Γιάννης Σιδέρης
Η πρώτη έμμεση στοχοποίηση από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου, έγινε κατά την περίοδο απεργίας πείνας του Κουφοντίνα, για το αίτημά του να μεταφερθεί σε φυλακή της αρεσκείας του. Ζητούσαν από την Πρόεδρο να παρέμβει «προκειμένου να αποτραπεί μια εξέλιξη που, αυτή τη στιγμή, φαίνεται αναπόφευκτη και προδιαγεγραμμένη».
Εντυπωσιακό τότε ήταν πως και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων απηύθυνε έκκληση «να αλλάξει στάση η Πολιτεία» (όχι η κυβέρνηση μόνο). Παράλληλα κάποιοι συνδικαλιστικοί φορείς, όπως … η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), προφανώς στο πλαίσιο της… συνδικαλιστικής της δράσης για τα δικαιώματα των ναυτικών, απηύθυνε έκκληση στην ΠτΔ «να εγκαταλείψει την ανεπίτρεπτη σιωπή της και να παρέμβει ώστε να αποσοβηθεί έστω και την τελευταία στιγμή ο θάνατος του απεργού πείνας».
Την ίδια στιγμή δεκάδες χιλιάδες χρήστες των σόσιαλ μίντια, ως επί το πλείστον οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, έμπαιναν στον λογαριασμό της κας Σακελλαροπούλου στο Face book, και με τρόπο που ποίκιλε ανάλογα με την αγωγή και την ευπρέπεια του καθενός, ζητούσαν παρέμβασή της υπέρ του Κουφοντίνα.
Βέβαια, η εξέλιξη τελικά δεν απεδείχθη «αναπόφευκτη και προδιαγεγραμμένη» για τη ζωή του όπως έλεγαν, αφού ο Κουφοντίνας αποφάσισε να φάει, καθότι «γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα», που λέει ο ποιητής ( η δική του ζωή γλυκιά, όχι των άλλων που θέριζε).
Τώρα επήλθε η νέα στοχοποίηση, επειδή με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη, η Πρόεδρος είπε αυτονόητο, ότι «η Δικαιοσύνη δεν απονέμεται με βάση το κοινό περί Δικαίου αίσθημα, αλλά σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους». Επεσήμανε δε, ότι «ο λαϊκισμός ριζώνει στις αντιφάσεις και τις ανισότητες αμφισβητώντας ανοικτά τις βασικές αρχές τη φιλελεύθερης δημοκρατίας. Υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών και την ισορροπία του πολιτεύματος».
Κάποιοι ίσως είδαν τον εαυτό τους σε αυτό, και άρχισε η επίθεση. Το βαθύ διαδίκτυο είδε ότι ήταν παρέμβαση υπέρ Λιγνάδη, γιατί «από κάπου τους κρατάει όλους». Οι πιο πολιτικοποιημένοι το ερμήνευσαν ως θεσμικό ατόπημα και παρέμβαση… κατά της ανεξαρτησίας των δικαστικών αποφάσεων - ενώ ήταν το ακριβώς αντίθετο.
Θεσμικότερος ο διευθυντής του γραφείου του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Μιχάλης Καλογήρου, με άρθρο στην Καθημερινή, επικρίνει την κυβέρνηση γιατί αγνοεί τις φωνές όσων διαμαρτύρονται για το κράτος δικαίου, και ειδικά για την υπόθεση Λιγνάδη. Ο Νίκος Φίλης κατηγόρησε την ΠτΔ ότι «προσδίδει και πάλι στο ρόλο της ιδεολογική χροιά που διχάζει τον λαό», ενώ ο γνωστός Πολάκης της επιτέθηκε με τον δικό του στυλ: «Κρίμα και χαράμι σου η ψήφος. Ντροπή!!».
Παρεμπιπτόντως καμία αντίδραση δεν είχε υπάρξει στην παρόμοια περίπτωση του ντράμερ των Πυξ Λαξ που είχε καταδικαστεί σε ποινή 12 ετών χωρίς ελαφρυντικά για βιασμό 8χρονης, αλλά δόθηκε ανασταλτικός χαρακτήρας στην έφεσή του. Αφέθηκε ελεύθερος, υπό τον όρο της εμφάνισής του στο Αστυνομικό Τμήμα της κατοικίας του δύο φορές τον μήνα. Προφανώς, αυτός δεν ενδιέφερε γιατί δεν τον είχε επιλέξει η Μενδώνη για διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου.
