Μεγάλο μπουμπούκι πρέπει να είναι τελικά ο Αλαβάνος...όχι ο γνωστός, για αυτόν το ξέραμε εξάλλου, ότι είναι μαέστρος στη διγλωσσία (βλέπε ιδιωτικά παν/μια και πως τα υποστήριζε όταν ήταν Ευρωβουλευτής)...μιλάω για τον αδερφό που είναι Πρόεδρος του ΤΕΕ και βγαίνει από την παράταξη του Συνασπισμού στο Επιμελητήριο των Μηχανικών. Γι' αυτόν που περιόδευσε το 2006 όλη την Ελλάδα προκειμένου να διαφημίσει το μίνι ασφαλιστικό νομοσχέδιο της Κυβέρνησης που αφορούσε και το ΤΕΕ.
Προφανώς κάτι τέτοιους χαμαιλέοντες που προσπαθούν να κλέψουν την ψήφο του κόσμου, παριστάνοντας τους αριστερούς ενώ είναι κάργα συντηρητικοί, είχε στο μυαλό της η Παπαρήγα όταν έκανε τις γνωστές δηλώσεις περί κουραμπιέδων και της ζύμης εσωτερικά...
Διαβάστε τι απόψεις διατύπωσε ο χαμαιλέοντας αδερφός Αλαβάνος σε Συνέδριο του ΤΕΕ με Θέμα: «Ελληνική Βιοµηχανία: προς την οικονοµία της γνώσης», στην Αθήνα τον Ιούλιο του 2006, για να φρικάρετε με το θράσος τους και την υποκρισία τους...
«Αποβιοµηχάνιση: παρακµή ή προσαρµογή;
Ο βασικός στόχος της «νέας ολοκληρωµένης βιοµηχανικής πολιτικής της ΕΕ» να ευδοκιµήσει η βιοµηχανία της ΕΕ είναι και στόχος του ΤΕΕ, αν αυτό αποτελεί προϋπόθεση για να ευδοκιµήσει η ελληνική βιοµηχανία (δώστα όλα μεγάλε...εσένα θέλει για Πρόεδρο στο ΣΕΒ ο Αγγελόπουλος...αλλά έχω μια απορία, οι 3ωρίτες και 4ωρίτες εργαζόμενοι τι θα κάνουν; όχι τίποτα άλλο αλλά δεν άφησε και ο ΟΤΕ τον Τσίπρα να τους ενημερώσει ρε γαμώτο...). Η, µέχρι τώρα τουλάχιστον, αποτυχία των στόχων της Λισσαβόνας επιβάλει να µην παρακολουθούµε µόνο, αλλά να ενεργούµε µε βάση τα ελληνικά συγκριτικά πλεονεκτήµατα (τα ακούει το κωλόκρατος...όχι μόνο να παρακολουθεί αλλά και να στηρίζει τους βιομηχάνους και όχι να τους ξεζουμίζει με τους φόρους...).
Η Ευρωπαϊκή µεταποιητική βιοµηχανία δαπανά το 80% των ιδιωτικών δαπανών έρευνας. Στην Ελλάδα το 85% της έρευνας παράγεται στα πανεπιστήµια, σε δύσκολες συνθήκες, ούτως ή άλλως µε πολύ χαµηλή χρηµατοδότηση και παραγκωνισµό της βασικής έρευνας (Μπράβο μεγάλε...σ΄όλες τις επιλογές της Κυβέρνησης λέμε ναι...ζητάμε αύξηση της ιδιωτικής χρηματοδότησης της έρευνας των παν/μίων ).
Παγκοσµιοποίηση: απειλή ή ευκαιρία;
Το φαινόµενο της παγκοσµιοποίησης έχει τύχει πολλαπλών αναγνώσεων (Έλα ρε...δε νομίζω όμως να πιστεύουν το ίδιο και οι συναγωνιστές σου που έχουν στο στήθος τα παράσημα της Γένοβα ). Ανεξάρτητα πάντως από τον τρόπο που θα το προσεγγίσει ο καθένας, δύσκολο να διαφωνήσουµε ότι συνιστά ένα πλέγµα περιορισµών και ευκαιριών (Έλα ρε...δεν πιστεύω όμως να εννοείς ευκαιρίες όπως αυτή του να αγοράσει η RWE την πλειοψηφία της ΔΕΗ, γιατί αν το μάθει ο Λαφαζάνης θα σε δείρει δημοσίως στο Σύνταγμα προκειμένου να πάρει μερικά ψηφαλάκια ακόμα και να έρθει στην εξουσία να βάλει το δάκτυλο στο μέλι...), η ύπαρξη του οποίου δεν είναι δυνατόν να αγνοηθεί.
∆εν είναι εποµένως ευχάριστη η διαπίστωση, αναφερόµενοι γενικότερα στην ελληνική οικονοµία αλλά και ειδικότερα στο σύνολο των βιοµηχανικών αγαθών, ότι η διεθνοποίηση της κατανάλωσης και η εισαγωγική διείσδυση συνεχίζουν την αυξητική τους τάση, ενώ την ίδια στιγµή η διεθνοποίηση και η εξωστρέφεια της εγχώριας βιοµηχανικής παραγωγής (μια μανία με τη βομηχανία...) υστερεί εµφανώς τόσο σε απόλυτους όρους όσο και σε σύγκριση µε άλλες µικρές σε µέγεθος αναπτυγµένες χώρες (Έλα ρε...άρα πρέπει και η δικιά μας βιομηχανία να διεθνοποιηθεί και να εκμεταλλευτεί 3ωρίτες άλλων κρατών;).
Η απώλεια µεριδίων στην εσωτερική αγορά σε συνδυασµό µε την αδυναµία αναπλήρωσής τους µε αντίστοιχα κέρδη στις διεθνείς αγορές (Έλα ρε...αγχωνόμαστε και για τα κέρδη των βιομηχάνων;), δηµιουργεί ένα διευρυνόµενο χάσµα το οποίο αντανακλά τα διαρθρωτικά προβλήµατα, την φοβική εσωστρέφεια και τη φθίνουσα ανταγωνιστικότητα της εγχώριας βιοµηχανικής παραγωγής (άντε πάλι με τους βιομήχανους)...»
Μιλάμε...νομπελίστας ποιητής ο αδερφός του Προέδρου που κουνάει τη μαριονέτα τον Τσίπρα
Άιντε λοιπόν συντρόφια του Συνασπισμού...
όλοι μαζί να εκμεταλλευτούμε τις ευκαιρίες της παγκοσμιοποίησης...