Μπάμπης Παπαπαναγιώτου
Σήμερα ελάχιστα μοιάζουν να είναι ίδια με όσα ίσχυαν ως το μοιραίο βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου. Το ποτάμι της θλίψης και της οργής διαπέρασε ορμητικά και οριζόντια την κοινωνία, σαρώνοντας βεβαιότητες και προσδοκίες. Χωρίς να εξανεμιστεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της Ν.Δ. στην κυβερνησιμότητα, έχει δεχθεί πλήγμα. Το νέο κράτος που έχει δημιουργηθεί τα 3,5 τελευταία χρόνια δέχεται αμφισβητήσεις. Η καταφανής υπεροχή των υπουργών της κυβέρνησης Μητσοτάκη έναντι των προκατόχων τους δεν αμφισβητείται. Αλλά οι υπουργοί της νέας εποχής έχουν «κοντύνει».
Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ με μια αφελή και ρεβανσιστική συμπεριφορά προσπαθεί να πείσει ότι για όλα φταίει η «κυβέρνηση των δολοφόνων». Εμφανώς επιδιώκει ρεβάνς για το Μάτι που τον στοιχειώνει ακόμα. Το πιο τραγικό όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως συμπεριφέρεται ως αντισυστημικό κόμμα, ενώ λόγω της πρόσφατης διακυβέρνησής του, για τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού είναι ένα εντελώς συστημικό κόμμα.
Το ΠΑΣΟΚ είναι σχεδόν πανταχού παρόν σε σχεδόν σε όλους τους σκοτεινούς χειρισμούς, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τον ΟΣΕ σε μια μεγάλη διαχρονική πληγή της χώρας. Το συνδικαλιστικό κατεστημένο, το οποίο τώρα διεκδικεί ρόλο τιμητή, γεννήθηκε και ανδρώθηκε επί των ημερών του και είναι ταυτισμένο με τις πιο μαύρες υποθέσεις του διάτρητου Οργανισμού.
Σε πρώτη φάση κανένα απ’ αυτά τα κόμματα δεν διεκδικεί να «κερδίσει» από τη σύγκρουση που πήρε 57 ανθρώπους, τραυμάτισε τις ζωές δεκάδων επιβατών και πλήγωσε όλη τη χώρα. Αντιθέτως, την ώρα της οργής φαίνεται να ενισχύεται το ετερόκλητο αντισυστημικό σύστημα. Το κόμμα του Κασιδιάρη, ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης, εκεί που ήταν το πιο πιθανό να βρεθούν εκτός Βουλής, τώρα δείχνουν να μπαίνουν, και μάλιστα με σχετική άνεση. Ή ακόμα και μικρότεροι σχηματισμοί. Επίσης, είναι προφανές ότι οι ως τώρα στρατηγικές και τα διλήμματα των κομμάτων έχουν ξεπεραστεί. Το προεκλογικό αφήγημα της Ν.Δ. για τη βαθύτερη μεταρρύθμιση του κράτους με έμφαση στην ψηφιοποίηση εξασθένησε. Το «δημοκρατία παντού» ή το «δημοκρατία ή εκτροπή» του ΣΥΡΙΖΑ εξαντλήθηκαν με την αμετάκλητη καταδίκη και δεύτερου υπουργού του, αλλά και με εξαφάνιση της υπόθεσης των παρακολουθήσεων.
Το μεγάλο στοίχημα από τώρα έως τις εκλογές για όλα τα κόμματα είναι απλό αλλά και δύσκολο: Ποιος με τις αποφάσεις του και την πολιτική του θα πείσει ότι εγγυάται την πραγματική, σε βάθος και πλάτος απόδοση των ευθυνών για την τραγωδία. Χωρίς «πλαφόν». Και ταυτοχρόνως, να πείσει ότι είναι σε θέση να εγγυηθεί τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό των υποδομών της χώρας. Κι όλα αυτά χωρίς να έρθει σε σύγκρουση με το διάχυτο αίσθημα της κοινής γνώμης, η οποία αδυνατεί να χωνέψει τι έγινε. Με έμπρακτη συναισθηματική νοημοσύνη, αλλά και με χειροπιαστές λύσεις και επεξεργασμένες προτάσεις για την άμεση ενίσχυση της ασφάλειας των σιδηροδρόμων. Η απροκάλυπτη πολιτική κερδοσκοπία ή η αμυντική τακτική των συμψηφισμών δεν κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση. Μάλλον το αντίθετο.
ΑΙΧΜΗ
ΤΟ «ΞΕΠΛΥΜΑ» ΤΟΥ ΕΝΟΧΟΥ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ
Είναι πρωτοφανής και ύποπτα περίεργη η συμπεριφορά κάποιων να «αθωώσουν» τον σταθμάρχη της Λάρισας. Οι ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών ασφαλώς δεν τελειώνουν στον σταθμάρχη. Αλλά, όπως και να το δει κανείς -πέρα από την ομολογία και του ίδιου-, άρχισαν από τον ακατάλληλο άνθρωπο που βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Οι ευθύνες του σταθμάρχη έχουν πολλαπλώς διασταυρωθεί από διαλόγους, στοιχεία, μαρτυρίες, τη βεβαιότητα των σοβαρών εμπειρογνωμόνων και την προφυλάκισή του με την ομόφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα.
