Ο ποδοσφαιριστής που έγραψε ιστορία με την ΑΕΧ και είναι πρώτος σκόρερ όλων των εποχών με 261 γκολ μιλάει για τη συνύπαρξή του με Μπάγεβιτς, Παπαϊωάννου και Δομάζο, θυμάται άγνωστα περιστατικά και ψηφίζει τους κορυφαίους παίκτες σε Ελλάδα κι εξωτερικό
Είναι κάποιοι «ημίθεοι» της μπάλας. Είναι ο Θωμάς Μαύρος. Είναι τα γήπεδα εκείνης της εποχής. Ο επονομαζόμενος, από εμάς τους ΑΕΧτζήδες, Thomas Black. Ήταν το αχτύπητο δίδυμο Ντούσαν - Θωμάς. Είναι το ρεκόρ όλων των εποχών, δηλαδή τα 261 γκολ που ουδείς άλλος το έχει καταρρίψει μέχρι σήμερα. Και είναι εκείνη η φράση που μου είπε και που με στοίχειωσε σχετικά με το φαινόμενο Μίμης Δομάζος: «Ήταν τόσο καλός, σαν ο Θεός να τον έπλασε να παίζει μπάλα».
Θωμάς Μαύρος και Μίμης Δομάζος στην ΑΕΚ το 1979: «Ως συμπαίκτης ο Μίμης ήταν πάρα πολύ ευχάριστος, ανοιχτό παιδί και πολύ καλοσυνάτος. Ηταν μεγάλο ταλέντο και φοβερός τεχνίτης» - Φωτογραφία: EUROKINISSI
Τον πήρα τηλέφωνο και αμέσως συμφώνησε να συναντηθούμε, να γνωριστούμε και να κουβεντιάσουμε για όλα αυτά. Επειδή όμως ήταν, πρόσφατα, χειρουργημένος στη μέση του, με παρακάλεσε να βρεθούμε στα νότια, σε κάποιο καφέ στη μαρίνα του Αλίμου. Φυσικά συμφώνησα και φυσικά με χαρά βρέθηκα να συνομιλώ μαζί του.
Το styling των μαλλιών του, όπως οι rock stars της δεκαετίας του ’70. Δηλαδή τα μαλλιά να καλύπτουν τον σβέρκο του. Το πρόσωπό του, επιμελώς αξύριστο. Το ύψος του μέτριο και λίγο πιο κάτω. Όπως όλοι σχεδόν οι κοντοί γκολτζήδες με χαμηλό κέντρο βάρους. Και οι απαντήσεις του ακαριαίες, χωρίς υπολογισμούς, ευθύβολες όπως τα σουτ που έστελναν το τόπι στα δίκτυα των αντιπάλων.
Για τον γάμο του.
Το styling των μαλλιών του, όπως οι rock stars της δεκαετίας του ’70. Δηλαδή τα μαλλιά να καλύπτουν τον σβέρκο του. Το πρόσωπό του, επιμελώς αξύριστο. Το ύψος του μέτριο και λίγο πιο κάτω. Όπως όλοι σχεδόν οι κοντοί γκολτζήδες με χαμηλό κέντρο βάρους. Και οι απαντήσεις του ακαριαίες, χωρίς υπολογισμούς, ευθύβολες όπως τα σουτ που έστελναν το τόπι στα δίκτυα των αντιπάλων.
Για τον γάμο του.
«Είμαι με την Αγγελική εδώ και 45 χρόνια. Μόνο αν είσαι αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις, θα πετύχεις. Και στο ποδόσφαιρο αν αγαπάς κάτι πολύ, θα δώσει τους καρπούς του. Γι’ αυτό και προπονήθηκα πρώτα πνευματικά και μετά σωματικά»
Το πιο απρόβλεπτο, ο χαρακτήρας του. Ούτε μπαρμπούτι, ούτε χαρτιά, ούτε στοιχήματα, ούτε ξενύχτια, ούτε συζυγικές παρεκτροπές. Με την ίδια Αγγελική εδώ και 45 χρόνια. «Πρέπει να διαλέξεις», μου είπε. Μόνο αν είσαι αποκλειστικά αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις, μόνο τότε θα πετύχεις. Μία η συνταγή: «Ετσι γίνεται. Αμα αγαπάς κάτι πολύ, θα δώσει τους καρπούς του. Γι’ αυτό προπονήθηκα πρώτα πνευματικά και μετά σωματικά. Η προπόνηση, της προπόνησης, ω προπόνηση! Τέλος! Η συνταγή αυτή είναι, δεν υπάρχει άλλη».
Το πιο απρόβλεπτο, ο χαρακτήρας του. Ούτε μπαρμπούτι, ούτε χαρτιά, ούτε στοιχήματα, ούτε ξενύχτια, ούτε συζυγικές παρεκτροπές. Με την ίδια Αγγελική εδώ και 45 χρόνια. «Πρέπει να διαλέξεις», μου είπε. Μόνο αν είσαι αποκλειστικά αφοσιωμένος σε αυτό που κάνεις, μόνο τότε θα πετύχεις. Μία η συνταγή: «Ετσι γίνεται. Αμα αγαπάς κάτι πολύ, θα δώσει τους καρπούς του. Γι’ αυτό προπονήθηκα πρώτα πνευματικά και μετά σωματικά. Η προπόνηση, της προπόνησης, ω προπόνηση! Τέλος! Η συνταγή αυτή είναι, δεν υπάρχει άλλη».
Σκηνή 1η: «Ξεκινάς, παίζεις, σου κάνω μια μπαλιά, βάζεις γκολ και μετά φιλάκια, φεύγεις»
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Είχες συνυπάρξει με τον Δομάζο;
ΘΩΜΑΣ ΜΑΥΡΟΣ: Βέβαια, έχω συνυπάρξει ως αντίπαλος το ’70 με τον Πανιώνιο, μικρός ήμουνα. Έχουμε συνυπάρξει στην Εθνική και στην ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Στην ΑΕΚ, με τον Μπάγεβιτς μαζί. Ο Δομάζος, εσύ και ο Μπάγεβιτς.
Θ.Μ.: Και όλοι οι υπόλοιποι. Ο Δομάζος, ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ο ποδοσφαιριστής που λάτρευε πάνω απ’ όλους το ποδόσφαιρο, και τη νίκη μαζί. Και, βέβαια, να είναι και πρωταγωνιστής στη νίκη. ένα αστείρευτο πάθος. Λες και ο Θεός τον έπλασε μόνο γι’ αυτό, να παίζει μπάλα.
Δ.Δ.: Ως συμπαίκτης πώς ήταν;
Θ.Μ.: Πάρα πολύ ευχάριστος. Αγαπούσε όλα τα παιδιά δίπλα του.
Δ.Δ.: Δεν ήταν εγωιστής;
Θ.Μ.: Ήταν εγωιστής στα διπλά που παίζαμε μεταξύ μας. Δεν ήθελε να χάνει.
Δ.Δ.: Με σένα;
Θ.Μ.: Με αγαπούσε πολύ. Θα σου πω ένα περιστατικό που μου ήρθε τώρα στο μυαλό, δεν το έχω πει πουθενά. Παίζαμε στη Ρόδο με τον Μίμη το 1979. Εγώ ήμουν τραυματίας, δεν έπαιζα. Και μου λέει ο προπονητής: «Έλα μαζί μας, να είμαστε όλοι μαζί για ψυχολογικούς λόγους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Είχες συνυπάρξει με τον Δομάζο;
ΘΩΜΑΣ ΜΑΥΡΟΣ: Βέβαια, έχω συνυπάρξει ως αντίπαλος το ’70 με τον Πανιώνιο, μικρός ήμουνα. Έχουμε συνυπάρξει στην Εθνική και στην ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Στην ΑΕΚ, με τον Μπάγεβιτς μαζί. Ο Δομάζος, εσύ και ο Μπάγεβιτς.
Θ.Μ.: Και όλοι οι υπόλοιποι. Ο Δομάζος, ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ο ποδοσφαιριστής που λάτρευε πάνω απ’ όλους το ποδόσφαιρο, και τη νίκη μαζί. Και, βέβαια, να είναι και πρωταγωνιστής στη νίκη. ένα αστείρευτο πάθος. Λες και ο Θεός τον έπλασε μόνο γι’ αυτό, να παίζει μπάλα.
Δ.Δ.: Ως συμπαίκτης πώς ήταν;
Θ.Μ.: Πάρα πολύ ευχάριστος. Αγαπούσε όλα τα παιδιά δίπλα του.
Δ.Δ.: Δεν ήταν εγωιστής;
Θ.Μ.: Ήταν εγωιστής στα διπλά που παίζαμε μεταξύ μας. Δεν ήθελε να χάνει.
Δ.Δ.: Με σένα;
Θ.Μ.: Με αγαπούσε πολύ. Θα σου πω ένα περιστατικό που μου ήρθε τώρα στο μυαλό, δεν το έχω πει πουθενά. Παίζαμε στη Ρόδο με τον Μίμη το 1979. Εγώ ήμουν τραυματίας, δεν έπαιζα. Και μου λέει ο προπονητής: «Έλα μαζί μας, να είμαστε όλοι μαζί για ψυχολογικούς λόγους».
Δ.Δ.: Ποιος προπονητής;
Θ.Μ.: Αν δεν απατώμαι, ο Παπαποστόλου. «Εντάξει», του λέω, και πήγα. Και είμαι στο δωμάτιο ξαπλωμένος, γιατί δεν μπορούσα με το πόδι μου να περιφέρομαι, να κάνω βόλτες κ.λπ. Ξαφνικά έρχεται ο Μίμης. «Πως είσαι, μικρέ;» μου λέει. Του λέω: «Μίμη, τα ίδια είμαι, τα ξέρεις, ήρθα για ψυχολογικούς λόγους, όχι για να παίξω». «Δεν γίνεται», μου λέει, «αύριο παίζεις!». Εν τω μεταξύ, να ρίχνει μια βροχή καταρρακτώδη το Σάββατο που πήγαμε. Καταλαβαίνεις τα γήπεδα πώς ήταν τότε και τι βούρκος γινόταν. Οπότε το πόδι μου θα είχε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες σε αυτό το γήπεδο. Του λέω: «Μίμη, μακάρι να μπορούσα, θα το ήθελα πολύ να παίξω». «Ακου, Θωμά», μου λέει, «ξεκινάς, παίζεις, σου κάνω μια μπαλιά, βάζεις γκολ και μετά φιλάκια, φεύγεις. Το κρατάμε εμείς μετά». Κάθισε μετά και μου ’λεγε ιστορίες κι έπεσε πολύ γέλιο. Και στο τέλος μου λέει: «Πάω να πω στον προπονητή ότι παίζεις». «Τι να σου πω, ρε κοντέ», του λέω, «με έπεισες, παίζω». Όπως το είπε, έγινε!
Δ.Δ.: Δηλαδή έβαλες γκολ;
Θ.Μ.: Στο 25’-26’, στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, είχε την μπάλα στη μεγάλη περιοχή, τους πήγαινε από εδώ, τους πήγαινε από εκεί, κοίταζε πίσω του. Εγώ τον ήξερα, και όταν είχε την πλάτη του προς εμένα, ήξερα ότι θα τη δώσει σε μένα. Τους παρασύρει όλους από εκεί για να τη γυρίσει σε μένα. Και έτσι έγινε, πετάγομαι από πίσω, βάζω το γκολ. Στο ημίχρονο βγήκα γιατί δεν μπορούσα άλλο. Και έμεινε το 1-0, κερδίσαμε. Έρχεται στο τέλος, με αγκαλιάζει. «Τι σου έλεγα; Τι σου έλεγα στο δωμάτιο;». Του λέω: «Μίμη, να σου πω κάτι; Εκτός από μεγάλο παίκτη, νομίζω ότι πρέπει να σε βαφτίσουν και μεγάλο προφήτη». Όπως το είπε ακριβώς, έγινε».
Σκηνή 2η: «16 ετών, τριών μηνών και 15 ημερών, είχα την πρώτη μου συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Α Εθνικής»
Δ.Δ.: Δηλαδή το χάρισμα του Δομάζου ήταν η ακρίβεια, η γεωμετρία.
