Λοιπόν μια φορά και έναν καιρό έγινε η Γαλλική Επανάσταση.
Οι επαναστάτες μεθυσμένοι από την απόλυτη νίκη τους, βαφτισμένοι στα νάματα του Διαφωτισμού και με όνειρα για μια νέα κοινωνία και μια άλλη πιο ανθρώπινη πολιτική διαχείριση, έκαναν εθνοσυνέλευση.
Εκεί επειδή διαμορφώθηκαν "χοντρικά" δύο τάσεις (στην πραγματικότητα ήταν περισσότερες, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας το περιορίσουμε λίγο το θέμα).
Η μία τάση πίστευε ότι η επανάσταση θα έπρεπε να προχωρήσει με συνετά βήματα, κρατώντας από την παλαιά τάξη πραγμάτων, ότι θα μπορούσε να βοηθήσει.
Η άλλη πλευρά υποστήριζε ότι η ευκαιρία ήταν μοναδική στην Ιστορία, να αποσαθρωθεί κάθε δομή και θεσμός του παλαιού καθεστώτος και να βαδίσει το Γαλλικό έθνος στον δρόμο της προόδου με τομές και ρήξεις.
Παρουσιάζω απλοποιημένα και σχηματοποιημένα τα γεγονότα γιατί το θέμα μας δεν είναι η Γαλλική Επανάσταση, αλλά οι έννοιες Δεξιός-Δεξιά/Αριστερός-Αριστερά.
Η πρώτη παράταξη λοιπόν έκατσε στα δεξιά έδρανα της αίθουσας και η άλλη στα αριστερά.
Επειδή τώρα οι πρώτοι ήταν πιο "ήπιοι", πιο "σκεπτικιστές", οι άλλοι τους είπαν "συντηρητικούς".
Οι δεύτεροι πιο παθιασμένοι κράτησαν για τον εαυτό τους τον τίτλο του πραγματικού εκφραστή της επανάστασης.
Έκτοτε λοιπόν επικράτησε διεθνώς στην τρέχουσα πολιτική ορολογία οι δεξιοί να είναι οι συντηρητικοί και οι αριστεροί οι προοδευτικοί.
Το κλισέ αυτό, ανεπαρκές ακόμα και για την εποχή του αποτελεί μια παραπλανητική χονδροειδή υπεραπλούστευση εν πολλοίς παρωχημένη.
Είμαι συντηρητικός εγώ που θέλω την χώρα μου στην Ε.Ε. και προοδευτικός ο πασόκος του 80 (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο);
Είμαι συντηρητικός εγώ που θέλω ιδιωτικά πανεπιστήμια με αυστηρότατους όρους λειτουργίας και είναι προοδευτικός ο σύριζας που θέλει την διαιώνιση του πανεπιστημιακού κατεστημένου της συναλλαγής και του βολέματος;
Είμαι συντηρητικός εγώ που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα και μοχθώ για την πρόοδό μου και είναι προοδευτικός ο εργατοπατέρας του δημοσίου της αργομισθίας;
Ε ΟΧΙ.
Εγώ είμαι ο αριστερός και όλοι αυτοί είναι οι δεξιοί της συντήρησης.
Αν δεξιός είναι ο κάθε συντηρητικός και οπισθοδρομικός που υποτάσσει το γενικό καλό στην προσωπική του ευημερία, αν δεξιός είναι αυτός που αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον προωθεί τα συμφέροντα των πάσης φύσεως και αποχρώσεως αφεντικών του, αν δεξιός είναι ο αργυρώνητος θεσιθήρας, ο γλυψιματίας του δημοσίου ε τότε εγώ είμαι ο πραγματικός αριστερός και αυτοί είναι δεξιοί του κερατά.
Το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε διαφορετική φρασεολογία είναι μόνο μια επιφάνεια, την οποία όποιος έχει το πολιτικό θάρρος να την ξύσει θα δει μια αλήθεια πολύ διαφορετική από αυτή που περιγράφει ο .... "προοδευτικός" τύπος.
