Έχω τονίσει πολλές φορές ότι αν και συνήθως την Ιστορία τη γράφουν οι "νικητές", στην χώρα μας, την Ιστορία την γράφουν εδώ και πολλά χρόνια οι "ηττημένοι". Επί χρόνια μας έχουν πείσει ότι η Μελίνα Μερκούρη, μια ηθοποιός που παντρεύτηκε τον σκηνοθέτη που της γύρισε της ταινίες και την έκανε σταρ, είναι μάλλον η σπουδαιότερη γυναίκα που έχει περάσει τον 20 αιώνα από την Ελλάδα. Ποιά Κυβέλη, ποια Παπαδάκη, ποια Μανωλίδου.
Η Μελίνα μπροστά σε αυτές είναι σταρ του Χόλιγουντ. Φυσικά, επειδή ανοίκε στην ευρύτερη αριστερά. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Ήταν πράγματι αριστερή ή έστω σοσιαλίστρια η Μελίνα;
Εντέχνως όλοι οι "μελινολάτρες" δεν λένε κουβέντα για τη ζωή της Μελίνας στα νιάτα της. Όλοι ξεκινούν τις αφηγήσεις τους από τότε που έπαιξε στο σινεμά κι έγινε φίρμα. Πως έφτασε όμως ως εκεί και πως έγινε φίρμα, ουδείς το λέει.
Η Μελίνα έγινε φίρμα με τον γνωστό "τρόπο" που γίνονται και σήμερα φίρμες όλες οι σταρλετίτσες της κακιάς ώρας. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Το περιοδικό Λαβύρινθος, Τεύχος Φεβρουαρίου 2004, παρέθεσε αρκετούς οικονομικούς δοσίλογους ή ανθρώπους που στην Κατοχή όχι απλά δεν πείνασαν, όχι απλά δεν πέρασαν στιγμή δυσκολίας, αλλά ήταν και στους κύκλους τους κοσμικούς των κατοχικών δυνάμεων και το διασκέδαζαν κιόλας. Ξεχωρίζουν πολλές προσωπικότητες, που δεν είναι της παρούσης να της αναφέρουμε.
Ανάμεσά τους λοιπόν, ήταν και ο θείος της Μελίνα, ο Γεώργιος Μερκούρης, αρχηγός του «Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» που με αυτή την ιδιότητα ήταν επί κατοχής Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Υπό την προστασία του θείου η Μελίνα πέρασε επί Κατοχής "ζωή και κόττα", κυκλοφορούσε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο, και διασκέδαζε με Γερμανούς αξιωματικούς. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ούτε ο Λαβύρινθος. Τα λέει και η ίδια στα απομνημονεύματα της, όταν αναφέρει ότι παντρεύτηκε ένα μαυραγορίτη. Για σκεφτείτε Εθνική συνείδηση η νεαρά Μελίνα τότε, ε; Και τι ηθικές αντιστάσεις! Παντρεύτηκε μαυραγορίτη, τη στιγμή που οι γνήσιοι Έλληνες είτε πεινούσαν, είτε είχαν φύγει στο βουνό.
Επειδή θα βρεθούν αρκετοί "μελινολάτρες" να πουν ότι προσβάλω τη μνήμη της Μελίνας, θα πω ότι όσα λέω τα ήξερε όλη η μεταπολεμική Αθήνα. Όταν πέθανε το "θείος Γιώργος", στην κηδεία του από την οικογένεια της Μελίνας, δεν πήγε κανείς, αφού ο μακαρίτης είχε ντροπιάσει την οικογένεια με τη συνεργασία του με τους Γερμανούς. Μόνο η Μελίνα έδωσε το παρόν, με τον μαυραγορίτη σύζυγό της. Στη συνέχεια βέβαια, η προοπτική του να γίνει γυναίκα ενός εβραίου σκηνοθέτη που θα την αναδείξει, η Μελίνα ξέχασε τα"εθνικοσοσιαλιστικά" της ιδεώδη και τα έκανε..."σοσιαλιστικά".
