Η επίσημη εξωτερική πολιτική που είχε ακολουθήσει η Ελλάδα μετά την έναρξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ήταν αυστηρή ουδετερότητα έναντι των δύο εμπόλεμων παρατάξεων. Σε μια προσπάθεια να υποστηρίξει την πολιτική του αυτή, ο Ιωάννης Μεταξάς είχε αυξήσει τις εμπορικές συναλλαγές με την ναζιστική Γερμανία, ενώ είχε επιτρέψει την προβολή προπαγανδιστικού κινηματογραφικού υλικού υπέρ των απόψεων της Γερμανίας στην Αθήνα.
Μεταξάς - Γκαίμπελς
Οι επιφανειακές αυτές κινήσεις καλής θέλησης δεν είχαν ξεγελάσει την ανώτατη Γερμανική πολιτική ηγεσία που όπως φαίνεται από τις απόρρητες διπλωματικές εκθέσεις, γνώριζε πολύ καλά ότι η Ελλάδα ήταν απολύτως προσανατολισμένη προς την Αγγλία.
Ο προσανατολισμός της Ελλάδας υπέρ της Αγγλίας ήταν αποτέλεσμα των απόψεων του Βασιλιά Γεώργιου Β΄, ο οποίος είχε περάσει τα χρόνια του ως έκπτωτος στην Αγγλία και είχε ισχυρότατους δεσμούς με την εκεί πολιτική και πολιτειακή ανώτατη ηγεσία. Ο Ιωάννης Μεταξάς γνώριζε τους δεσμούς αυτούς, ενώ από εγγραφές στο ημερολόγιο του φαίνεται πως είχε καταλάβει ότι για την σταθεροποίηση του στην εξουσία, είχε ανάγκη την στήριξη του Αγγλικού παράγοντα.
Μεταξάς, Γεώργιος και Παπάγος με Βρετανούς αξιωματούχους
Ταυτόχρονα ο Μεταξάς παρά την ιδεολογική του συγγένεια με ταφασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας αναγνώριζε πως η Ελλάδα ως παραθαλάσσιο κράτος δεν είχε άλλη επιλογή παρά την συμμαχία της με την Αγγλία. Η στενή αυτή πολιτική σχέση των δύο χωρών είχε επισφραγιστεί με την εγγύηση που έδωσε 2 φορές η Αγγλία για την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδος μέσα στο 1939, αλλά και από την συμφωνία των Άγγλων με τον Έλληνα επιχειρηματία Μποδοσάκη για την αγορά πολεμικού υλικού.
Η θέση της Ελλάδας έγινε πολύ δύσκολη όταν η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στην Αγγλία και στην Γαλλία στις 10 Ιουνίου του 1940 καταλαμβάνοντας χωρίς μάχη την Αλβανία και ξεκινώντας μια σειρά ασήμαντων μεθοριακών επεισοδίων σκοπίμως σκηνοθετημένων (επεισόδιο Νταούτ Χότζα) που δυναμίτιζε το κλίμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Τα επεισόδια αυτά σε συνδυασμό με την συνεχή ενίσχυση των Ιταλικών δυνάμεων στην Αλβανία ανησύχησαν τους Γερμανούς που όπως φαίνεται δεν επιθυμούσαν σε καμία περίπτωση πολεμική εμπλοκή στα Βαλκάνια.
Ρίμπεντροπ - Χίτλερ
Η "φιλλεληνική" αυτή πολιτική του Χίτλερ δεν υπαγορευόταν από τον αδιαμφισβήτητο θαυμασμό του προς την Αρχαία Ελλάδα, η την γενικότερη συμπάθεια των Γερμανών προς την φυλετική καταγωγή των Ελλήνων, αλλά από την πολιτική και στρατιωτική κατάσταση που επικρατούσε την συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αρχικώς ο Χίτλερ ανάγκασε τον Μουσσολίνι να δηλώσει επίσημα ότι δεν είχε επεκτατικές βλέψεις στα Βαλκάνια. Στις 7 Ιουλιου 1940 στο Βερολίνο, ο ίδιος ο Χίτλερ τόνισε στον Τσιάνο πως κάθε επέκταση του πολέμου στα Βαλκάνια θα έβλαπτε τα συμφέροντα του Άξονα, καθώς επίθεση κατά της Γιουγκοσλαβίας και της Ελλάδας θα έβαζε σε κίνδυνο τις πολύτιμες Ρουμανικές πετρελαιοπηγές στο Πλοέστι.
Είναι επίσης σίγουρο πως οι Γερμανοί ιθύνοντες δεν έτρεφαν αυταπάτες για τους προσανατολισμούς της Ελλάδας την οποία κατέτασσαν στις "εχθρικά διακείμενες χώρες". Έτσι σε ένα μεταπολεμικό Γερμανικό σχεδιασμό της νέας τάξης πραγμάτων, η Μεσόγειος θεωρούταν ως περιοχή αποκλειστικής Ιταλικής επιρροής. Εκείνη την στιγμή πάντως επεδίωκαν την αποφυγή εμπλοκής στα Βαλκάνια. Έτσι όταν στις 9 Αυγούστου οι Ιταλοί ξεκίνησαν να σχεδιάζουν την επίθεση κατά της Ελλάδας και ζήτησαν την βοήθεια Γερμανών στρατιωτικών, ο Χίτλερ απαγόρευσε την συνεργασία των δύο επιτελείων. Μετά τον προκλητικό και άνανδρο τορπιλισμό της "Έλλης", ο υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Ρίμπεντροπ επανέλαβε σε διάβημα του προς τους Ιταλούς (Αλφιέρι) στις 19 Αυγούστου, πως πρέπει να διατηρηθεί η ειρήνη στα Βαλκάνια πάση θυσία κάτι που επανέλαβε και ο υφυπουργός του Βέρμαν στις 24 Αυγούστου στον Ιταλό επιτετραμένο στο Βερολίνο Τζαμπόνι.
Χίτλερ Μουσολίνι το 1943
Στους δύο μήνες που ακολούθησαν (Σεπτέμβριος - Οκτώβριος) , οι Ιταλοί προσπαθούσαν εμμέσως να αποσπάσουν μια Γερμανική συγκατάθεση για ελεύθερη δράση στα Βαλκάνια, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Από την άλλη πλευρά, οι Γερμανοί λάμβαναν συνεχώς ενδείξεις για την επικείμενη Ιταλική επίθεση, αλλά εκτός από χλιαρές φραστικές παραστάσεις δεν λάμβαναν κάποιααποφασιστική πρωτοβουλία για να παρεμποδίσουν τις εξελίξεις. Η πυρετώδης Ελληνική προσπάθεια στους δύο αυτούς μήνες εκδηλώθηκε με τις συνεχείς παραστάσεις του Έλληνα πρέσβη στην Γερμανία Ραγκαβή, αλλά και με την ειδική αποστολή του διευθυντή του Υπουργείου Εξωτερικών Κύρου στην Γερμανία. Και οι δύο Έλληνες αξιωματούχοι μετέφεραν τις θέσεις του Μεταξά και της Ελληνικής κυβέρνησης στους Γερμανούς για την απόλυτη Ελληνική ουδετερότητα που είχε τηρηθεί ως τότε, και για τις συνεχείς Ιταλικές ενοχλήσεις και προκλήσεις που έδειχναν ξεκάθαρα τις Ιταλικές διαθέσεις. Οι Γερμανοί ιθύνοντες (Ρίμπεντροπ, Βέρμαν) σιωπούσαν είτε αποφεύγοντας να απαντήσουν, είτε υπογραμμίζοντας ότι η Ελληνική ουδετερότητα ήταν επιφανειακή και η Ελλάδα βρισκόταν στο πλευρό της Αγγλίας.
