Πιστεύει κανείς σοβαρά πως στην χώρα μας υπάρχουν κοινωνικές τάξεις;
Αν το μοναδικό κριτήριο είναι το εισόδημα, τότε ναι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν τέτοιου είδους διαχωρισμό.
Πλούσιοι και φτωχοί υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αυτή αν θέλετε είναι μια πρόκληση για την πολιτική θεωρία και πρακτική. Η δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου δηλαδή. Το ρηθέν υπό του Μάρξ "από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, προς τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του" με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό, αν και είναι κάπως αόριστο.
Το ερώτημα όμως είναι αν οι διαφορετικές αυτές τάξεις σκέφτονται με τρόπο διαφορετικό μεταξύ τους. Τρόπο που να επηρρεάζεται σαφώς από την οικονομική τους κατάσταση (όπως τουλάχιστον θεωρητικά προβλέπει η μαρξιστική θεωρία).
Η γνώμη μου είναι πως όχι. Ισχυρίζομαι (και το συζητάω φυσικά) πως όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο ανεξαρτήτως εισοδήματος.
Οι "έχοντες και κατέχοντες" επιθυμούν να διατηρήσουν τον πλούτο τους και τα προνόμιά τους.
Οι μεσαίοι θέλουν να "ανέβουν" κατηγορία και να γίνουν μεγάλοι παίκτες.
Οι μικροί θέλουν καταρχήν να γίνουν μεσαίοι και ει δυνατόν μεγάλοι στη συνέχεια ( η θεωρία του αυτοδημιούργητου).
Οι πάντες δηλαδή αποζητούν να ανέβουν στην "ιεραρχία", στην αξιολόγηση του συστήματος και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους.
Ο αγώνας αυτός είναι σκληρός και άγριος.
Δεν είναι μόνο ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, είναι ο καθένας μας που θα πατήσει επί πτωμάτων αν του δοθεί η ευκαιρία ώστε να σπρώξει τον εαυτούλη του ψηλότερα.
Εν ολίγοις κανένας δεν θέλει στην πραγματικότητα να ανατρέψει το σύστημα, αλλά αντίθετα όλοι θέλουν να το χρησιμοποιήσουν υπέρ τους σε βαθμό κακουργήματος. Δείτε το παντού γύρω μας.
Η έντιμη εργασία, ο πνευματικός μόχθος και η προσήλωση σε αρχές και αξίες κανέναν δεν ωφέλησαν.
Ο φιλοτομαρισμός και η λαμογιά υπήρξαν οι κινητήριες δυνάμεις διαχρονικά.
Το μέσο, η συναλλαγή, η διαπλοκή, το παρασκήνιο κυριαρχούν είτε πρόκειται για την διακυβέρνηση της χώρας, είτε για την θέση του προέδρου στον φυσιολατρικό όμιλο Άνω Ραχούλας.
Το υπερπολύτιμο σαρκίο μας έχει γίνει ο άξονας περιστροφής του σύμπαντος.
Υπάρχουν βέβαια οι ιδεολογίες, τα μεγάλα λόγια, οι εξαγγελίες, οι περισπούδαστες αναλύσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια, αλλά αυτά είναι για κατανάλωση και σημαίες ευκαιρίας. Οχήματα και αγωγοί της ίδιας κατά βάθος συμπεριφοράς. ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ!!!!
Αυτός είναι το μοναδικό συστατικό στοιχείο της κοινωνίας μας. Όσο αυτός κυριαρχεί τίποτα μεγάλο και ρηξικέλευθο δεν θα γίνει, διότι δεν υπάρχει πιο μίζερο και πιο συντηρητικό πλάσμα από αυτόν.
Τον κουβαλάμε όλοι μέσα μας, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Είναι η "υπολογιστική" πλευρά της συνείδησής μας, που στρογγυλεύει γωνίες και παραμορφώνει καταστάσεις διαστρεβλώνοντας τα δεδομένα για να αιτιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όλοι δίκιο έχουμε σε οποιαδήποτε (μα οποιαδήποτε) διένεξη. Η "πάλη των τάξεων", ο "ιερός πόλεμος" πρώτα πρέπει να γίνει μέσα μας και εφόσον κερδίσουμε, τότε θα μπορέσουμε σοβαρά να συζητήσουμε για μια άλλη κοινωνία.
Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να κυριαρχεί η πιο καλοήθης μορφή μικροαστού, ο συνετός διαχειριστής και η ηθική του λογιστή(μπλιάχ).
Αν το μοναδικό κριτήριο είναι το εισόδημα, τότε ναι μπορούμε να μιλήσουμε για έναν τέτοιου είδους διαχωρισμό.
