Οργή προκαλεί η είδηση για τον άγριο ξυλοδαρμό ενός 16χρονου αγοριού, επειδή φορούσε… βερμούδα και σκουλαρίκι στα Ανώγεια. Το περιστατικό συνέβη τα ξημερώματα της Κυριακής, σε κεντρικό σημείο της περιοχής της Καβαλαριάς.
Δράστες φέρονται 10 ανήλικοι έως 15 ετών, κάτοικοι Ανωγείων. Σύμφωνα με το anogi.gr, ο 16χρονος που κατάγεται από τα Ανώγεια και βρισκόταν στην περιοχή για τις καλοκαιρινές του διακοπές, έπεσε θύμα της άγριας επίθεσης από τους συνομήλικούς του, οι οποίοι τον προπηλάκισαν, τον γρονθοκόπησαν και τον έστειλαν στο νοσοκομείο. Οι δράστες φέρονται να έβρισαν χυδαία το αγόρι, θεωρώντας ότι η εμφάνιση του δεν ταιριάζει στα Ανώγεια.
Το παιδί διακομίσθηκε από συγγενείς του στο Κέντρο Υγείας Ανωγείων και στη συνέχεια στο Βενιζέλειο Νοσοκομείο Ηρακλείου, όπου και κατεγράφη το γεγονός του ξυλοδαρμού του από τους εφημερεύοντες ιατρούς.
Προς το παρόν η οικογένεια του θύματος δεν έχει κινηθεί νομικά για το συμβάν. Το παιδί έχει τραυματιστεί σοβαρά στο αυτί του, και στην μύτη και ακολουθεί φαρμακευτική αγωγή.
Ο 16χρονος αναχώρησε για την Αθήνα για να βρεθεί κοντά στους γονείς του, ενώ αναμένεται να προχωρήσει και σε περαιτέρω εξετάσεις ώστε να αποτραπεί οποιοσδήποτε κίνδυνος στο μέλλον για την υγεία του.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα, ο 16χρονος βρισκόταν παρέα με δύο συνομήλικούς του όταν συνέβη το επεισόδιο. Τα δύο παιδιά αρχικά έφυγαν από το σημείο, καθώς τρομοκρατήθηκαν από την ομάδα των νταήδων, ωστόσο, στη συνέχεια επέστρεψαν και προσπάθησαν να βοηθήσουν τον φίλο τους.
Η επιστολή της μητέρας του 16χρονου
Σε επιστολή της προς την ιστοσελίδα, η μητέρα του 16χρονου αναφέρει τα εξής:
«Ανώγεια 2024…πίσω ολοταχώς
Είμαι γέννημα θρέμμα των Ανωγείων και είμαι περήφανη για την καταγωγή μου.
Μεγάλωσα εδώ, σ’ αυτόν τον όμορφο και συνάμα κακοτράχαλο τόπο του Ψηλορείτη. Γαλουχήθηκα από την οικογένειά μου με αξίες και υψηλά ιδανικά που μέχρι σήμερα διαφυλάττω. Έμαθα να είμαι δίπλα στον ανήμπορο, τον φτωχό, τον φίλο, τον συγγενή, τον ξένο, τον διαφορετικό, χωρίς προκαταλήψεις.
Έφυγα από τούτο το χωριό όταν ήρθε η ώρα να σπουδάσω. Γνώρισα άλλους ανθρώπους, έζησα διαφορετικά, είδα καινούργια ήθη και έθιμα, τα σεβάστηκα, με σεβάστηκαν. Πάντα όμως είχα στο μυαλό και την ψυχή μου τ ’ Ανώγεια της φιλοξενίας, του πολιτισμού, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης και προσπαθούσα ήσυχα και αθόρυβα να κάνω γνωστό αυτόν τον πολιτισμό σε όλους αυτούς που δεν τον ήξεραν.