Δεν θα αναφερθούμε στα αυτονόητα. Η ΠτΔ, ανώτατη δικαστικός, δεν θα υπερασπιζόταν την άλογη και αντιθεσμική βία των λαϊκών δικαστηρίων όπως συγκροτούνται και εκφράζονται στα σόσιαλ μίντια. Αλλά το ερώτημα που αναδύεται είναι άλλο: Ποιος διερμηνεύει και πως εκφράζεται θεσμικώς το κοινό περί δικαίου αίσθημα; Γιατί αν στην υπόθεση Λιγνάδη, όντως σε κανέναν μας δεν αρέσει που βγήκε – πρόσκαιρα προσώρας, ελπίζουμε - στην υπόθεση Κουφοντίνα το κοινό περί δικαίου αίσθημα ήταν «να ψοφήσει ο δολοφόνος». Πού το ξέρουμε; Δεν το ξέρουμε, είναι δική μας αίσθηση, όπως δική τους - αναπόδεικτη - αίσθηση είναι αυτών που αυθαίρετα επικαλούνται το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
Το πρόβλημα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, κόμμα που φιλοδοξεί να γίνει κυβέρνηση, αβαντάρει τα λαϊκά δικαστήρια. Σε μια επανάληψη συμπεριφοράς, στοχοποιεί την ΠτΔ απαξιώνοντας τον θεσμό, λειτούργησε υπονομευτικά στις αποφάσεις της δικαιοσύνης για τον Κουφοντίνα, ενώ τώρα πράττει το ίδιο για τον «τοξοβόλο» αναρχικό Γιάννη Μιχαηλίδη, που κάνει απεργία πείνας για να αποφυλακισθεί.
Δεν αναφερόμαστε στην ουσία της υπόθεσης του τοξοβόλου. Αναφερόμαστε στο κοινό περί δικαίου αίσθημα που επικαλούνται, και που είναι το αίσθημα περί δικαίου που έχουν λίγες χιλιάδες νεαροί ομοϊδεάτες του, κάποιοι που βλέπουν με ανθρωπιστική διάσταση το πρόβλημα, και της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Τους διαφεύγει ότι αν η χώρα και η διοίκηση λειτουργούσε με οδηγό το κοινό περί δικαίου αίσθημα, ο Πακιστανός βιαστής και βασανιστής της Μυρτούς, που την άφησε παραπληγική (και όχι απλώς βαριά τραυματισμένη, «ευαίσθητοι» κύριοι της Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου), θα γινόταν κομματάκια σε δημόσια θέα προς τέρψιν του αγριεμένου πλήθους. Η, σε άλλη περίπτωση, ποτέ δεν θα θεσμοθετείτο ο γάμος των ομοφύλων ζευγαριών, που τόσο ενδιαφέρει, και καλώς, αυτό το ιδεολογικό ρεύμα της κοινωνίας.
Εξ αυτού το πρόβλημα είναι πως δεν μπορεί να υπάρξει αντικειμενική ανάγνωση του κοινού περί δικαίου αισθήματος, καθώς δεν υπάρχουν αναδεδειγμένοι και επικυρωμένοι εκπρόσωποί του. Ποιος όρισε ας πούμε τον Φίλη, το ΣΕΗ και τους θεατές συναυλιών, ως αυθεντικούς εκπροσώπους του; Οι δικαστικές αποφάσεις δεν κρίνονται με την προπέτεια της νομικής άγνοιας. Απαιτούν εξειδικευμένη γνώση και βαθιά νομική κουλτούρα, ανεπηρέαστη από τις απλουστεύσεις του λαϊκού συναισθηματισμού.
Το θέμα δεν θα είχε πάρει διαστάσεις αν δεν το υποστήριζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν στην Κουμουνδούρου πιστεύουν ότι αυτή η ατζέντα τους εξυπηρετεί ας συνεχίσουν. Οι δημοσκοπήσεις άλλα δείχνουν.
liberal.gr