Στη Σαντορίνη, όπου η γη δεν σταματά να τρέμει, κάποιοι επέλεξαν να μείνουν. Δεν είναι θέμα τύχης ή ατυχίας, αλλά μιας συνειδητής απόφασης να συνεχίσουν τη ζωή τους, παρά την αβεβαιότητα. Άλλοι γιατί έχουν ευθύνες που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν, άλλοι γιατί δεν φοβούνται τα Ρίχτερ, έχοντας βιώσει ακόμη πιο σκληρές δοκιμασίες. Σε ένα νησί που δοκιμάζεται από σεισμικές καταιγίδες άνευ προηγουμένου, αυτοί είναι οι άνθρωποι που στέκονται όρθιοι, επιμένοντας πως η ζωή δεν σταματά επειδή η γη σείεται.
Η Τζένη Μπάγια, 20 ετών, εργάζεται ως ρεσεψιονίστ στο De Sol, χειμώνα-καλοκαίρι. Είχε την επιλογή να φύγει – είτε στην Αθήνα, είτε στο πατρικό της στην Αλβανία. «Στην αρχή η κατάσταση δεν ήταν τόσο ανησυχητική, δεν μου πέρασε καν από το μυαλό να φύγω», λέει. «Τώρα όμως, που τα πράγματα δυσκολεύουν, κάνω δεύτερες σκέψεις».
Ο Αντώνης Κορώνιος, 74 ετών, είναι από εκείνους που δεν σκέφτηκαν ούτε στιγμή να εγκαταλείψουν τη Σαντορίνη. Γεννημένος και μεγαλωμένος στο νησί, δεν τον τρομάζουν τα Ρίχτερ. Άλλωστε, έχει ζήσει τον μεγάλο σεισμό του 1956, όταν, παιδί ακόμα, κοιμόταν σε ένα αντίσκηνο στα χωράφια μαζί με την οικογένειά του.
Σήμερα, στο πλευρό του έχει τον Μάρκο, τον γάιδαρό του, και για τον ίδιο, αυτό αρκεί. «Έχω τα ζώα μου, να τα παρατήσω; Ποιος θα τα προσέχει;» λέει με τη βεβαιότητα ενός ανθρώπου που έμαθε να ζει σε ένα μέρος όπου η γη δεν είναι ποτέ εντελώς σταθερή. «Τι να φοβηθώ στην ηλικία μου; Ούτε το ηφαίστειο, ούτε τον σεισμό, ούτε τίποτα».
Αν κάτι τον ανησυχεί, δεν είναι οι δονήσεις της γης, αλλά οι δονήσεις μιας κοινωνίας που αλλάζει. «Φοβάμαι για τα παιδιά των παιδιών μου. Όχι για τον σεισμό – αυτόν τον αντέχεις. Αλλά για όλους τους ανώμαλους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, για την εγκληματικότητα. Αυτά είναι που με τρομάζουν».
Αν κάτι τον ανησυχεί, δεν είναι οι δονήσεις της γης, αλλά οι δονήσεις μιας κοινωνίας που αλλάζει. «Φοβάμαι για τα παιδιά των παιδιών μου. Όχι για τον σεισμό – αυτόν τον αντέχεις. Αλλά για όλους τους ανώμαλους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, για την εγκληματικότητα. Αυτά είναι που με τρομάζουν».
Η Σοφία Αθανασιάδου ζει και εργάζεται στη Σαντορίνη τα τελευταία 21 χρόνια. Την συναντήσαμε στη βεράντα του ξενοδοχείου U & M Suites στο Φηροστεφάνι, με την καλντέρα να απλώνεται μπροστά της σαν σκηνικό που μοιάζει ακίνητο – αλλά μόνο στην όψη. Το ξενοδοχείο κρέμεται σχεδόν πάνω στον γκρεμό, όμως η ίδια παραμένει ψύχραιμη. Δεν σκέφτηκε στιγμή να εγκαταλείψει το νησί, ακόμα κι όταν οι σεισμοί έγιναν καθημερινό φαινόμενο.
«Δεν έφυγα γιατί έχω ευθύνη – τόσο στη δουλειά μου όσο και ως πολίτης», λέει αποφασιστικά. «Δεν θέλω να αφήσω τους πελάτες μου χωρίς κάποιον να τους εξυπηρετήσει. Ξέρω τι πρέπει να κάνουμε σε περίπτωση σεισμού, έχω παρακολουθήσει σεμινάρια πρώτων βοηθειών και μπορώ να προσφέρω αν χρειαστεί. Γνωρίζω το σχέδιο Τάλως και τη σοβαρότητα της κατάστασης».
Παρόλο που η ίδια παραμένει στο νησί, τα παιδιά της, 13 και 14 ετών, τα έστειλε χθες αεροπορικώς στην Αθήνα, σε οικογενειακούς φίλους, για μεγαλύτερη ασφάλεια. «Εγώ έμεινα πίσω με τον άντρα μου. Είμαστε εδώ για τους πελάτες μας».
Φρίξος Δρακοντίδης
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Κουφαλέξης
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