Κι όμως, κάποιοι επιμένουν, περίπου, ότι δεν φταίει ο σταθμάρχης! Το «φταίνε κι άλλοι κι άλλα» είναι εντελώς διαφορετικό από το «δεν φταίει ο σταθμάρχης». Αγωνιούν κάποιοι μήπως τα φορτωθεί όλα ο ακατάλληλος που έκανε τα λάθη κι έτσι λιγοστέψει ο χώρος για αντιπολίτευση και πολιτική κερδοσκοπία. Επαναλαμβάνω, η τραγωδία των Τεμπών δεν τελειώνει με τις καταφανείς ευθύνες του σταθμάρχη, αλλά άρχισε -έγινε- λόγω των ευθυνών του. Αγγίζει τα όρια του κανονικού παραλογισμού η προσπάθεια «ξεπλύματος» του ένοχου σταθμάρχη, ο οποίος έχει ομολογήσει την ενοχή του!
Είναι σαν να έχεις πιάσει επ’ αυτοφώρω τον ένοχο με το μαχαίρι στο χέρι και το αιμόφυρτο πτώμα στο πάτωμα και να ψάχνεις το ψυχολογικό υπόβαθρό του. Ασφαλώς ο δικαστής, όταν δικάσει τον ένοχο, θα δει και το ψυχολογικό υπόβαθρό του, για να διαπιστώσει αν υπάρχουν ελαφρυντικά. Υπάρχει περίπτωση να τον αθωώσει; Καμία. Αρα, φταίει και ο σταθμάρχης, και μάλιστα πολύ, γιατί αν δεν είχε κάνει ό,τι έκανε και δεν έκανε, δεν θα υπήρχαν 57 νεκροί.
Φταίει μόνο αυτός; Οχι βέβαια. Φταίνε πολλοί και πολλά ακόμα. Αλλά αυτό δεν απαλλάσσει τον σταθμάρχη από τη βασική ενοχή του. Οι αυτόκλητοι προστάτες της αθωότητάς του δεν κρύβουν τη λαχτάρα τους για πολιτική κερδοσκοπία. Ο,τι πιο χυδαίο μέσα σε συνθήκες οδύνης, πένθους και οργής.
Το μόνο που συναγωνίζεται αυτήν τη χυδαιότητα είναι η άγαρμπη προσπάθεια -όλως τυχαίως των ίδιων «συνηγόρων»- να γίνουν οι αποκλειστικοί αντιπρόσωποι και εκφραστές των αισθημάτων της κοινής γνώμης. Εκείνων που προσπαθούν να καπελώσουν τη γνήσια και υγιή αντίδραση μαθητών και φοιτητών. Εκείνων που θέλουν να δώσουν κομματικό πρόσημο στην οδύνη και την οργή ενηλίκων και ανηλίκων. Εκείνων που με δυο λόγια θέλουν να επιβάλουν έναν νέο διχασμό: Από εδώ εμείς οι ευαίσθητοι και οι πονεμένοι και από εκεί οι ανάλγητοι που στηρίζουν δολοφόνους…
Σε εκλογές με πόρισμα για τα Τέμπη
Ηρθε η ώρα της Δικαιοσύνης να αποδείξει ότι αξίζει την εμπιστοσύνη όλων και ότι παραμένει το καταφύγιο των αδύναμων. Η Δικαιοσύνη που το τελευταίο διάστημα έχει δεχθεί σφοδρά α λα καρτ πυρά.
Η διπλή παραγγελία του Ι. Ντογιάκου για την αυτοτελή έρευνα για την τραγωδία των Τεμπών, αλλά και τη σε βάθος -και σε χρόνο- διερεύνηση των καθυστερήσεων στην εγκατάσταση των συστημάτων ασφάλειας στους σιδηροδρόμους καλύπτει το σύνολο του θέματος. Και το καλύπτει με έναν τρόπο ο οποίος δείχνει πως ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν θέτει κανένα όριο στο «ύψος» που πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Το αντίθετο, μάλιστα. Η δε χθεσινή επιστολή του Κ. Μητσοτάκη, η οποία σκοπίμως παρερμηνεύτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ εγείροντας ερωτήματα για το αν πράγματι θέλει «το νυστέρι της Δικαιοσύνης να φτάσει στο κόκαλο», λειτουργεί ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση: να δοθεί προτεραιότητα στις έρευνες για το δυστύχημα και να ανατεθεί στο υψηλότερο δυνατό ανακριτικό επίπεδο.
Όσοι γνωρίζουν τον Κ. Μητσοτάκη λένε, ότι δεν πρόκειται να πάει σε εκλογές, πριν ολοκληρωθεί η δικαστική έρευνα και καταλογιστούν οι ευθύνες…
ΑΠΟΡΙΕΣ -1
Αληθεύει ότι η μεγαλύτερη «τρύπα» στην τηλεδιοίκηση έγινε επί Σπίρτζη; Και γι’ αυτό τον είχε «καρφώσει» το 2017 ο Ν. Νικολόπουλος, συγκυβερνών τότε βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ.;
ΑΠΟΡΙΕΣ -2
Γιατί ο επιθεωρητής κ. Νικολάου (συνδικαλιστής ΠΑΣΚΕ), ο οποίος έβαλε βάρδια τον άπειρο Σαμαρά στη Λάρισα, λίγες ώρες μετά το δυστύχημα έσπευσε να πάρει αναρρωτική άδεια και, μάλιστα, όπως φαίνεται, χωρίς καν να πάει σε γιατρό;
ΑΠΟΡΙΕΣ -3
Αληθεύει ότι η εταιρία Πρόοδος -συνδικαλιστικό δημιούργημα του παρελθόντος- χρησιμοποιούσε τζάμπα τα εμπορευματικά βαγόνια του ΟΣΕ, αποκομίζοντας τα κέρδη των μεταφορών;
https://eleftherostypos.gr/apopseis/anatropi-i-sygkrousi-ta-allazei-ola