Θ.Μ.: Ήταν μεγάλο ταλέντο και φοβερός τεχνίτης, αλλά ήταν και ψυχή. Δεν φοβόταν. Άμα κανένας του ορμούσε άγρια ή τον έβριζε, δεν έκανε πίσω, πάλευε. Ήταν θηρίο και στην ψυχή.
Δ.Δ.: Είναι αλήθεια ότι έπαιζε μπαρμπούτι, τέτοια πράγματα;
Θ.Μ.: Δεν το ξέρω, αυτά είναι προσωπικά του καθενός.
Δ.Δ.: Είχε χάσει περιουσία, έχω μάθει. Στα προσωπικά του πώς ήταν, στις σχέσεις του γενικά;
Θ.Μ.: Πολύ ανοιχτό παιδί, πολύ καλοσυνάτος.
Δ.Δ.: Θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη.
Θ.Μ.: Βέβαια. Αλλά άλλες εποχές τότε...
Δ.Δ.: Πώς πληρωνόσασταν;
Θ.Μ.: Κάθε μήνα μάς δίνανε τον μισθό. Υπήρχαν και τα πριμ όταν νικούσε η ομάδα.
Δ.Δ.: Δουλεύατε και αλλού ταυτόχρονα, κάνατε κάτι άλλο;
Θ.Μ.: Μερικοί παίκτες ήταν και σε άλλες δουλειές, εγώ όχι.
Δ.Δ.: Η ΑΕΚ σε πήρε από τον Πανιώνιο, από εκεί ξεκίνησες.
Θ.Μ.: Από τα τσικό του Πανιωνίου, 8 χρόνων, με τον Τάκη Παπουλίδη, αρχηγό του Πανιωνίου. Εμενα Παλαιό Φάληρο, αλλά κοντά στο γήπεδο του Πανιωνίου. Έπαιξα στα τσικό, στους έφηβους έναν χρόνο και μετά επαγγελματίας. Δηλαδή 16 χρόνων, τριών μηνών και 15 ημερών, είχα την πρώτη μου συμμετοχή. Είκοσι λεπτά, στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Μπήκα ως αλλαγή.
Δ.Δ.: Έβαλες γκολ;
Θ.Μ.: Όχι, τα φύλαγα για μετά.
Δ.Δ.: Και πότε έφυγες για την ΑΕΚ;
Θ.Μ.: Μετά από τέσσερα χρόνια, το 1974. Στα 21 μου.
Δ.Δ.: Και έμεινες στην ΑΕΚ μέχρι τέλους.
Θ.Μ.: Έμεινα στην ΑΕΚ μέχρι το 1987 και μετά ξαναγύρισα στον Πανιώνιο για άλλα τρία χρόνια. Εκεί έκλεισα την καριέρα μου.
Δ.Δ.: Το καλύτερο δίδυμο ήταν με τον Μπάγεβιτς;
Θ.Μ.: Ε, αυτό βγήκε το καλύτερο δίδυμο, με τον Ντούσαν.
Δ.Δ.: Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στον Ντούσαν και στον Μίμη;
Θ.Μ.: Ο Μίμης δεν έπαιζε σέντερ φορ, ήταν εξτρέμ στην αρχή, μετά χαφ αριστερό. Με τον Ντούσαν ήμασταν μπροστά σαν σέντερ φορ, και είχαμε πολύ καλή χημεία -και πνευματική και «παικτική». Δηλαδή, ήξερα πού θα πάει ο Ντούσαν και του έδινα την μπάλα, και το ίδιο έκανε κι αυτός. Και υπήρχε μια αγάπη και από τους δυο μας, να προσφέρουμε για να κερδίζει η ΑΕΚ.
Σκηνή 3η: «Ποτέ δεν πανηγυρίζεις το γκολ πριν περάσει η μπάλα τη γραμμή»
Δ.Δ.: Είχες μια ικανότητα μοναδική, έκανες ντρίμπλα μέσα στον τηλεφωνικό θάλαμο, όπως ο Μέσι. Δεν κάνω σύγκριση, λέω ότι είχες την ικανότητα αυτή, να ντριμπλάρεις μέσα στην περιοχή. Είχες μια κομψότητα, δεν σκοτωνόσουν με τον αντίπαλο, κατάφερνες και γλιστρούσες. Επειδή ήσουν και μετρίου ύψους.
Θ.Μ.: Μέτριου ύψους ήμουν, αλλά είμαι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και στις κεφαλιές. Κοίταξε να δεις, όταν πήγα στην ΑΕΚ και μπήκα στη μεγάλη περιοχή για γκολ -γιατί στον Πανιώνιο έπαιζα εξτρέμ- κάθισα και σκέφτηκα τι ήθελε ο κόσμος της ΑΕΚ από μένα. Γκολ και τίτλους. Τα γκολ φέρνουν τις νίκες και οι νίκες φέρνουν τον τίτλο. Και συμβιβάστηκα απόλυτα, και αγάπησα αυτό το «θέλω» των οπαδών, για να το κάνω πράξη. Μετά άρχισα και σκεφτόμουν πώς θα βάλω το γκολ. Τι είναι το γκολ; Έκανα πνευματική προπόνηση. Και βρήκα μέσα μου, και ήταν σωστό απόλυτα, ότι ποτέ δεν πανηγυρίζεις το γκολ πριν περάσει η μπάλα τη γραμμή. Και ποτέ δεν φοβάσαι, όταν βρεθείς τετ α τετ, ότι θα το χάσεις. Αυτό το πράγμα ήταν πνευματικό. Για να ριζωθεί μέσα μου και να πάρω τον καρπό του, έπρεπε να προπονηθώ πολύ, σε όλες μου τις αδυναμίες μέσα στην περιοχή.
Θ.Μ.: Αν δεν απατώμαι, ο Παπαποστόλου. «Εντάξει», του λέω, και πήγα. Και είμαι στο δωμάτιο ξαπλωμένος, γιατί δεν μπορούσα με το πόδι μου να περιφέρομαι, να κάνω βόλτες κ.λπ. Ξαφνικά έρχεται ο Μίμης. «Πως είσαι, μικρέ;» μου λέει. Του λέω: «Μίμη, τα ίδια είμαι, τα ξέρεις, ήρθα για ψυχολογικούς λόγους, όχι για να παίξω». «Δεν γίνεται», μου λέει, «αύριο παίζεις!». Εν τω μεταξύ, να ρίχνει μια βροχή καταρρακτώδη το Σάββατο που πήγαμε. Καταλαβαίνεις τα γήπεδα πώς ήταν τότε και τι βούρκος γινόταν. Οπότε το πόδι μου θα είχε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες σε αυτό το γήπεδο. Του λέω: «Μίμη, μακάρι να μπορούσα, θα το ήθελα πολύ να παίξω». «Ακου, Θωμά», μου λέει, «ξεκινάς, παίζεις, σου κάνω μια μπαλιά, βάζεις γκολ και μετά φιλάκια, φεύγεις. Το κρατάμε εμείς μετά». Κάθισε μετά και μου ’λεγε ιστορίες κι έπεσε πολύ γέλιο. Και στο τέλος μου λέει: «Πάω να πω στον προπονητή ότι παίζεις». «Τι να σου πω, ρε κοντέ», του λέω, «με έπεισες, παίζω». Όπως το είπε, έγινε!
Δ.Δ.: Δηλαδή έβαλες γκολ;
Θ.Μ.: Στο 25’-26’, στα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, είχε την μπάλα στη μεγάλη περιοχή, τους πήγαινε από εδώ, τους πήγαινε από εκεί, κοίταζε πίσω του. Εγώ τον ήξερα, και όταν είχε την πλάτη του προς εμένα, ήξερα ότι θα τη δώσει σε μένα. Τους παρασύρει όλους από εκεί για να τη γυρίσει σε μένα. Και έτσι έγινε, πετάγομαι από πίσω, βάζω το γκολ. Στο ημίχρονο βγήκα γιατί δεν μπορούσα άλλο. Και έμεινε το 1-0, κερδίσαμε. Έρχεται στο τέλος, με αγκαλιάζει. «Τι σου έλεγα; Τι σου έλεγα στο δωμάτιο;». Του λέω: «Μίμη, να σου πω κάτι; Εκτός από μεγάλο παίκτη, νομίζω ότι πρέπει να σε βαφτίσουν και μεγάλο προφήτη». Όπως το είπε ακριβώς, έγινε».
Σκηνή 2η: «16 ετών, τριών μηνών και 15 ημερών, είχα την πρώτη μου συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Α Εθνικής»
Δ.Δ.: Δηλαδή το χάρισμα του Δομάζου ήταν η ακρίβεια, η γεωμετρία.
Θ.Μ.: Ήταν μεγάλο ταλέντο και φοβερός τεχνίτης, αλλά ήταν και ψυχή. Δεν φοβόταν. Άμα κανένας του ορμούσε άγρια ή τον έβριζε, δεν έκανε πίσω, πάλευε. Ήταν θηρίο και στην ψυχή.
Δ.Δ.: Είναι αλήθεια ότι έπαιζε μπαρμπούτι, τέτοια πράγματα;
Θ.Μ.: Δεν το ξέρω, αυτά είναι προσωπικά του καθενός.
Δ.Δ.: Είχε χάσει περιουσία, έχω μάθει. Στα προσωπικά του πώς ήταν, στις σχέσεις του γενικά;
Θ.Μ.: Πολύ ανοιχτό παιδί, πολύ καλοσυνάτος.
Δ.Δ.: Θα μπορούσε να κάνει μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη.
Θ.Μ.: Βέβαια. Αλλά άλλες εποχές τότε...
Δ.Δ.: Πώς πληρωνόσασταν;
Θ.Μ.: Κάθε μήνα μάς δίνανε τον μισθό. Υπήρχαν και τα πριμ όταν νικούσε η ομάδα.
Δ.Δ.: Δουλεύατε και αλλού ταυτόχρονα, κάνατε κάτι άλλο;
Θ.Μ.: Μερικοί παίκτες ήταν και σε άλλες δουλειές, εγώ όχι.
Δ.Δ.: Η ΑΕΚ σε πήρε από τον Πανιώνιο, από εκεί ξεκίνησες.
Θ.Μ.: Από τα τσικό του Πανιωνίου, 8 χρόνων, με τον Τάκη Παπουλίδη, αρχηγό του Πανιωνίου. Εμενα Παλαιό Φάληρο, αλλά κοντά στο γήπεδο του Πανιωνίου. Έπαιξα στα τσικό, στους έφηβους έναν χρόνο και μετά επαγγελματίας. Δηλαδή 16 χρόνων, τριών μηνών και 15 ημερών, είχα την πρώτη μου συμμετοχή. Είκοσι λεπτά, στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Μπήκα ως αλλαγή.
Δ.Δ.: Έβαλες γκολ;
Θ.Μ.: Όχι, τα φύλαγα για μετά.
Δ.Δ.: Και πότε έφυγες για την ΑΕΚ;
Θ.Μ.: Μετά από τέσσερα χρόνια, το 1974. Στα 21 μου.
Δ.Δ.: Και έμεινες στην ΑΕΚ μέχρι τέλους.
Θ.Μ.: Έμεινα στην ΑΕΚ μέχρι το 1987 και μετά ξαναγύρισα στον Πανιώνιο για άλλα τρία χρόνια. Εκεί έκλεισα την καριέρα μου.
Δ.Δ.: Το καλύτερο δίδυμο ήταν με τον Μπάγεβιτς;
Θ.Μ.: Ε, αυτό βγήκε το καλύτερο δίδυμο, με τον Ντούσαν.
Δ.Δ.: Ποια ήταν η διαφορά ανάμεσα στον Ντούσαν και στον Μίμη;
Θ.Μ.: Ο Μίμης δεν έπαιζε σέντερ φορ, ήταν εξτρέμ στην αρχή, μετά χαφ αριστερό. Με τον Ντούσαν ήμασταν μπροστά σαν σέντερ φορ, και είχαμε πολύ καλή χημεία -και πνευματική και «παικτική». Δηλαδή, ήξερα πού θα πάει ο Ντούσαν και του έδινα την μπάλα, και το ίδιο έκανε κι αυτός. Και υπήρχε μια αγάπη και από τους δυο μας, να προσφέρουμε για να κερδίζει η ΑΕΚ.
