Η άγνοια των τιμών δείχνει αδιαφορία και ειδικά στις περιπτώσεις που οι καταναλωτές έχουν την εντύπωση ότι τα προϊόντα είναι πιο ακριβά από ό,τι στην πραγματικότητα οι αυξήσεις είναι «περίπατος»
Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την καταναλωτική συνείδηση των Ελλήνων
Όποιος έχει ξεπεράσει την ηλικία των 12 ετών (πνευματικώς) καταλαβαίνει ότι όπως κάθε εργαζόμενος θέλει τη μεγαλύτερη δυνατή αμοιβή για την εργασία του, έτσι και κάθε εταιρεία θέλει τη μεγαλύτερη δυνατή τιμή για τα προϊόντα της. Ταυτοχρόνως καταλαβαίνει ότι όπως ένας εργαζόμενος που απαιτεί υπερβολική αμοιβή θα μείνει χωρίς δουλειά, έτσι και μια εταιρεία που τιμολογεί τα προϊόντα της σε τιμές τις οποίες οι πελάτες θεωρούν υπερβολικές σύντομα θα ξεμείνει από πελάτες. Συνεπώς το συμφέρον των εταιρειών είναι να τιμολογούν τα προϊόντα τους όσο πιο ακριβά γίνεται αλλά χωρίς να ξεπερνούν εκείνο το όριο που τα καταδικάζει να μείνουν στα αζήτητα.
Ένα από τα εργαλεία που χρησιμοποιούν οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες στην προσπάθεια να βρουν αυτή τη «σωστή» τιμή για κάθε προϊόν τους για κάθε χώρα είναι οι έρευνες με τις οποίες προσπαθούν να διαπιστώσουν τι πιστεύουν για τις τιμές των προϊόντων τους οι καταναλωτές. Στις χώρες στις οποίες οι πελάτες ξέρουν καλά την τιμή των προϊόντων οι αυξήσεις γίνονται πολύ προσεκτικότερα (αφού η αλλαγή θα γίνει αντιληπτή και πιθανόν να διώξει πελατεία), ενώ στις χώρες που οι καταναλωτές δεν ξέρουν καλά τις τιμές των προϊόντων που καταναλώνουν τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Η άγνοια των τιμών δείχνει αδιαφορία και ειδικά στις περιπτώσεις που οι καταναλωτές έχουν την εντύπωση ότι τα προϊόντα είναι πιο ακριβά από ό,τι στην πραγματικότητα οι αυξήσεις είναι «περίπατος».
Δεν νομίζω ότι κανείς σας θα εκπλαγεί αν ακούσει πως (σε αντίθεση π.χ. με τη Γερμανία στην οποία οι αποκλίσεις από τις πραγματικές τιμές στις απαντήσεις που δίνουν οι καταναλωτές είναι μικρές) οι Έλληνες καταναλωτές δεν ξέρουν πολύ καλά τις τιμές των προϊόντων που καταναλώνουν.
Η καταναλωτική συνείδηση των Ελλήνων είναι βρεφικού επιπέδου και, συνδυαζόμενη με τα λαϊκίστικα, αρπακολλατζίδικα και άσχετα με την πραγματικότητα τηλεοπτικά «ρεπορτάζ» για την ακρίβεια στην αγορά* τα οποία διαμορφώνουν εικόνα ακόμα χειρότερη από την (έτσι κι αλλιώς όχι ειδυλλιακή) πραγματική, έχουν φτιάξει ένα καταναλωτικό κοινό βγαλμένο από τα πιο τρελά όνειρα των εταιρειών.
Ένα κοινό που δεν καταλαβαίνει ότι οι τιμές στα προϊόντα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τους αγοραστές. Ένα κοινό που αρνείται πεισματικά να αξιοποιήσει την τεράστια δύναμη του που του δίνει τη δυνατότητα να αφήνει προϊόντα στα αζήτητα και εταιρείες με ζημιές. Ένα κοινό που δεν καταλαβαίνει ότι πχ είναι αυτοκαταστροφικό και υποτιμητικό της νοημοσύνης σου να πληρώνει το ίδιο προϊόν σε σχεδόν διπλάσια τιμή μόνο και μόνο επειδή επιλέγει την καλύτερη συσκευασία**. Ένα κοινό που από το να επιδείξει καταναλωτική συνείδηση (δηλαδή να εμποδίσει να το πιάνουν Κώτσο) προτιμά να γκρινιάζει και να περιμένει κρατικές παρεμβάσεις.
Το μόνο ελαφρυντικό για το κοινό είναι ότι η μόνη ενημέρωση που έχει είναι από δημοσιογράφους που προτιμούν να ικανοποιήσουν τις προκαταλήψεις της πελατείας τους παρά να ενημερώσουν, μια αντιπολίτευση που λαϊκίζει ασύστολα και μια κυβέρνηση η οποία κι αυτή πέφτει στην (πολύ βολική τελικά) λακκούβα του λαϊκισμού με το παραμύθι των προστίμων για «παραβατικές» συμπεριφορές που φέρνουν κέρδη πολύ μεγαλύτερα του προστίμου. Όλοι αυτοί μαζί, αντί να προσπαθήσουν να πείσουν το κοινό για την αξία της καταναλωτικής συνείδησης, αντί να δώσουν στους ανθρώπους να καταλάβουν τι μεγάλη δύναμη έχει ο καταναλωτής, κάνουν ό,τι μπορούν προκειμένου να κρατήσουν το κοινό στο οποίο απευθύνονται σε μαύρα καταναλωτικά σκοτάδια.
Στο κάτω κάτω είναι πολύ βολικότερο για όλους τους (και πάνω από όλα για τους εμπόρους) ένα κοινό που, άπραγο, γκρινιάζει για την ακρίβεια ενώ επιμένει να αγοράζει τα ακριβά προϊόντα, παρά ένα κοινό που χρησιμοποιεί τη δύναμή του για να την καταπολεμήσει. Και μπράβο του.
* Θα θυμάστε το meme που κυκλοφόρησε στις γιορτές του Πάσχα με τις τιμές του αρνιού στο σουπερμάρκετ, στον χασάπη και σε κάθε κανάλι.
** Έχω ξαναγράψει για το παράδειγμα του τυριού για τοστ το οποίο στην κυριλέ συσκευασία της εταιρείας που το παράγει έχει σχεδόν διπλάσια τιμή από την τιμή που έχει (το ίδιο ακριβώς τυρί της ίδιας εταιρείας) στην ταπεινή συσκευασία στην οποία το συσκευάζει το σουπερμάρκετ.
https://www.athensvoice.gr/epikairotita/politiki-oikonomia/850680/i-akriveia-thelei-sovarous-katanalotes-ki-ohi-prothumous-pelates/