Πλούσιοι και φτωχοί υπήρχαν και θα υπάρχουν. Αυτή αν θέλετε είναι μια πρόκληση για την πολιτική θεωρία και πρακτική. Η δικαιότερη ανακατανομή του πλούτου δηλαδή. Το ρηθέν υπό του Μάρξ "από τον καθένα σύμφωνα με τις δυνατότητές του, προς τον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του" με καλύπτει σε μεγάλο βαθμό, αν και είναι κάπως αόριστο.
Το ερώτημα όμως είναι αν οι διαφορετικές αυτές τάξεις σκέφτονται με τρόπο διαφορετικό μεταξύ τους. Τρόπο που να επηρρεάζεται σαφώς από την οικονομική τους κατάσταση (όπως τουλάχιστον θεωρητικά προβλέπει η μαρξιστική θεωρία).
Η γνώμη μου είναι πως όχι. Ισχυρίζομαι (και το συζητάω φυσικά) πως όλοι σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο ανεξαρτήτως εισοδήματος.
Οι "έχοντες και κατέχοντες" επιθυμούν να διατηρήσουν τον πλούτο τους και τα προνόμιά τους.
Οι μεσαίοι θέλουν να "ανέβουν" κατηγορία και να γίνουν μεγάλοι παίκτες.
Οι μικροί θέλουν καταρχήν να γίνουν μεσαίοι και ει δυνατόν μεγάλοι στη συνέχεια ( η θεωρία του αυτοδημιούργητου).
Οι πάντες δηλαδή αποζητούν να ανέβουν στην "ιεραρχία", στην αξιολόγηση του συστήματος και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που έχουν στην διάθεσή τους.
Ο αγώνας αυτός είναι σκληρός και άγριος.
Δεν είναι μόνο ο καπιταλιστής που εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο, είναι ο καθένας μας που θα πατήσει επί πτωμάτων αν του δοθεί η ευκαιρία ώστε να σπρώξει τον εαυτούλη του ψηλότερα.
Εν ολίγοις κανένας δεν θέλει στην πραγματικότητα να ανατρέψει το σύστημα, αλλά αντίθετα όλοι θέλουν να το χρησιμοποιήσουν υπέρ τους σε βαθμό κακουργήματος. Δείτε το παντού γύρω μας.
Η έντιμη εργασία, ο πνευματικός μόχθος και η προσήλωση σε αρχές και αξίες κανέναν δεν ωφέλησαν.
Ο φιλοτομαρισμός και η λαμογιά υπήρξαν οι κινητήριες δυνάμεις διαχρονικά.
Το μέσο, η συναλλαγή, η διαπλοκή, το παρασκήνιο κυριαρχούν είτε πρόκειται για την διακυβέρνηση της χώρας, είτε για την θέση του προέδρου στον φυσιολατρικό όμιλο Άνω Ραχούλας.
Το υπερπολύτιμο σαρκίο μας έχει γίνει ο άξονας περιστροφής του σύμπαντος.
Υπάρχουν βέβαια οι ιδεολογίες, τα μεγάλα λόγια, οι εξαγγελίες, οι περισπούδαστες αναλύσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια, αλλά αυτά είναι για κατανάλωση και σημαίες ευκαιρίας. Οχήματα και αγωγοί της ίδιας κατά βάθος συμπεριφοράς. ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΥ!!!!
Αυτός είναι το μοναδικό συστατικό στοιχείο της κοινωνίας μας. Όσο αυτός κυριαρχεί τίποτα μεγάλο και ρηξικέλευθο δεν θα γίνει, διότι δεν υπάρχει πιο μίζερο και πιο συντηρητικό πλάσμα από αυτόν.
Τον κουβαλάμε όλοι μέσα μας, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο. Είναι η "υπολογιστική" πλευρά της συνείδησής μας, που στρογγυλεύει γωνίες και παραμορφώνει καταστάσεις διαστρεβλώνοντας τα δεδομένα για να αιτιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός πως όλοι δίκιο έχουμε σε οποιαδήποτε (μα οποιαδήποτε) διένεξη. Η "πάλη των τάξεων", ο "ιερός πόλεμος" πρώτα πρέπει να γίνει μέσα μας και εφόσον κερδίσουμε, τότε θα μπορέσουμε σοβαρά να συζητήσουμε για μια άλλη κοινωνία.
Μέχρι τότε, το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι να κυριαρχεί η πιο καλοήθης μορφή μικροαστού, ο συνετός διαχειριστής και η ηθική του λογιστή(μπλιάχ).