Σκηνή 3η: «Ποτέ δεν πανηγυρίζεις το γκολ πριν περάσει η μπάλα τη γραμμή»
Δ.Δ.: Είχες μια ικανότητα μοναδική, έκανες ντρίμπλα μέσα στον τηλεφωνικό θάλαμο, όπως ο Μέσι. Δεν κάνω σύγκριση, λέω ότι είχες την ικανότητα αυτή, να ντριμπλάρεις μέσα στην περιοχή. Είχες μια κομψότητα, δεν σκοτωνόσουν με τον αντίπαλο, κατάφερνες και γλιστρούσες. Επειδή ήσουν και μετρίου ύψους.
Θ.Μ.: Μέτριου ύψους ήμουν, αλλά είμαι ο πρώτος σκόρερ όλων των εποχών και στις κεφαλιές. Κοίταξε να δεις, όταν πήγα στην ΑΕΚ και μπήκα στη μεγάλη περιοχή για γκολ -γιατί στον Πανιώνιο έπαιζα εξτρέμ- κάθισα και σκέφτηκα τι ήθελε ο κόσμος της ΑΕΚ από μένα. Γκολ και τίτλους. Τα γκολ φέρνουν τις νίκες και οι νίκες φέρνουν τον τίτλο. Και συμβιβάστηκα απόλυτα, και αγάπησα αυτό το «θέλω» των οπαδών, για να το κάνω πράξη. Μετά άρχισα και σκεφτόμουν πώς θα βάλω το γκολ. Τι είναι το γκολ; Έκανα πνευματική προπόνηση. Και βρήκα μέσα μου, και ήταν σωστό απόλυτα, ότι ποτέ δεν πανηγυρίζεις το γκολ πριν περάσει η μπάλα τη γραμμή. Και ποτέ δεν φοβάσαι, όταν βρεθείς τετ α τετ, ότι θα το χάσεις. Αυτό το πράγμα ήταν πνευματικό. Για να ριζωθεί μέσα μου και να πάρω τον καρπό του, έπρεπε να προπονηθώ πολύ, σε όλες μου τις αδυναμίες μέσα στην περιοχή.
Δ.Δ.: Ποιες αδυναμίες;
Θ.Μ.: Το δεξί μου πόδι δεν ήταν σαν το αριστερό. Είπα «αμάν, άμα έρθει η μπάλα στο δεξί τι κάνουμε; Το χάσαμε; Και πώς θα βάλουμε το γκολ;». Τι έκανα; Τριακόσια σουτ με το δεξί μόνο, πριν από την προπόνηση. Και άλλα τόσα μετά. Και πήγε η δουλειά έτσι για εφτά μήνες. Στην αρχή ήταν απογοήτευση σκέτη. Έλεγα ότι δεν θα το φτιάξω ποτέ μου. Αλλά κέρδισε η θέληση για το γκολ, για να κερδίζει η ομάδα, για να σκοράρω. Μετά είναι το κεφάλι. Τρία όπλα έχει ο σκόρερ, τα δύο του πόδια και το κεφάλι. Πρέπει να τα έχει όλα σε μεγάλη ικανότητα, να μη χαθεί η φάση. Πρέπει να ξέρεις πού θα βάλεις το κεφάλι σου στην μπάλα για να την πας εκεί που θες. Αυτό θέλει προπόνηση, δεν μαθαίνεται εύκολα. Και από τη μία πλευρά και από την άλλη, γιατί οι σέντρες γίνονται και από τις δύο πλευρές. Μετά πρέπει να ξεμαρκάρεσαι από τον αντίπαλο, γιατί αν τον έχεις δίπλα σου θα σε σπρώξει λίγο, το ’χασες το γκολ. Άρα πρέπει να κάνω ότι πάω προς τα εκεί και ξαφνικά να φύγω για να είμαι μόνος μου. Μετά πρέπει να σουτάρεις με τη μία μέσα στην περιοχή, δεν έχεις πολυτέλεια ντρίμπλας, υπάρχουν πολλοί παίκτες. Άρα πρέπει με τη μία να είσαι εύστοχος και να κάνεις το γκολ. Μετά πρέπει να βλέπεις τη φάση, πού θα καταλήξει. Να λες «η μπάλα από εκεί θα πάει εκεί». Να προσποιείσαι και να είσαι εκεί την ώρα που η μπάλα πάει, για να βάλεις γκολ. Και βέβαια πρέπει να έχεις πολύ γυμνασμένο σώμα. Γιατί άμα το τέρμα είναι άδειο και πέσετε κάτω εσύ και ο αντίπαλος και η μπάλα είναι μπροστά, ποιος θα σώσει το γκολ ή ποιος θα το βάλει; Ο πιο γυμνασμένος. Αυτός που ο εγκέφαλός του τού δίνει πιο γρήγορη εντολή και το σώμα του είναι τόσο γυμνασμένο που αμέσως εκτελεί την εντολή του εγκεφάλου. Αυτός θα σηκωθεί πρώτος κι αυτός θα το βάλει. Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου, και γι’ αυτό γυμναζόμουν πάρα πολύ. Για να έχω και έκρηξη, και δύναμη, και ελαστικότητα, και αθλητικότητα. Και γι’ αυτό έκανα δέκα ώρες προπόνηση.
Δ.Δ.: Το εννοείς;
Θ.Μ.: Από το πρωί στις 9 μέχρι στις 8 το βράδυ. Τελευταίος έφευγα. Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Κεραμιδόπουλο τον φροντιστή που μου έλεγε: «Έλα να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας. Αύριο το πρωί πρέπει να είμαστε 5 η ώρα εδώ». Του έλεγα: «Μιχαλάκη, σ’ αγαπάω, αλλά όταν προπονούμαι για το καλό της ομάδας και για τη βελτίωσή μου, μη μου λες τέτοια». Προϋπόθεση για τη νίκη είναι η αγάπη που έχεις για το ποδόσφαιρο και η επιθυμία σου και οι φιλοδοξίες σου να κερδίζετε, να κερδίζει η ομάδα, και να συνεισφέρεις κι εσύ σε αυτό». Άμα αγαπάς κάτι πολύ, θα δώσει τους καρπούς του. Γι’ αυτό προπονήθηκα πρώτα πνευματικά και μετά σωματικά: προπόνηση, της προπόνησης, ω προπόνηση! Τέλος! Η συνταγή αυτή είναι, δεν υπάρχει άλλη.
Σκηνή 4η: «Η καρδιά μου είναι κίτρινη»
Δ.Δ.: Πανιώνιος ήσουν, όχι ΑΕΚ.
Θ.Μ.: Μικρός ήμουν Πανιώνιος. Μετά όμως δέθηκα πάρα πολύ με τον κόσμο της ΑΕΚ -ειδικά στα πέτρινα χρόνια. Και η καρδιά μου έγινε κίτρινη.
Δ.Δ.: Ο καλύτερος προπονητής, κατά τη γνώμη σου, ποιος ήταν;
Θ.Μ.: Εντάξει, πέρασαν πολλοί καλοί προπονητές. Θα πω τον Ντέζο Μπούντζακ, τον Ούγγρο που ήταν στον Πανιώνιο το 1969, και που με ξεχώρισε από τους Εφήβους και με πήρε να κάνω προπόνηση με την πρώτη ομάδα, για να με κάνει επαγγελματία. Αυτός με ξεχώρισε, του χρωστώ πάρα πολλά. Μετά ο Τζο Μάλετ που διαδέχθηκε τον Μπούντζακ. Και βέβαια ο Φάντρονκ της ΑΕΚ, που με είδε και είπε στον Λουκά Μπάρλο: «Θέλω τον μικρό στην ΑΕΚ». Ο Τσαϊκόφκσι, ο Μπίλι Μπίνγκαμ, που ήταν στην Εθνική Ελλάδος...
Δ.Δ.: Ναι, αλλά ποιος ήταν εκείνος ο φοβερός προπονητής, που σχεδίαζε τα πάντα στον αγώνα; Κάποιος που σου έμεινε;
Θ.Μ.: Εντάξει, θα πω τον Φάντρονκ, γιατί είχε έρθει τότε από την Ολλανδία όπου ήταν βοηθός του Μίχελς στην Εθνική Ολλανδίας, και έφερε ένα άλλο σύστημα στην ΑΕΚ και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η ΑΕΚ έπαιζε μια άλλη μπάλα, διαφορετική από τις άλλες ομάδες.
Δ.Δ.: Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Θ.Μ.: Ακατάπαυστο τρέξιμο, μαρκαρίσματα, πάσες, έπαιζε ένα άλλο ποδόσφαιρο η ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Ποιες οι βασικές διαφορές ανάμεσα στο ποδόσφαιρο του σήμερα και του χθες;
Θ.Μ.: Εντάξει, τώρα το ποδόσφαιρο είναι ταχύτητα, δύναμη, μαρκαρίσματα, passing game... Τότε το ποδόσφαιρο ήταν πιο πολύ τεχνικό. Υπήρχε τέχνη στα πόδια και στο κεφάλι και στις ενέργειες των παικτών, και υπήρχαν πιο πολύ ατομικές ενέργειες τότε, ενώ τώρα γίνονται όλα τα τελειώματα με ομαδική προσπάθεια. Και βέβαια είναι πάρα πολύ πιο επιστημονικά γυμνασμένοι τώρα. Τότε εγώ έκανα βάρη στο σκοτάδι, δεν ήξερα. Τώρα υπάρχουν γυμναστήρια, επιστήμονες, διαιτολόγοι, έχουν βοηθήματα, πρωτεΐνες, βιταμίνες... Εμείς τότε δεν ξέραμε τι είναι η βιταμίνη C. Θυμάμαι, ήμασταν με την Εθνική στον Αστέρα και ήρθε ο φυσιοθεραπευτής και μας άφησε ένα αναβράζον δισκίο βιταμίνης C. Εγώ ήμουν με τον Δομάζο στο τραπέζι για να φάμε και έρχεται ο συγχωρεμένος ο Κώστας Δαβουρλής και λέει: «Ρε Μίμη, τι είναι αυτό; Μπας και πάθουμε τίποτα στον ύπνο μας και δεν μπορούμε να παίξουμε αύριο;». «Ελα, ρε Κώστα», του λέει, «τι να πάθουμε, αφού μας το φέρνει ο γιατρός. Βαλ’ το μέσα στην κόκα κόλα και πιες την». Δεν ξέραμε.
Δ.Δ.: Το φαγητό ήταν ιδιαίτερο;
Θ.Μ.: Πιο πολύ ήταν κρέας με μακαρόνια, δηλαδή πρωτεΐνη με υδατάνθρακα.
Δ.Δ.: Πόσην ώρα πριν από τον αγώνα;
Θ.Μ.: Τέσσερις ώρες. Δηλαδή αν παίζαμε στις 3, στις 11 το πρωί τρώγαμε.
Δ.Δ.: Είχατε άνθρωπο, δηλαδή, γι’ αυτά τα πράγματα.
Θ.Μ.: Τότε ο φυσιοθεραπευτής έπαιζε πολλούς ρόλους. Και γιατρού, και διαιτολόγου.
Σκηνή 5η: Με 261 γκολ, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών
Ο κορυφαίος όλων.