Για μένα το χωριό μου έχει ιδιαίτερη σημασία και συμβολισμό. Έρχομαι και ξανάρχομαι με την ίδια χαρά όποτε οι συνθήκες το επιτρέπουν. Το ίδιο και η οικογένεια μου, τα παιδιά μου και ο άντρας μου. Ήξερα πάντα ότι στον τόπο μου, τον ξένο, τον επισκέπτη και τον μουσαφίρη τον υποδέχονταν με χαρά και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Τον καλωσόριζαν εγκάρδια χωρίς να τους νοιάζει ποιος είναι, αν είναι πλούσιος ή φτωχός, άσχημος ή όμορφος, διάσημος ή όχι. Το μόνο κριτήριο να είναι αληθινός και γνήσιος.
Σήμερα όμως; Τι συμβαίνει στο χωριό μας; όλοι καταλαβαίνουμε ότι κάτι έχει αλλάξει.
Διαπιστώνουμε πλέον ότι οι αξίες, τα ιδανικά, ο πολιτισμός και η ανθρωπιά αρχίζουν σιγά σιγά και εξανεμίζονται. Οι παλιοί φεύγουν, οι συνήθειες αλλάζουν, το ίδιο και οι άνθρωποι. Μέχρι ενός σημείου λογικό. Και δεν συμβαίνει μόνο στην Ανωγειανή κοινωνία, όχι. Αλλά εδώ είναι αλλιώς. Αν είσαι λίγο ρομαντικός κι ευαίσθητος δεν το δέχεσαι με τόση ευκολία. Ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, αντάξιο των προσδοκιών σου, αντάξιο της ιστορίας και της βαρύτητας αυτού του τόπου.
Απευθύνομαι στους γονείς που έχουν απομακρυνθεί από τα παιδιά τους, στα παιδιά που δεν συζητούν πια με τους γονείς τους, τους εκπαιδευτικούς, στην Ανωγειανή και τον Ανωγειανό που κοπιάζει και αγωνίζεται γιατί θέλει για το χωριό μας το καλύτερο, που θέλει τη νέα γενιά να ξεπεράσει τις προηγούμενες, την κοινωνία μας να πηγαίνει μπροστά και όχι πίσω, που δεν θέλει εκπτώσεις στις αξίες και την ηθική.
Απευθύνομαι σε όλους όσοι βλέπουν το πρόβλημα και δεν εθελοτυφλούν να ενεργοποιηθούν, να βοηθήσει ο καθένας από το μετερίζι του να ξαναγίνει ο τόπος μας αυτό που του αξίζει και ο κάθε Ανωγειανός και Ανωγειανή πνεύμα ελεύθερο και δημοκρατικό με σεβασμό στον συνάνθρωπο.
Δυστυχώς, το δικό μου παιδί, μέσα στο ίδιο μου το χωριό, βίωσε με τον πιο άσχημο και αφιλόξενο τρόπο το νταϊλίκι και την ενορχηστρωμένη επίθεση άλλων παιδιών, γιατί απλά δεν τους άρεσε το γεγονός ότι κυκλοφορεί στ’ Ανώγεια με βερμούδα και σκουλαρίκι στο αυτί! Αυτά είναι σήμερα τα κριτήρια των δεκαπεντάχρονων παιδιών που ασφυκτιούν μέσα στα ίδια τους τα όρια και πλαίσια, που προφανώς άλλοι τους έχουν επιβάλλει.
Είσαι ξένος, δεν ντύνεσαι σαν κι εμάς, δεν είσαι σαν και μας…τότε όχι, δεν ανήκεις εδώ.
Και πώς το εξαργυρώνουμε αυτό; Σε στέλνουμε αιμόφυρτο στο νοσοκομείο… τόσο απλά και με συνοπτικές διαδικασίες…..και καλή τύχη.
Δέκα εναντίον ενός…πόσο άνανδρο! Και η ντροπή κοκκίνησε.
Λυπάμαι πολύ για όσα έγιναν και εύχομαι το κακό να σταματήσει εδώ.
Δεν αρμόζουν σε τούτο τον τόπο τέτοιες συμπεριφορές».