Το νέο του Ιταλικής επίθεσης κατά της Ελλάδας έφτασε στον Χίτλερ όταν βρισκόταν κοντά στην Μπολόνια καθ΄οδόν προς την Φλωρεντία. Η Ιταλική πρωτοβουλία εξαγρίωσε τον Χίτλερ ο οποίος αφού είπε πως οι καιρικές συνθήκες θα αποτελούσαν μεγάλο εμπόδιο για την Ιταλική επίθεση, καταφέρθηκε κατά των Γερμανών αξιωματούχων στην Ιταλία κατηγορώντας τους ότι "ενώ ήξεραν τα καλύτερα εστιατόρια της Ρώμης, ήταν οι χειρότεροι κατάσκοποι". Μετά κατηγόρησε τους Ιταλούς για διπλοπροσωπία φωνάζοντας "κάθε δεύτερος Ιταλός είναι είτε προδότης είτε χαφιές".
Η αμαξοστοιχία του Χίτλερ έφτασε στις 10 το πρωί στην σημαιοστολισμένη Φλωρεντία. Ο Μουσολίνι υποδέχθηκε τον Χίτλερ θριαμβολογώντας για την "επιτυχία" του. Ο Χίτλερ συγκρατήθηκε και τον συνεχάρη, αλλά στο ταξίδι της επιστροφής μιλώντας προς τους επιτελείς του χαρακτήρισε την ιταλική εισβολή ως "επικίνδυνο εγχείρημα που θα κατέληγε σε σίγουρη πανωλεθρία".
I. B. Δ.
Πηγές
Αννίβας Βελιάδης, Μεταξάς - Χίτλερ (ελληνογερμανικές σχέσεις στην μεταξική δικτατορία 1936-1941), εκδόσεις Ενάλιος
Ιωάννης Μεταξάς, Ημερολόγιο
Ιωάννης Κολιόπουλος, η δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά και ο πόλεμος του ΄40, εκδόσεις Βάνιας
Σήμερα η χώρα μας γιορτάζει τη συμπλήρωση 70 χρόνων από την 28η Οκτωβρίου 1940. Την ημέρα του ιστορικού «Όχι» των Ελλήνων στην υποταγή στις δυνάμεις του Άξονα και την απώλεια της εδαφικής και εθνικής μας κυριαρχίας.
Ο ελληνικός λαός μέσα από το καθολικό του αίτημα για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατική διακυβέρνηση, έδειξε πως δεν υπάρχουν μονόδρομοι, ψευτοδιλήμματα και ανάγκες για ξένη κηδεμονία. Η αγάπη για τη χώρα και οι θυσίες των Ελλήνων κράτησαν ζωντανή την ελπίδα και το φρόνημα υψηλό σε εποχές δύσκολες ακόμη και την περίοδο της Κατοχής.
Σήμερα, 70 χρόνια μετά το ιστορικό αυτό «Όχι», καλούμαστε ως Έλληνες πολίτες να αρνηθούμε μια νέα προσπάθεια περιορισμού της εθνικής μας κυριαρχίας. Σε ένα νέο, ψεύτικο μονόδρομο που θέλουν να μας επιβάλουν.
Ο εχθρός αυτή τη φορά δεν ζητάει απλά την υποταγή μας στις αποφάσεις του. Θέλει να μας επιβάλει το μέλλον που ορίζει αυτός για μας. Όμως η ελληνική Ιστορία και το πάθος των νέων ανθρώπων δεν παραγράφεται. Αντίθετα, έχει δείξει πως το πείσμα και ο πατριωτισμός των Ελλήνων δε λογίζουν από δύσκολες στιγμές.
Όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια Ελλάδα ισχυρή και ανεξάρτητη.
Για μία χώρα που θα γεμίζει με περηφάνια όλους τους Έλληνες και θα αντιστέκεται στην καθημερινή προσπάθεια για Κατοχή της ελπίδας των νέων ανθρώπων.
«Τιμή και ευγνωμοσύνη στους ήρωες του 40’. Το Έθνος σύσσωμο γιορτάζει σήμερα τον ηρωϊσμό και τη θυσία των Ελλήνων εκείνων που με το παράδειγμά τους φώτισαν ακόμα μία φορά την ανθρωπότητα.
Σήμερα που η πατρίδα μας βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή μετά την μεταπολίτευση, όλοι εμείς οφείλουμε να αγωνιστούμε και να δώσουμε ένα ηχηρό ΟΧΙ στην πολιτική του ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ. Μία πολιτική που παραχωρεί την εθνική μας κυριαρχία, κάνει τους φτωχούς-φτωχότερους,αυξάνει την ανεργία, χτυπάει τους μισθούς και τις συντάξεις, κλείνει τα ΚΑΠΗ καθιστώντας τους Έλληνες και τις Ελληνίδες όμηρους στο ΔΝΤ.
Το Έθνος οφείλει να ξαναβρεί το βηματισμό του. Και είμαι βέβαιος ότι θα το πράξει. Θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, κάνοντας το καθήκον μας με λεβεντιά και φιλότιμο, όπως αρμόζει σε απογόνους των ηρώων του 40’».
Το Charlestown της Βοστώνης διατηρεί εξέχουσα θέση στην παραγωγή εγκληματιών στις Η.Π.Α. Μία τετράδα εξ αυτών, έχει καταφέρει να μείνει ασύλληπτη ληστεύοντας χρηματαποστολές και τράπεζες. Όταν θα χρειαστεί εν μέσω μίας επιχείρησης σε τοπική τράπεζα να πάρουν για λίγο όμηρο τη διευθύντρια (Rebecca Hall), ο Doug (Ben Affleck), εγκέφαλος της ομάδας, καταλήγει να την ερωτευτεί.
Β.ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ: «Να γίνουμε και εμείς μυσταγωγοί της Ιδέας της αντίστασης»
Κάθε γιορτή για μια μεγάλη ιστορική επέτειο του Έθνους μας αποτελεί και μια ευκαιρία να αναζωογονήσουμε τις γνώσεις μας αλλά και να διατηρήσουμε ζωντανή την ιστορική μας συνείδηση.
Η 28η Οκτωβρίου 1940, είναι για την Ελλάδα και τους Έλληνες, το φωτεινό μετέωρο της Λευτεριάς. Η μεγάλη επέτειος που θυμίζει τον τιτάνιο αγώνα των ολίγων εναντίον των πολλών.Το νικηφόρο αγώνα της ελευθερίας και των δικαίων της πατρίδας μας κατά της αδικίας και της υποταγής. Το βροντερό «ΟΧΙ» των Ελλήνων του ΄40 παραμένει ζωντανό και δείχνει το ιερό μας χρέος κι ας πέρασαν από τότε εβδομήντα ολόκληρα χρόνια. Η φιλοπατρία, η πίστη, το θάρρος και η λεβεντιά των προγόνων μας, πρέπει να αποτελούν για όλους μας πολύτιμη παρακαταθήκη, παράδειγμα και πηγή έμπνευσης και ελπίδας. Σήμερα, καλούμαστε όλοι, λαός και ηγεσία, όχι απλώς να πανηγυρίσουμε αλλά να γίνουμε μυσταγωγοί της Ιδέας που εμψύχωσε και δικαίωσε τα όνειρα και τους αγώνες του λαού μας.
Με αφορμή την σημερινή επέτειο της 28ης Οκτωβρίου μπορείτε να δείτε-από το προσωπικό αρχείο του Αργύρη Ντινόπουλου- αυτό το βίντεο που αναφέρεται στον αφελληνισμό της Βορείου Ηπείρου.
Το περιοδικό είναι μέρος του προγράμματος "Εθνική Παίδων". Ας δούμε τι περιέχει το 4ο τεύχος του 2010. Δείτε εδώ τι πρέπει να θυμηθούν τα παιδιά σας για το μήνα Οκτώβριο.