Θ.Μ.: Το δεξί μου πόδι δεν ήταν σαν το αριστερό. Είπα «αμάν, άμα έρθει η μπάλα στο δεξί τι κάνουμε; Το χάσαμε; Και πώς θα βάλουμε το γκολ;». Τι έκανα; Τριακόσια σουτ με το δεξί μόνο, πριν από την προπόνηση. Και άλλα τόσα μετά. Και πήγε η δουλειά έτσι για εφτά μήνες. Στην αρχή ήταν απογοήτευση σκέτη. Έλεγα ότι δεν θα το φτιάξω ποτέ μου. Αλλά κέρδισε η θέληση για το γκολ, για να κερδίζει η ομάδα, για να σκοράρω. Μετά είναι το κεφάλι. Τρία όπλα έχει ο σκόρερ, τα δύο του πόδια και το κεφάλι. Πρέπει να τα έχει όλα σε μεγάλη ικανότητα, να μη χαθεί η φάση. Πρέπει να ξέρεις πού θα βάλεις το κεφάλι σου στην μπάλα για να την πας εκεί που θες. Αυτό θέλει προπόνηση, δεν μαθαίνεται εύκολα. Και από τη μία πλευρά και από την άλλη, γιατί οι σέντρες γίνονται και από τις δύο πλευρές. Μετά πρέπει να ξεμαρκάρεσαι από τον αντίπαλο, γιατί αν τον έχεις δίπλα σου θα σε σπρώξει λίγο, το ’χασες το γκολ. Άρα πρέπει να κάνω ότι πάω προς τα εκεί και ξαφνικά να φύγω για να είμαι μόνος μου. Μετά πρέπει να σουτάρεις με τη μία μέσα στην περιοχή, δεν έχεις πολυτέλεια ντρίμπλας, υπάρχουν πολλοί παίκτες. Άρα πρέπει με τη μία να είσαι εύστοχος και να κάνεις το γκολ. Μετά πρέπει να βλέπεις τη φάση, πού θα καταλήξει. Να λες «η μπάλα από εκεί θα πάει εκεί». Να προσποιείσαι και να είσαι εκεί την ώρα που η μπάλα πάει, για να βάλεις γκολ. Και βέβαια πρέπει να έχεις πολύ γυμνασμένο σώμα. Γιατί άμα το τέρμα είναι άδειο και πέσετε κάτω εσύ και ο αντίπαλος και η μπάλα είναι μπροστά, ποιος θα σώσει το γκολ ή ποιος θα το βάλει; Ο πιο γυμνασμένος. Αυτός που ο εγκέφαλός του τού δίνει πιο γρήγορη εντολή και το σώμα του είναι τόσο γυμνασμένο που αμέσως εκτελεί την εντολή του εγκεφάλου. Αυτός θα σηκωθεί πρώτος κι αυτός θα το βάλει. Το είχα συνέχεια στο μυαλό μου, και γι’ αυτό γυμναζόμουν πάρα πολύ. Για να έχω και έκρηξη, και δύναμη, και ελαστικότητα, και αθλητικότητα. Και γι’ αυτό έκανα δέκα ώρες προπόνηση.
Δ.Δ.: Το εννοείς;
Θ.Μ.: Από το πρωί στις 9 μέχρι στις 8 το βράδυ. Τελευταίος έφευγα. Θυμάμαι τον συγχωρεμένο τον Κεραμιδόπουλο τον φροντιστή που μου έλεγε: «Έλα να τελειώνουμε, να πάμε σπίτια μας. Αύριο το πρωί πρέπει να είμαστε 5 η ώρα εδώ». Του έλεγα: «Μιχαλάκη, σ’ αγαπάω, αλλά όταν προπονούμαι για το καλό της ομάδας και για τη βελτίωσή μου, μη μου λες τέτοια». Προϋπόθεση για τη νίκη είναι η αγάπη που έχεις για το ποδόσφαιρο και η επιθυμία σου και οι φιλοδοξίες σου να κερδίζετε, να κερδίζει η ομάδα, και να συνεισφέρεις κι εσύ σε αυτό». Άμα αγαπάς κάτι πολύ, θα δώσει τους καρπούς του. Γι’ αυτό προπονήθηκα πρώτα πνευματικά και μετά σωματικά: προπόνηση, της προπόνησης, ω προπόνηση! Τέλος! Η συνταγή αυτή είναι, δεν υπάρχει άλλη.
Σκηνή 4η: «Η καρδιά μου είναι κίτρινη»
Δ.Δ.: Πανιώνιος ήσουν, όχι ΑΕΚ.
Θ.Μ.: Μικρός ήμουν Πανιώνιος. Μετά όμως δέθηκα πάρα πολύ με τον κόσμο της ΑΕΚ -ειδικά στα πέτρινα χρόνια. Και η καρδιά μου έγινε κίτρινη.
Δ.Δ.: Ο καλύτερος προπονητής, κατά τη γνώμη σου, ποιος ήταν;
Θ.Μ.: Εντάξει, πέρασαν πολλοί καλοί προπονητές. Θα πω τον Ντέζο Μπούντζακ, τον Ούγγρο που ήταν στον Πανιώνιο το 1969, και που με ξεχώρισε από τους Εφήβους και με πήρε να κάνω προπόνηση με την πρώτη ομάδα, για να με κάνει επαγγελματία. Αυτός με ξεχώρισε, του χρωστώ πάρα πολλά. Μετά ο Τζο Μάλετ που διαδέχθηκε τον Μπούντζακ. Και βέβαια ο Φάντρονκ της ΑΕΚ, που με είδε και είπε στον Λουκά Μπάρλο: «Θέλω τον μικρό στην ΑΕΚ». Ο Τσαϊκόφκσι, ο Μπίλι Μπίνγκαμ, που ήταν στην Εθνική Ελλάδος...
Δ.Δ.: Ναι, αλλά ποιος ήταν εκείνος ο φοβερός προπονητής, που σχεδίαζε τα πάντα στον αγώνα; Κάποιος που σου έμεινε;
Θ.Μ.: Εντάξει, θα πω τον Φάντρονκ, γιατί είχε έρθει τότε από την Ολλανδία όπου ήταν βοηθός του Μίχελς στην Εθνική Ολλανδίας, και έφερε ένα άλλο σύστημα στην ΑΕΚ και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Και η ΑΕΚ έπαιζε μια άλλη μπάλα, διαφορετική από τις άλλες ομάδες.
Δ.Δ.: Το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Θ.Μ.: Ακατάπαυστο τρέξιμο, μαρκαρίσματα, πάσες, έπαιζε ένα άλλο ποδόσφαιρο η ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Ποιες οι βασικές διαφορές ανάμεσα στο ποδόσφαιρο του σήμερα και του χθες;
Θ.Μ.: Εντάξει, τώρα το ποδόσφαιρο είναι ταχύτητα, δύναμη, μαρκαρίσματα, passing game... Τότε το ποδόσφαιρο ήταν πιο πολύ τεχνικό. Υπήρχε τέχνη στα πόδια και στο κεφάλι και στις ενέργειες των παικτών, και υπήρχαν πιο πολύ ατομικές ενέργειες τότε, ενώ τώρα γίνονται όλα τα τελειώματα με ομαδική προσπάθεια. Και βέβαια είναι πάρα πολύ πιο επιστημονικά γυμνασμένοι τώρα. Τότε εγώ έκανα βάρη στο σκοτάδι, δεν ήξερα. Τώρα υπάρχουν γυμναστήρια, επιστήμονες, διαιτολόγοι, έχουν βοηθήματα, πρωτεΐνες, βιταμίνες... Εμείς τότε δεν ξέραμε τι είναι η βιταμίνη C. Θυμάμαι, ήμασταν με την Εθνική στον Αστέρα και ήρθε ο φυσιοθεραπευτής και μας άφησε ένα αναβράζον δισκίο βιταμίνης C. Εγώ ήμουν με τον Δομάζο στο τραπέζι για να φάμε και έρχεται ο συγχωρεμένος ο Κώστας Δαβουρλής και λέει: «Ρε Μίμη, τι είναι αυτό; Μπας και πάθουμε τίποτα στον ύπνο μας και δεν μπορούμε να παίξουμε αύριο;». «Ελα, ρε Κώστα», του λέει, «τι να πάθουμε, αφού μας το φέρνει ο γιατρός. Βαλ’ το μέσα στην κόκα κόλα και πιες την». Δεν ξέραμε.
Δ.Δ.: Το φαγητό ήταν ιδιαίτερο;
Θ.Μ.: Πιο πολύ ήταν κρέας με μακαρόνια, δηλαδή πρωτεΐνη με υδατάνθρακα.
Δ.Δ.: Πόσην ώρα πριν από τον αγώνα;
Θ.Μ.: Τέσσερις ώρες. Δηλαδή αν παίζαμε στις 3, στις 11 το πρωί τρώγαμε.
Δ.Δ.: Είχατε άνθρωπο, δηλαδή, γι’ αυτά τα πράγματα.
Θ.Μ.: Τότε ο φυσιοθεραπευτής έπαιζε πολλούς ρόλους. Και γιατρού, και διαιτολόγου.
Σκηνή 5η: Με 261 γκολ, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών
Ο κορυφαίος όλων.
«Ο Χατζηπαναγής οπωσδήποτε ήταν μεγάλος, αλλά εγώ θα έβαζα κορυφαίο τον Δομάζο, για το πάθος που είχε. Τα έκανε όλα μέσα στο γήπεδο. Οταν έπαιζα μαζί του έβαλα 31 γκολ σε μία χρονιά και κέρδισα το Ασημένιο Παπούτσι στην Ευρώπη»
Δ.Δ.: Υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα εφεδρείες νέων παιδιών, όπως στη δική σου τη γενιά; Γιατί δεν μπαίνουν στις ομάδες και οι περισσότεροι είναι ξένοι;
Θ.Μ.: Μάλλον γιατί οι ομάδες τώρα θέλουν να στηρίζονται σε κάποιον ξένο που έχει ένα όνομα, που έχει περγαμηνές, που έχει ένα ιστορικό, εμπειρία, και άμα έρθει θα προσφέρει άμεσα. Εγώ βέβαια συμφωνώ ότι πρέπει να κοιτάμε και τα ελληνόπουλα εκτός από τις ξένες μεταγραφές, γιατί και ο Ελληνας οπαδός θέλει τους Ελληνες παίκτες και, άμα δεν κοιτάμε, σε λίγο δεν θα έχουμε Εθνική.
Δ.Δ.: Δηλαδή σκέψου ότι υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν ούτε έναν Ελληνα παίκτη μέσα.
Θ.Μ.: Ναι, αυτό είναι τρομερό, κάπου πρέπει να το προσέξουμε αυτό το θέμα και να δώσουμε μεγάλη έμφαση στις ακαδημίες.
Δ.Δ.: Τότε πόσοι ξένοι επιτρέπονταν; Τρεις;
Θ.Μ.: Δύο υπήρχαν, κάπου στο 1973 είχε φέρει τότε ο Γουλανδρής τους ξένους και μπήκαν και σε άλλες ομάδες, αλλά όχι πάνω από τρεις.Δ.Δ.: Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στην Ελλάδα; Ο Χατζηπαναγής;
Θ.Μ.: Ο Βασίλης οπωσδήποτε ήταν μεγάλος, αλίμονο, αλλά εγώ θα έβαζα τον Δομάζο, για το πάθος που είχε για το ποδόσφαιρο και τη νίκη. Να είναι πρωταγωνιστής και να τα κάνει όλα μέσα στο γήπεδο.
Δ.Δ.: Κι εσύ είσαι στους πολύ μεγάλους.
Θ.Μ.: Εντάξει, εγώ είμαι σε άλλον τομέα, του σκοραρίσματος.
Δ.Δ.: Πόσα γκολ έχεις βάλει συνολικά;
Θ.Μ.: 261.
Δ.Δ.: Δηλαδή στην κατάταξη είσαι πρώτος;
Θ.Μ.: Ναι, πρώτος όλων των εποχών.
Δ.Δ.: Ακόμα και τώρα; Δεν έχει βάλει κανείς άλλος τόσα πολλά γκολ;
Θ.Μ.: Κανείς μέχρι στιγμής. Το αύριο το ξέρει ο Θεός.
Δ.Δ.: Από τους παίκτες της ΑΕΚ την εποχή εκείνη, εκτός από τον Ντούσαν, ποιοι άλλοι ξεχώριζαν κατά τη γνώμη σου;
Θ.Μ.: Καταρχήν υπήρχε η σημαία της ομάδας τότε -εμείς πήγαμε νέοι εκεί- ο Μίμης Παπαϊωάννου.