VIVA LA REVOLUTION OMBRES
Οι επαναστάτες μεθυσμένοι από την απόλυτη νίκη τους, βαφτισμένοι στα νάματα του Διαφωτισμού και με όνειρα για μια νέα κοινωνία και μια άλλη πιο ανθρώπινη πολιτική διαχείριση, έκαναν εθνοσυνέλευση.
Εκεί επειδή διαμορφώθηκαν "χοντρικά" δύο τάσεις (στην πραγματικότητα ήταν περισσότερες, αλλά για την οικονομία της συζήτησης ας το περιορίσουμε λίγο το θέμα).
Η μία τάση πίστευε ότι η επανάσταση θα έπρεπε να προχωρήσει με συνετά βήματα, κρατώντας από την παλαιά τάξη πραγμάτων, ότι θα μπορούσε να βοηθήσει.
Η άλλη πλευρά υποστήριζε ότι η ευκαιρία ήταν μοναδική στην Ιστορία, να αποσαθρωθεί κάθε δομή και θεσμός του παλαιού καθεστώτος και να βαδίσει το Γαλλικό έθνος στον δρόμο της προόδου με τομές και ρήξεις.
Παρουσιάζω απλοποιημένα και σχηματοποιημένα τα γεγονότα γιατί το θέμα μας δεν είναι η Γαλλική Επανάσταση, αλλά οι έννοιες Δεξιός-Δεξιά/Αριστερός-Αριστερά.
Η πρώτη παράταξη λοιπόν έκατσε στα δεξιά έδρανα της αίθουσας και η άλλη στα αριστερά.
Επειδή τώρα οι πρώτοι ήταν πιο "ήπιοι", πιο "σκεπτικιστές", οι άλλοι τους είπαν "συντηρητικούς".
Οι δεύτεροι πιο παθιασμένοι κράτησαν για τον εαυτό τους τον τίτλο του πραγματικού εκφραστή της επανάστασης.
Έκτοτε λοιπόν επικράτησε διεθνώς στην τρέχουσα πολιτική ορολογία οι δεξιοί να είναι οι συντηρητικοί και οι αριστεροί οι προοδευτικοί.
Το κλισέ αυτό, ανεπαρκές ακόμα και για την εποχή του αποτελεί μια παραπλανητική χονδροειδή υπεραπλούστευση εν πολλοίς παρωχημένη.
Είμαι συντηρητικός εγώ που θέλω την χώρα μου στην Ε.Ε. και προοδευτικός ο πασόκος του 80 (ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο);
Είμαι συντηρητικός εγώ που θέλω ιδιωτικά πανεπιστήμια με αυστηρότατους όρους λειτουργίας και είναι προοδευτικός ο σύριζας που θέλει την διαιώνιση του πανεπιστημιακού κατεστημένου της συναλλαγής και του βολέματος;
Είμαι συντηρητικός εγώ που δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα και μοχθώ για την πρόοδό μου και είναι προοδευτικός ο εργατοπατέρας του δημοσίου της αργομισθίας;
Ε ΟΧΙ.
Εγώ είμαι ο αριστερός και όλοι αυτοί είναι οι δεξιοί της συντήρησης.
Αν δεξιός είναι ο κάθε συντηρητικός και οπισθοδρομικός που υποτάσσει το γενικό καλό στην προσωπική του ευημερία, αν δεξιός είναι αυτός που αδιαφορώντας για το δημόσιο συμφέρον προωθεί τα συμφέροντα των πάσης φύσεως και αποχρώσεως αφεντικών του, αν δεξιός είναι ο αργυρώνητος θεσιθήρας, ο γλυψιματίας του δημοσίου ε τότε εγώ είμαι ο πραγματικός αριστερός και αυτοί είναι δεξιοί του κερατά.
Το γεγονός ότι χρησιμοποιούμε διαφορετική φρασεολογία είναι μόνο μια επιφάνεια, την οποία όποιος έχει το πολιτικό θάρρος να την ξύσει θα δει μια αλήθεια πολύ διαφορετική από αυτή που περιγράφει ο .... "προοδευτικός" τύπος.
VIVA LA REVOLUTION OMBRES