Από τα εργοτάξια της Ρωσίας στα χαρακώματα της Ουκρανίας - και από εκεί στους δρόμους της Αθήνας, με τον φόβο του προδότη να τον κυνηγά
Από τη στιγμή που πάτησε το πόδι του στη Μόσχα, ο Φρανσίσκο Γκαρσία κατάλαβε πως είχε κάνει το μεγαλύτερο λάθος της ζωής του. Στα 37 του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τη φτώχεια της Κούβας, παρασυρμένος από διαφημίσεις στο Facebook που υπόσχονταν καλοπληρωμένη δουλειά σε οικοδομές, επισκευάζοντας κτίρια κατεστραμμένα από τους ουκρανικούς βομβαρδισμούς. Μαζί του, εκατοντάδες συμπατριώτες, όλοι τους κυνηγοί μιας ψευδούς υπόσχεσης.
Η «δουλειά» όμως κατέληξε να είναι εισιτήριο για την πρώτη γραμμή της Ουκρανίας. Μέσα σε λίγες μέρες, ο άλλοτε τραυματιοφορέας με το πενιχρό μεροκάματο στην Αβάνα βρέθηκε να κρατά για πρώτη φορά όπλο, να εκπαιδεύεται σε πεδία μάχης με άλλους Κουβανούς, Βορειοκορεάτες και Αφρικανούς και να ακούει τους Ρώσους διοικητές να τον μετατρέπουν σε αναλώσιμο πιόνι.
Ο Φρανσίσκο Γκαρσία εξαπατήθηκε και στρατολογήθηκε στον ρωσικό στρατό
«Δεν μας επέτρεπαν να δείχνουμε φόβο. Έπρεπε να είμαστε ρομπότ. Αν κάποιος έδειχνε αδυναμία, τον χτυπούσαν με το κοντάκι του όπλου στο κεφάλι και στα πλευρά», λέει ο 37χρονος.
Στην πρώτη γραμμή βρέθηκε σε θέσεις πυροβολικού, φορώντας στον ώμο εκτοξευτές ρουκετών και κουβαλώντας χειροβομβίδες. Οι «συμπατριώτες» του, σχεδόν οι μισοί, σκοτώθηκαν μέσα σε έναν χρόνο. Τα drones αποδείχθηκαν ο μεγαλύτερος εφιάλτης – πολλοί δεν άντεξαν την ψυχολογική κόλαση και έβαλαν τέλος μόνοι τους στη ζωή τους.
«Η ζωή ενός στρατιώτη είναι θλιβερή. Μέθυσος, νηστικός και να περιμένεις λίγα λεπτά wifi για να μιλήσεις στην οικογένειά σου. Κι ανάμεσα σε αυτά, να σκοτώνεσαι ή να σκοτώνεις», λέει, ρίχνοντας το βλέμμα του στο πάτωμα.
«Δεν μας επέτρεπαν να δείχνουμε φόβο. Έπρεπε να είμαστε ρομπότ. Αν κάποιος έδειχνε αδυναμία, τον χτυπούσαν με το κοντάκι του όπλου στο κεφάλι και στα πλευρά», λέει ο 37χρονος.
Στην πρώτη γραμμή βρέθηκε σε θέσεις πυροβολικού, φορώντας στον ώμο εκτοξευτές ρουκετών και κουβαλώντας χειροβομβίδες. Οι «συμπατριώτες» του, σχεδόν οι μισοί, σκοτώθηκαν μέσα σε έναν χρόνο. Τα drones αποδείχθηκαν ο μεγαλύτερος εφιάλτης – πολλοί δεν άντεξαν την ψυχολογική κόλαση και έβαλαν τέλος μόνοι τους στη ζωή τους.
«Η ζωή ενός στρατιώτη είναι θλιβερή. Μέθυσος, νηστικός και να περιμένεις λίγα λεπτά wifi για να μιλήσεις στην οικογένειά σου. Κι ανάμεσα σε αυτά, να σκοτώνεσαι ή να σκοτώνεις», λέει, ρίχνοντας το βλέμμα του στο πάτωμα.
Ο Φρανσίσκο (στη φωτογραφία, καθισμένος στα δεξιά χωρίς καπέλο) υποστηρίζει ότι στρατολογήθηκε δια της βίας στον ρωσικό στρατό
Ο Γκαρσία τραυματίστηκε δύο φορές, φροντίζοντας μόνος τις πληγές του – ένας βαρύς πυροβολισμός στο χέρι και θραύσματα από έκρηξη που τον βρήκαν στα πόδια και στο άλλο χέρι. Όμως το μεγαλύτερο τραύμα είναι μέσα του: η φωνή που τον ρωτά αν τελικά τραυμάτισε κάποιον για να γλιτώσει.