Δ.Δ.: Τον πρόλαβες, παίξατε μαζί;
Θ.Μ.: Βέβαια, και στο ίδιο δωμάτιο μέναμε ένα χρόνο.
Δ.Δ.: Και ο Παπαϊωάννου και ο Δομάζος και ο Ντούσαν και εσύ ταυτόχρονα στην ΑΕΚ; Και οι τέσσερις μαζί;
Θ.Μ.: Το 1979, ναι.
Δ.Δ.: Και αυτός ήταν φοβερός γκολτζής.
Θ.Μ.: Ναι, μου φαίνεται είναι τρίτος, κάπου εκεί. Ιερό τέρας του ποδοσφαίρου μας και εξαίρετος χαρακτήρας.
Δ.Δ.: Ποιος είναι μετά από εσάς τους δύο, από τους νεότερους;
Θ.Μ.: Και ο Ντέμης ήταν. Ο Δημητριάδης ήταν επίσης σκόρερ.
Δ.Δ.: Εντάξει, δεν ήταν πολύ μεγάλος παίκτης. Εβαζε κι αυτός, αλλά εσύ ήσουν αέρινος.
Θ.Μ.: Ο καθένας έχει το δικό του στυλ, τη δική του προσωπικότητα.
Δ.Δ.: Υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα εφεδρείες νέων παιδιών, όπως στη δική σου τη γενιά; Γιατί δεν μπαίνουν στις ομάδες και οι περισσότεροι είναι ξένοι;
Θ.Μ.: Μάλλον γιατί οι ομάδες τώρα θέλουν να στηρίζονται σε κάποιον ξένο που έχει ένα όνομα, που έχει περγαμηνές, που έχει ένα ιστορικό, εμπειρία, και άμα έρθει θα προσφέρει άμεσα. Εγώ βέβαια συμφωνώ ότι πρέπει να κοιτάμε και τα ελληνόπουλα εκτός από τις ξένες μεταγραφές, γιατί και ο Ελληνας οπαδός θέλει τους Ελληνες παίκτες και, άμα δεν κοιτάμε, σε λίγο δεν θα έχουμε Εθνική.
Δ.Δ.: Δηλαδή σκέψου ότι υπάρχουν ομάδες που δεν έχουν ούτε έναν Ελληνα παίκτη μέσα.
Θ.Μ.: Ναι, αυτό είναι τρομερό, κάπου πρέπει να το προσέξουμε αυτό το θέμα και να δώσουμε μεγάλη έμφαση στις ακαδημίες.
Δ.Δ.: Τότε πόσοι ξένοι επιτρέπονταν; Τρεις;
Θ.Μ.: Δύο υπήρχαν, κάπου στο 1973 είχε φέρει τότε ο Γουλανδρής τους ξένους και μπήκαν και σε άλλες ομάδες, αλλά όχι πάνω από τρεις.Δ.Δ.: Κατά τη γνώμη σου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών στην Ελλάδα; Ο Χατζηπαναγής;
Θ.Μ.: Ο Βασίλης οπωσδήποτε ήταν μεγάλος, αλίμονο, αλλά εγώ θα έβαζα τον Δομάζο, για το πάθος που είχε για το ποδόσφαιρο και τη νίκη. Να είναι πρωταγωνιστής και να τα κάνει όλα μέσα στο γήπεδο.
Δ.Δ.: Κι εσύ είσαι στους πολύ μεγάλους.
Θ.Μ.: Εντάξει, εγώ είμαι σε άλλον τομέα, του σκοραρίσματος.
Δ.Δ.: Πόσα γκολ έχεις βάλει συνολικά;
Θ.Μ.: 261.
Δ.Δ.: Δηλαδή στην κατάταξη είσαι πρώτος;
Θ.Μ.: Ναι, πρώτος όλων των εποχών.
Δ.Δ.: Ακόμα και τώρα; Δεν έχει βάλει κανείς άλλος τόσα πολλά γκολ;
Θ.Μ.: Κανείς μέχρι στιγμής. Το αύριο το ξέρει ο Θεός.
Δ.Δ.: Από τους παίκτες της ΑΕΚ την εποχή εκείνη, εκτός από τον Ντούσαν, ποιοι άλλοι ξεχώριζαν κατά τη γνώμη σου;
Θ.Μ.: Καταρχήν υπήρχε η σημαία της ομάδας τότε -εμείς πήγαμε νέοι εκεί- ο Μίμης Παπαϊωάννου.
Δ.Δ.: Τον πρόλαβες, παίξατε μαζί;
Θ.Μ.: Βέβαια, και στο ίδιο δωμάτιο μέναμε ένα χρόνο.
Δ.Δ.: Και ο Παπαϊωάννου και ο Δομάζος και ο Ντούσαν και εσύ ταυτόχρονα στην ΑΕΚ; Και οι τέσσερις μαζί;
Θ.Μ.: Το 1979, ναι.
Δ.Δ.: Και αυτός ήταν φοβερός γκολτζής.
Θ.Μ.: Ναι, μου φαίνεται είναι τρίτος, κάπου εκεί. Ιερό τέρας του ποδοσφαίρου μας και εξαίρετος χαρακτήρας.
Δ.Δ.: Ποιος είναι μετά από εσάς τους δύο, από τους νεότερους;
Θ.Μ.: Και ο Ντέμης ήταν. Ο Δημητριάδης ήταν επίσης σκόρερ.
Δ.Δ.: Εντάξει, δεν ήταν πολύ μεγάλος παίκτης. Εβαζε κι αυτός, αλλά εσύ ήσουν αέρινος.
Θ.Μ.: Ο καθένας έχει το δικό του στυλ, τη δική του προσωπικότητα.
Σκηνή 6η: «Κέρδισα το Ασημένιο Παπούτσι στην Ευρώπη, τότε που έπαιζα μαζί με τον Δομάζο»
Θ.Μ.: Το ’91 τελείωσα το ποδόσφαιρο, στα 37 μου.
Δ.Δ.: Και στα τελευταία χρόνια έβαζες γκολ;
Θ.Μ.: Την τελευταία χρονιά που έπαιξα, βγήκα πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα με 22 γκολ.
Δ.Δ.: Το μεγαλύτερο ρεκόρ σου σε μια χρονιά μέσα ποιο ήταν;
Θ.Μ.: Τα 31 γκολ και έτσι κέρδισα το Ασημένιο Παπούτσι στην Ευρώπη. Τότε που έπαιζα μαζί με τον Δομάζο.
Δ.Δ.: Και το Χρυσό Παπούτσι ποιος το είχε πάρει;
Θ.Μ.: Ο Κιστ, ένας Ολλανδός που έπαιζε στην Αλκμααρ, έβαλε 34 γκολ. Εγώ μοιράστηκα το Ασημένιο Παπούτσι με τον Φέκετε, έναν Ούγγρο που είχε βάλει κι αυτός 31 γκολ».
Δ.Δ.: Από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τι ξεχωρίζεις; Υπάρχει μια ομάδα σήμερα που άλλαξε τα δεδομένα;
Θ.Μ.: Για αυτή την εποχή που μιλάμε τώρα, είναι η Μπαρτσελόνα. Με τον Γκουαρντιόλα εφηύρε και εφάρμοσε το passing game.
Δ.Δ.: Και με τους τρεις που είχε, τον Μέσι, τον Ινιέστα και τον Τσάβι, ήταν αχτύπητοι. Ως θεατής δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδόσφαιρο στη ζωή μου. Ενα κοινό τους χαρακτηριστικό, όλοι με χαμηλό κέντρο βάρους. Αυτό σε τι βοηθάει;
Θ.Μ.: Είναι πιο γρήγοροι, πατάνε πιο καλά κάτω, δεν πέφτουν εύκολα. Στην επιτάχυνση, φεύγουν πιο γρήγορα από έναν ψηλό παίκτη. Γενικά το σώμα τούς βοηθάει στην τεχνική. Ενώ ένας ψηλός έχει μεγαλύτερες δυσκολίες στο να κάνει θεαματικά πράγματα, τεχνικά. Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις, φερ’ ειπείν ο Ιμπραΐμοβιτς, που είναι ψηλό παιδί και ήταν πολύ καλός στην τεχνική.
Δ.Δ.: Και στα τελευταία χρόνια έβαζες γκολ;
Θ.Μ.: Την τελευταία χρονιά που έπαιξα, βγήκα πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα με 22 γκολ.
Δ.Δ.: Το μεγαλύτερο ρεκόρ σου σε μια χρονιά μέσα ποιο ήταν;
Θ.Μ.: Τα 31 γκολ και έτσι κέρδισα το Ασημένιο Παπούτσι στην Ευρώπη. Τότε που έπαιζα μαζί με τον Δομάζο.
Δ.Δ.: Και το Χρυσό Παπούτσι ποιος το είχε πάρει;
Θ.Μ.: Ο Κιστ, ένας Ολλανδός που έπαιζε στην Αλκμααρ, έβαλε 34 γκολ. Εγώ μοιράστηκα το Ασημένιο Παπούτσι με τον Φέκετε, έναν Ούγγρο που είχε βάλει κι αυτός 31 γκολ».
Δ.Δ.: Από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τι ξεχωρίζεις; Υπάρχει μια ομάδα σήμερα που άλλαξε τα δεδομένα;
Θ.Μ.: Για αυτή την εποχή που μιλάμε τώρα, είναι η Μπαρτσελόνα. Με τον Γκουαρντιόλα εφηύρε και εφάρμοσε το passing game.
Δ.Δ.: Και με τους τρεις που είχε, τον Μέσι, τον Ινιέστα και τον Τσάβι, ήταν αχτύπητοι. Ως θεατής δεν έχω ξαναδεί τέτοιο ποδόσφαιρο στη ζωή μου. Ενα κοινό τους χαρακτηριστικό, όλοι με χαμηλό κέντρο βάρους. Αυτό σε τι βοηθάει;
Θ.Μ.: Είναι πιο γρήγοροι, πατάνε πιο καλά κάτω, δεν πέφτουν εύκολα. Στην επιτάχυνση, φεύγουν πιο γρήγορα από έναν ψηλό παίκτη. Γενικά το σώμα τούς βοηθάει στην τεχνική. Ενώ ένας ψηλός έχει μεγαλύτερες δυσκολίες στο να κάνει θεαματικά πράγματα, τεχνικά. Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις, φερ’ ειπείν ο Ιμπραΐμοβιτς, που είναι ψηλό παιδί και ήταν πολύ καλός στην τεχνική.
Σκηνή 7η: No Sex πριν τον αγώνα
«Η μεγαλύτερη ομάδα ήταν ο Αγιαξ του ’70. Ο Κρόιφ ήταν πολύ μεγάλος, αλλά δεν έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής όπως ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Ολους αυτούς τους έχω στην πάνω γραμμή του μυαλού μου, όλους»
Δ.Δ.: Τότε παρακολουθούσαν την προσωπική ζωή των παικτών; Επρεπε να κοιμούνται κάποια συγκριμένη ώρα;
Θ.Μ.: Ναι, τότε κάνανε και εφόδους στα σπίτια. Ειδικά την προπαραμονή του ματς -την παραμονή ήμασταν σε ξενοδοχείο- ερχόντουσαν στα σπίτια για να δουν εάν κοιμόμαστε ή αν λείπουμε.
Δ.Δ.: Και επίσης απαγορευόταν να κάνεις και έρωτα την προηγούμενη μέρα.
Θ.Μ.: Υπήρχαν και αυτά τα ταμπού την εποχή εκείνη.
Δ.Δ.: Καλά, δεν ήταν ταμπού, ήταν για να μη χάνει δυνάμεις ο παίκτης. Θα είχες πάρα πολλούς θαυμαστές, φαντάζομαι. Ηταν και κορίτσια ανάμεσά τους;
Θ.Μ.: Εντάξει, όχι όπως τώρα που οι γυναίκες έχουν μπει στο ποδόσφαιρο και παρακολουθούν. Τότε σίγουρα υπήρχαν και κορίτσια, αλλά τώρα είναι πιο πολλά.
Δ.Δ.: Μεγάλος πειρασμός για έναν παίκτη.