28 Οκτωβρίου ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;;;
Δείτε σελ 9
Είναι δυνατόν;;; Κι όμως...
Συνεχίζουμε σελ 22-23
Πρέπει τα παιδιά να κάνουν και γιόγκα!!! Δεν το ξέρατε; Ε μάθετέ το. Πλήρης νομιμοποίηση των ανατολικών - αποκρυφιστικών θρησκειών και παραθρησκειών. Μάλιστα λέει το περιοδικό ότι ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ!!! Τα παιδιά πρέπει να κάνουν 2 φορές τη βδομάδα γιόγκα για να ωφεληθούν και καλό είναι να ξεκινήσουν από 3-6 ετών! Το δισέλιδο άρθρο για τη γιόγκα, είναι κάποιας κ. Ζόρζου αν καταλάβαμε καλά. Η κυρία λογικό είναι τη δουλειά της θέλει να κάνει... Για όλες αυτές τις θρησκείες θα σας συνιστούσαμε να βρείτε και να διαβάσετε το βιβλίο " Οι Γκουρού, ο νέος και ο Γέροντας Παίσιος."
Πάμε παρακάτω. σελ 24
Τι λέτε ρε! Να γίνουν τα παιδιά DIABOLΟ;;; Να γίνουν τα δικά σας ρε αλήτες και λίγα σας λέμε! Φυσικά δε θα πουν στα παιδάκια ότι ο διάβολος είναι κακός, αλλά του περνάν υποσυνείδητα από μικρό ότι ο διάβολος είναι ένας... ζογκλέρ! ΗΜΑΡΤΟΝ!!!
Και φτάνουμε στη σελ 42... Μέχρι στιγμής κουβέντα για Ελλάδα...Μάθετε όμως ελληνόπουλα ότι,
Για Ελλάδα ΤΙΠΟΤΑ. Για τη σημερινή επέτειο του ΕΠΟΥΣ του 1940 κουβέντα!
50 σελίδες περιοδικό και δε χώρεσε τίποτα.
Τι κέρδισαν λοιπόν τα παιδιά από αυτό το περιοδικό;
Συγκεντρωτικά έμαθαν ότι.
28 Οκτωβρίου είναι μέρα των κινουμένων σχεδίων.
Πρέπει να κάνουν γιόγκα από μικρά, γιατί το λέει κάποια κ. Ζόρζου.
Ο διάολος είναι καλός.
Οτι ο ύμνος της... Ουρουγάης διαρκεί 5 λεπτά.
Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για το ρόλο των τραπεζικών ιδρυμάτων. Τα αφήνουμε στη κρίση σας. Σκεφτείτε τι μαθαίνουν στα παιδιά και για πιο λόγο τα "εκπαιδεύουν" έτσι. Κάποιο σκοπό δε θα έχουν; Η μήπως είναι τυχαία όλα;
Δυσαρέσκεια σε ΔΝΤ και Ευρώπη για τη στάση Παπανδρέου
"Στραβώνει το κλήμα" για την Αθήνα σε Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Βρυξέλλες και αγορές μετά το δίλημμα που έθεσε ο έλληνας πρωθυπουργός για πρόωρες εθνικές εκλογές στην Ελλάδα.
Το spread του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου έναντι του αντίστοιχου γερμανικού εκτοξεύτηκε την Τετάρτη ακόμη και στις 800 μονάδες, από 685 τη Δευτέρα, στα υψηλότερα επίπεδα των τελευταίων δύο εβδομάδων.
Σε ανεπίσημες συνομιλίες, μεσαία και ανώτερα στελέχη του ΔΝΤ επισημαίνουν ότι μια συζήτηση περί πρόωρων εκλογών, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο, βλάπτει την ελληνική οικονομία.
Στέλεχος του ΔΝΤ που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του δήλωσε στον ανταποκριτή του ΣΚΑΪ στην Ουάσιγκτον "δείτε τα spreads τα τελευταία 24ωρα και βγάλτε τα συμπεράσματά σας."
Σε προφορική και ηλεκτρονική επικοινωνία του ΣΚΑΪ με την εκπρόσωπο του ΔΝΤ, τόνισε ότι το Ταμείο δεν σχολιάζει επισήμως τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Σημειώνεται ότι η προγραμματισμένη επίσκεψη του επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος Καν είναι προγραμματισμένη για έναν ακριβώς μήνα μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στις 7 Δεκεμβρίου, αλλά σε περίπτωση πρόωρων εκλογών δεν πρόκειται να έρθει.
Δυσαρέσκεια για τη στάση του πρωθυπουργού παρασκηνιακά επικρατεί και στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή αλλά και σε εταίρους μας στην ΕΕ.
Επισήμως δεν υπάρχει σχόλιο για το δίλημμα Παπανδρέου, αλλά η διάσωση της Ελλάδας από τη χρεοκοπία είναι το μεγάλο στοίχημα της Κομισιόν, και δεν επιθυμεί την διακύβευσή του.
Ο κ. Παπανδρέου, θα συμμετάσχει την Πέμπτη και την Παρασκευή στη Συνάντηση των Ηγετών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος και στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις Βρυξέλλες.
9) Gary Lineker Για τα δυο πέναλτυ μαιμού που κέρδισε στα προημιτελικά του μουντιάλ του 1990 με τα οποία γύρισε το παιχνίδι και η Αγγλία κέρδισε το Καμερούν 3-2
8) Luca Toni
7) Bernd Hölzenbein Για το πέναλτυ που κέρδισε στο τελικό του 1974 και με το οποίο η Γερμανία ισοφάρισε την Ολλανδία
6) Francis Lee Ο ηγέτης της Μ. City του 60 και του 70
5) Pippo Inzaghi
4) Andreas Möller Για ένα μαιμού πέναλτυ που κέρδισε με το Dortmund και για το οποίο έγινε ο πρώτος παίκτης που τιμωρήθηκε με αποκλεισμό εκ των υστέρων, με βάση το βίντεο
3) Paul Alcock (referee) Άγγλος διαιτητής που έπεσε σαν χάρτινος πύργος όταν τον ακούμπησε ο Ντι Κάνιο σον οποίο προηγουμένως είχε δείξει κόκκινη (γι αυτή την κόκκινη -είχε κλωτσήσει έναν αντίπαλο στην ψύχρα- ο Ντι Κάνιο είχε φάει 11 αγωνιστικές)
2) Roberto Rojas Ο τερματοφύλακας της Χιλής που το 1989, στον αγώνα Βραζιλίας-Χιλής, στο 70' και ενώ το σκόρ ήταν 1- και η Χιλή αποκλειόταν από το Μουντιάλ του 90, έπεσε στο έδαφος επειδή τον χτύπησε μια φωτοβολίδα και άρχισε να αιμορραγεί, με αποτέλεσμα οι Χιλιανοί να τον πάρουν σηκωτό και να αποχωρήσουν από το γήπεδο... αργότερα αποκλείστηκε δια βίου και η Χιλή αποκλείστηκε από τα δύο επόμενα μουντιάλ γιατί βίντεο έδειξε ότι η φωτοβολίδα έσκασε στο 1 μέτρο μακριά του και την αιμορραγία την προκάλεσε μόνος του με ξυραφάκι που είχε κρυμμένο στην κάλτσα του!!!
Οι Φίλοι του Κτήματος Τατοΐου διοργανώνουν εκδήλωση δημόσιου διαλόγου με θέμα «Τατόι: Μια Πρόκληση Πολιτισμού» και ομιλητή τον κ. Κώστα Σταματόπουλο, Ιστορικό, Συγγραφέα του έργου «Το Χρονικό του Τατοΐου» και μέλος ΔΣ της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος & Πολιτισμού.
Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 15 Νοεμβρίου και ώρα 19:00 στο χώρο εκδηλώσεων του δισκοπωλείου Μetropolis (Metropolis Live Stage, Πανεπιστημίου 54 & Εμ. Μπενάκη, 4ος όροφος) στην Αθήνα.
Στόχος της εκδήλωσης είναι η εμπλοκή της κοινωνίας των πολιτών σε ένα ζήτημα που την αφορά, ώστε να ενισχυθεί η μέχρι τώρα ανεπαρκής προσπάθεια της πολιτείας να προστατέψει, να αποκαταστήσει και να αξιοποιήσει το Κτήμα και να το αποδώσει στο κοινό ως ένα χώρο αναψυχής και πολιτισμού, από τους ωραιότερους στη χώρα μας.
Ήδη από τον Μάρτιο του 2003, το Τατόι περιήλθε στην κυριότητα του κράτους και τον Σεπτέμβριο του ιδίου έτους κηρύχθηκε διατηρητέο από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, ύστερα από εισήγηση της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ Περιβάλλοντος και Πολιτισμού. Από τότε λίγα και αποσπασματικά έχουν γίνει, με αποτέλεσμα το Τατόι, τόπος ιστορικός, τόπος αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος, καθώς και ένας από τους τελευταίους μείζονες πνεύμονες πρασίνου της Αττικής, να δίνει την σκανδαλώδη εικόνα προϊούσας καταστροφής και ερήμωσης.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Ευχαριστούμε θερμά τα Metropolis για την ευγενική φιλοξενία της εκδήλωσης.
Ολοκληρώθηκε με επιτυχία η εκδήλωση βράβευσης του υποψηφίου Δημάρχου Πειραιά κ. Βασίλη Μιχαλολιάκου για την πολυετή προσφορά και δράση του στην ΟΝΝΕΔ και τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Μπροστά σε ένα πλήθος νέων παρουσιάστηκε η πορεία και το έργο του ιστορικού Προέδρου της νεολαίας, παρουσία του Γραμματέα Πολιτικής Επιτροπής της Νέας Δημοκρατίας κ. Ανδρέα Λυκουρέντζου. Στον κ. Μιχαλολιάκο αποδόθηκε αναμνηστική πλακέτα από τον Πρόεδρο Ανδρέα Παπαμιμίκο και τον Αντιπρόεδρο Κ. Κατσαφάδο.
Βασικά σημεία ομιλιών:
Ο Γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής Νέας Δημοκρατίας κ. Ανδρέας Λυκουρέντζος ανέδειξε στο σύντομο χαιρετισμό του την προσωπικότητα και το ήθος του κ. Μιχαλολιάκου μέσα από τους αγώνες του στην πολιτική δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην πορεία του στη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και την ΟΝΝΕΔ.
Ο υποψήφιος Δήμαρχος Πειραιά κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος αναφέρθηκε στην ομιλία του στις αξίες και τα ιδανικά της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ επισημαίνοντας πως η γενιά του 80’ υπερασπίστηκε με πάθος τις ιδέες της δίνοντας μάχες στα αμφιθέατρα όπου κατέγραψε μεγάλες νίκες, ενώ η γενιά του 2010 καλείται να απαντήσει σε μια μεγαλύτερη πρόκληση. Να αντισταθεί στη μιζέρια και την απαισιοδοξία που προσπαθούν να της επιβάλουν και να δημιουργήσει ξανά την ελπίδα στη χώρα.
Ο Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ κ. Ανδρέας Παπαμιμίκος επεσήμανε τη συνεισφορά του κ. Μιχαλολιάκου στην κυριαρχία της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ και της ΟΝΝΕΔ στα Πανεπιστήμια και την κοινωνία και τόνισε πως οι αρχές και οι αξίες της εποχής εκείνης πρέπει να αποτελούν και σήμερα οδηγό στις μάχες που δίνουν οι νέοι σήμερα για ένα καλύτερο μέλλον αλλά . Ο Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ κάλεσε τους νέους ανθρώπους να συμμετέχουν στις εκλογές και να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα απόρριψης των καταθλιπτικών πολιτικών και των εκβιαστικών διλλημάτων που έθεσε ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση του Μνημονίου.
Το Μαύρο Ιστολόγιο Κομμουνισμού εύχεται χρόνια πολλά σε όλους τους επισκέπτες για την επέτειο της εορτής της 28ης Οκτωβρίου 1940. Δεν ξεχνούμε την σημαντική ημερομηνία της 28ης Οκτωβρίου όπου ο πραγματικός λαός της Ελλάδος (και όχι ο “λαός” – υπόκοσμος στον οποίο αναφέρονται άλλοι) με μπροστάρη τον Ιωάννη Μεταξά είπε το ΟΧΙ στην ξένη κατοχή, όπως φυσικά το είπε και μερικά χρόνια αργότερα στην νέα ξενοκίνητη κατοχή που ετοίμαζαν οι συνεργάτες των Γερμανών και Βουλγάρων κατακτητών, οι εγχώριοι κομμουνιστές.
Για την επέτειο αυτή δεν έχουμε σκοπό να γράψουμε πολλά, αλλά φυσικά έχουμε το δικό μας αφιέρωμα το οποίο θα σας παρουσιάσουμε παρακάτω:
1) Καταρχήν ας δούμε τι έκαναν οι κομμουνιστές κατά την εισβολή των κατακτητών. Όπως θα περιμένατε φυσικά, εννοείται πως ήταν αντίθετοι απέναντι σε ό,τι είχε να κάνει με εθνικό αγώνα, καθώς όπως έχουμε ξαναγράψει κομμουνισμός και εθνικό συμφέρον είναι έννοιες ασυμβίβαστες μεταξύ τους.
Διαβάστε τες με τη σειρά και θα κατανοήσετε την για ακόμα μία φορά προδοτική στάση των κομμουνιστών.
2) Μία πολύ καλή ιστοσελίδα όπου μπορείτε να διαβάσετε πάρα πολλά στοιχεία και κείμενα σχετικά με την 28η Οκτωβρίου είναι η “Ελλάς του ΟΧΙ” η οποία περιέχει τεράστιο όγκο πληροφοριών. Μπορείτε να την επισκεφτείτε πατώντας εδώ: Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ (1940-44)
3) Μία επίσης πολύ ενδιαφέρουσα ιστοσελίδα είναι της Ιωάννας Φωκά, εγγονής του Ιωάννη Μεταξά, η οποία και κάνει ένα απίστευτο έργο διάσωσης σπάνιων αυθεντικών αρχείων και ντοκουμέντων εκείνης της περιόδου. Μπορείτε να βρείτε διάφορα κείμενα του Ιωάννη Μεταξά σχετικά με τον πόλεμο, αποσπάσματα από το ημερολόγιο του κλπ. Η ιστοσελίδα βρίσκεται και στη λίστα με τις σελίδες πρωτογενών πηγών στα δεξιά του ιστολογίου μας και μπορείτε να την επισκεφτείτε πατώντας εδώ: Ιωάννης Μεταξάς. Σελίδα ειδικά για την 28η Οκτωβρίου υπάρχει εδώ: 28η Οκτωβρίου 1940.
