Του Σάκη ΜουμτζήΌσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς Ιστορία, όχι μόνον συμφωνούν με αυτήν την άποψη, αλλά υπερθεματίζουν κιόλας. Ο τρόπος που υπερασπίστηκαν οι Ισραηλινοί όχι απλώς τα σύνορα τους, αλλά την ίδια την ύπαρξη τους, τρεις φορές στο παρελθόν, (1948, 1967, 1973), απέδειξε πως το μέγεθος μιας χώρας, τελικά, ελάχιστη σχέση έχει με την επιχειρησιακή αποτελεσματικότητα της.
Και τις τρεις φορές, οι επιτιθέμενοι Άραβες ήταν σχεδόν εικοσαπλάσιοι από τους αμυνόμενους Ισραηλινούς. Το τι έγινε είναι γνωστό.
Θεωρώ περιττό να αναφερθώ πόσες παράτολμες αποστολές έφερε σε πέρα ο Ισραηλινός στρατός και πώς έχει συνδέσει σήμερα την ανάπτυξη της προηγμένης τεχνολογίας με τα οπλικά συστήματα του.
Αφορμή γι' αυτές τις σκέψεις, μου έδωσε ένα βίντεο που δείχνει ένα Ισραηλινό στρατιώτη να πυροβολεί και να τραυματίζει στο πόδι έναν Παλαιστίνιο που συμμετείχε σε διαδήλωση που γινόταν στα σύνορα με την λωρίδα της Γάζας.
Ως γνωστόν, η Γάζα εξακολουθεί να βρίσκεται ουσιαστικά υπό τον έλεγχο της Χαμάς, μιας οργάνωσης που έχει ως στρατηγικό της στόχο την καταστροφή του Ισραήλ, όπως ορίζει το καταστατικό της.
Ο εκπρόσωπος του Ισραηλινού στρατού έπραξε το αυτονόητο. Δήλωσε πως θα εξεταστεί η γνησιότητα του σχετικού βίντεο.
Και την άλλη μέρα επανήλθε.
Δεν παρέπεμψε το θέμα στις Καλένδες. Τα σοβαρά κράτη αναλαμβάνουν δημοσίως, και χωρίς υπεκφυγές, τις ευθύνες τους. Και τι είπε ο εκπρόσωπος του στρατού;
Επιβεβαίωσε την γνησιότητα του βίντεο, είπε πως αφορούσε μια συμπλοκή που έγινε τον περασμένο Δεκέμβριο και πως ο τραυματισθείς θεωρήθηκε πως ήταν «ο επικεφαλής των ταραχοποιών».
Το σχετικό βίντεο ήταν φυσικό να ξεσηκώσει θύελλα διαμαρτυριών από την πλευρά των κάθε λογής αριστερούληδων «πασιφιστών».
Τότε βγήκε ο υπουργός Αμύνης του Ισραήλ Α. Λίμπερμαν και «καθάρισε την φάση». Δήλωσε πως ο στρατιώτης που πυροβόλησε «αξίζει παράσημο».
Είναι ολοφάνερο πως ένα Κράτος, το οποιοδήποτε Κράτος, που ζει σε μόνιμο καθεστώς απειλής των συνόρων του οφείλει να έχει ένα στράτευμα που να δρα υπό πλήρη πολιτική κάλυψη. Ο,τιδήποτε ραγίζει την συνοχή του, επιδρά αρνητικά στην αποτελεσματικότητα του. Στην αποστολή του.
Και το βασικότερο στοιχείο που χαρακτηρίζει έναν στρατό ως αποτελεσματικό, είναι οι κανόνες εμπλοκής. Δηλαδή, πότε πυροβολεί. Και αυτό είναι κάτι που δεν ορίζεται κάθε φορά, εκείνη την στιγμή.
Γιατί μέχρι να φτάσει η οδηγία από το Γενικό Επιτελείο στην συγκεκριμένη μονάδα, θα έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος. Οι κανόνες εμπλοκής θα πρέπει να είναι σαφείς και πάγιοι, γνωστοί στους βαθμοφόρους του στρατεύματος.
Η δράση και η αντίδραση θα πρέπει να είναι άμεση και ακαριαία. Διαφορετικά, τι νόημα έχουν τα δεκάδες δισεκατομμύρια που δαπανώνται στους εξοπλισμούς;
Τα τελευταία χρόνια η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία της χώρας μας, λόγω των άριστων σχέσεων με το Ισραήλ, έχει την δυνατότητα να μελετήσει τους κανόνες εμπλοκής των Ισραηλινών Ενόπλων δυνάμεων. Και να ορίσει επακριβώς και τους κανόνες εμπλοκής των Ελληνικών Ενόπλων δυνάμεων.
Ένα κράτος γίνεται σοβαρό και αξιόπιστο, όταν, πρώτα-πρώτα, αποδείξει πως μπορεί να υπερασπιστεί την εδαφική ακεραιότητα του.
Όλα τα υπόλοιπα έπονται.
http://www.liberal.gr/arthro/199013/apopsi/s-moumtzis/giati-to-israil-einai-ena-polu-sobaro-kratos.html