Θ.Μ.: Είπαμε, εκεί πρέπει να ξεχωρίσεις τι αγαπάς πιο πολύ. Αν αγαπάς την μπάλα, θα είσαι σωστός και στα υπόλοιπα που πρέπει να κάνεις για να παίξεις καλή μπάλα. Δύσκολα θα κάνεις κάτι που δεν πρέπει.
Δ.Δ.: Τη γυναίκα σου πώς την γνώρισες;
Θ.Μ.: Η Αγγελική στη γειτονιά μου ήταν, εκεί κοντά έμενε. Και γνωριστήκαμε. Εγώ ήμουν 24. Εκείνη έπαιζε μπάσκετ, μου άρεσε που ήταν αθλήτρια, και είχαμε καλή χημεία για να προχωρήσουμε.
Δ.Δ.: Εμεινες μαζί της, πιστός. Πόσα χρόνια;
Θ.Μ.: 45.
Δ.Δ.: Είναι ρεκόρ και αυτό, δεν είναι; Ενας γάμος πώς προστατεύεται;
Θ.Μ.: Με την κατανόηση. Δηλαδή άμα έρθεις εξουθενωμένος από την προπόνηση και κουρασμένος, και πρέπει να φας και να κοιμηθείς, δεν μπορεί να σου λέει η γυναίκα σου «πάμε στα μπουζούκια» ή «πάμε εδώ, πάμε εκεί», γιατί θα αναγκαστείς κάτι να διαλέξεις στο τέλος. Ή μένεις ή χωρίζεις. Εγώ, δόξα τω Θεώ, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα, υπήρχε κατανόηση, έκανε και αυτή προπονήσεις, είχαμε τα παιδιά και ήμασταν πάρα πολύ σωστοί, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα ο ένας στον άλλον.
Δ.Δ.: Για τη διασκέδασή σου πού πήγαινες;
Θ.Μ.: Τότε, το ’70, ήταν τα μπουζούκια. Αν κερδίζαμε την Κυριακή πηγαίναμε, δεν υπήρχε άλλη μέρα.
Δ.Δ.: Πού πηγαίνατε;
Θ.Μ.: Κοντά σε μένα ήταν η «Φαντασία», απ’ όπου είχαν περάσει πολλοί μεγάλοι τραγουδιστές. Πάριος, Διονυσίου, Μιχάλης Μενιδιάτης.
Δ.Δ.: Πηγαίνατε όλη η ομάδα;
Θ.Μ.: Οχι, ο καθένας με την παρέα του. Ολη η ομάδα πήγαινε όταν παίρναμε το πρωτάθλημα.
Δ.Δ.: Η Κυριακή ήταν δηλαδή η μοναδική ημέρα που διασκέδαζες.
Θ.Μ.: Η μοναδική. Από την άλλη μέρα, δουλειά.
Δ.Δ.: Θέατρο, σινεμά, πήγαινες ποτέ;
Θ.Μ.: Σπάνια. Δεν μπορούσα, έπρεπε να γίνει η προπόνηση και να θυσιαστούν κάποια άλλα ωραία πράγματα.
«Η μεγαλύτερη ομάδα ήταν ο Αγιαξ του ’70. Ο Κρόιφ ήταν πολύ μεγάλος, αλλά δεν έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής όπως ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Ολους αυτούς τους έχω στην πάνω γραμμή του μυαλού μου, όλους»
Δ.Δ.: Τότε παρακολουθούσαν την προσωπική ζωή των παικτών; Επρεπε να κοιμούνται κάποια συγκριμένη ώρα;
Θ.Μ.: Ναι, τότε κάνανε και εφόδους στα σπίτια. Ειδικά την προπαραμονή του ματς -την παραμονή ήμασταν σε ξενοδοχείο- ερχόντουσαν στα σπίτια για να δουν εάν κοιμόμαστε ή αν λείπουμε.
Δ.Δ.: Και επίσης απαγορευόταν να κάνεις και έρωτα την προηγούμενη μέρα.
Θ.Μ.: Υπήρχαν και αυτά τα ταμπού την εποχή εκείνη.
Δ.Δ.: Καλά, δεν ήταν ταμπού, ήταν για να μη χάνει δυνάμεις ο παίκτης. Θα είχες πάρα πολλούς θαυμαστές, φαντάζομαι. Ηταν και κορίτσια ανάμεσά τους;
Θ.Μ.: Εντάξει, όχι όπως τώρα που οι γυναίκες έχουν μπει στο ποδόσφαιρο και παρακολουθούν. Τότε σίγουρα υπήρχαν και κορίτσια, αλλά τώρα είναι πιο πολλά.
Δ.Δ.: Μεγάλος πειρασμός για έναν παίκτη.
Θ.Μ.: Είπαμε, εκεί πρέπει να ξεχωρίσεις τι αγαπάς πιο πολύ. Αν αγαπάς την μπάλα, θα είσαι σωστός και στα υπόλοιπα που πρέπει να κάνεις για να παίξεις καλή μπάλα. Δύσκολα θα κάνεις κάτι που δεν πρέπει.
Δ.Δ.: Τη γυναίκα σου πώς την γνώρισες;
Θ.Μ.: Η Αγγελική στη γειτονιά μου ήταν, εκεί κοντά έμενε. Και γνωριστήκαμε. Εγώ ήμουν 24. Εκείνη έπαιζε μπάσκετ, μου άρεσε που ήταν αθλήτρια, και είχαμε καλή χημεία για να προχωρήσουμε.
Δ.Δ.: Εμεινες μαζί της, πιστός. Πόσα χρόνια;
Θ.Μ.: 45.
Δ.Δ.: Είναι ρεκόρ και αυτό, δεν είναι; Ενας γάμος πώς προστατεύεται;
Θ.Μ.: Με την κατανόηση. Δηλαδή άμα έρθεις εξουθενωμένος από την προπόνηση και κουρασμένος, και πρέπει να φας και να κοιμηθείς, δεν μπορεί να σου λέει η γυναίκα σου «πάμε στα μπουζούκια» ή «πάμε εδώ, πάμε εκεί», γιατί θα αναγκαστείς κάτι να διαλέξεις στο τέλος. Ή μένεις ή χωρίζεις. Εγώ, δόξα τω Θεώ, δεν είχα τέτοιο πρόβλημα, υπήρχε κατανόηση, έκανε και αυτή προπονήσεις, είχαμε τα παιδιά και ήμασταν πάρα πολύ σωστοί, χωρίς να δημιουργεί προβλήματα ο ένας στον άλλον.
Δ.Δ.: Για τη διασκέδασή σου πού πήγαινες;
Θ.Μ.: Τότε, το ’70, ήταν τα μπουζούκια. Αν κερδίζαμε την Κυριακή πηγαίναμε, δεν υπήρχε άλλη μέρα.
Δ.Δ.: Πού πηγαίνατε;
Θ.Μ.: Κοντά σε μένα ήταν η «Φαντασία», απ’ όπου είχαν περάσει πολλοί μεγάλοι τραγουδιστές. Πάριος, Διονυσίου, Μιχάλης Μενιδιάτης.
Δ.Δ.: Πηγαίνατε όλη η ομάδα;
Θ.Μ.: Οχι, ο καθένας με την παρέα του. Ολη η ομάδα πήγαινε όταν παίρναμε το πρωτάθλημα.
Δ.Δ.: Η Κυριακή ήταν δηλαδή η μοναδική ημέρα που διασκέδαζες.
Θ.Μ.: Η μοναδική. Από την άλλη μέρα, δουλειά.
Δ.Δ.: Θέατρο, σινεμά, πήγαινες ποτέ;
Θ.Μ.: Σπάνια. Δεν μπορούσα, έπρεπε να γίνει η προπόνηση και να θυσιαστούν κάποια άλλα ωραία πράγματα.
Σκηνή 8η: «Αντέδρασα άσχημα, έδωσα κλωτσιά»
Δ.Δ.: Τι ακριβώς έκανε ένας προπονητής στην εποχή σου;
Θ.Μ.: Το πρώτο πράγμα είναι η προετοιμασία που κάναμε για αντοχή, για ταχύτητες, για ενδυνάμωση. Και μετά είναι η τακτική, να μπορέσουμε σαν ομάδα να ξέρουμε ένας τον άλλον και να συνδυαζόμαστε με κλειστά μάτια. Και η φυσική κατάσταση, να αποκτήσουμε δυνάμεις για όλο τον χρόνο.
Δ.Δ.: Ο προπονητής την είχε διαβάσει την άλλη ομάδα;
Θ.Μ.: Μερικοί προπονητές είχανε κάποιον άνθρωπο που τον στέλνανε να δει την ομάδα με την οποία θα παίζαμε την επόμενη Κυριακή και τους ενημέρωνε. Κάποιοι προπονητές που ήταν στην Ελλάδα χρόνια γνωρίζανε τον αντίπαλο. Το κάνανε μόνο όταν παίζαμε με ομάδες του εξωτερικού.
Δ.Δ.: Είχες καλή σχέση με όλους τους συμπαίκτες σου; Δεν θέλω να μου πεις ονόματα, αλλά δεν υπήρχαν παίκτες οι οποίοι δεν λειτουργούσαν στο πνεύμα το συναδελφικό, το ομαδικό; Δεν μπορεί να ήταν όλα τέλεια.
Θ.Μ.: Υπήρχαν σίγουρα κάποιοι - ελάχιστοι. Είχαν λάθος σκέψη και έπρεπε εμείς οι υπόλοιποι να τους βοηθήσουμε.
Δ.Δ.: Δεν έχεις τσακωθεί με κανέναν, ρε παιδί μου;
Θ.Μ.: Οχι, με συμπαίκτη ποτέ. Τους σεβόμουν και με σεβόντουσαν.
Δ.Δ.: Με αντίπαλο; Δεν είχες κάνει κανένα επεισόδιο, βρε Θωμά;
Θ.Μ.: Είχα μια-δυο φορές με κάποιους αντιπάλους, αλλά στα 20 χρόνια είναι ασήμαντο.
Δ.Δ.: Δηλαδή έβαζες το κεφάλι κάτω και έλεγες «άσ’ το...».
Θ.Μ.: Το θέμα μου ήταν να κερδίσει η ομάδα μου, να κάνω αυτό που πρέπει και να μην ασχολούμαι με τον αντίπαλο. Δεν ασχολούμουν καθόλου, ούτε τον κοίταζα, ούτε τίποτα.
Δ.Δ.: Αν όμως ο αντίπαλος έβαζε τρικλοποδιές, σε έσπρωχνε, προσπαθούσε να σε τραυματίσει; Δεν υπήρχαν τέτοιες περιπτώσεις;
Θ.Μ.: Υπήρχαν, αλλά προσπαθούσα να τα αποφύγω όσο μπορούσα για να μην επηρεαστώ και αντιδράσω άσχημα. Μια-δυο φορές αντέδρασα άσχημα.
Δ.Δ.: Εδωσες μπουνιά δηλαδή, τι έκανες;
Θ.Μ.: Οχι, έδωσα μια κλωτσιά.
Δ.Δ.: Δεν άντεξες. Αυτό που έκανε ο Ζιντάν τότε με τον Ματεράτσι, ο οποίος συνεχώς του έλεγε για την αδερφή του και τη μάνα του, τα γνωστά, και ο Ζιντάν κάποια στιγμή δεν άντεξε και του έδωσε την κεφαλιά με αποτέλεσμα να χάσει η Γαλλία το Κύπελλο, το δικαιολογείς;
Θ.Μ.: Το μισό το δικαιολογώ. Το άλλο μισό όχι, επειδή ήταν ο Ζιντάν και ήταν η Γαλλία, και ήταν τελικός, έπρεπε να συγκρατηθεί.
Δ.Δ.: Πόσο να συγκρατηθεί πια; 70 λεπτά είχε συγκρατηθεί.
Θ.Μ.: Γι’ αυτό είπα ότι δικαιολογώ το μισό.