4) Ας ακούσουμε την μελωδία του τραγουδιού που έγινε συνώνυμο με τον αγώνα στα βουνά της Πίνδου, το οποίο τραγούδησε η αξέχαστη Σοφία Βέμπο και ας ακούσουμε αυτά που έχει να πει η τραγουδίστρια:
Η ίδια η Σοφία Βέμπο θα τραγουδούσε αργότερα και ένα τραγούδι για τα άλλα παιδιά της Ελλάδος, αυτά που μικρά ακόμα αρπάξαν οι κομμουνιστές από τις αγκαλιές των μανάδων τους στα χωριά της Μακεδονίας και τα έστειλαν στο Παραπέτασμα, μεταμορφώνοντας τα σε γενίτσαρους:
5) Κλείνουμε με το κείμενο μιας ομιλίας του συγγραφέα και ιστορικού Σαράντου Καργάκου, με τίτλο “Παλαίμαχοι Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου”:
Ο Βίκτωρ Ουγκώ σε μία ευτυχισμένη ποιητική του στιγμή είχε γράψει το στίχο: «Δεν γνωρίζω πια τ’ όνομα μου· ονομάζομαι πατρίς». Κάθε φορά που το χρέος μας καλεί να τιμήσουμε αυτούς που έγιναν προσφορά θυσίας, με την απώλεια της ζωής ή της σωματικής αρτιμελείας, πρέπει να ενθυμούμαστε τους λόγους μεγάλων ανδρών, διότι μόνον αυτών η φωνή μπορεί να υψωθεί ως το οριακό σημείο, στο οποίο καταλήγει «ο τραχύς και δύσκολος της αρετής δρόμος», προς τον οποίο «πετάουν» μόνο τα γόνατα ανδρών γενναίων, όπως θα έλεγε ο Ανδρέας Κάλβος.
Η λήθη είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της μνήμης. Αλλά αν εξαλειφθεί από τους λαούς η μνήμη, τότε θα μοιάζουν με ασθενείς που πάσχουν από αμνησία. Δεν θα γνωρίζουν από πού έρχονται κι από ποιους προέρχονται, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν που βρίσκονται και προς τα πού πορεύονται. Άν σβήσουμε το παρελθόν, πρόσφατο και παλαιό, θα ζήσομε σ’ ένα ακατοίκητο μέλλον’. Έχει πει μεγάλος μας ποιητής, ο Γιώργος Σεφέρης, την ακόλουθη διδακτική για μας φράση: «Σβήνοντας κανείς ένα κομμάτι από το παρελθόν, είναι σαν να σβήνει και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι θλιβερή πια η ζωή, που μοιάζει με ακατοίκητο σπίτι»!
Από την άποψη αυτή είναι άξιες επαίνου οι Στρατιωτικές μας Σχολές και η πολιτική ηγεσία τους που δεν λησμονούν να τιμούν τα μεγάλα στρατιωτικά γεγονότα, να τιμούν τους επιζώντες παλαιμάχους και να συντηρούν το ευγενές στρατιωτικό πνεύμα, που για μας δεν ήταν ποτέ μιλιταρισμός αλλά πάθος προασπιστικό της εδαφικής μας ακεραιότητας, πόθος προασπιστικός της ειρήνης και σε παλαιότερους καιρούς πόθος απελευθερωτικός των αλύτρωτων ελληνικών περιοχών. Δεν παραβλέπω συμμετοχή σε πολεμικές επιχειρήσεις που καθορίζονταν από συμμαχικές υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Αλλά σε γενικές γραμμές ο ελληνικός στρατός δεν πήγε αλλού παρά σε εδάφη στα οποία υπήρχε από αρχαιοτάτης εποχής εδραία εθνολογική βάση.
Τον πόλεμο του 1940-41 δεν τον προκαλέσαμε εμείς με κάποια δήθεν αφορμή. Απλώς, τον περιμέναμε και είχαμε τουλάχιστον ηθικώς-επαρκώς προετοιμασθεί. Η Ελλάς, εξ αιτίας της Μικρασιατικής καταστροφής και των εσωτερικών κινημάτων , ήταν ακόμη αιματοβαφής. Οι πρόσφυγες δεν είχαν τελείως αποκατασταθεί. Αυτό που είχε αποκατασταθεί ήταν το εθνικό φρόνημα, το οποίο σε υπέρτατο βαθμό είχε οξυνθεί λόγω της αναίσχυντης συμπεριφοράς των Ιταλών όχι μόνο από τον τορπιλισμό της «Έλλης» και στην προβοκατορική ενέργεια να μας φορτώσουν τη δολοφονία του αρχιτσάμη ληστή Νταούντ Χότζα, αλλά και από την παλαιότερη κατάπτυστη ενέργεια του βομβαρδισμού και της καταλήψεως της Κερκύρας, εν έτη 1923 όταν ο ελληνικός λαός και στρατός ήταν κυριολεκτικά ράκη από το οδυνηρό πλήγμα της Μικρασίας. Το ενδεχόμενο μίας ολοκληρωτικής επιθέσεως του Μουσολίνι εναντίον της Ελλάδος ήταν ορατό και από τυφλούς μετά την απόβαση του ιταλικού στρατού στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939, δηλαδή πέντε μήνες ενωρίτερα από την επίσημη κήρυξη του μεγαλύτερου πολέμου της Ιστορίας.
Ως την έσχατη στιγμή ο Μουσολίνι προωθούσε μία θωπευτική, καθησυχαστική πολιτική έναντι της Ελλάδος. Ο τότε πρεσβευτής της Ιταλίας Γκράτσι, μετά την επιστροφή του από την Ρώμη στις 12 Σεπτεμβρίου 1939, έφερνε προς το Μεταξά διαβεβαιώσεις του Ιταλού δικτάτορα, ότι η Ιταλία ακόμη και σε περίπτωση εμπλοκής της σε
πόλεμο «δεν θα αναλάβει αύτη πρωτοβουλίαν επιχειρήσεων έναντι της Ελλάδος.Ινα δε αποδειχθούν κατά τρόπον συγκεκριμένον τα αισθήματα, από τα οποία εμπνέεται έναντι της Ελλάδος, θα διαταχθεί η οπισθοχώρησης των ιταλικών στρατευμάτων 20 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα». Αυτά όμως, όπως θα έλεγε ο Άμλετ, ήσαν «λόγια, λόγια, λόγια». Όπως συχνά έχω γράψει, η προδοσία στην ευρωπαϊκή πολιτική είναι πάντα θέμα ημερομηνίας. Εξαιρείται η Ελλάς που το μέγα λάθος της-αν το δούμε από την οπτική της realpolitik- είναι ότι ποτέ δεν επρόδωσε σύμμαχο. Και παραμένει σολωμικώτατα, «Πάντοτε ευκολόπιστη και πάντα προδομένη». Και πληγωμένη, εμένα από τα ίδια τα παιδιά της.
Πάντα βέβαια κάτι σάπιο -για να επανέλθω στον Άμλετ- υπήρχε στο βασίλειο της ευρωπαϊκής πολιτικής, αλλά ποτέ η ηθική σήψη, ο πολιτικός αμοραλισμός, ο κυνισμός και ο αιμοδιψής άνευ ουσιαστικών προσχημμάτων, στρατιωτικός επεκτατισμός δεν είχε κορυφωθεί στο βαθμό όπου έφθασε κατά τα μοιραία έτη 1939 – 1941. Ενώ ο Μουσσολίνι απλόχερα μας έστελνε αναισχύντως τις αλλεπάλληλες ψευδείς εγγυήσεις, οι ένοπλες δυνάμεις του εφάρμοζαν συστηματικά την τακτική των «άδικων χειρών» με τον ανειλεή βομβαρδισμό πολεμικών σκαφών μας: του «Ορίωνος», της «Ύδρας», του «Βασιλέως Γεωργίου», της «Βασιλίσσης Όλγας», για να φθάσουμε στο αποτρόπαιο έγκλημα του τορπιλισμού τις «Έλλης». Αν ζούσε τότε ο δαιμόνιος Ταλλεϋράνδος, δεν θα εχαρακτήριζε τη βύθιση του ευδρόμου έγκλημα’θα το έλεγε λάθος. Διότι το λάθος στην πολιτική κοστίζει σ’ αυτόν που το διαπράττει περισσότερο από το έγκλημα. Με την πράξη τους αυτή οι Ιταλοί δεν προσέβαλαν την Ελλάδα, Προσέλαβαν την Παναγία, που για τους Έλληνες είναι σύμβολο ιερό, συναυτιζόμενο με την πατρίδα. Το λέει άλλωστε το δημοτικό: «Γιατί γιορτάζει η Παναγία, γιορτάζει και η Πατρίδα».