Όταν πήρε την «άδεια» του, με ένα μετάλλιο στο χέρι και το φόβο ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ τους δικούς του, πλήρωσε έναν διακινητή. Ταξίδεψε από Λευκορωσία σε Αζερμπαϊτζάν, από Εμιράτα σε Αίγυπτο κι έφτασε στην Αθήνα – με μοναδικό χαρτί το κουβανικό του διαβατήριο. Ένας Ρώσος αξιωματικός τον είχε προειδοποιήσει: «Αν γίνεις Ρώσος πολίτης, δεν θα φύγεις ποτέ». Δεν έγινε – και έφυγε.
Ο Γκαρσία τραυματίστηκε δύο φορές, φροντίζοντας μόνος τις πληγές του – ένας βαρύς πυροβολισμός στο χέρι και θραύσματα από έκρηξη που τον βρήκαν στα πόδια και στο άλλο χέρι. Όμως το μεγαλύτερο τραύμα είναι μέσα του: η φωνή που τον ρωτά αν τελικά τραυμάτισε κάποιον για να γλιτώσει.
Όταν πήρε την «άδεια» του, με ένα μετάλλιο στο χέρι και το φόβο ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ τους δικούς του, πλήρωσε έναν διακινητή. Ταξίδεψε από Λευκορωσία σε Αζερμπαϊτζάν, από Εμιράτα σε Αίγυπτο κι έφτασε στην Αθήνα – με μοναδικό χαρτί το κουβανικό του διαβατήριο. Ένας Ρώσος αξιωματικός τον είχε προειδοποιήσει: «Αν γίνεις Ρώσος πολίτης, δεν θα φύγεις ποτέ». Δεν έγινε – και έφυγε.
Ο Φρανσίσκο με όπλο και ένα μεγάλο μαχαίρι χρειάστηκε να σκοτώσει για να επιβιώσει
Σήμερα κοιμάται σε μια σκηνή στην κλειστή δομή της Αμυγδαλέζας. Το κουβανικό κράτος τον έχει αποκηρύξει, αρνούμενο να τον δεχτεί πίσω γιατί πολέμησε για άλλη χώρα. Ζει φοβισμένος, λέει, για το τι θα κάνει η Ρωσία σε έναν «προδότη». Κάποιοι, όπως Ουκρανοί βουλευτές, τον θεωρούν απειλή: «Συμφώνησε να σκοτώσει Ουκρανούς για 2.500 δολάρια το μήνα», λένε. Ο ίδιος απαντά πως ποτέ δεν ήξερε τι τον περίμενε.
Οι αρχές στην Ελλάδα σιωπούν. Οι αρχές στην Κούβα νίπτουν τας χείρας. O ίδιος ζει και ανασαίνει στους δρόμους της Αθήνας – ελεύθερος αλλά κυνηγημένος από μνήμες, τύψεις και φόβο.
«Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα το έκανα ποτέ», λέει. «Η ζωή είναι πολύτιμη και αυτό δεν αξίζει τίποτα».
Σήμερα κοιμάται σε μια σκηνή στην κλειστή δομή της Αμυγδαλέζας. Το κουβανικό κράτος τον έχει αποκηρύξει, αρνούμενο να τον δεχτεί πίσω γιατί πολέμησε για άλλη χώρα. Ζει φοβισμένος, λέει, για το τι θα κάνει η Ρωσία σε έναν «προδότη». Κάποιοι, όπως Ουκρανοί βουλευτές, τον θεωρούν απειλή: «Συμφώνησε να σκοτώσει Ουκρανούς για 2.500 δολάρια το μήνα», λένε. Ο ίδιος απαντά πως ποτέ δεν ήξερε τι τον περίμενε.
Οι αρχές στην Ελλάδα σιωπούν. Οι αρχές στην Κούβα νίπτουν τας χείρας. O ίδιος ζει και ανασαίνει στους δρόμους της Αθήνας – ελεύθερος αλλά κυνηγημένος από μνήμες, τύψεις και φόβο.
«Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, δεν θα το έκανα ποτέ», λέει. «Η ζωή είναι πολύτιμη και αυτό δεν αξίζει τίποτα».