Δ.Δ.: Δηλαδή εσένα, αν κάποιος σου έλεγε αυτά τα πράγματα, τι θα έκανες; Θα το προσπερνούσες;
Θ.Μ.: Ενδεχομένως να έκανα το ίδιο. Αλλά μετά θα έλεγα στον εαυτό μου «εντάξει, δίκιο είχες, αλλά ήταν λάθος για τους συμπαίκτες σου, για την ομάδα σου, για τη χώρα σου».
Σκηνή 9η: «Θα μπούμε μέσα, θα παίξουμε, θα κερδίσουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εναντίον μας»
Δ.Δ.: Τι ακριβώς έκανε ένας προπονητής στην εποχή σου;
Θ.Μ.: Το πρώτο πράγμα είναι η προετοιμασία που κάναμε για αντοχή, για ταχύτητες, για ενδυνάμωση. Και μετά είναι η τακτική, να μπορέσουμε σαν ομάδα να ξέρουμε ένας τον άλλον και να συνδυαζόμαστε με κλειστά μάτια. Και η φυσική κατάσταση, να αποκτήσουμε δυνάμεις για όλο τον χρόνο.
Δ.Δ.: Ο προπονητής την είχε διαβάσει την άλλη ομάδα;
Θ.Μ.: Μερικοί προπονητές είχανε κάποιον άνθρωπο που τον στέλνανε να δει την ομάδα με την οποία θα παίζαμε την επόμενη Κυριακή και τους ενημέρωνε. Κάποιοι προπονητές που ήταν στην Ελλάδα χρόνια γνωρίζανε τον αντίπαλο. Το κάνανε μόνο όταν παίζαμε με ομάδες του εξωτερικού.
Δ.Δ.: Είχες καλή σχέση με όλους τους συμπαίκτες σου; Δεν θέλω να μου πεις ονόματα, αλλά δεν υπήρχαν παίκτες οι οποίοι δεν λειτουργούσαν στο πνεύμα το συναδελφικό, το ομαδικό; Δεν μπορεί να ήταν όλα τέλεια.
Θ.Μ.: Υπήρχαν σίγουρα κάποιοι - ελάχιστοι. Είχαν λάθος σκέψη και έπρεπε εμείς οι υπόλοιποι να τους βοηθήσουμε.
Δ.Δ.: Δεν έχεις τσακωθεί με κανέναν, ρε παιδί μου;
Θ.Μ.: Οχι, με συμπαίκτη ποτέ. Τους σεβόμουν και με σεβόντουσαν.
Δ.Δ.: Με αντίπαλο; Δεν είχες κάνει κανένα επεισόδιο, βρε Θωμά;
Θ.Μ.: Είχα μια-δυο φορές με κάποιους αντιπάλους, αλλά στα 20 χρόνια είναι ασήμαντο.
Δ.Δ.: Δηλαδή έβαζες το κεφάλι κάτω και έλεγες «άσ’ το...».
Θ.Μ.: Το θέμα μου ήταν να κερδίσει η ομάδα μου, να κάνω αυτό που πρέπει και να μην ασχολούμαι με τον αντίπαλο. Δεν ασχολούμουν καθόλου, ούτε τον κοίταζα, ούτε τίποτα.
Δ.Δ.: Αν όμως ο αντίπαλος έβαζε τρικλοποδιές, σε έσπρωχνε, προσπαθούσε να σε τραυματίσει; Δεν υπήρχαν τέτοιες περιπτώσεις;
Θ.Μ.: Υπήρχαν, αλλά προσπαθούσα να τα αποφύγω όσο μπορούσα για να μην επηρεαστώ και αντιδράσω άσχημα. Μια-δυο φορές αντέδρασα άσχημα.
Δ.Δ.: Εδωσες μπουνιά δηλαδή, τι έκανες;
Θ.Μ.: Οχι, έδωσα μια κλωτσιά.
Δ.Δ.: Δεν άντεξες. Αυτό που έκανε ο Ζιντάν τότε με τον Ματεράτσι, ο οποίος συνεχώς του έλεγε για την αδερφή του και τη μάνα του, τα γνωστά, και ο Ζιντάν κάποια στιγμή δεν άντεξε και του έδωσε την κεφαλιά με αποτέλεσμα να χάσει η Γαλλία το Κύπελλο, το δικαιολογείς;
Θ.Μ.: Το μισό το δικαιολογώ. Το άλλο μισό όχι, επειδή ήταν ο Ζιντάν και ήταν η Γαλλία, και ήταν τελικός, έπρεπε να συγκρατηθεί.
Δ.Δ.: Πόσο να συγκρατηθεί πια; 70 λεπτά είχε συγκρατηθεί.
Θ.Μ.: Γι’ αυτό είπα ότι δικαιολογώ το μισό.
Δ.Δ.: Δηλαδή εσένα, αν κάποιος σου έλεγε αυτά τα πράγματα, τι θα έκανες; Θα το προσπερνούσες;
Θ.Μ.: Ενδεχομένως να έκανα το ίδιο. Αλλά μετά θα έλεγα στον εαυτό μου «εντάξει, δίκιο είχες, αλλά ήταν λάθος για τους συμπαίκτες σου, για την ομάδα σου, για τη χώρα σου».
Σκηνή 9η: «Θα μπούμε μέσα, θα παίξουμε, θα κερδίσουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εναντίον μας»
«Αυτό που έκανε ο Ζιντάν με τον Ματεράτσι, το δικαιολογώ κατά το ήμισυ. Επειδή ήταν ο Ζιντάν, η Γαλλία, και ήταν τελικός, έπρεπε να συγκρατηθεί. Ισως να έκανα το ίδιο. Αλλά μετά θα έλεγα στον εαυτό μου “ήταν λάθος για την ομάδα ή τη χώρα σου“»
Δ.Δ.: Από τις ομάδες με τις οποίες έπαιζες τότε, ποιος ήταν ο μεγάλος αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός;
Θ.Μ.: Αλλες φορές ήταν ο Ολυμπιακός, άλλες ο Παναθηναϊκός. Εναλλάσσονταν.
Δ.Δ.: Η διαιτησία τότε τι ρόλο έπαιζε; Γιατί έχει κατηγορηθεί πολλές φορές, τα ξέρεις.
Θ.Μ.: Εγώ δεν ασχολούμουν με τους διαιτητές.
Δ.Δ.: Δεν κρινόταν αποτέλεσμα από τη σφυρίχτρα του διαιτητή;
Θ.Μ.: Πάντα κρίνεται, ο διαιτητής είναι ο άρχων του γηπέδου. Εγώ δεν ήθελα να ήμασταν ευνοημένοι, ήθελα διαιτησία 50-50.
Δ.Δ.: Δεν ευνοήθηκαν ομάδες από διαιτησίες;
Θ.Μ.: Σίγουρα στο παρελθόν έχουν ευνοηθεί. Αλλά το ζητούμενο είναι να μην ασχολούμαστε με τη διαιτησία. Η διαιτησία οφείλει να παίζει το 50-50 σε όλες τις ομάδες. Εγώ τότε στην ΑΕΚ έλεγα: «Θα μπούμε μέσα, θα παίξουμε, θα κερδίσουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εναντίον μας». Δηλαδή η απόδοσή μας να είναι τέτοια που να μπορούμε να κερδίζουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εσκεμμένα.
Δ.Δ.: Σήμερα πώς βλέπεις την ΑΕΚ; Δεν είναι σε μεγάλη πτώση;
Θ.Μ.: Μεγάλη πτώση όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν έχει πιάσει αυτό που θέλουμε να πιάσει, ναι.
Δ.Δ.: Ο Λιβάι Γκαρσία σέρνεται, ο Μαρσιάλ λίγα πράγματα.
Θ.Μ.: Αυτοί που ανέφερες είναι καλοί παίκτες, αλλά δεν έχουν βρει ακόμη τα πατήματά τους. Ο Μαρσιάλ είναι πολύ καλός παίκτης. Το ίδιο και ο Λαμέλα.
Δ.Δ.: Εκτιμάς τον Αλμέιδα;
Θ.Μ.: Βεβαίως. Εχουμε γνωριστεί. Και στα ταξίδια που έχω πάει, και στην προπόνηση που έχω δει. Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και άνθρωπος, και τον πιστεύω.
Δ.Δ.: Πρέπει να είναι τερματοφύλακας ο Στρακόσια; Χάσαμε από τη Νόα, πώς λέγεται αυτή η ομάδα, το γκολ που έβαλε ο Παναθηναϊκός το έδωσε αυτός... Γιατί βάζει τον Στρακόσια και δεν βάζει τον Μπρινιόλι;
Θ.Μ.: Εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον προπονητή, ασχέτως αν θέλουμε ή δεν θέλουμε κάποιον παίκτη. Ο προπονητής αποφασίζει και αυτό που ξέρει αυτός δεν το ξέρουμε εμείς. Αφού ο Αλμέιδα επιλέγει τον Στρακόσια, εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να διαφωνώ. Λάθη γίνονται. Και πέρσι έγιναν.
Δ.Δ.: Από τις ομάδες με τις οποίες έπαιζες τότε, ποιος ήταν ο μεγάλος αντίπαλος; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός;
Θ.Μ.: Αλλες φορές ήταν ο Ολυμπιακός, άλλες ο Παναθηναϊκός. Εναλλάσσονταν.
Δ.Δ.: Η διαιτησία τότε τι ρόλο έπαιζε; Γιατί έχει κατηγορηθεί πολλές φορές, τα ξέρεις.
Θ.Μ.: Εγώ δεν ασχολούμουν με τους διαιτητές.
Δ.Δ.: Δεν κρινόταν αποτέλεσμα από τη σφυρίχτρα του διαιτητή;
Θ.Μ.: Πάντα κρίνεται, ο διαιτητής είναι ο άρχων του γηπέδου. Εγώ δεν ήθελα να ήμασταν ευνοημένοι, ήθελα διαιτησία 50-50.
Δ.Δ.: Δεν ευνοήθηκαν ομάδες από διαιτησίες;
Θ.Μ.: Σίγουρα στο παρελθόν έχουν ευνοηθεί. Αλλά το ζητούμενο είναι να μην ασχολούμαστε με τη διαιτησία. Η διαιτησία οφείλει να παίζει το 50-50 σε όλες τις ομάδες. Εγώ τότε στην ΑΕΚ έλεγα: «Θα μπούμε μέσα, θα παίξουμε, θα κερδίσουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εναντίον μας». Δηλαδή η απόδοσή μας να είναι τέτοια που να μπορούμε να κερδίζουμε και τον διαιτητή αν κάνει κάτι εσκεμμένα.
Δ.Δ.: Σήμερα πώς βλέπεις την ΑΕΚ; Δεν είναι σε μεγάλη πτώση;
Θ.Μ.: Μεγάλη πτώση όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν έχει πιάσει αυτό που θέλουμε να πιάσει, ναι.
Δ.Δ.: Ο Λιβάι Γκαρσία σέρνεται, ο Μαρσιάλ λίγα πράγματα.
Θ.Μ.: Αυτοί που ανέφερες είναι καλοί παίκτες, αλλά δεν έχουν βρει ακόμη τα πατήματά τους. Ο Μαρσιάλ είναι πολύ καλός παίκτης. Το ίδιο και ο Λαμέλα.
Δ.Δ.: Εκτιμάς τον Αλμέιδα;
Θ.Μ.: Βεβαίως. Εχουμε γνωριστεί. Και στα ταξίδια που έχω πάει, και στην προπόνηση που έχω δει. Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και άνθρωπος, και τον πιστεύω.
Δ.Δ.: Πρέπει να είναι τερματοφύλακας ο Στρακόσια; Χάσαμε από τη Νόα, πώς λέγεται αυτή η ομάδα, το γκολ που έβαλε ο Παναθηναϊκός το έδωσε αυτός... Γιατί βάζει τον Στρακόσια και δεν βάζει τον Μπρινιόλι;
Θ.Μ.: Εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον προπονητή, ασχέτως αν θέλουμε ή δεν θέλουμε κάποιον παίκτη. Ο προπονητής αποφασίζει και αυτό που ξέρει αυτός δεν το ξέρουμε εμείς. Αφού ο Αλμέιδα επιλέγει τον Στρακόσια, εγώ δεν έχω κανέναν λόγο να διαφωνώ. Λάθη γίνονται. Και πέρσι έγιναν.