Οι Έλληνες μαχητές του ’40 δεν ήσαν προασπιστές του πατρίου εδάφους, όπως έλεγε το πρώτο πολεμικό μας ανακοινωθέν, ήταν εκδικητές της υβριζόμενης Μεγαλόχαρης, της Παντάνασσας και της Περίβλεπτης Παναγιάς, που επί 1500 χρόνια την ψάλλουμε και την θεωρούμε Υπέρμαχο Στρατηγό. Τα νικητήρια στέφανα σκέπασαν και πάλι τις εικόνες της Θεομήτορος και τις κεφαλές των ελλήνων μαχητών, που πολεμώντας κατά κραταιού, με απόλυτη υπεροψία, αντιπάλου κατήγαν τρόπαια εφάμιλλα, ίσως και υπέρτερα των προγονικών. Όλος ο κόσμος στεκόταν τότε εκστατικός. Ύμνοι Πινδάρειοι επλέκοντο τότε για την Ελλάδα από τα χείλη κορυφαίων πολιτικών, στρατιωτικών και πνευματικών ανθρώπων. Ας αφήσουμε πια της μικρότητες για το ποιος είπε το «ΟΧΙ». Το «ΟΧΙ» ήταν όλων: και της πολιτικής και της στρατιωτικής ηγεσίας και σύσσωμου του λαού, πλην ελαχίστων ηττοπαθών. Ας αφήσουμε κατά μέρος τον πρόσφατο επιστημονικό-πολιτικό σκεπτικισμό κάποιων ιστορικών κριτικών για την σκοπιμότητα του «ΟΧΙ». Είναι προσβολή για τους νεκρούς, τους τραυματίες αλλά και για τους λίγους επιζώντες της μεγάλης εκείνης εποποιίας να διαχέεται η αντίληψη στην παιδεία μας και στα παιδιά μας πως ένα “ΝΑΙ” θα ήταν συμφερτικό. Για κάποιους, ασφαλώς. Ένα μόνο θα πω: «αν οι εν λόγω κριτικοί ήσαν στη θέση του Μεταξά, είμαι σίγουρος πως θα έλεγαν ναι». Και αυτό θα σήμαινε το διαμελισμό μεταπολεμικά όλης της μόλις πρόσφατα συγκροτημένης Ελλάδος.
Δεν θα αναφερθώ σε γεγονότα που σε όλους σας είναι γνωστά. Όταν όλες οι Ευρωπαϊκές χώρες γονάτιζαν εντός ολίγων ημερών προ των χιτλερικών
ορδών, η Ελλάς πολεμούσε νικήτρια επί πέντε μήνες στα ηπειρωτικά βουνά και έφερνε τους Ιταλούς σε απόσταση σπιθαμής από το ρίξιμο στην αγκαλιά των κυμάτων. Στο διάστημα αυτό ο στρατός, το ναυτικό και αεροπορία επιτέλεσαν θαύματα. Εκμηδένισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου και κατέδειξαν για μια ακόμα φορά την σημασία του ηθικού παράγοντος, τον οποίο όψιμοι θεωρητικοί του πολέμου έχουν αρχίσει να αμφισβητούν λόγω των νέων τελειοτάτων οπλικών συστημάτων. Ένα θα πω: όλα τα όπλα είναι καλά, ακόμη κι ένας «γηράς» όταν τα χέρια που τον κρατούν δεν τρέμουν και όταν η ψυχή φλογίζεται από το πάθος της θυσίας. Αυτό, όμως, προϋποθέτει πίστη σε ιδανικά, που ποτέ δεν έλειψαν από τη ζωή μας. Γι’ αυτό θεωρώ ως το μεγαλύτερο της Ελλάδος εχθρό αυτόν που σκοτώνει στην ψυχή των παιδιών μας το πάθος για ηρωισμό και την δίψα για ιδανισμό. Γι’ αυτό άλλωστε σήμερα η παραπαίουσα ιδεολογικά νεολαία ζητεί σαν το ήρωα του Ίψεν ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα – έστω-ιδανικά. Και υψώνει σε ήρωα το Σάββα Ξηρό, διότι το σχολείο και τα λεγόμενα «μίντια» όχι μόνο δεν τιμούν τους πραγματικούς ήρωες – εσάς – αλλά τους αγνοούν και συχνά τους σπιλώνουν.
Μιλάμε συχνά για το έπος του 40 ή, εσφαλμένα, για το έπος της Αλβανίας. Και λέγω εσφαλμένα διότι το έπος δεν ήταν αλβανικό’ ελληνικό ήταν και μάλιστα κατά και των Αλβανών που επολέμησαν στο πλευρό των Ιταλών. Είναι, όμως, ιστορική αδικία να λησμονούμε την μάχη των Οχυρών, που θα ήταν ίσως περισσότερο δαφνοστεφής, αν η Γιουγκοσλαβία δεν γονάτιζε από την πρώτη στιγμή και αν ο ελληνικός στρατός δεν είχε πλευροκοπηθεί και στα δύο μέτωπα, αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο μιας επιθέσεως από τα νώτα. Κάποιοι, που ποτέ δεν γνώρισαν τον τυφώνα μιας πολεμικής κρίσης, ξέρουν post factum, δηλαδή εκ’ των υστέρων, να εκφέρουν αρνητικές απόψεις για τη τότε δράση της παραζαλισμένης απ’ τα αλλεπάλληλα πλήγματα πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας μας. Ένα θα πώ: ο τότε Έλλην πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής δεν ήταν πολιτικός. Τραπεζικός ήταν. Κι όμως προέβη σε ενέργεια πολιτική, που κανείς άλλος ευρωπαίος ηγέτης, μετά την υποταγή της χώρας του στον Άξονα, δεν ετόλμησε να πράξει. Ο Κορυζής αυτοκτόνησε. Η αυτοκτονία αυτή είναι μέγιστη πολιτική πράξη. Η Ελλάς πεθαίνει αλλά δεν παραδίδεται. Δεν ήταν μια πράξη απογνώσεως’ ήταν πράξη φιλοτιμίας, πράξη αντιστάσεως στην ατιμία. Αλλά την πρώτη σελίδα της αντίστασης την έγραψαν οι νεκροί ευέλπιδες που αυτόβουλα έφθασαν μέχρι Κρήτη και Αίγυπτο.
Βεβαίως υπήρξε ανακωχή-και έπρεπε να υπάρξει-,για να σωθούν οι μαχόμενες στην Ήπειρο και στη Μακεδονία δυνάμεις. Αλλά η ανακωχή δεν είχε επίσημο χαρακτήρα. Η Ελλάς-και το τονίζω αυτό-επισήμως δεν σταμάτησε ποτέ τον πόλεμο. Τον συνέχισε στην Κρήτη, όπου αφανίστηκε το άνθος του γερμανικού στρατού, τον συνέχισε στις ερήμους της Αφρικής, στο τρισένδοξο Έλ-Αλαμέιν’, τον συνέχισε στην Ιταλία, και στο Ρίμινι έγραψε μια νέα χρυσή πολεμική σελίδα. Κάθε χρόνο τα μέλη της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών, της οποίας έχω την τιμή να είμαι αντιπρόεδρος, κατά το πνευματικό πολυήμερο ταξίδι που πραγματοποιούμε στην Δυτική Ευρώπη, περνάμε από το μνημείο των Ριμινιτών και καταθέτουμε λίγα άνθη ευλαβείας στους τάφους των υπερόχων νεκρών.
