Μπορεί να το έχουμε συνηθίσει, αλλά δεν παύει να εκπλήσσει και να επικρίνεται το ότι η Αριστερά ποτέ δεν αποδοκιμάζει τη βίαια συμπεριφορά της νεολαίας, τις καταστροφές που προκαλούν οι αναρχικοί, τις απειλές του Ρουβίκωνα, ακόμα και τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τη 17 Νοέμβρη και τον αρχιδολοφόνο Κουφοντίνα. Η χαρακτηριστική σιωπή της που αποδοκιμάζεται από τους μη αριστερούς, εξηγείται κατά καιρούς από το ότι η επικράτηση του μαρξισμού προϋποθέτει λαϊκή εξέγερση και βίαιη επιβολή του κομμουνισμού.
Του Γιάννη Μαρίνου
Ωστόσο, ο εκλεκτός συνάδελφος Αθανάσιος Παπανδρόπουλος, προβαίνει σε μια συγκλονιστική αποκάλυψη, που ως πρωτοχρονιάτικο μποναμά μας προσέφερε με άρθρο του στον ιστότοπο lykavitos.gr.
«Το ότι ο βουλευτής της Νέας Αριστεράς μαρξιστής κ. Τσακαλώτος κατηγόρησε τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδη ως ακροδεξιό επειδή εισηγείται αυστηρότερες ποινές για τους εγκληματίες, εξηγείται από το ότι ο Μαρξ Καρλ τασσόταν μάλλον θετικά υπέρ των εγκληματιών. Υπό τον τίτλο «Εγκώμιον του εγκλήματος» ο Μαρξ γράφει μεταξύ άλλων: «Ο φιλόσοφος παράγει ιδέες, ο ποιητής ποιήματα, ο πάστορας κηρύγματα, ο εγκληματίας παράγει εγκλήματα. Ο εγκληματίας δεν παράγει μόνο εγκλήματα, αλλά και το ποινικό δίκαιο, και τον καθηγητή που το διδάσκει, και το αναπόφευκτο σύγγραμμα που ρίχνει ο καθηγητής στην αγορά εν είδει εμπορεύματος. Έτσι πολλαπλασιάζεται ο εθνικός πλούτος. Πέραν τούτου, το εθνικό έγκλημα παράγει την αστυνομία και την ποινική δικονομία, δικαστές, δήμιους, ενόρκους… Και μόνο τα βασανιστήρια έγιναν αφορμή για τις ευφυέστερες μηχανικές εφευρέσεις.
Ο εγκληματίας παράγει μια εντύπωση εν μέρει ηθική, εν μέρει τραγική, και έτσι προσφέρει μια ‘υπηρεσία’ στην διακίνηση των ηθικών και αισθητικών συγκινήσεων του κοινού. Παράγει και τέχνη, ωραία λογοτεχνία, μυθιστορήματα ακόμα και τραγωδίες… ο εγκληματίας σπάζει την μονοτονία και την καθημερινή ασφάλεια της αστικής ζωής. Έτσι την προστατεύει από την τελμάτωση και προκαλεί την ανήσυχη ένταση. Το έγκλημα αποσύρει από την αγορά εργασίας ένα τμήμα του περιττού πληθυσμού, οπότε μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργατών, ενώ ένα άλλο τμήμα του πληθυσμού απορροφά ο αγώνας εναντίον του εγκλήματος… οι κλειδαριές θα είχαν αποκτήσει την σημερινή τους αρτιότητα, αν δεν υπήρχαν κλέφτες; Τα νομισματοκοπεία επίσης αν δεν υπήρχαν οι παραχαράκτες;
Το έγκλημα επινοεί διαρκώς νέα επιθετικά μέσα για να προσβάλλει την ιδιοκτησία και έτσι γεννά αμυντικά μέσα οπότε επιδρά παραγωγικά στην ανακάλυψη νέων μηχανών, όπως ακριβώς και οι απεργίες… Αυτό που ονομάζουμε στον κόσμο μας Κακό είναι η μεγάλη αρχή που μας κάνει κοινωνικά πλάσματα, η σταθερή βάση, η ζωή και το στήριγμα όλων των τεχνών και των ενασχολήσεων. Την στιγμή που θα έπαυε να υπάρχει το κακό, η κοινωνία θα ήταν καταδικασμένη να φθαρεί, αν όχι να καταποντιστεί αύτανδρη».
Με αυτά τα ολίγα ελλείψει χώρου, ο κ. Παπανδρόπουλος καταλήγει: «Στην βάση της κυνικής θεώρησης της εγκληματικότητας δεν θα προκαλέσει έκπληξη αν αύριο ένα από τα αιτήματα των «δυνάμεων της προόδου» είναι να στηθεί και ανδριάντας του Κουφοντίνα στο Ζάππειο ως εθνικού ευεργέτη».
Δημοσιεύτηκε στο «Βήμα»