Γιάννης Σιδέρης
Είναι κεκτημένη ταχύτητα να μιλάς αυτή την εποχή για πρόληψη. Είναι η «ιν» φράση των καιρών, μηρύκασμα που ξεπατικώθηκε από τους ειδικούς για τις πυρκαγιές στα τηλεπαράθυρα. Σωστή θεμελιακά θέση, αλλά χάνει το έρμα της όταν υιοθετείται από τους πελταστές της ελαφρούτσικης δημοσιογραφίας και καταλήγει στο λαϊκό καφενόβιο, αλλά καθόλου δημοσιογραφικό, συμπέρασμα: «σε αυτή τη χώρα είτε θα καίγεσαι είτε θα πνίγεσαι».
Γιατί δεν είναι όλα τα ίδια. Η κριτική της πρόληψης πυρκαγιών στην κυβέρνηση σαφώς είχε βάση. Αλλά αποδυναμώνεται όταν χρησιμοποιεί τα ίδια επιχειρήματα για τις τρομερές καταστροφές που έφερε η κατακλυσμιαία επέλαση της κακοκαιρίας «Daniel» στην ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ελλάδας.
Ήταν κάτι πρωτόγνωρα άγριο, που ο αντιπρόεδρος του ΔΣ του Κέντρου Μελετών Διαχείρισης Κρίσεων Δημήτρης Ζακόπουλος δήλωσε: «Όταν είδα την Παρασκευή τα προγνωστικά στοιχεία των μοντέλων τρόμαξα». Στην ορεινή Μαγνησία έπεσαν 600-800 χιλιοστά βροχής σε ένα 24ωρο, πρωτοφανές φαινόμενο που είναι συγκρίσιμο με τα ποσοστά που σημειώνονται στις πλαγιές των Άλπεων.
Η κυβέρνηση θα κριθεί όχι από τις ζημιές που προκλήθηκαν από το απρόσμενο, αλλά από το συγκροτημένο σχέδιο αποκατάστασης των πληγέντων. Και δεν αναφερόμαστε στις αναγκαίες αποζημιώσεις ανθρώπων που έχασαν τις περιουσίες τους και αντιμετωπίζουν με απελπισία το μέλλον. Αυτό με την οικονομική η βοήθεια της ΕΕ, ίσως είναι σχετικά εύκολα αντιμετωπίσιμο.
Θα κριθεί από την παρουσίαση ενός σχεδίου συγκρότησης δομών για να αποφευχθούν στο μέλλον κατά το δυνατόν, παρόμοιες καταστροφές, όπως δυσοίωνα προαναγγέλλουν οι ειδικοί επί της κλιματικής κρίσης.
Ωστόσο, μπορεί οι καταστροφές της ασυνήθιστης νεροποντής να μην αποτυπώνουν τη διαχρονική υπολειτουργία του ελληνικού κράτους, αυτό δεν συμβαίνει με το αποτρόπαιο και αδιανόητο έγκλημα του πλοίου «Blue Horizon».
Δεν αναφερόμαστε στους δράστες του αποκτηνωμένου τσαμπουκά. Αυτοί αφορούν τη Δικαιοσύνη και τους ειδικούς της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αναφερόμαστε στις διαδικασίες. Στα πρωτόκολλα που έχει επιβάλλει το κράτος και τα οποία αν είχαν τηρηθεί ο 36χρονος Αντώνης Καργιώτης δεν θα είχε βρει τόσο άδικο και φρικτό θάνατο.
Και τα πρωτόκολλα δεν είναι «κολλαρισμένη», τυπολατρική και περιττή γραφειοκρατία. Είναι κανόνες συμπεριφοράς που θεσπίστηκαν από τη συσσωρευμένη δυσάρεστη πείρα δεκαετιών ατυχημάτων. Αποτελούν δικλείδες ασφαλείας για την αποφυγή δυστυχημάτων και σωσίβια στην προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Οι κανονισμοί π.χ. επιβάλουν την παρουσία λιμενικού έως τον απόπλου του πλοίου. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στα βίντεο. Βέβαια, ο υπουργός Ναυτιλίας Μ. Βαρβιτσιώτης διαβεβαίωσε ότι υπήρχε άνθρωπος του λιμενικού, ο οποίος «έκανε αυτό που έπρεπε, να διακόπτει την κυκλοφορία των οχημάτων». Επιπροσθέτως «ήταν εξ αυτών που προέτρεξαν να σώσουν τον άνθρωπο, εξ αυτών που τον ανέσυραν μαζί με τους καβοδέτες».
Φυσικά, πριν ο λιμενικός γίνει αναγκαστικά ναυαγοσώστης θα έπρεπε να είναι λιμενικός, δηλαδή να επιβλέπει εάν το πλοίο τηρούσε το πρωτόκολλο, το οποίο επιβάλει να έχει σηκωθεί ο καταπέλτης πριν τον απόπλου. Και δεν αποτελεί προσωπική του παράλειψη. Σύμφωνα με καταγγελίες των συνδικαλιστών είναι κεκτημένη συμπεριφορά των καπετάνιων να φεύγουν έτσι! (αντιθέτως τα πλοία των Ιταλικών εταιριών που προσεγγίζουν την Ελλάδα, ποτέ δεν ξεκινούν τον απόπλου με τέτοια ραχατλίδικη «έλα μωρέ» συμπεριφορά).
Ο υπουργός ζήτησε τη διενέργεια κατεπείγουσας ΕΔΕ για τις διοικητικές ενέργειες του Κεντρικού Λιμεναρχείου Πειραιά. Ε και; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι συγκεκριμένες ευθύνες των συγκεκριμένων ανθρώπων για το συγκεκριμένο φονικό. Το πρόβλημα είναι η ράθυμη αγνόηση των κανόνων, που η ελληνική τσαπατσουλιά την έχει καταστήσει διαχρονική κανονικότητα.
(Παρεμπιπτόντως σε τέτοια γεγονότα κάθε υπουργός που έχει την αντικειμενική πολιτική ευθύνη, οφείλει να είναι άκρως υπηρεσιακός. Οι φιλοσοφικές «εμβαθύνσεις» ότι «υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν γι’ αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία», απεικονίζουν - στο πιο ευγενικό- έλλειψη ενσυναίσθησης και βάρους αξιώματος).
Αγνόηση των κανόνων πρωτοκόλλου είχαμε επίσης και στο τραγικό πολύνεκρο δυστύχημα των Τεμπών. Αν είχαν τηρηθεί, ίσως να είχε αποφευχθεί -ασχέτως των υπολοίπων ανεπαρκειών.
Το κράτος νοσεί. Και δεν νοσεί μόνο από τα γνωστά, από δομές και οργανωτική ανεπάρκεια. Νοσεί και από εργασιακή υπευθυνότητα, της οποίας τμήμα είναι η τήρηση των Πρωτοκόλλων, που σημαίνει των εργασιακών κανόνων ασφάλειας.
Και αυτή η τήρηση επιβάλλεται από τα πάνω, από τις κυβερνήσεις. Και επιβάλλεται μόνο από την πολιτική ηγεσία. Εντάξει, το γράφουμε εύκολα αλλά το έργο είναι τιτάνιο γιατί πρέπει να είναι καθημερινό. Με όποιο κόστος – γιατί θα έχει κόστος η όποια κυβέρνηση, επειδή θα ξεβολέψει.
liberal.gr