Πεδίο μαχών, όμως, δεν ήταν μόνον η ξηρά, ήταν και ο αέρας, ήταν και η θάλασσα. Οι αεροπόροι μας, που στο σύνολο τους έφθασαν στην Μ. Ανατολή, δόξασαν τα φτερά του Ικάρου, αντιπαλεύοντας με Ιταλούς και σκληροτράχηλους Γερμανούς πιλότους. Η κάλυψη νηοπομπών, η ρίψη αλεξιπτωτιστών στα ελληνικά βουνά και νησιά, η συμμετοχή σε βομβαρδιστικές επιχειρήσεις έδωσαν στην αεροπορία μας μια ποιότητα υπεροχής που διατηρείται ακμαία ως σήμερα. Αλλά και ο στόλος-παρά το τραγικό για τις συνέπειές του κίνημα – είχε κι’ αυτός ανάλογο μεράδι στη δόξα. Το ν’ αναφερθώ στη «Βασίλισσα Όλγα», στον «Αδρία», στα υποβρύχια «Πρωτεύς», «Παπανικολής» και «Κατσώνης» για να δείξω την αξία και την ανδρεία των ναυτικών μας, θα έμοιαζε σαν να άνοιγα ανοιχτές πόρτες. Τούτο μόνο θα πω: ο γηραιός «Αβέρωφ» ως πλοίο συνοδείας, έφθασε ως τον Ινδικό. Πρόσφατα σε εφημερίδα των Πατρών δημοσίευσα άρθρο για ένα λησμονημένο περιστατικό που συνέβη προ του λιμανιού των Πατρών: πρόκειται για τον ηρωισμό δύο σκαφών μας, ενός νοσοκομειακού, που λεγόταν «Ελληνίς» και ενός πλοίου της φαροφυλακής που λεγόταν «Πλειάς». Κι ας μη λησμονούμε τη συμμετοχή ελληνικών πολεμικών στην απόβαση της Νορμανδίας.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο τίμημα θυσίας προσέφερε στον πόλεμο η ελληνική εμπορική ναυτιλία. Χάθηκε όλος σχεδόν από τις τορπίλες των Γερμανών ο εμπορικός μας στόλος και το άνθος του ναυτικού μας κόσμου. Υπάρχει, όμως, και ο άγνωστος στους πολλούς πόλεμος των αλιευτικών και μικρών εμπορικών πλοίων, που μετέφεραν χιλιάδες Άγγλους, Καναδούς, Αυστραλούς, Νεοζηλανδούς και Έλληνες εθελοντές στα Μικρασιατικά παράλια. Υπάρχει ακόμη και η χρυσή σελίδα των ειδικά διασκευασμένων μικρών σκαφών, που σαν θαλάσσιες σφήκες όργωναν το Αιγαίο και το Ιόνιο κι έλαβαν μέρος σε πολυάριθμες επιχειρήσεις. Έχω τη χαρά να με τιμά με την φιλία του ένας από τους επιζώντες Κανάρηδες του καιρού εκείνου, ο αειθαλής Ρήγας Ρηγόπουλος και ξέρω από τα βιβλία του και τις ομιλίες του τη ναυτική εκείνη «Ιλιάδα». Όλη αυτή η επιβλητική συμμετοχή των ενόπλων μας δυνάμεων στο πλευρό της προμαχούσας Αγγλίας και Αμερικής, έδωσε το σθένος στην ελληνική κυβέρνηση να διεκδικεί και να απαιτεί. Όταν την 11η Δεκεμβρίου 1941 η βρετανική κυβέρνηση απροσχημάτιστα ανακοίνωσε την απόφασή της για αναγνώριση, μετά τον πόλεμο, της αλβανικής ανεξαρτησίας, η εξόριστη ελληνική κυβέρνηση, τρείς ημέρες μετά, απαντούσε με εκτενές υπόμνημα στο οποίο μεταξύ των άλλων αναφέρονταν τα εξής: « Εν τω μέσω των δεινών του υπό τον αξονικόν ζυγόν, ο ελληνικός λαός δεν είναι δυνατόν να κατανοήσει εν διάβημα αποδόσεως της ανεξαρτησίας της εις την Αλβανίαν, χωρίς ταυτόχρονον ρητήν αναγνώρισην των ελληνικών δικαίων επι της Β. Ηπείρου. Δεν είναι δυνατόν άδηλα οφέλη εκ της συμπράξεως ενός κλάσματος του αλβανικού λαού προς τα Ηνωμένα Έθνη να εξουδετερώσουν την σημασίαν της υπερόχου αντιστάσεως του ελληνικού λαού».
Ασφαλώς, κανείς το 1944 και μετά, όταν η δόξα της Ελλάδος, χάρη και εις την εσωτερική εθνική αντίσταση, είχε φθάσει στο ζενίθ και έκανε την Οικουμένη να παραληρεί, κανείς λέγω δεν θα μπορούσε να παραβλέψει τα εθνικά δίκαια της Ελλάδος, αν η δολερή διχόνοια, όπως την λέγει ο Σολωμός, δεν έδειχνε το σκήπτρο με την “ωραία θωριά”, ώστε να μας ρίξει ‘εις σε δάκρυα θλιβερά. Ο λόγος του Πλάτωνος επαληθεύτηκε για ακόμη μια φορά: «Ημείς δε αυτοί ημάς αυτούς και ενικήσαμεν και ηττήθημεν». (Μενέξενος ΧΙΙΙ 2420).
Και μόλις έκλεισε ο κύκλος του αίματος στη δική μας χώρα, νέος κύκλος αίματος άνοιξε στη μακρινή Κορέα. Από το 1950 – ως το 1953 ένας αδυσώπητος πόλεμος, που κατά βάθος ήταν μια έμμεση αναμέτρηση ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και στις ΗΠΑ, χώρισε την ιστορική αυτή χερσόνησο σε δυο τμήματα με σημείο τομής τον 38ο παράλληλο. Η Ελλάς συμμετείχε στον πόλεμο αυτό με ένα τάγμα αυξημένης δυνάμεως, με ένα σμήνος μεταγωγικών αεροπλάνων και με μικρά βοηθητικά κλιμάκια. Οι απώλειές μας ήσαν βαρύτατες. Από τις αρχές του 1951 ως το Σεπτέμβριο είχαμε 187 νεκρούς (εκ των οποίων οι 21 αξιωματικοί) και 614 τραυματίες. Είχα την τιμή να γνωρίσω τον στρατηγό «Αρμπούζη» που ηγήθηκε του εκστρατευτικού τάγματος και πρόσφατα είχα τη μεγάλη τιμή να εκφωνήσω τον επικήδειο λόγο σ’ ένα σπάνιο για τη σεμνότητά του άνδρα, τον Αντώνη Τσακίρη, που τον διαπέρασε βλήμα όλμου και σκότωσε τον όπισθεν αυτού ερχόμενο στρατιώτη. Μαυροφόρεσαν και τότε πολλές οικογένειες. Η παραμονή του ελληνικού τάγματος συνεχίσθηκε μέχρι το 1958, όταν πια αποσύρθηκαν τα κινεζικά στρατεύματα.
