"Χίλια μπράβο για όλες τις «Ελένες» και σε όλους τους «Φώτηδες» του ΕΚΑΒ (σίγουρα υπάρχουν πολλές και πολλοί τέτοιοι στο δυναμικό σας) που για μένα απλά μας σώζουν τις ζωές, υπό όλες τις συνθήκες!"
«Ελένη και Φώτη σας ευχαριστώ…». Τη συγκινητική μαρτυρία του για την έγκαιρη επέμβαση δυο νέων ανθρώπων, πλήρωμα σε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ, μετά από τροχαίο στο ΟΑΚΑ δίνει ο Γιώργος Δεληγιάννης σε ευχαριστήρια επιστολή του προς το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας.
«Η ώρα ήταν 11 παρά 20… αυτά τα 2 νέα παιδιά, διασώστες του ΕΚΑΒ, ζήτημα εάν ήταν 30-35 χρονών, ενώ είχαν σχολάσει… δεν τους απασχόλησε η ώρα. Άκουσαν το σήμα για το τροχαίο και έστριψαν από τη Κηφισίας για να έρθουν να βοηθήσουν. Να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Να σώσουν. Δεν σκέφτηκαν ούτε την ώρα, ούτε τα σπίτια τους» τονίζει ο κ. Δεληγιάννης.
«Αυτοί οι διασώστες για εμένα, είναι πραγματικά επαγγελματίες. Αυτές οι γυναίκες και οι άνδρες του ΕΚΑΒ που είναι έξω στον δρόμο έχουν φιλότιμο και ήθος! (...) Ελένη και Φώτη, σας ευχαριστώ προσωπικά ακόμη και εκ μέρους των τραυματιών, που ελπίζω η ανάρρωση τους να έχει καλή έκβαση» σημειώνει.
Αναλυτικά η ευχαριστήρια επιστολή προς το ΕΚΑΒ
«Στέλνω αυτή την επιστολή σχετικά με ένα περιστατικό, που ως αυτόπτης μάρτυρας, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ο επαγγελματισμός αλλά και το ήθος που επέδειξαν οι διασώστες του ΕΚΑΒ.
Στις 28 Ιουνίου 2023, λίγο μετά τις 10 το βράδυ, ενώ βρισκόμουν στην οδό Σπύρου Λούη στο Ολυμπιακό Στάδιο έγινε μπροστά μου μία απίστευτη καραμπόλα 4-5 αυτοκινήτων. Εγώ και περαστικοί βοηθήσαμε να βγουν από τα αυτοκίνητα τους οι άνθρωποι και τελικά υπήρχαν 3 τραυματισμένες γυναίκες. Χωρίς να έχω ιατρικές γνώσεις οι 2 μου φάνηκαν σοβαρά, με αφόρητους πόνους στο στήθος και στα πόδια και πρόβλημα με την αναπνοή τους. Καλέσαμε το 166 όπου μας απάντησαν πως άμεσα θα στείλουν ασθενοφόρα. Για να πω την αλήθεια, έχοντας στο μυαλό μου τα όσα διαβάζω τον τελευταίο καιρό για το ΕΚΑΒ και τις μεγάλες καθυστερήσεις με τα ασθενοφόρα σας, δεν πίστευα ότι θα έρθει κάποιος σύντομα. Ο χρόνος που περνούσε μου φαινόταν ατελείωτος. Η μια από τις 3 τραυματίες λιποθύμησε, προσπαθήσαμε να την επαναφέρουμε… πονούσε αφόρητα, δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Είχα αρχίσει να απελπίζομαι..
Κάνω προσπάθεια να ξανακαλέσω το 166… και ακούω σειρήνες. Τελικά είχαν περάσει 10 λεπτά και από το βάθος της Σπύρου Λούη διέκρινα ένα ασθενοφόρο να κάνει ζικ ζακ ανάμεσα στα αυτοκίνητα για να μπορέσει να φτάσει σε εμάς. Βγήκα στο κέντρο του δρόμου και αυθόρμητα άρχισα να κουνάω τα χέρια μου! Φώναζα «εδώ»… «εδώ»…
Από το ασθενοφόρο κατεβαίνουν 2 νέα παιδιά, μια κοπέλα και ένας άνδρας. Με ηρεμούν… ρωτάνε ποιος έχει χτυπήσει… φωνάζουν όλοι… ο καθένας θέλει να πάνε στον δικό τους άνθρωπο.
