνια.
Το ένιωσα βλέποντας το ματς από την τηλεόραση, το ένιωσαν νομίζω οι ΠΑΟΚτσήδες στην -εξαιρετική, να τα λέμε αυτά – κερκίδα του γηπέδου της Γάνδης, το ένιωσαν πρωτίστως οι συμπαίκτες του. Εκείνη τη στιγμή , όταν ο εμβληματικός αρχηγός σηκώθηκε για να συνεχίσει, ρίχνοντας μια «δολοφονική» ματιά και μερικά «γαλλικά» προς τους Βέλγους στο πέταλο, όλοι καταλάβαμε ότι ο ΠΑΟΚ θα προκριθεί.
Κι ας βρισκόταν μέχρι τότε στα σχοινιά, κι ας δεχόταν επί μία ώρα τη μεγαλύτερη πίεση και τις περισσότερες φάσεις που δέχτηκε φέτος από οποιαδήποτε ομάδα, κι ας έπαιζε με μεγάλες απουσίες (που έγιναν περισσότερες με τον τραυματισμό του Κρέσπο) , κι ας είχε κομβικούς ποδοσφαιριστές σε μέτρια βραδιά κι ας έμοιαζε έτοιμος να καταρρεύσει!
Να καταρρεύσει; Όχι δα! Θα έπρεπε όλοι να έχουμε καταλάβει πια ότι ο ΠΑΟΚ των τελευταίων πέντε, εκπληκτικών, ετών, του μοναδικού Ραζβάν Λουτσέσκου, του Βιεϊρίνια, του Πασχαλάκη, του Κρέσπο και του – μέτριου χθες- «Μπίσε», ο ΠΑΟΚ της εποχής Ιβάν Σαββίδη δηλαδή, δεν καταρρέει ποτέ.
Αυτός ο ΠΑΟΚ δεν αρκείται στο «παραλίγο» και στο χειροκρότημα της παρηγοριάς. Δεν έχει μάθει να χάνει «τελικούς», δεν κάμπτεται, δεν λυγίζει και δεν βγαίνει νοκ – άουτ ακόμα και όταν παραπατάει, γεμάτος πληγές. Παραμένει όρθιος, μάχεται μέχρι τέλους και -εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά από το παρελθόν του – συνήθως βρίσκει τον τρόπο να βγει από τις μεγάλες μάχες αλώβητος και κατά κανόνα θριαμβευτής.
Με νοοτροπία «refuse to lose», αυτοπεποίθηση στα ύψη, «στρονγκ μεντάλιτι» και απόλυτη πνευματική ετοιμότητα (δείτε τον Μιχάι που ήρθε από τον πάγκο στο ημίχρονο και έκανε εξαιρετικό παιχνίδι), ο ΠΑΟΚ συνεχίζει κάθε μέρα να γράφει την ιστορία του αλλιώς! Όχι με ηρωικές ήττες. Μα με νίκες, τίτλους, και δάκρυα χαράς αντί για δάκρυα απογοήτευσης.
Κάπως έτσι, σε μια χρονιά που ξεκίνησε με μεγάλα λάθη (το περασμένο καλοκαίρι) και έδειχνε να ναυαγεί (εκεί κατά τον Νοέμβριο), βρίσκεται τον Μάρτιο να πανηγυρίζει την πρόκρισή του στους «8» του Europa Conference League και να ονειρεύεται χωρίς ταβάνι.
Φυσικά και θα αγαπάμε πάντα τον Μπάνε.
Μα πλέον , αν σας ρωτήσουν τι είναι ΠΑΟΚ, να τους δείχνετε τον Άντρε, με γάζες στο κεφάλι, αίματα να τρέχουν και μάτι που γυαλίζει, να δίνει ασίστ για γκολ πρόκρισης στα προημιτελικά ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Αυτό αρκεί.
Υ.Γ. Μασσαλία, γήπεδο με φανατικό κοινό, ωραίο ταξίδι. Δύσκολος αντίπαλος η Μαρσέιγ? Φυσικά. Έχει πιθανότητες ο ΠΑΟΚ? Ας πούμε απλώς ότι όποιος ποντάρει με βεβαιότητα απέναντι στον Λουτσεσκου και τα "παιδιά" του σε δίπλα νοκ άουτ παιχνίδια, συνήθως κλαίει τα λεφτά του. Αλλά και μόνο που το συζητάμε, μόνο που κάνουμε κουβέντα ποιον θα αντιμετωπίσει έτσι και περάσει, σε ευρωπαϊκό ημιτελικό, είναι κάτι το οποίο η γενιά μου, δεν μπορούσε καν να φανταστεί.Τωρα , έστω μεταξύ σοβαρού και αστείου, ψάχνουμε ξενοδοχεία στα Τίρανα. Είναι πολύ σπουδαίο όλο αυτό έτσι κι αλλιώς .
Κώστας Κεφαλογιάννης
sdna.gr