Γιάννης Σιδέρης
Δεν κλονίζεται κάθε εξουσία από την ανομία. Κλονίζεται όμως κάθε κοινωνία, καθώς η παράβαση νόμων διαβρώνει το ηθικό και αξιακό οικοδόμημά της. Η ανοχή στην παραβατικότητα επωάζει δυναμική περαιτέρω αύξησής της, και συνακόλουθα απαξίωση των θεσμών και κοινωνική αποσάρθρωση.
Στην Ελλάδα λόγω της αστυνομοκρατίας που επικράτησε μετά τον εμφύλιο (όχι ότι αν είχαν κερδίσει οι άλλοι θα ήταν μικρότερη) κάθε προσπάθεια επιβολής της τάξης, χαρακτηρίζεται ως ακροδεξιά και φασιστική.
Σταδιακά ατόνησαν και οι θεσμοί, ενώ οι κατά καιρούς πολιτικοί προϊστάμενοι της δημόσιας τάξης, διαχειρίζονταν τον τομέα ευθύνης τους με φοβικό σύνδρομο για μην κατηγορηθούν και αυτοί ως ακροδεξιοί και φασίστες. Εξαιρέσεις σαφώς υπήρξαν.
Τα περιστατικά των τελευταίων ημερών ενδεικτικά.
Αυτοθυσία επί του καθήκοντος επέδειξαν οι νεαροί αστυνομικοί της ΔΙΑΣ που κυνηγούσαν νυχτιάτικα τους κλέφτες τσιγγάνους, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ο 29χρονος και να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση ο συνεπιβαίνων συνάδελφός του.
Οι Τσιγγάνοι ως κοινωνική και φυλετική ομάδα ήταν ειρηνικοί και σχεδόν μη παραβατικοί τις προηγούμενες δεκαετίες. Επιδίδονταν σε μικροκλοπές για να επιβιώσουν. Η αλλαγή προς τη μεγάλη παρανομία άρχισε με τις νέες θεωρίες περί δικαιωματισμού.
Δεν απαξιώνουμε τον δικαιωματισμό και τη θετική του συνεισφορά στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατηγορούμε την υστερική υπερβολή του, όταν επιβάλει την απουσία κάθε κρατικού ελέγχου, με αποτέλεσμα να καθίστανται ανεξέλεγκτες οι υποτιθέμενες «ευπαθείς ομάδες».
Κάπου εκεί γύρω στα ’80s άρχισαν να αναπτύσσονται σε εμβρυακό στάδιο οι δικαιωματικές ιδέες. Ταυτόχρονα άρχισαν να εισρέουν τα κοινοτικά κονδύλια για την ανάδειξη, εξίσωση και «ενσωμάτωση των Ρομά», τα οποία - όπως και στους αγρότες - δίδονταν χωρίς κανένα έλεγχο.
Η απουσία του κράτους και των οργάνων του στους καταυλισμούς και συνοικισμούς των τσιγγάνων, ανακηρύχθηκε σε προοδευτικό «φετίχ». Αλλά η προοδευτικότητα και η κουλτούρα της απόλυτης ανοχής, πολλαπλασίασε την τάση παρανομίας. Οι καταυλισμοί έγιναν άντρα διακίνησης ναρκωτικών και όπλων. Και το κράτος εξακολουθούσε να απουσιάζει, άλλοτε για ψηφοθηρικούς λόγους (οι Τσιγγάνοι το ρίχνουν μονοκούκι), άλλοτε για να μην καταγγελθεί ότι καταπιέζει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.
Και αντί η ανοχή να βοηθήσει στη συνείδηση ισότητας με την υπόλοιπη ελληνική κοινωνία και να βοηθήσει την ενσωμάτωση, συνέβη το αντίθετο. Αναπτύχθηκαν στους καταυλισμούς παράλληλες κοινωνίες με τους δικούς τους αξιακούς νόμους (δεν αναφερόμαστε στα ήθη και έθιμά τους).
Δημιουργήθηκαν, έστω και αν θα ακουστεί ως υπερβολή, παράλληλα αυτονομημένα «κρατίδια», όπου η μόνη σύνδεσή τους με την κεντρική διοίκηση ήταν: η εκπλήρωση στρατιωτικής θητείας (παλιότερα τουλάχιστον), τα επιδόματα πολυτέκνων, και η νοσηλεία τους στα νοσοκομεία του ΕΣΥ. Έτερον ουδέν! Εφορία π.χ. δεν ξέρουν τι σημαίνει,
Παρόμοια ανοχή επεδείχθη και στους χούλιγκανς. Τα έσπαζαν, πλακώνονταν μεταξύ τους ή συγκρούονταν με τα ΜΑΤ, έπαιζαν στους δρόμους «κλέφτες κι αστυνόμους», και δεν συλλαμβάνονταν, παρά μόνο σε ακραίες περιπτώσεις ανθρωποκτονιών. Έτσι φτάσαμε να ακρωτηριαστεί ο ένστολος των ΜΑΤ από τη φωτοβολίδα ενός 18χρονου, γιατί πετώντας την είχε την αίσθηση του ακαταδίωκτου.
Τελευταία έχουμε πολλούς νεκρούς σε αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Η βασική τους αιτία είναι πάντα η ταχύτητα. Σίγουρα δεν μπορεί να βρίσκεται σε κάθε δρόμο ένας αστυνομικός. Αλλά μπορεί να ελέγχει τις παραβατικές συμπεριφορές όταν τις εντοπίζει. Ετσι δημιουργείται η νοοτροπία οδηγικής νομιμότητας.
Όχι όταν π.χ η ΔΙΑΣ (που όντως στα σοβαρά γεγονότα φέρεται ηρωικά), βλέπει τον οδηγό να οδηγεί με το ένα χέρι γιατί μιλάει στο κινητό, και δεν του κόβει κλήση, όπως έχει δικαίωμα. Επίσης, αν οι οδηγοί ήξεραν ότι εφόσον προκαλέσουν θανατηφόρο δυστύχημα δεν θα ξαναπιάσουν τιμόνι στα χέρια τους, θα ήταν πιο συγκρατημένοι.
Αλλά πολλές απαιτήσεις έχουμε για ένα κράτος που σε κάθε μεγάλη γιορτή, δεκαετίες τώρα, επιστρέφει τις πινακίδες των τιμωρημένων για τροχαίες παραβάσεις. Ποια συνείδηση νομιμότητας να αποκτήσει ο παραβάτης όταν το κράτος αναγνωρίζει τη διασκέδασή του ως υπέρτερη αξία από την τιμωρία της παράβασής του;
Τελευταία παραδείγματα για να μην το κουράζουμε, είναι ο πυροβολισμός των νεαρών Κρητικών στο Γκάζι, με τον πιστολέρο Αλβανό να έχει απελαθεί δύο φορές από τη χώρα και άλλες τόσες να έχει επιστρέψει. Γιατί όχι; Πού θα βρει καλύτερο θερμοκήπιο από τη χώρα της ανομίας;
Ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να εγκύψει σοβαρά στο θέμα της παραβατικότητας και ανομίας. Με την «ελευθεριακή» μεταπολιτευτική κουλτούρα θα τον χαρακτηρίσουν ακροδεξιό. Ε και; Θα είναι οι ίδιοι που από το 2019 μιλάνε για «χούντα Κούλη». Οι εκλογές έδειξαν την ακτίνα της ακτινοβολίας τους.
liberal.gr