Σέβομαι την μνήμη της Μελίνας, οκ, υπήρξε αναμφίβολα μια προσωπικότητα, υπερεκτιμημένη κατά τη γνώμη μου, αφού αν και διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που θυμάται κάποιος για το έργο της, είναι η διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα. Αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Κι όπως θυμάμαι να λέει το πρώην αφεντικό του πατέρα μου, που ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης κατασκευαστικής εταιρίας τις δεκαετίες 50-60-70, "η Μελίνα ήταν ακριβή ακόμη και για εμάς τους πλούσιους".
Εντέχνως όλοι οι "μελινολάτρες" δεν λένε κουβέντα για τη ζωή της Μελίνας στα νιάτα της. Όλοι ξεκινούν τις αφηγήσεις τους από τότε που έπαιξε στο σινεμά κι έγινε φίρμα. Πως έφτασε όμως ως εκεί και πως έγινε φίρμα, ουδείς το λέει.
Η Μελίνα έγινε φίρμα με τον γνωστό "τρόπο" που γίνονται και σήμερα φίρμες όλες οι σταρλετίτσες της κακιάς ώρας. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.
Το περιοδικό Λαβύρινθος, Τεύχος Φεβρουαρίου 2004, παρέθεσε αρκετούς οικονομικούς δοσίλογους ή ανθρώπους που στην Κατοχή όχι απλά δεν πείνασαν, όχι απλά δεν πέρασαν στιγμή δυσκολίας, αλλά ήταν και στους κύκλους τους κοσμικούς των κατοχικών δυνάμεων και το διασκέδαζαν κιόλας. Ξεχωρίζουν πολλές προσωπικότητες, που δεν είναι της παρούσης να της αναφέρουμε.
Ανάμεσά τους λοιπόν, ήταν και ο θείος της Μελίνα, ο Γεώργιος Μερκούρης, αρχηγός του «Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος» που με αυτή την ιδιότητα ήταν επί κατοχής Διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Υπό την προστασία του θείου η Μελίνα πέρασε επί Κατοχής "ζωή και κόττα", κυκλοφορούσε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο, και διασκέδαζε με Γερμανούς αξιωματικούς. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ούτε ο Λαβύρινθος. Τα λέει και η ίδια στα απομνημονεύματα της, όταν αναφέρει ότι παντρεύτηκε ένα μαυραγορίτη. Για σκεφτείτε Εθνική συνείδηση η νεαρά Μελίνα τότε, ε; Και τι ηθικές αντιστάσεις! Παντρεύτηκε μαυραγορίτη, τη στιγμή που οι γνήσιοι Έλληνες είτε πεινούσαν, είτε είχαν φύγει στο βουνό.
Επειδή θα βρεθούν αρκετοί "μελινολάτρες" να πουν ότι προσβάλω τη μνήμη της Μελίνας, θα πω ότι όσα λέω τα ήξερε όλη η μεταπολεμική Αθήνα. Όταν πέθανε το "θείος Γιώργος", στην κηδεία του από την οικογένεια της Μελίνας, δεν πήγε κανείς, αφού ο μακαρίτης είχε ντροπιάσει την οικογένεια με τη συνεργασία του με τους Γερμανούς. Μόνο η Μελίνα έδωσε το παρόν, με τον μαυραγορίτη σύζυγό της. Στη συνέχεια βέβαια, η προοπτική του να γίνει γυναίκα ενός εβραίου σκηνοθέτη που θα την αναδείξει, η Μελίνα ξέχασε τα"εθνικοσοσιαλιστικά" της ιδεώδη και τα έκανε..."σοσιαλιστικά".
Σέβομαι την μνήμη της Μελίνας, οκ, υπήρξε αναμφίβολα μια προσωπικότητα, υπερεκτιμημένη κατά τη γνώμη μου, αφού αν και διετέλεσε Υπουργός Πολιτισμού σε όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, το μόνο που θυμάται κάποιος για το έργο της, είναι η διεκδίκηση των μαρμάρων του Παρθενώνα. Αλλά η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Κι όπως θυμάμαι να λέει το πρώην αφεντικό του πατέρα μου, που ήταν ιδιοκτήτης μεγάλης κατασκευαστικής εταιρίας τις δεκαετίες 50-60-70, "η Μελίνα ήταν ακριβή ακόμη και για εμάς τους πλούσιους".