Η συμμετοχή μας στον πόλεμο αυτό, όπως κι εκείνη στην Κριμαία, έχει επικριθεί. Αλλά ας μην είμαστε βιαστικοί. Η αποστολή στρατιωτικής μονάδος στην Κορέα μπορεί να έγινε για λόγους εξαρτήσεως από τις ΗΠΑ, μπορεί να έγινε για λόγους ιδεολογικούς, ωστόσο δεν ήταν άμοιρη πολιτικού ρεαλισμού. Η Ελλάς έβγαινε ράκος από τον εσωτερικό πόλεμο. Έπρεπε για την ανόρθωσή της να στηριχθεί στις ΗΠΑ. Ο στρατός της, κυρίως το ναυτικό και η αεροπορία, χρειάζονταν ριζική ανανέωση. Κάτι που έγινε. Κυρίως, όμως η Ελλάς είχε τότε στόχους Εθνικούς: διεκδικούσε την ένωση με την Κύπρο, την αυτονομία της Β. Ηπείρου και την αναδιευθέτηση των ελληνοβουλγαρικών συνόρων. Οι πολιτικοί μας – ίσως αφελώς – πίστευαν στη βοήθεια των Αμερικανών. Αν τώρα αποτύχαμε στους στόχους μας, αν απατηθήκαμε στις προσδοκίες μας, αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την ανδρεία των Ελλήνων μαχητών που σε όλη τη μακρά περίοδο των επιχειρήσεων υπήρξαν απαράμιλλοι, έτσι ώστε κάποιοι Αμερικανοί ηγήτορες να προσγράφουν επιτεύγματα των Ελλήνων στο ενεργητικό των Τούρκων, με την ευτελή δικαιολογία: «Σεις έχετε τρόπαια πολλά, ας γράψουμε και στους Τούρκους μερικά». Από τα δικά μας φυσικά.
Δεν κατοικούμε σε γειτονιά αγγέλων. Όλοι γύρω μας έχουν επίβουλες βλέψεις. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε υψηλό μαχητικό φρόνημα και ισχυρό στρατό, για να μη χρειασθεί να τον χρησιμοποιήσουμε ποτέ. Τιμώντας σήμερα τους παλαιμάχους της περιόδου 1940 – 1958 είναι σαν να δίνει ο σύγχρονος Ελληνικός στρατός όρκο-υπόσχεση ως οι άλκιμοι νεανίες της αρχαίας Σπάρτης: «Άμμες δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρονες». Στην Κρήτη, κύριε Υπουργέ, λένε μια παροιμία: «Των μπροστινών πατήματα των πισινών γιοφύργια». Οι δρόμοι της δόξας των παλαιμάχων, είναι γεφύρια των σημερινών πολεμάρχων.
Γαπ: Μετά από πολλά χρόνια είδαμε επενδύσεις. Αρμαγεδδών:Ποιές του Σκαραμαγκά του Αστακού ή του Ελληνικού;
Γαπ: Όταν αναλάβαμε βρεθήκαμε προ της κατάρρευσης των τραπεζών. Θα χάνονταν οι καταθέσεις των πολιτών. Αρμαγεδδών : Μήπως ξεχνάς ότι ο Κ. Καραμανλής πρώτος μεταξύ των ευρωπαίων ηγετών είχε εγγυηθεί τις καταθέσεις με νόμο 100.000 ανά άτομο και ανά τράπεζα.
Γαπ: Αν ο λαός με καταψηφίσει θα αντιδράσουν οι αγορές. Αρμαγεδδών: Τότε να καταργήσουμε τις εκλογές.
Γαπ: Εγώ κάνω ταξίδια για επενδύσεις. Άνοιξα το δρόμο με τους κινέζους για επενδύσεις στον Πειραιά για ομολόγα. Αρμαγεδδών: Το δρόμο με τους κινέζους και την τον άνοιξε ο Κ. Καραμανλής ενώ εσύ έλεγες ότι μόλις αναλάβεις θα ξαναπάρεις τα λιμάνια.
Γαπ: Προχθές συναντήθηκα με τους κοινωνικούς φορείς και τους είπα να συμφωνήσουμε όλοι μαζί να μειώσουμε τους φόρους στο μισό αλλά θα μου εγγυηθείτε ότι θα πληρώνονται όλοι. Αρμαγεδδών: Τους φόρους τους ελέγχει και τους εισπράττει τκράτος εκτός αν σκέφτεσαι να παραχωρήσεις και αυτό το δικαίωμα στους ιδιώτες.
Γαπ: Αυτά που έχουμε κάνει σε ένα χρόνο δεν έγιναν σε 10 χρόνια. Αρμαγεδδών: Οχι σε 10, ούτε σε 50 χρόνια δεν έγιναν ανάλογα. Ληστρική επιδρομή στα εισοδήματα, μισθούς, συντάξεις, ακίνητα. Η Ελλάδα γέμισε λουκέτα συσσίτια και ουρές στα ταμεία ανέργων.
Γαπ: Ο Ελληνας πληρώνει για πετρέλαιο 2πλάσιο από το Φιλανδό. Αρμαγεδδών: Και που είσαι ακόμα...Με την εξίσωση του πετρελαίου θέρμανσης και κίνησης θα πληρώνει 10πλασια. armageddon-news.blogspot.com
· Τα κατάφερε πάλι αυτή η πόλη, δέκα μέρες πριν τις εκλογές να μη συζητά για τα προβλήματά της, αλλά για το τι είπε ο Άνθιμος στον κυρ Γιάννη και τούμπαλιν. Μουτζαχεντίν ο ένας, Βούλγαρος προδότης ο άλλος, δεν θα γίνεις δήμαρχος ποτέ, κοντός ψαλμός αλληλούια και άλλα τέτοια αντί…
· Η σύγκρουση με τον μητροπολίτη έχει γίνει πολύ της μόδας τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τα αριστερά (όμως όχι μόνο). Θα έλεγε κανείς ότι οι επικοινωνιολόγοι του κυρ Γιάννη πολύ την ήθελαν μια τέτοια κόντρα και μάλιστα ανήμερα του Άη Δημήτρη, αφού τον αναδεικνύει σε αντι-Άνθιμο.
· Όμως ποιος μπορεί να διανοηθεί ότι η κόντρα στήθηκε για να ωφελήσει τον λαοπρόβλητο εβδομηντάρη σκουλαρικά;
· Μια άλλη ανάγνωση, προφανώς, πιο συμβατή με την πραγματικότητα είναι ότι η παρέμβαση Άνθιμου έγινε υπέρ του Κώστα Γκιουλέκα. Το θέμα, βέβαια, είναι αν τελικά τον ευνοεί. Γιατί δεν πρέπει να θεωρείται και πολύ σίγουρο ότι ισχύει κάτι τέτοιο.
· Το ερώτημα θα παραμείνει και ίσως μας απασχολήσει μέχρι τέλους της προκλεογικής περιόδου. Ιδίως εάν την Κυριακή στην Μητρόπολη, εμφανιστεί πάλι ο κυρ Γιάννης για να εκκλησιαστεί, τα «πάρει» ο Άνθιμος και τον πιάσει στο κήρυγμά του.
· Ή κι αν ακόμη ο κυρ Γιάννης αναλάβει την πρωτοβουλία να πάει να εξομολογηθεί σαββατιάτικα, για να προλάβει το κυριακάτικο κήρυγμα του Άνθιμου, πάλι για το ίδιο θέμα θα μιλάμε.
· Και πιθανότατα στην κάλπη την άλλη Κυριακή δεν θα απαντήσουμε εάν θέλουμε περιφερειακή ανάπτυξη και αποκέντρωση ή στο δίλημμα που έθεσε διακαναλικά ο πρωθυπουργός «ή ψηφίζετε τους δικούς μου (άρα και Μπουτάρη) ή σέρνω τη χώρα σε πρόωρες εκλογές»…
· …αλλά στο ποιος τελικά είχε δίκιο. Ο Άνθιμος ή ο Μπουτάρης; Καλή σας μέρα και… προσεύχεσθε υπέρ Θεσσαλονίκης! -- ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ gkessopoulos.blogspot.com