Δ.Δ.: Πολύ πειθαρχημένο σε βλέπω. Δεν φωνάζεις, δεν εκνευρίζεσαι;
Θ.Μ.: Πάντα ήμουν έτσι. Εξαρτάται βέβαια τι θα γίνει, άνθρωπος είμαι κι εγώ.
Δ.Δ.: Μου είπες ότι σε 20 χρόνια μόνο δύο φορές είχες εκραγεί στο ποδόσφαιρο. Με κόκκινη κάρτα έχεις βγει ποτέ;
Θ.Μ.: Ναι, αυτές τις δύο φορές.
Δ.Δ.: Αρα ήσουν πολύ πειθαρχημένος.
Θ.Μ.: Πάντα έμπαινα μέσα με έναν στόχο και το μυαλό μου ήταν μόνο εκεί.
Δ.Δ.: Απ’ ό,τι βλέπεις σήμερα στο ελληνικό πρωτάθλημα, τη Super League, ποια ομάδα θα ξεχώριζες; Τον Ολυμπιακό; Αντικειμενικά πες μου.
Θ.Μ.: Αυτή τη στιγμή, όσο κι αν φανεί παράξενο, εγώ πιστεύω ότι η ΑΕΚ έχει την καλύτερη ομάδα, τους πιο ποιοτικούς παίκτες.
Δ.Δ.: Δεν αποδεικνύεται αυτό στα αποτελέσματα.
Θ.Μ.: Ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα, είναι όλες οι ομάδες κοντά, και έχει μακρύ δρόμο το πρωτάθλημα.
Δ.Δ.: Δεν έχει τεράστιο αμυντικό πρόβλημα η ΑΕΚ; Η αμυντική της λειτουργία σε ικανοποιεί;
Θ.Μ.: Και βέβαια με ικανοποιεί. Δεν έχει φάει πολλά γκολ η άμυνα της ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Αφού είναι σε πανικό κάθε φορά που γίνεται κάτι.
Θ.Μ.: Δεν συμφωνώ.
Επίλογος: Thomas Black και στη Μικτή Ευρώπης και του Κόσμου παρέα με Κίγκαν και Μπεκενμπάουερ
Προτού ολοκληρωθεί η κουβέντα μας, σκέφτηκα να ζητήσω τη γνώμη του για κολοσσούς όπως ο Κρόιφ, ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Αλλά μου είπε κάτι που με έστειλε, σαν τόπι μέσα στα δίχτυα.
Δ.Δ.: Τελικά, μετά από τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο τι σου έμεινε;
Θ.Μ.: Η αγάπη του κόσμου. Είναι το ανώτερο όλων. Να σε αγαπάει ο κόσμος όχι μόνο της ΑΕΚ και του Πανιωνίου, αλλά όλων των ομάδων.
Δ.Δ.: Ποια ήταν η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σου στιγμή;
Θ.Μ.: Οταν με κάλεσαν στη Μικτή Κόσμου. Επαιξα στη Μικτή Ευρώπης το 1981 στην Τσεχοσλοβακία και στη Μικτή Κόσμου το 1984 στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσεϊ.
Δ.Δ.: Με ποιους έπαιξες, θυμάσαι;
Θ.Μ.: Ηταν πολλοί τότε. Ο Κίγκαν, ο Μπεκενμπάουερ, ο Ρουντ Κρολ του Αγιαξ, ο Σάντσες...
Δ.Δ.: Η μεγαλύτερη απογοήτευσή σου ποια ήταν;
Θ.Μ.: Οταν έφυγα από την ΑΕΚ επειδή τραυματίστηκα και θεώρησαν ότι δεν μπορώ να προσφέρω άλλο οι τότε ιθύνοντες. Δεν το περίμενα και στεναχωρήθηκα πολύ.
Δ.Δ.: Ποιος ήταν πρόεδρος τότε;
Θ.Μ.: Ο Ζαφειρόπουλος. Εκριναν ότι μέχρι εδώ ήμουν. Το οποίο αποδείχτηκε λάθος με τη μετέπειτα πορεία μου, που πήγα στον Πανιώνιο και έβαλα 51 γκολ σε τρία χρόνια.
Δ.Δ.: Εάν μπορούσες να διορθώσεις κάτι από το παρελθόν, τι θα διόρθωνες; Από τη ζωή σου γενικά, και από το ποδόσφαιρο. Εχεις μετανιώσει για κάτι;
Θ.Μ.: Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Μπορώ να πω ότι τα όνειρά μου από τότε που ξεκίνησα ως παίκτης, μικρό παιδί, εκπληρώθηκαν σε αφάνταστο βαθμό. Αρα είμαι ευχαριστημένος και χαρούμενος. Και έκπληκτος, γιατί όταν ξεκίναγα δεν περίμενα να γίνω ένας καλός γκολτζής.
Δ.Δ.: Αδέρφια έχεις;
Θ.Μ.: Τον συγχωρεμένο τον αδερφό μου, δικηγόρος ήταν, και την αδερφή μου που ζει.
Δ.Δ.: Εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ να πας πανεπιστήμιο;
Θ.Μ.: Οχι, αφοσιώθηκα στο ποδόσφαιρο. Σταμάτησα το Γυμνάσιο στα 15 και το ξανάρχισα 20 ετών. Πήγα σε μια ιδιωτική σχολή και πήρα το απολυτήριο.
Δ.Δ.: Η μεγαλύτερη ομάδα που έχεις δει στον κόσμο ποια ήταν; Από τις δικές σου εμπειρίες;
Θ.Μ.: Ο Αγιαξ του ’70.
Δ.Δ.: Εγώ πιστεύω ότι ο Κρόιφ ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής.
Θ.Μ.: Εξαρτάται τι αρέσει πιο πολύ σε κάθε άνθρωπο. Ο Κρόιφ ήταν πολύ μεγάλος, αλλά δεν έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής όπως ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Ολους αυτούς τους έχω στην πάνω γραμμή του μυαλού μου, όλους.
Θ.Μ.: Πάντα ήμουν έτσι. Εξαρτάται βέβαια τι θα γίνει, άνθρωπος είμαι κι εγώ.
Δ.Δ.: Μου είπες ότι σε 20 χρόνια μόνο δύο φορές είχες εκραγεί στο ποδόσφαιρο. Με κόκκινη κάρτα έχεις βγει ποτέ;
Θ.Μ.: Ναι, αυτές τις δύο φορές.
Δ.Δ.: Αρα ήσουν πολύ πειθαρχημένος.
Θ.Μ.: Πάντα έμπαινα μέσα με έναν στόχο και το μυαλό μου ήταν μόνο εκεί.
Δ.Δ.: Απ’ ό,τι βλέπεις σήμερα στο ελληνικό πρωτάθλημα, τη Super League, ποια ομάδα θα ξεχώριζες; Τον Ολυμπιακό; Αντικειμενικά πες μου.
Θ.Μ.: Αυτή τη στιγμή, όσο κι αν φανεί παράξενο, εγώ πιστεύω ότι η ΑΕΚ έχει την καλύτερη ομάδα, τους πιο ποιοτικούς παίκτες.
Δ.Δ.: Δεν αποδεικνύεται αυτό στα αποτελέσματα.
Θ.Μ.: Ακόμα δεν έχει κριθεί τίποτα, είναι όλες οι ομάδες κοντά, και έχει μακρύ δρόμο το πρωτάθλημα.
Δ.Δ.: Δεν έχει τεράστιο αμυντικό πρόβλημα η ΑΕΚ; Η αμυντική της λειτουργία σε ικανοποιεί;
Θ.Μ.: Και βέβαια με ικανοποιεί. Δεν έχει φάει πολλά γκολ η άμυνα της ΑΕΚ.
Δ.Δ.: Αφού είναι σε πανικό κάθε φορά που γίνεται κάτι.
Θ.Μ.: Δεν συμφωνώ.
Επίλογος: Thomas Black και στη Μικτή Ευρώπης και του Κόσμου παρέα με Κίγκαν και Μπεκενμπάουερ
Προτού ολοκληρωθεί η κουβέντα μας, σκέφτηκα να ζητήσω τη γνώμη του για κολοσσούς όπως ο Κρόιφ, ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Αλλά μου είπε κάτι που με έστειλε, σαν τόπι μέσα στα δίχτυα.
Δ.Δ.: Τελικά, μετά από τόσα χρόνια στο ποδόσφαιρο τι σου έμεινε;
Θ.Μ.: Η αγάπη του κόσμου. Είναι το ανώτερο όλων. Να σε αγαπάει ο κόσμος όχι μόνο της ΑΕΚ και του Πανιωνίου, αλλά όλων των ομάδων.
Δ.Δ.: Ποια ήταν η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική σου στιγμή;
Θ.Μ.: Οταν με κάλεσαν στη Μικτή Κόσμου. Επαιξα στη Μικτή Ευρώπης το 1981 στην Τσεχοσλοβακία και στη Μικτή Κόσμου το 1984 στη Νέα Υόρκη, στο Νιου Τζέρσεϊ.
Δ.Δ.: Με ποιους έπαιξες, θυμάσαι;
Θ.Μ.: Ηταν πολλοί τότε. Ο Κίγκαν, ο Μπεκενμπάουερ, ο Ρουντ Κρολ του Αγιαξ, ο Σάντσες...
Δ.Δ.: Η μεγαλύτερη απογοήτευσή σου ποια ήταν;
Θ.Μ.: Οταν έφυγα από την ΑΕΚ επειδή τραυματίστηκα και θεώρησαν ότι δεν μπορώ να προσφέρω άλλο οι τότε ιθύνοντες. Δεν το περίμενα και στεναχωρήθηκα πολύ.
Δ.Δ.: Ποιος ήταν πρόεδρος τότε;
Θ.Μ.: Ο Ζαφειρόπουλος. Εκριναν ότι μέχρι εδώ ήμουν. Το οποίο αποδείχτηκε λάθος με τη μετέπειτα πορεία μου, που πήγα στον Πανιώνιο και έβαλα 51 γκολ σε τρία χρόνια.
Δ.Δ.: Εάν μπορούσες να διορθώσεις κάτι από το παρελθόν, τι θα διόρθωνες; Από τη ζωή σου γενικά, και από το ποδόσφαιρο. Εχεις μετανιώσει για κάτι;
Θ.Μ.: Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα. Μπορώ να πω ότι τα όνειρά μου από τότε που ξεκίνησα ως παίκτης, μικρό παιδί, εκπληρώθηκαν σε αφάνταστο βαθμό. Αρα είμαι ευχαριστημένος και χαρούμενος. Και έκπληκτος, γιατί όταν ξεκίναγα δεν περίμενα να γίνω ένας καλός γκολτζής.
Δ.Δ.: Αδέρφια έχεις;
Θ.Μ.: Τον συγχωρεμένο τον αδερφό μου, δικηγόρος ήταν, και την αδερφή μου που ζει.
Δ.Δ.: Εσύ δεν σκέφτηκες ποτέ να πας πανεπιστήμιο;
Θ.Μ.: Οχι, αφοσιώθηκα στο ποδόσφαιρο. Σταμάτησα το Γυμνάσιο στα 15 και το ξανάρχισα 20 ετών. Πήγα σε μια ιδιωτική σχολή και πήρα το απολυτήριο.
Δ.Δ.: Η μεγαλύτερη ομάδα που έχεις δει στον κόσμο ποια ήταν; Από τις δικές σου εμπειρίες;
Θ.Μ.: Ο Αγιαξ του ’70.
Δ.Δ.: Εγώ πιστεύω ότι ο Κρόιφ ήταν ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής.
Θ.Μ.: Εξαρτάται τι αρέσει πιο πολύ σε κάθε άνθρωπο. Ο Κρόιφ ήταν πολύ μεγάλος, αλλά δεν έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής όπως ο Ντιέγκο, ο Πελέ και ο Μέσι. Ολους αυτούς τους έχω στην πάνω γραμμή του μυαλού μου, όλους.
Συνέντευξη στον Δημήτρη Δανίκα
Φωτογραφίες: William Faithful
ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