Αυτοί οι δύο, ψύχραιμοι ηρεμούν τον κόσμο. Πάνε γρήγορα στις 3 γυναίκες που είχαν χτυπήσει. Τις κάνουν ερωτήσεις, βάζουν κολάρα στον λαιμό. Τις καθησυχάζουν. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ύστερα από 5-6 λεπτά, εμφανίζεται ανάποδα στη Σπύρου Λούη κι άλλο ασθενοφόρο. Μιλάω στη κοπέλα που ήταν στο πρώτο ασθενοφόρο, τη ρώτησα το όνομα της. Την έλεγαν Ελένη. Την ρώτησα που θα πάνε τις τραυματίες. Στον Ερυθρό Σταυρό μου απαντάει, αλλά θα έρθει και τρίτο ασθενοφόρο γιατί εγώ με τον συνάδερφο μου ακούσαμε το σήμα για σοβαρό τροχαίο ενώ κατεβαίναμε από Κηφισίας και πηγαίναμε να παραδώσουμε το ασθενοφόρο αφού είχε τελειώσει η βάρδια μας. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται και το τρίτο ασθενοφόρο… και πλησιάζει ο συνάδερφος της, ο Φώτης, και της λέει να πάνε να βοηθήσουν τους συναδέρφους τους για να απεγκλωβίσουν τη τελευταία τραυματία από το πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου. Με χαιρετάει ευγενικά, προλαβαίνω να τη ρωτήσω ενώ φεύγει, από τι ώρα είχε σχολάσει. Μου απαντάει από τι 10:00…
H ώρα ήταν 11 παρά 20… αυτά τα 2 νέα παιδιά, διασώστες του ΕΚΑΒ, ζήτημα εάν ήταν 30-35 χρονών, ενώ είχαν σχολάσει… δεν τους απασχόλησε η ώρα. Άκουσαν το σήμα για το τροχαίο και έστριψαν από τη Κηφισίας για να έρθουν να βοηθήσουν. Να δώσουν τις πρώτες βοήθειες. Να σώσουν. Δεν σκέφτηκαν ούτε την ώρα, ούτε τα σπίτια τους…
Αυτοί οι διασώστες για εμένα, είναι πραγματικά επαγγελματίες. Αυτές οι γυναίκες και οι άνδρες του ΕΚΑΒ που είναι έξω στον δρόμο έχουν φιλότιμο και ήθος! Έχουν στο αίμα τους την αγάπη για τη δουλειά τους και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ζωή του συνανθρώπου τους. Αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους του ΕΚΑΒ που βρέθηκαν εκεί χθες βράδυ γρήγορα, αλλά εξαίρω ειδικά την Ελένη και τον Φώτη που ενώ μπορούσαν απλά να συνεχίσουν τη διαδρομή τους, αυτοί προτίμησαν να χάσουν 1-2 ώρες από τον χρόνο ξεκούρασης τους και να βρεθούν πρώτοι εκεί κοντά, στους συνανθρώπους τους.. που πονούσαν στην άσφαλτο.
Χίλια μπράβο για όλες τις «Ελένες» και σε όλους τους «Φώτηδες» του ΕΚΑΒ (σίγουρα υπάρχουν πολλές και πολλοί τέτοιοι στο δυναμικό σας) που για μένα απλά μας σώζουν τις ζωές, υπό όλες τις συνθήκες! Αυτά τα παιδιά είναι πάντα δίπλα μας όταν εμείς νιώθουμε αδύναμοι… φοβισμένοι να αντιμετωπίσουμε το οποιοδήποτε πρόβλημα υγείας που θα μας τύχει.
Αυτά τα 2 παιδιά, η Ελένη και ο Φώτης, για εμένα αξίζουν τα εύσημα ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Αυτά τα 2 παιδιά εκφράζουν για εμένα τη ποιότητα και το έργο που επιτελούν όλες οι διασώστριες και οι διασώστες του ΕΚΑΒ!
Ελένη και Φώτη, σας ευχαριστώ προσωπικά ακόμη και εκ μέρους των τραυματιών, που ελπίζω η ανάρρωση τους να έχει καλή έκβαση.
Ο λόγος που κοινοποιώ (και θέλω να γίνουν γνωστά) αυτά τα γεγονότα είναι επειδή ένιωσα δέος για τη δουλεία αυτών των Ανθρώπων (με «Α» κεφαλαίο) του ΕΚΑΒ… Ποτέ δεν είχα καταλάβει τι είναι ακριβώς αυτό που κάνουν, έξω στον δρόμο όλα αυτά τα κίτρινα αυτοκίνητα… Χθες βράδυ το κατάλαβα… το είδα… και από εδώ και στο εξής θα το σέβομαι….
Για την ιστορία, δεν ρώτησα πότε τα επώνυμα τους αλλά κάποια στιγμή που μιλούσαν στον ασύρματο άκουσα ότι το ασθενοφόρο τους είχε τον κωδικό Α25…
Γιώργος Δεληγιάννης».