Πριν από λίγα χρόνια, όταν η Τουρκία διακήρυξε το περίφημο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, οι εγχώριες «μοιρολογίστρες» - που ενώ θαυμάζουν απροκάλυπτα απολυταρχικούς ηγέτες, εσχάτως κόπτονται για την ποιότητα της Δημοκρατίας μας - ξεκίνησαν τα γνωστά μοιρολόγια περί της δήθεν ικανότατης τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και ειδικά του Ερντογάν, σε αντιδιαστολή με την υποτιθέμενη ανικανότητα των ελληνικών κυβερνήσεων.
Προχθές, λοιπόν, ο πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, Ακίλα Σάλεχ, δήλωσε δημόσια ότι το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο του 2019 είναι νομικά άκυρο και μη δεσμευτικό για το λιβυκό κράτος, καθώς ουδέποτε κυρώθηκε από τη μόνη αρμόδια αρχή, τη Βουλή. Υπογράμμισε ότι συμφωνίες που υπογράφηκαν από την κυβέρνηση Σαράτζ στερούνται νομιμότητας και, συνεπώς, δεν παράγουν έννομα αποτελέσματα.
Η τοποθέτησή του κλείνει τον δρόμο σε σενάρια κύρωσης του Μνημονίου και απονομιμοποιεί κάθε προσπάθεια εφαρμογής του στην πράξη.
Παράλληλα, ο Σάλεχ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο πολυμερών διαπραγματεύσεων με Ελλάδα, Αίγυπτο και Τουρκία για την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο, με βάση τα εθνικά συμφέροντα της Λιβύης.
Βέβαια, στο θέμα αν τα νησιά έχουν τα ίδια δικαιώματα στη θάλασσα με τους ηπειρωτικούς όγκους ταυτίζεται με τις θέσεις τη Τουρκίας. Αναμενόμενο, όταν ξεκινά μια διαπραγμάτευση ξεκινάς μαξιμαλιστικά για να έχεις περιθώρια να υποχωρήσεις.
Καθώς, όμως, στο τραπέζι καλούνται να καθίσουν οι περισσότερες χώρες της περιοχής, η Ελλάδα βγαίνει από τη δύσκολη θέση να πρέπει να διαπραγματευτεί με ένα αρραγές μέτωπο Τουρκίας - Λιβύης.
Η εξέλιξη αυτή δεν ευνοεί την Τουρκία, η οποία χειραγωγούσε τη Λιβύη σαν προτεκτοράτο της.
Επίσης, τις τελευταίες ημέρες, η Τουρκία δεν προσκλήθηκε στη διάσκεψη για τον σχηματισμό δυνάμεων σταθεροποίησης στη Γάζα που έλαβε χώρα στην πρωτεύουσα του Κατάρ, τη Ντόχα. Οι Καταριανοί συνεχίζουν να ασκούν πιέσεις στις ΗΠΑ για να εξασφαλίσουν πρόσκληση για τον Ερντογάν, ο οποίος δηλώνει πρόθυμος να εμπλακεί στρατιωτικά και έχει φτάσει στο σημείο να δηλώσει ότι είναι έτοιμος να στείλει στρατεύματα στη Γάζα ανά πάσα στιγμή. Η απάντηση που λαμβάνει, ωστόσο, είναι σταθερά: «Όχι, ευχαριστώ».
Στο εσωτερικό της Τουρκίας, η ισοτιμία της τουρκικής λίρας έχει φτάσει στις 42 λίρες ανά δολάριο, από περίπου 7 προς 1 πριν από πέντε χρόνια. Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι κάποιος που γέμιζε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του με 300–350 τουρκικές λίρες (περίπου 50 δολάρια) πριν πέντε χρόνια, σήμερα χρειάζεται πάνω από 2.000 λίρες.
Θα μου πείτε ότι μέσω αυτής της υποτίμησης η Τουρκία κατάφερε να αναπτύξει μια αξιόλογη αμυντική βιομηχανία και μια επιθετική εξωτερική πολιτική με στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής επιρροής.
Ούτε αυτό το σχέδιο, όμως, φαίνεται να μακροημερεύει. Στη Συρία βρίσκει απέναντί της το Ισραήλ, η Αίγυπτος έχει ήδη οριοθετήσει μερική ΑΟΖ με την Ελλάδα και η Λιβύη ανακρούει πρύμναν.
Επιπλέον, οι πληροφορίες θέλουν το Ισραήλ, την Ελλάδα και την Κύπρο να συστήνουν κοινή στρατιωτική δύναμη, η οποία θα προστατεύει τις υποδομές τους στη Ν.Α. Μεσόγειο από την Κρήτη μέχρι το Ισραήλ.
Οι εξελίξεις αυτές δικαιώνουν τις ελληνικές επιλογές στην εξωτερική πολιτική και στην αμυντική θωράκιση της χώρας. Εξάλλου, σε λίγες ημέρες αναμένεται να καταπλεύσει στον ναύσταθμο η φρεγάτα «Κίμων», η πρώτη από τις τέσσερις Belh@rra, το πλέον σύγχρονο πολεμικό σκάφος στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πριν από μερικές εβδομάδες, η -με τυμπανοκρουσίες- προβεβλημένη από τις εγχώριες «μοιρολογίστρες» συνάντηση Ερντογάν –Τραμπ στις ΗΠΑ πήγε άπατη. Όπως το χαρακτήρισε, off the record, Τούρκος δημοσιογράφος, «πήραμε τον π…».
Το μοναδικό ερώτημα που απομένει είναι μήπως οι απανωτές αποτυχίες της γείτονος προκαλέσουν εσωτερική αστάθεια και οδηγήσουν σε απρόβλεπτες συμπεριφορές και καταστάσεις.
liberal.gr