Γιάννης Σιδέρης
Μέσα στις ατυχίες που βρήκαν την κυβέρνησή του, είναι τυχερός ο Μητσοτάκης. Ισχύς του η μωρία των αντιπάλων του, για τους οποίους η απλή αναλογική, ενώ υποτίθεται ότι ήταν το προνομιακό πεδίο κατίσχυσης, έχει μεταβληθεί σε ασταθές υπέδαφος ρωγμών.
Εκ δεξιών το μέτωπο που φαινόταν να ενδυναμώνεται με αφορμή το μεταναστευτικό και την ελλιπή εσωτερική αστυνόμευση, βρέθηκε σε θύελλες και κονιορτοποιείται. Το κόμμα «Πατριωτική Ένωση», των Εμφιετζόγλου - Μπογδάνου, κόπηκε από τον Άρειο Πάγο καθότι ο τίτλος κρίθηκε ως προϊόν υποκλοπής.
Επίσης το κόμμα «ΠΑΤΡΙΔΑ» της Αφροδίτης Λατινοπούλου κόπηκε και αυτό με απόφαση του Αρείου Πάγου, λόγω υποκλοπής μετά από προσφυγή του πρώην συνοδοιπόρου της Μπογδάνου, ο οποίος πιο πριν είχε διαγραφεί από την «Εθνική Δημιουργία» των Θάνου Τζήμερου και Φαήλου Κρανιδιώτη.
Στη συνέχεια ο Μπογδάνος είχε δηλώσει ότι προχωρά με την Λατινοπούλου σε νέο κόμμα που όραμά του έχει την «ανεξάρτητη δεξιά, ενάντια στην αριστερή ατζέντα». Στην συνέχεια αιτία της αποχώρησης Λατινοπούλου και δημιουργίας δικού της κόμματος στάθηκε η απόφαση Μπογδάνου να κατέβει στις εκλογές με το κόμμα «Πατριωτική Ένωση», του Εμφιετζόγλου. Κοινώς… μύλος!
Πάντως ο μόνος που απέδωσε απευθείας στην κυβέρνηση την ευθύνη για το κόψιμο του συνδυασμού του, χαρακτηρίζοντας την «στημένη παγίδα» είναι ο πρόεδρος των «Ελλήνων Χριστιανοδημοκρατών» Νίκος Νικολόπουλος. Δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει τη διαδικασία υποβολής υποψηφιοτήτων και το απέδωσε στα «μαξιμόπαιδα» και τους «χάκερς του Πιερρακάκη»!
Από την άλλη, η «Ελληνική Λύση» του σταρ της λαϊκίστικης εθνικοφροσύνης Κυριάκου Βελόπουλου υπέστη ισχυρούς κραδασμούς με αφορμή τις βαρύτατες καταγγελίες των βουλευτών Μυλωνάκη και Αλεξοπούλου, ταυτόχρονα με το εναρκτήριο λάκτισμα της προεκλογικής περιόδου.
Οι καταγγελίες Βελόπουλου περί υποτιθέμενης αποστασίας τους χάριν της ΝΔ ήταν πολιτικές και θεωρητικές. «Εμπράγματες» ωστόσο ήταν οι κατηγορίες των βουλευτών περί ενθυλάκωσης αδήλωτων χρημάτων τους από τον αρχηγό, οι οποίες προκάλεσαν την παρέμβαση της Αρχής για το ξέπλυμα μαύρου Χρήματος.
Η αντίδραση Βελόπουλου που έκανε λόγο για «παρακράτος» Ανεξάρτητων Αρχών δεν ηχεί πειστικά. Τις ανεξάρτητες αρχές που διερευνούν νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, τις καλωσορίζουν οι πάλλευκοι. Δεν λέμε ότι δεν είναι ο Βελόπουλος. Όλοι έχουν τεκμήριο αθωότητας, αλλά η οργίλη πολιτικοποίηση μιας αυτοδίκαιης διοικητικής παρέμβασης, την οποία δεν προκάλεσε καν η κυβέρνηση αλλά οι καταγγελίες δικών του βουλευτών, θαμπώνει τη… λευκότητά του.
Και ου μόνον, αλλά με τα ανωτέρω γίνεται ασθενέστερη και η πρόσκλησή του προς τους ψηφοφόρους «όλων των πατριωτικών κομμάτων» που κόπηκαν «με αστείες δικαιολογίες», να συμπορευτούν μαζί του.
Στην αλτέρα παρς της αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε υπόσκαφο πεδίο. Όχι γιατί οι δημοσκοπήσεις τον καταγράφουν δεύτερο, αλλά γιατί με την συμπεριφορά του δοκησίσοφου Γιάνη, ο οποίος περνά την τρίτη εφηβεία του (η δεύτερη ήταν το πρώτο εξάμηνο του 2015), τορπιλίζει τους διαδοχικούς και εναλλασσόμενους στρατηγικούς στόχους που θέτει ο Τσίπρας.
Στην «προοδευτική κυβέρνηση» δεν χωράει, με τις «Δήμητρες» και την κατ' ουσίαν απαλλοτρίωση των ιδιωτικών επιχειρήσεων που κηρύσσει - δηλαδή θα δανείζεται ο εργοδότης, θα χρεώνεται για την επιχείρηση βάζοντας ενδεχομένως υποθήκη περιουσιακά του στοιχεία, αλλά τα κέρδη θα μοιράζονται με απόφαση της Συνέλευσης των εργαζομένων (πρόκειται για οραματικό αυτοδιαχειριστικό σοσιαλισμό της αθώας εποχής τέλους των 60s αρχές των 70s που φυσικά δεν στέριωσε πουθενά. 50 χρόνια μετά ο Γιάνης το παρουσιάζει ως ρηξικέλευθο αριστερό μέτρο!).
Η όποια μορφή συναίνεσης με Τσίπρα δεν έχει τύχη. Άλλωστε ο Γιάνης δήλωσε καλύτερα να του κοπεί το χέρι. Με αυτές τις προδιαγραφές όχι μόνο δεν χωράει σε «προοδευτική κυβέρνηση», αλλά ούτε και σε «κυβέρνηση Ανοχής». Ποια σιγουριά εμπνέει το αφήγημα Τσίπρα έστω και για τέτοια κυβέρνηση, όταν ο Βαρουφάκης από το πρώτο νομοσχέδιο μπορεί να τα κάνει όλα λίμπα, προκειμένου να αυτοδοξαστεί και να γίνει διεθνής είδηση ως εξολοθρευτής κυβέρνησης;
Παράλληλα η επιμονή Ανδρουλάκη στο «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» στην οποία αυτοπαγιδεύτηκε (και η οποία πρόταση κατά την Pulse συγκεντρώνει μόνο 9% της επιδοκιμασίας του εκλογικού σώματος), αποσταθεροποιεί την προοπτική ώσμωσης των δύο κομμάτων (το αν έπρεπε να υπάρχει είναι άλλο θέμα).
Έτσι ενώ ο Μητσοτάκης ενόψει της εξουσίας εμφανίζεται αρκετά συμπαγής (παρά τις εντυπώσεις του… Αντώναρου), καθώς η εξουσία είναι η πλέον συγκολλητική ουσία, στα δεξιά του το έδαφος αποσαρθρώθηκε και στα αριστερά του δημιουργήθηκαν ρήγματα αγεφύρωτα.
Βρίσκεται σε ευνοϊκή θέση που ουδείς θα τη φανταζόταν έστω και τρεις μήνες πριν! Και το οφείλει στην αντιπολίτευση!
liberal.gr