Είναι αλήθεια πως ο Αλέξης Τσίπρας απευθύνεται σε έναν πολιτικό χώρο που περισσότερο θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα θεωρείται ήδη εκδοτική επιτυχία. Αλλά δεν είναι εξίσου βέβαιο ότι αποτελεί και πολιτικό γεγονός.
Η πολιτική είναι μια απλή διαδικασία που συνήθως απαιτεί ένα υποκείμενο και ένα ακροατήριο.
Στην προκειμένη περίπτωση το υποκείμενο είναι φυσικά ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός, που δεν φαίνεται όμως να κρύβει καινούργια πραμάτεια στο δισάκι του. Και το ακροατήριο παραμένει απροσδιόριστο και δυσανάγνωστο.
Είναι η διαλυμένη Αριστερά; Είναι η αποδυναμωμένη Κεντροαριστερά; Είναι και οι δύο ή κάτι άλλο; Κανείς δεν τα έχει προσδιορίσει. Και δεν είναι σαφές ότι ο συγγραφέας θα αποκαλύψει σύντομα τις φιλοδοξίες του – αν διαθέτει…
Θεωρητικά ο πρώην πρωθυπουργός επιχειρεί κάτι ασύνηθες στην πολιτική. Να εμφανιστεί ως κάποιος Αλλος αλλά και ταυτοχρόνως ως συνέχεια του παλαιότερου εαυτού του. Δεν ξέρω αν θα το πετύχει αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση.
Ακόμη περισσότερο που με μια προσεκτική ανάγνωση του βιβλίου δεν κατάλαβα να προκύπτει κάποιο σχέδιο ή έστω μια μέθοδος. Είναι περισσότερο μια απόπειρα προσωπικής δικαίωσης, ακόμη και σε περιπτώσεις που δύσκολα χωράει δικαίωση κάποιου είδους.
Είναι αλήθεια πως ο πρώην πρωθυπουργός απευθύνεται σε έναν πολιτικό χώρο που περισσότερο θυμίζει βομβαρδισμένο τοπίο. Δεν είναι σαφές όμως ποιοι θα αποφασίσουν να τον ακολουθήσουν και για ποιον σκοπό.
Ακόμη περισσότερο όταν αρκετούς από τους εικαζόμενους ακολούθους του κρεμάει ο ίδιος στα μανταλάκια. Σε σημείο που μπορείς εύκολα να αναρωτηθείς αν σχεδιάζει κάτι ή αν απλώς ήθελε να κλείσει μερικούς λογαριασμούς.
Ούτως ή άλλως, ο χώρος της αντιπολίτευσης στερείται τις ηγετικές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να τον συνενώσουν και να τον κάνουν ανταγωνιστικό. Δεν είναι καθόλου βέβαιο όμως ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να καλύψει αυτό το κενό.
Αν φυσικά το επιθυμεί… Η απλή λογική λέει ότι δεν θα στηνόταν όλη αυτή η εκδοτική επιχείρηση αν ο συγγραφέας δεν απέβλεπε κάπου και όχι μόνο σε μερικά χρήματα.
Από την άλλη πλευρά όμως είναι πολύ πιο απλό να κυκλοφορήσεις ένα βιβλίο για τον εαυτό σου παρά να συγκροτήσεις μια πολιτική παράταξη γύρω από τον εαυτό σου.
Ακόμη και αν το πειστικότερο και ρεαλιστικότερο επιχείρημά σου είναι πως χωρίς κάποια πρωτοβουλία ο χώρος αυτός οδηγείται στον γκρεμό. «Ενωθείτε, μήπως σωθείτε» είναι μια λογική προτροπή.
Αρκεί βεβαίως να θέλουν να σωθούν. Και αρκεί να μπορούν να ενωθούν χωρίς να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου.
Γιάννης Πρετεντέρης
ΤΟ ΒΗΜΑ